Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ηθοποιός έντασης και καλών προθέσεων. Τον παρακολουθώ χρόνια στις παραστάσεις του Θεάτρου Επί Κολωνώ και κάθε φορά με κάνει να τον θαυμάζω. Kαλλιτέχνης που επιμένει, που βάζει το σώμα του να δουλεύει και δημιουργεί.
Ο Γιάννης Λεάκος μας κλείνει το μάτι από σκηνής με το δικό του, ταλαντούχο, τρόπο. Πρώτη του θεατρική δασκάλα ήταν η Ελένη Σκότη.
Δίπλα της συνεχίζει να διδάσκεται και να εκπαιδεύεται πάνω στη σπουδαιότητα της σκηνικής επικοινωνίας, της ύπαρξης ενός κοινού κώδικα ανάμεσα σε μια ομάδα, της αλήθειας και βεβαίως του καλλιτεχνικού και επαγγελματικού ήθους. Μέλος του στενού κύκλου της ομάδας ΝΑΜΑ, ομάδας δεμένης και γόνιμης, που γι’ αυτόν αποτελεί το δεύτερο σπίτι του.
Με απόλυτο πνεύμα συνεργασίας, λεπτή καλλιγραφία τού εκάστοτε χαρακτήρα και ταχύτητα αντίληψης, αποτελεί ένα ερμηνευτικό κύμα που συνεχώς ξεσπά μπροστά. Η υποκριτική του Γιάννη Λεάκου έχει οίστρο, ποίηση και γενναιοδωρία. Εκφράζει το διαρκή ηλεκτρισμό της σκηνής, την ενέργεια και την ενάργειά της. Παρότι νέος, είναι ώριμος καλλιτεχνικά, άμεσος, χαμηλότονος μεν, εντυπωσιακός δε, με αξιοσημείωτες αποχρώσεις ύφους και σημαίνουσες λεπτομέρειες.
Τώρα ετοιμάζεται για το ανέβασμα ενός σύγχρονου έργου του Ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, του “Κίεβο”. Πρόκειται για έργο συμβολικό, έργο αφύπνισης, που ασχολείται με το διαχρονικό θέμα της ατιμωρησίας.
Ο Γιάννης – του Επί Κολωνώ και των σημαντικών ρόλων – είναι ένα αστέρι που λάμπει από μια γωνία λιγότερο φωτισμένη, ωστόσο τόσο μα τόσο φωτεινή.
Aκολουθεί η συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Κατάγομαι από τη Μεσσηνιακή Μάνη, ενώ ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα.
Έντονες αναμνήσεις;
* Μάλλον τα ατελείωτα παιχνίδια τα καλοκαίρια στο χωριό μου, οι καβγάδες με την αδερφή μου και η οικογενειακή χαρά όταν γεννήθηκε ο μικρός μου αδερφός.
Πώς προέκυψε το θέατρο στη ζωή σου;
* Προφανώς ο σπόρος φυτεύτηκε στο σχολείο. Στα 14 μου συμμετείχα σε μια σχολική παράσταση. Κάποια χρόνια μετά και ενώ σπούδαζα κάτι τελείως διαφορετικό, δραστηριοποιήθηκα με τη θεατρική ομάδα της σχολής μου. Μέσω αυτής βρέθηκα στο θέατρο Επί Κολωνώ να παρακολουθώ την παράσταση «Αγαπητή Ελένα». Μερικές μέρες μετά ξεκίνησα τα εργαστηριακά μαθήματα της ομάδας ΝΑΜΑ, έχοντας «ζηλέψει» αυτό που είχα δει…
Υπήρξαν άνθρωποι από το οικογενειακό ή το σχολικό περιβάλλον που σε παρότρυναν;
* Η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών που είχα στο γυμνάσιο, η οποία ήταν και υπεύθυνη των θεατρικών του σχολείου, σίγουρα συνέβαλε πολύ με τον τρόπο που με αντιμετώπισε. Με βοήθησε να ανακαλύψω και να βρω μέσα μου πώς να εκφράζομαι. Οι γονείς μου επίσης με έχουν βοηθήσει απίστευτα με τη συνολική τους στάση απέναντι στις επιλογές μου. Έχουν υπάρξει και ακόμα είναι πολύ υποστηρικτικοί με όλες τις συνιστώσες της έννοιας.
Συνάντησες σπουδαίους δασκάλους και τι έμαθες από αυτούς;
* Η Ελένη Σκότη υπήρξε η πρώτη και βασική δασκάλα μου. Μία σκηνοθέτις, όπου οι έννοιες της διδασκαλίας και του «Acting Coaching» είναι διαρκώς ενεργοποιημένες. Δίπλα της, συνεχίζω να μαθαίνω και να εκπαιδεύομαι πάνω στη σπουδαιότητα της σκηνικής επικοινωνίας, της ύπαρξης ενός κοινού κώδικα ανάμεσα σε μια ομάδα, της αλήθειας και φυσικά του καλλιτεχνικού και επαγγελματικού ήθους. Ο Γιώργος Παλούμπης (ο πρώτος μου σκηνοθέτης) και η Βικτώρια Χαραλαμπίδου, μαθητές της Ελένης Σκότη και δάσκαλοί μου, έχουν επίσης παίξει σημαντικό ρόλο στη θεατρική μου ζωή.
Δελεάστηκες από κάποια άλλη τέχνη ή επιστήμη πριν αρχίσεις να σπουδάζεις θέατρο;
* Νομίζω ότι ο αθλητισμός με γοήτευσε πολύ στη ζωή μου. Τρελαινόμουν για το μπάσκετ, αλλά ποτέ δε με βοήθησε το ύψος μου. Η μουσική υπήρξε στη ζωή μου, κάνοντας μαθήματα πιάνου και λίγο βιολί, αλλά δυστυχώς δεν συνέχισα. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Παρατηρείς γύρω σου και τι συνήθως; Έχει σημασία για τον καλλιτέχνη να παρατηρεί;
* Φυσικά! Είναι μια διαδικασία απ’ όπου ένας ηθοποιός μπορεί να εμπνευστεί. Να δει κάτι που ίσως ποτέ δε θα σκεφτόταν ή δε θα έκανε ο ίδιος. Μια ατελείωτη δεξαμενή πληροφοριών και ερεθισμάτων, που μόνο θετικά μπορούν να τον επηρεάσουν. Η μίμηση βασίζεται στην παρατήρηση και για μένα καταλήγει σε κάποιου είδους αποκωδικοποίηση. Μου αρέσει να παρατηρώ ηλικιωμένους, κάποιον που τρώει, αλλά κυρίως τα παιδιά!
Εργάζεσαι αρκετά χρόνια στο Θέατρο Επί Κολωνώ και ανήκεις στο στενό κύκλο των συνεργατών της ομάδας ΝΑΜΑ. Τι σου έχει προσφέρει η ομάδα; Αισθάνεσαι τυχερός για τη συνεργασία σου;
* Ένα δεύτερο σπίτι. Φίλους ζωής. Αληθινούς συνεργάτες και την εν γένει αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω. Είναι ένας συνδυασμός τύχης και δουλειάς. Νιώθω πολύ όμορφα που συνεργάζομαι με την ομάδα ΝΑΜΑ και που ο μεταξύ μας διάλογος εξελίσσεται και συνεχίζει..
Τι είναι πιο ωραίο, όταν στη σκηνή υποδύεσαι ένα χαρακτήρα ή όταν, κατά τη διάρκεια των δοκιμών, ερευνάς ένα χαρακτήρα;
* Νομίζω πως και τα δύο έχουν την ίδια αξία και ομορφιά. Φυσικά οι πρόβες καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα που παρουσιάζεται και πια έχοντας φύγει από τα χέρια του σκηνοθέτη, οι χαρακτήρες και το έργο εξελίσσονται κάθε βράδυ. Προσωπικά βρίσκω απολαυστικές τις πρόβες, μιας και είναι η περίοδος που όλα δημιουργούνται από το μηδέν.
Είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου;
* Ναι.
Τι πιστεύεις πως έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά σου;
* Η οικογένειά μου, κάποιοι φίλοι, η ενασχόληση με το θέατρο, τα καλοκαίρια στο χωριό μου και φυσικά ο… Nίκος Γκάλης.
Ποιο ποίημα ή κείμενο από όσα έχεις διαβάσει στη ζωή σου είναι το συγκλονιστικότερο όλων, κατά τη γνώμη σου;
* Ένα; Υπάρχουν πολλά σημαντικά κείμενα, δε θα μπορούσα να επιλέξω απλά ένα. Μου αρέσει πολύ η ποίηση του Νερούδα, τα κείμενα του Μπρεχτ, ο Σίλερ, “Ο Ξένος” του Αλμπέρτ Καμί, “Η Δίκη” του Φραντς Κάφκα και έχω απολαύσει το “Γυναίκες” του Μπουκόφσκι. Και αν μιλήσουμε για φιλοσοφία, η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία κρύβει θησαυρούς παντού.
Η υποκριτική είναι θέμα τεχνικής, ταλέντου ή σκληρής δουλειάς;
* Όλα παίζουν το ρόλο τους. Ασπάζομαι όμως την άποψη του Ανέστη Χαραλαμπίδη, ο οποίος υπήρξε δάσκαλος μου, ότι το ταλέντο ή αλλιώς κλίση είναι 2%. Το υπόλοιπο 98% είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά…
Θέλεις να μιλήσεις για το “Κίεβο”, την παράσταση που ετοιμάζετε στο Επί Κολωνώ και θα αρχίσει από τον Οκτώβριο;
* Είναι ένα σύγχρονο έργο του Ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, το οποίο όμως αλλάζουμε αισθητά. Το έργο τοποθετείται στο σημείο όπου βρισκόταν ο Βυσσινόκηπος του ομώνυμου έργου του Τσέχοφ. Σαν μια συνέχεια, 100 χρόνια μετά παρακολουθούμε κάποιους απογόνους μιας από εκείνες τις οικογένειες που αγόρασε ένα κομμάτι από εκείνο τον κήπο, σε «ελεύθερη πτώση». Ένα έργο που θίγει το συνεχώς επίκαιρο θέμα της ατιμωρησίας. Άκρως συμβολικό. Το “Κίεβο” είναι μια κατάσταση, μπορεί να είναι η Αθήνα. Είναι ένα έργο που ζητά την αφύπνιση μέσα από την καταγραφή μιας πραγματικότητας.
Τι είναι αυτό που σου δίνει ενέργεια;
* Ο έρωτας…
Ποια θεατρικά έργα προτιμάς, τα σύγχρονα ή τα κλασικά;
* Και τα δύο. Ένα καλό σύγχρονο έργο μπορεί να σε ταράξει με την επικαιρότητα ή τη φρεσκάδα του και ένα κλασικό με την αντοχή του στο χρόνο.
Το θέατρο απαιτεί πειθαρχία;
* Σίγουρα, αλλά παράλληλα θεωρώ ότι “παν μέτρον άριστον”…
Ποιες βασικές αρετές πιστεύεις πως πρέπει να έχει ένας ηθοποιός;
* Υπομονή. Επιμονή. Εργατικότητα. Ψυχραιμία. Ομαδικότητα. Αίσθηση του χιούμορ. Δεκτικότητα. Καλαισθησία. Συναγωνιστικότητα… δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες.
Τι σε κάνει να γελάς και τι μπορεί να σου προξενήσει θλίψη;
* Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη είναι πολύ κοντά. Πολλές φορές το ίδιο πράγμα ή ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να μας προκαλέσει τα αντίθετα συναισθήματα. Κάτι σαν την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας.
Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει και θετικό πρόσωπο;
* «Always look at the bright side of life».
Aπό πού αντλείς έμπνευση;
* Από οτιδήποτε με εντυπωσιάζει, με γοητεύει και μπορεί να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι από εμένα.
Παρατήρησες κάτι ασυνήθιστο στο δρόμο τελευταία;
* Νομίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει σχεδόν τα πάντα. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν είναι καλό η κακό, μάλλον θα έλεγα νομοτελειακό. Συνηθίζουμε τη φτώχεια γύρω μας, την ανέχεια, την αγένεια, τη κοροϊδία, την ασχήμια, αλλά κάτι που παρατηρώ το τελευταίο καιρό είναι μια πόλη γεμάτη μπάτσους. Όχι ως προς το ασυνήθιστο, αλλά αυτό πραγματικά δε συνηθίζεται.
Η καθημερινότητά μας έχει ποιότητα;
* Η αλήθεια είναι ότι η ζωή σε μια πόλη σαν την Αθήνα διέπεται από τρέλα, ρουτίνες και πολύ τσιμέντο, όμως είναι στο χέρι μας να ζούμε τη κάθε μας μέρα ως μια ιδιαίτερη, μοναδική εμπειρία. Ο καθένας με τον τρόπο και την αντίληψή του. Δε λέω, θα προτιμούσα να ξυπνάω σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, να τρώω από το μποστάνι μου και να κινούμαι με το ποδήλατο χωρίς να φοβάμαι, κάτι που θα ήθελα πολύ να κάνω κάποια στιγμή, αλλά στην τελική, όλα επιλογές είναι.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Νομίζω πολύ καλή. Μεγάλωσα με σκύλους και είχα γάτες για πολύ καιρό. Τώρα πια δεν έχω αλλά συνέχεια φλερτάρω με την ιδέα να ξαναποκτήσω κατοικίδιο. Στέλνω όμως την αγάπη μου στον Λάμπη, το κανίς των φίλων μου!
Ευχαριστώ πολύ.
* Και εγώ ευχαριστώ!
