Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Κάποτε ένας θεατράνθρωπος τον ρώτησε: Παιδί μου, είσαι σίγουρος ότι θέλεις να κάνεις αυτό το επάγγελμα ή το βλέπεις σαν ένα διάλειμμα απ’ τη ρουτίνα; Ο Κωνσταντίνος πήγε στο πλησιέστερο βουνό, κοντά σ’ ένα ιστορικό μοναστήρι, έμεινε μόνος με τον εαυτό του και οι δυο τους έκαναν μια σύσκεψη.
Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα δεν είχε καμιά απολύτως αμφιβολία. Ήθελε να γίνει ηθοποιός. Έτσι έλαβε τη σωστή απόφαση.
Γρήγορα βρέθηκε στον αστεροειδή Β 616, στον πλανήτη ενός περίεργου παιδιού, του «μικρού πρίγκιπα». Ήταν ο πιλότος – αφηγητής. Από τότε πιλοτάρει συνέχεια. Στη σκηνή και με επιτυχία.
Υποδύεται, τραγουδάει, σκηνοθετεί, επικοινωνεί με το κοινό. Χορεύει τάνγκο σαν γνήσιος Αργεντίνος χορευτής σε εαρινή υπαίθρια μιλόνγκα. Κάθε φορά σαγηνεύει. Οφείλω να σας το ξεκαθαρίσω από την αρχή, με τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Γιατί δεθήκαμε με φιλία, από εκείνες τις φιλίες τις πολύτιμες σαν φυλακτά.
Όμως υπάρχει αντικειμενικότητα; Αν κάποιος πιστεύει πως μπορεί να τη διεκδικήσει, ας μιλήσει πρώτος. Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, λοιπόν, απλώς εξαιρετικός.
Αστείρευτα καλλιτεχνική φιγούρα, σαν να δραπέτευσε από το σύμπαν ενός ποιητικού ρεαλισμού. Τι άλλο; Ωραιότατος, με τρόπους ευγενούς, κομψότατος, αισθαντικός, ψηλός, με ρέουσες κινήσεις και μάτια τρυφερά.
Το χιούμορ του ανάλαφρο, η σάτιρά του λεπτή, ειρωνική, υποδόρια. Φιλοσοφημένος, καλλιεργημένος, ευφρόσυνος, καλοπροαίρετος, με ξεχωριστή οπτική και λόγο. Στη σκηνή ένα αόρατο νήμα τον δένει με τους θεατές. Απόκτημα για το θέατρο. Γι’ αυτό έχει συνεργαστεί μέχρι τώρα με τους καλύτερους σκηνοθέτες.
Ήτοι, όπως τους θυμάμαι, Σωτήρη Χατζάκη, Κώστα Τσιάνο, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, Σπύρο Ευαγγελάτο, Λευτέρη Βογιατζή και πλείστους άλλους σημαντικούς. Πάντα με τη χαρά στο λόγο και στο βλέμμα, είναι ο άνθρωπος που μας κοιτά κατάματα και χαράζει χαμόγελα στη μελαγχολία μας.
Κωνσταντίνε, πιστεύω πως είναι απεριόριστα αυτά που μπορείς να πραγματοποιήσεις. Αγαπάς να μαθαίνεις, ακούς την καρδιά σου, εκτιμάς τη ζωή. Δεν μπορώ να σου πω τι θα γίνεις. Μπορώ όμως να σε παρακολουθώ και να χαίρομαι την παρουσία σου. Μπορώ να σου δώσω και μιαν υπόσχεση: θα είμαι εκεί όταν θα παλεύεις με ένα από τα θηρία που αξίζει να αναμετρηθείς, το Φιλοκτήτη.
Περισσότερα από τον ίδιο, όπως μου τα είπε.
Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση.
Οι συγγενείς τις Κυριακές
* Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στα ΄Ανω Ιλίσια. Η καταγωγή μου απ’ την πλευρά της μητέρας μου είναι από την Κέρκυρα ενώ από την πλευρά του πατέρα μου το Διχώρι – ένα ορεινό χωριό της Φωκίδας στο οποίο το φυσικό τοπίο τριγύρω είναι μαγευτικό. Αν και οι γονείς μου μεγάλωσαν ουσιαστικά στην Αθήνα έχω να θυμάμαι την αγάπη και των δύο για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Αυτό που θυμάμαι απ’ την παιδική μου ηλικία είναι που κοιμόμουνα ακούγοντας τις φωνές των συγγενών που ήταν μαζεμένοι σπίτι μας συνήθως τις Κυριακές – κι αυτός ο ύπνος ήταν τόσο γλυκός και τόσο ασφαλής! Οι φωνές λειτουργούσαν στ’ αυτιά μου ως νανούρισμα από συμφωνική ορχήστρα. Θυμάμαι επίσης τον πατέρα μου που μου ‘φερνε παιχνίδια απ’ το μαγαζί που είχε – όπως και την αγωνία μου ν’ ανοίξω το δώρο. Θυμάμαι τη μάνα μου να με κυνηγάει γύρω γύρω απ’ το τραπέζι του σαλονιού όταν έκανα ζημιές. Θυμάμαι που γελούσε γιατί δεν μπορούσε να με πιάσει και κυρίως γιατί της φαινόταν επί της ουσίας αστεία η έννοια της τιμωρίας. Θυμάμαι στο νηπιαγωγείο που είχαμε μαζί μας κι έναν Κινέζο και γινόταν κυριολεκτικά σκοτωμός κάθε μέρα για το ποιος θα καθήσει πλάι του στο θρανίο. Βλέπετε η διαφορετικότητα μας τραβούσε. Πώς αλλάζουν καμιά φορά τα πράγματα… Έχω αρκετές μνήμες απ’ την παιδική ηλικία που θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές πολλές σελίδες.
Έψαχναν να μου βρουν ρυτίδα…
* Νομίζω πως πρώτα το ένιωσαν άλλοι πως έπρεπε να γίνω ηθοποιός και μετά εγώ! Αυτό έγινε με το που έπαιξα στην πρώτη μου ερασιτεχνική παράσταση όταν μου το ζήτησε ο φίλος μου Κωνσταντίνος Μπίσαλας, ο οποίος μάλιστα μου είπε ότι χρειαζόταν έναν πατέρα γύρω στα πενήντα! Ύστερα από μεγάλο κόπο κατάφερε να με πείσει να παίξω τον Τζων Αρβανιτόπουλο στο κωμειδύλλιο «Ο θάνατος του Περικλέους» του Δημητρίου Κορομηλά που ήταν και το πρώτο έργο που έκανα σαν ερασιτέχνης ηθοποιός σε ηλικία 22 ετών. Έψαχναν μάταια να μου βρουν έστω και μία ρυτίδα. Φαίνεται όμως πως είχα μεγάλη επιτυχία γιατί έρχονταν διάφοροι του χώρου, που τότε δεν γνώριζα και με πίεζαν να δώσω στη Δραματική Σχολή. ΄Οταν την επόμενη χρονιά κάναμε κάποια ταχυδράματα του Carl Valentin οι πιέσεις έγιναν εντονότερες. Άρχισα ν’ αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί έκαναν λάθος ή εγώ! Έτσι ένας φίλος μου που ανήκε στην ομάδα των ανθρώπων που ήθελαν να γίνω ηθοποιός -ο τωρινός καραγκιοζοπαίκτης Τάσος Κώνστας- μου συνέστησε τον Γιώργο Γεωγλερή να με προετοιμάσει. Δέχτηκα. Κάναμε δέκα ή έντεκα συναντήσεις κι έδωσα σε τρεις σχολές στις οποίες και πέρασα, αλλά διάλεξα τη σχολή του Ωδείου Αθηνών λόγω ωραρίου που με βόλευε, αφού δεν είχα εγκαταλείψει ακόμα τη δουλειά μου, που ήταν η λογιστική!…
Νικήτας Τσακίρογλου
* Θυμάμαι τα λόγια του Νικήτα Τσακίρογλου, ο οποίος μου είπε βλέποντας το βιογραφικό μου στις εξετάσεις της σχολής Βεάκη: «Εδώ βλέπω παιδί μου έχεις ξεκινήσει μια καριέρα σε μια άλλη δουλειά. Είσαι σίγουρος πως θέλεις να κάνεις αυτό το επάγγελμα ή το βλέπεις σαν ένα διάλειμμα απ’ τη ρουτίνα της δουλειάς σου;». ΄Επειτα απ’ αυτό πήγα στον Υμηττό, κάθησα εκεί κοντά στο μοναστήρι της Καισαριανής, το σκέφτηκα και σαράντα πέντε λεπτά αργότερα είπα: ναι αυτό θέλω να κάνω.
΄Ανθρωποι που ήξεραν από θέατρο…
* Ποιοι με ενθάρρυναν; Α, ήταν απλοί άνθρωποι και αρκετοί που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με το θέατρο. Ήταν δηλαδή ηθοποιοί ή δημοσιογράφοι, συγγραφείς, σκηνοθέτες, άνθρωποι τέλος πάντων που ήξεραν από θέατρο τουλάχιστον ως θεατές…
Η άλλη “οικογένειά” μας
* Πιστεύω πως όλοι οι δάσκαλοι που είχα έπαιξαν ένα ρόλο μικρότερο ή μεγαλύτερο σ’ αυτό που είμαι μέχρι σήμερα. Απ’ τον Κωστή Λειβαδέα, τον Γρηγόρη Βαφιά, τον Ντίνο Δημόπουλο, τον Κώστα Κουτσομύτη μέχρι τον Κώστα Τσιάνο, τον Σωτήρη Χατζάκη, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Σπύρο Ευαγγελάτο και όλους μα όλους όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου μέχρι τώρα. Τους ευγνωμονώ πραγματικά για όσα μου είπαν αλλά και γι’ αυτά που δεν μου είπαν και χρειάστηκε να τ’ ανακαλύψω με προσωπική δουλειά. ΄Αλλωστε τίποτα δεν γίνεται, νομίζω, χωρίς αυτή την προσωπική ενασχόληση και την προσωπική έρευνα που πρέπει να κάνει ένας ηθοποιός. Όσο κι αν καμιά φορά λέω ότι ο Βογιατζής, ας πούμε, ήταν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό στη ζωή μου σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχαν οι προηγούμενοι μπορεί να μη συνεργαζόμασταν καν! Γι’ αυτό δεν είναι σωστό για μένα να πω ότι αυτός με καθόρισε κι ο άλλος λιγότερο ή καθόλου. Εμείς περνάμε τη μισή ζωή μας με τους σκηνοθέτες μας και τους συναδέλφους μας. Είναι η άλλη «οικογένειά» μας. Δεν μπορώ λοιπόν να πω αν αγαπώ περισσότερο τη «μαμά» ή τον «μπαμπά», τον «παππού» ή τ’ «αδέρφια» μου. Τους αγαπώ όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά.
Με το σχολείο στο θέατρο
*΄Οχι, δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδα στη ζωή μου. Σίγουρα ήταν παιδική παράσταση. Πάντως πρέπει να πω πως δεν μου άρεσε και πολύ όταν μας πήγαιναν με το σχολείο στο θέατρο και το βαριόμουν. Δεν μπορώ όμως να κρίνω γιατί. Αν δηλαδή έφταιγε η παράσταση ή το γεγονός ότι προτιμούσα να παίζω έξω παρά να είμαι σε μια κλειστή αίθουσα…
Αφηγητής και πιλότος… διθέσιου αεροπλάνου
* Σαν επαγγελματίας ο πρώτος μου ρόλος ήταν ο αφηγητής – πιλότος στο «Μικρό Πρίγκιπα» του Antoine de Saint-Exupery αμέσως μόλις τελείωσα τη σχολή. Ενας ρόλος κι ένα έργο που αγάπησα πολύ και κουβαλάω πάντα μέσα μου! Στις πρόβες μάλιστα έτυχε να μου προσφέρουν μιαν αναπάντεχη εμπειρία. Πέταξα για πρώτη φορά με διθέσιο αεροπλάνο αερολέσχης και για λίγα δευτερόλεπτα το πιλοτάρισα κιόλας. Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Η γνώση ως απόρροια της παρατήρησης
* Παρατηρώ τα πάντα ή μάλλον όλα αυτά που για μένα έχουν αξία παρατήρησης. Αν η φαντασία τροφοδοτείται και εμπλουτίζεται μέσα απ’ τη γνώση, κι αν η γνώση είναι μεταξύ άλλων απόρροια της παρατήρησης, τότε ναι, ο ηθοποιός οφείλει να παρατηρεί. Εμένα, που είμαι και οπτικός τύπος, με βοηθάει πολύ να έχω στο μυαλό μου κάποια εικόνα. Αλλά και κάποιον ήχο ή ακόμη και μυρωδιά.
Μουσική αντίληψη
* Αν έχω σπουδάσει φωνητική και χορό; Λοιπόν αυτή είναι η ερώτηση – κλειδί! (Χα χα!). Όταν ήμουν μικρός είχα ταλέντο στη μουσική γιατί είχα αυτό που λέμε μουσικό αυτί και έβρισκα τα πάντα. Η πρώτη και «μεγάλη επιτυχία» ήταν τα κάλαντα με μελόντικα. Κανονικό ρεσιτάλ. Το είδαν οι γονείς μου αλλά και ο θείος μου ο οποίος μου δάνεισε ένα ακορντεόν γερμανικό που είχε απ’ την εποχή της Κατοχής -με μια νότα κολλημένη που ακουγόταν ό, τι κι ανέπαιζα. Ούτε αυτό με πτόησε. ΄Επαιζα σχεδόν αμέσως ό, τι μου τραγουδούσε ο πατέρας μου ή ό, τι άκουγα και μ’ άρεσε. Μετά ήρθε το πιάνο -τα πράγματα σοβάρεψαν- έκανα ιδιαίτερα μαθήματα στα οποία προχωρούσα πολύ γρήγορα και μάθαινα τα κομμάτια απ’ έξω αφού οι παρτιτούρες δεν μου χρειάζονταν από ένα σημείο και μετά. Κι αν δεν ήταν οι πανελλήνιες εξετάσεις θα είχα πάρει το -πολυπόθητο σήμερα- πτυχίο μου, όπως με παρακαλούσε τότε να κάνω η καλή μου δασκάλα. ΄Οταν πολύ αργότερα κι αφού ξεπέρασα την ντροπή μου πέρασα στην εκμάθηση τραγουδιού, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα λόγω της μουσικής μου αντίληψης.
Κάποιοι νομίζουν πως είμαι χορευτής
* Χορό δεν είχα κάνει ποτέ. Και μάλιστα όταν πέρασα στη Δραματική Σχολή, ενώ στο τραγούδι και στην υποκριτική ήμουν σε αρκετά καλό επίπεδο, στο χορό δεν ήμουν τόσο καλός. Και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος που μέσα σ’ αυτά τα χρόνια -με προσωπική δουλειά μέσα κι έξω απ’ τις παραστάσεις- έφτασα στο σημείο να νομίζουν κάποιοι πως είμαι χορευτής και να εξισώνεται αυτή μου η ικανότητα με τις άλλες δύο. Δεν είναι αστείο; Ούτε γω δεν το πιστεύω! Απλώς χαίρομαι. Και φυσικά τώρα είναι που θέλω να χορεύω όσο δεν είχα χορέψει ποτέ στη ζωή μου.
Ξεχωριστή έκφραση
* Το τραγούδι για μένα είναι ένας άλλος τρόπος να εκφράσω αυτά που νιώθω, μ’ έναν πιο ποιητικό σχεδόν υπερβατικό τρόπο. Είναι ένας άλλος τρόπος να διηγηθώ σαν ηθοποιός μιαν ιστορία. Μεγάλη αγάπη, ισόβια. Μου δημιουργεί ευφορία ο τρόπος που εκείνη τη στιγμή λειτουργεί η αναπνοή μου, οι κραδασμοί του σώματος, όλα. Είναι ξεχωριστή έκφραση.
Ρόλοι – θηρία
* Α, κι εγώ δεν ξέρω ποιους ρόλους από το κλασικό ρεπερτόριο θέλω να υποδυθώ. Πολλούς φαντάζομαι. Σκέφτομαι πως θα ‘θελα σίγουρα να παίξω έναν τρελό. Επίσης θα ‘θελα να παίξω μια γυναίκα, ένα δολοφόνο κι ένα ζώο, αν υπάρχει τέτοιος ρόλος στο κλασικό ρεπερτόριο. Δηλαδή ας πούμε ο τρελός στο “Βασιλιά Λιρ” είναι πρόκληση. Η Αντιγόνη ή η Μήδεια π.χ. είναι γυναίκες δυναμικές χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο τη γυναικεία τους υπόσταση. Θα ‘θελα να πειραματιστώ κάποτε και να γνωρίσω κάτι για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση μέσα απ’ τη θεατρική πράξη. Ο Ριχάρδος ο τρίτος είναι θεωρητικά ένας δολοφόνος, όμως αυτός ο κύκλος αίματος στο Ελισαβετιανό Θέατρο έχει σίγουρα κι άλλες πλευρές που θα ‘θελα να εξερευνήσω. Όπως μ’ ένδιαφέρει ακόμη η ρίζα της βίας σ’ οποιαδήποτε μορφή της. Επίσης ένας ρόλος που με γοητεύει είναι ο Φιλοκτήτης στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή. Νιώθω πως γι’ αυτό το ρόλο πρέπει να παλέψει κανείς με τα θηρία και μέσα του και τριγύρω του. Για μένα από τα ωραιότερα έργα του Σοφοκλή μαζί με τον “Οιδίποδα”.
Θεατές αρνητικοί
* Σίγουρα υπάρχουν θεατές που είναι πιο ψυχροί ή πιο αρνητικοί από κάποιους άλλους. Ποιος ξέρει για ποιο λόγο. ΄Ομως δεν νομίζω πως αυτοί συνιστούν ομάδα. Το κοινό βέβαια καμιά φορά λειτουργεί ως μάζα και σίγουρα επηρεάζεται από αστάθμητους παράγοντες. Είναι πολύπλοκο, δεν ξέρω.
Ο κώδικας του κειμένου και της παράστασης
* Νομίζω πως ως ηθοποιός καλούμαι πρώτα απ’ όλα να διηγηθώ – ν’ αφηγηθώ μια ιστορία. Με το σώμα μου, με το λόγο μου, με τη σιωπή μου. Δεν γνωρίζω όμως κάτι για το ρόλο παρά μόνο αυτό που μου δίνεται γραμμένο με λέξεις σε χαρτί. Λείπουν πολλά. Επομένως δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάτι που δεν γνωρίζω. Ούτε μπορώ να πάρω πρέζα για να κάνω το ναρκομανή ούτε βεβαίως χρειάζεται να με κλείσουν στο τρελοκομείο για να κάνω έναν τρελό. Σίγουρα χρησιμοποιώ πολλά δικά μου στοιχεία που μπορεί ν’ ανακαλύψω στη διάρκεια των δοκιμών αλλά η εσωτερική μου ελευθερία πρέπει να εναρμονίζεται με τον κώδικα του κειμένου και της παράστασης και δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση, νομίζω, να τον υπερβεί.
Να πεις πολλά με λιγότερα λόγια
* Μ’ ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος. Μπορείς να πεις πολλά με λιγότερα λόγια. Σαν να τοποθετείς τον εαυτό σου στο μικροσκόπιο και να μπορεί να δει κανείς τα μόρια των συναισθημάτων σου. Η δυνατότητα δε να δεις και να φωτίσεις μέσα απ’ το φακό διαφορετικές γωνίες μιας ιστορίας κάνει πιο συναρπαστική την αφήγησή της.
Να προσφέρω και να δημιουργώ
* Μακάρι να μπορούσα να δω το μέλλον! Θα ‘θελα να γεύομαι τη ζωή μ’ όποιο τρόπο κι αν αυτή μου παρουσιάζεται. Να ανακαλύπτω κάθε φορά αυτά τα λίγα που μου είναι απαραίτητα για να μπορώ να προσφέρω και να δημιουργώ. Θα ‘θελα ένα μέλλον που να υπάρχει μόνο αγάπη. Για όλα.
Η εξέλιξη της σκέψης μέσα από την εμπειρία της τέχνης
* Η τέχνη πάντοτε νομίζω είχε τη δυνατότητα να φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί με το δικό του προσωπικό τρόπο. Να φανερώσει αυτά που τον απασχολούν στην προσπάθειά του ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Μ’ αυτήν την έννοια της εξέλιξης της σκέψης του μέσα απ’ την εμπειρία της τέχνης αλλάζει κι ο τρόπος ζωής του. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Για να καλλιεργήσεις τον κήπο σου και την ψυχή σου, νομίζω χρειάζεται και τσάπα και χρόνος!
Καθημερινότητα
* Από μας εξαρτάται να υπάρχει ποιότητα στην καθημερινότητά μας…
Κάποτε ο Αντουάν, τώρα ο Τομ
* Η σχέση μου με τα ζώα είναι σχέση αγάπης και θαυμασμού. Μαθαίνω όλα αυτά που έχω χάσει ως κοινωνικοποιημένο ον. Είχα μαζέψει κάποτε ένα αδέσποτο σκυλί, τον Αντουάν. Όμως τον έχασα και μάλλον τον εξόντωσαν. Στενοχωρήθηκα τόσο που δεν μιλιόμουν. Σαν να έχασα ένα παιδί. Τώρα έχω τον Τομ στο σπίτι, ένα μικρό χάμστερ που τρώει από σπόρια μέχρι το δάχτυλό μου.
Ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε μου.
* Ευχαριστώ κι εγώ Ειρήνη μου!
* Τη φωτογράφιση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.
