Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ένας αέρας, ένας σίφουνας, ένας μικρός ζεστός ανεμοστρόβιλος ήταν αυτό που αντίκρισα. Βρισκόμουν στο Εθνικό – Θέατρο Rex – Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», περίπου δύο ώρες πριν από την παράσταση «Πιάφ» (σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια) για μια συνάντηση με έναν εκ των συντελεστών. Περιμένοντας αφηρημένη στην πλατεία, καθισμένη στις κόκκινες βελούδινες θέσεις του αρχοντικού θεάτρου, συνέβη κάτι που με ξάφνιασε. Εμφανίστηκε στη σκηνή ένα μικρό το δέμας πλάσμα, ευέλικτο, εύθραυστο σαν τριαντάφυλλο και τρισχαριτωμένο, που έκανε προθέρμανση. Έμεινα άφωνη. Γιατί είδα ξαφνικά μια πυρίκαυστη δύναμη, μια υποδειγματική τεχνική, μιαν ευαίσθητη ένταση. Το γεγονός αυτό με έκανε να προσέξω ιδιαίτερα τη Γεωργία Μητροπούλου και στην παράσταση, κάτι βεβαίως αναπόφευκτο καθότι η παρουσία και το θαυμάσιο ταλέντο της ουδόλως επιτρέπουν να περνά απαρατήρητη. Άλλωστε πάντοτε είναι μια ευχαρίστηση για μένα να παρατηρώ ξεχωριστά όλους ανεξαιρέτως τους ρόλους γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θησαυρός μπορεί να σου προκύψει. Η Γεωργία έπαιζε με ενθουσιασμό και απλοϊκότητα την Πιάφ παιδί, με διακριτικό χιούμορ τη δημοσιογράφο, με απροσδόκητη θηλυκότητα τη θαμώνα νυχτερινού κέντρου και με άψογη κομψότητα τη φίλη της πρωταγωνίστριας. Τελικά, σκεφτόμουν, είναι ανάσα ψυχής, αισθητική απόλαυση, να βλέπει κανείς να λάμπει η υποκριτική, ακόμα και σε δευτερεύοντες χαρακτήρες, ως σχεδόν αυτόνομη και συχνά απόλυτη τέχνη. Η «Πιάφ» της Παμ Γκεμς είναι ένα έργο όπου κάθε θεατής αλλά ειδικότερα κάθε γυναίκα βρίσκει ένα κομμάτι ζωής, ένα κομμάτι συνταρακτικής εμπειρίας. Η συγκίνηση, η ανθρωπιά, η αγάπη και η ελπίδα για τη ζωή, είναι συναισθήματα που πλημμυρίζουν την παράσταση, φτάνουν στις καρδιές του κοινού και παραμένουν εκεί, σαν μια σεμνή παρακαταθήκη. Υπάρχουν μελωδικές κι ανάλαφρες στιγμές, δραματικές καταστάσεις, εκρηκτικές συγκρούσεις. Σε αυτό το έργο ξεχώρισα, ανάμεσα σε σημαντικότατους και εκλεκτούς ηθοποιούς, τη φωτεινή ιδιοσυγκρασία, τη σπάνια ευαισθησία και το ανανεωτικό υποκριτικό ύφος της Γεωργίας Μητροπούλου, η οποία μου επεφύλαξε και μια ακόμα έκπληξη. Καλοκαιρινή και φεστιβαλική αυτή τη φορά, αφού τη διέκρινα στην ορχήστρα της Επιδαύρου ανάμεσα στο Χορό των «Τρωάδων» του Ευριπίδη με Εκάβη τη σπουδαία μας Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης εξαρχής δεν ήθελε έναν ομοιογενή Χορό. Επέλεξε γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, χαρακτηριστικά και δεξιότητες. Πρότεινε μέσα από την ομαδικότητα του Χορού να συνυπάρχει ταυτόχρονα η μοναχικότητα και η προσωπική αγωνία για τη μελλοντική μοίρα της καθεμιάς χωριστά. Η δική της Τρωάδα ήταν από τις πιο μικρές σε ηλικία και είχε τη δύναμη να αντιδρά ακόμα στη βία της εξουσίας. Ήταν αυτή που ξέφευγε από την αγκαλιά της Εκάβης και ορμούσε στον Ταλθύβιο, αυτή που δεν έπαυε να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Αεικίνητη, ευλύγιστη, γεμάτη ενέργεια. Καμία επιτήδευση, καμία υπερβολή. Με μια παιδική ζωηράδα στα μάτια, βαθιά φωνή και κυρίως ευγένεια και χάρη που σε αφοπλίζουν. Πιστεύω πως θα καθιερώσει έναν εντελώς προσωπικό τρόπο παιξίματος, διότι διαθέτει μια δική της γοητεία στη σκηνή μαζί με τη γλύκα που είχαν οι παλιές μετρημένες ενζενί, η οποία σε κέρδιζε σταδιακά. Προσέξτε την σε όποια παράσταση την πετύχετε αυτό το χειμώνα στο Εθνικό Θέατρο. Θα διαπιστώσετε ότι ξεπερνά το εμπόδιο της μίμησης με απλότητα και ισορροπία και κυρίως ότι παθιάζεται γι’ αυτό που κάνει, ότι το λατρεύει. Έχει την αντοχή, την ευρωστία, τη δυναμική και την τρυφερότητα του απαστράπτοντος καλλιτέχνη. Κι εκείνη τη γλυκόπικρη ραγισματιά στην άκρη των χειλιών, τη ραγισματιά της μυστικής ουσίας.
Φωτογραφίες: cat is art
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σε ένα σπίτι στου Γουδή. Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από το Στάδιο της Τεγέας, στην Τρίπολη και η μαμά μου από το Καρπενήσι. Παιδικές αναμνήσεις…. πολλές ζαβολιές και πάντα τα ίδια θύματα… τα αδέλφια μου.
Πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Μάλλον οι ζαβολιές μου ήταν οι πρώτες μου θεατρικές παραστάσεις.
Ποιοι υπήρξαν οι αγαπημένοι σου δάσκαλοι;
* Δύσκολη ερώτηση. Ο κάθε άνθρωπος που συνάντησα τόσο μέσα στη σχολή όσο και στις δουλειές που έχω κάνει μέχρι τώρα, μου έχει αφήσει και ένα κομμάτι του. Και ευτυχώς είμαι τυχερή γιατί συνάντησα πολλούς ωραίους ανθρώπους. Ήταν σημαντικό να έχεις δασκάλους όπως ο Βασίλης Ανδρέου, η Εστέρ Αντρέ Γκονζάλες, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, η Νικαίτη Κοντούρη, η Μάρω Θεοδωράκη.
Επίσης να έχεις σκηνοθέτη τον Σωτήρη Χατζάκη και φυσικά τον Πέτρο Ζούλια που για μένα είναι ο «Μπαμπάς Λεπλέ» μου (σ.σ. Louis Leplée, ο άνθρωπος που ανέδειξε την Εντίθ Πιάφ), αφού πίστεψε σε μένα και ήταν ο πρώτος που μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω.
Να βρίσκεσαι κοντά στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, στον Χρήστο Στέργιογλου και τη Μαρία Πρωτόπαππα και να μπορείς να «κλέβεις» από αυτούς.
Η οικογένειά σου ενθαρρύνει τη σταδιοδρομία σου στο θέατρο;
* Σίγουρα στην αρχή οι γονείς μου ήταν πολύ επιφυλακτικοί αλλά σιγά σιγά συνειδητοποίησαν ότι για μένα δεν υπάρχει εναλλακτική.
Πώς θα χαρακτήριζες τους ηθοποιούς της γενιάς σου;
* Οι ηθοποιοί της γενιάς μου έχουμε την ατυχία να ξεκινήσουμε την προσπάθειά μας σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία, σε έναν χώρο που έτσι κι αλλιώς είναι δύσβατος. Στην πλειονότητά μας, είμαστε ηθοποιοί πολύ καλά εκπαιδευμένοι με ικανότητες πέρα από την υποκριτική, στο χορό, στο τραγούδι, στη μουσική γενικότερα. Οι δυνατότητες όμως που δίνονται είναι περιορισμένες. Η εικόνα εκατοντάδων ηθοποιών να περιμένουμε στους διαδρόμους ενός θεάτρου ή ενός στούντιο για μια ακρόαση, από τη μια μου προκαλεί μελαγχολία αλλά ταυτόχρονα θαυμασμό, για την πίστη και την αφοσίωση όλων μας. Σημαντικό από την άλλη είναι πως η κρίση δε μείωσε τον αριθμό των παραστάσεων. Αυτό δείχνει πως ακόμα έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από την τέχνη μας και να διεκδικήσουμε την ευκαιρία μας στο χώρο.
Με την κρίση γινόμαστε όλοι πιο εφευρετικοί;
* Η αλήθεια είναι ότι στο θέατρο, από τη σχολή ακόμα, διδασκόμαστε πώς θα φτιάξουμε μια παράσταση όπως τη θέλουμε με πολύ λίγους πόρους. Και αυτό μας ακολουθεί. Ειδικά στις μικρότερες παραγωγές, άλλα και στις μεγάλες, πρέπει να βρεθούν λύσεις ανάγκης. Η εφευρετικότητα είναι έτσι κι αλλιώς βασικό εργαλείο της δουλειάς όλων όσοι εμπλέκονται με το θέατρο.
Τώρα στην καθημερινότητα η κρίση μάς «ανάγκασε» να γίνουμε πιο ουσιαστικοί. Η εφευρετικότητα ήταν περισσότερο η τάση να ανακαλύψουμε το πιο απλό, το πιο αυθεντικό, το οποίο μας ήταν κρυμμένο.
Παίζεις στην παράσταση των «Τρωάδων», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, με Εκάβη την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, πρωταγωνιστές τους Νίκο Ψαρρά, Μαρία Κίτσου, Κόρα Καρβούνη και με τη συμμετοχή άλλων έμπειρων και σημαντικών συναδέλφων σου. πώς αισθάνεσαι που βρίσκεσαι ανάμεσά τους;
* Πολύ τυχερή. Το να παρακολουθώ τόσο σπουδαίους ηθοποιούς στις πρόβες και να βρίσκομαι στην ίδια σκηνή μαζί τους είναι σχολείο για μένα. Μ αρέσει να τους παρατηρώ. Να βλέπω τη μέθοδό τους, την ανάσα τους και πώς όλα αυτά κομμάτι κομμάτι γίνονται ρόλος.
Τι θα ήθελες να πεις για το μήνυμα που μας δίνουν σήμερα οι «Τρωάδες»;
* Σήμερα υπάρχει ένας διαρκής οικονομικός πόλεμος, παγκοσμίως. Και υπάρχουν θύματα που αυτοκτονούν, που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, που χάνουν τις δουλειές τους και παλεύουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτά συμβολίζει και το έργο.
Πώς είναι η αίσθηση να βρίσκεσαι σε περιοδεία με το θίασο το καλοκαίρι και μάλιστα σε μια τέτοια συγκυρία;
* Είναι σαν μια περίεργη μυσταγωγία. Η πρεμιέρα μας έγινε προπαραμονή του δημοψηφίσματος. Ο κόσμος που ήρθε την Επίδαυρο, παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες ήταν κλειστές, παρά την ψυχολογική πίεση και την τρομοκρατία των ημερών, παρά την ανησυχία και την αβεβαιότητα, αναζητούσε μια διαφυγή. Μια παρόμοια διαφυγή ήταν και για μας η παράσταση. Η ένωση της ανάγκης και της ενέργειας των θεατών με τη δικιά μας δημιούργησαν κάτι που δεν περιγράφεται. Αυτή η εμπειρία μας δημιούργησε ένα αίσθημα ευθύνης που μας ακολουθεί σε όλο το ταξίδι μας.
Ποια θεωρείς ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της ρατσιστικής συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων εις βάρος ευάλωτων ή ηττημένων συνανθρώπων τους;
* Θα έλεγα πως οι ρίζες του ρατσισμού βρίσκονται στην παιδεία. Η προκατάληψη είναι προϊόν αμάθειας. Η αμάθεια προκαλεί φόβο και αίσθημα κατωτερότητας. Αυτά πιστεύω πως δημιουργούν την ανάγκη να υποβαθμίσουμε το διαφορετικό με κάθε τρόπο. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι ύψιστο δείγμα πολιτισμού και δημοκρατίας.
Τι αισθάνεσαι για την ηρωίδα που υποδύεσαι, μία από τις γυναίκες του Χορού των «Τρωάδων»; Τη θαυμάζεις, τη συμπονάς;
* Ο σκηνοθέτης μας, ο Σωτήρης Χατζάκης, εξαρχής δεν ήθελε έναν ομοιογενή Χορό. Επέλεξε γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, χαρακτηριστικά και δεξιότητες. Ήθελε μέσα από την ομαδικότητα που έχει ο Χορός να συνυπάρχει ταυτόχρονα η μοναχικότητα και ο προσωπικός φόβος για το τι θα απογίνει η κάθε μια χωριστά. Για να φτιάξει λοιπόν αυτό που εξ αφορμής του κειμένου οραματίστηκε χρησιμοποίησε κομμάτια από εμάς. Η δικιά μου Τρωάδα είναι από τις πιο μικρές σε ηλικία και έχει τη δύναμη να αντιδρά ακόμα. Ορμάει στον Ταλθύβιο και δεν σταματά να ελπίζει για μια καλύτερη τύχη. Δεν γίνεται να μην την αγαπώ γιατί είναι κομμάτι μου.
Πιστεύεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν προκαταλήψεις στην κοινωνία μας σχετικά με τη φυλή, τη διαφορετικότητα, τα φύλα, τις κοινωνικές τάξεις; Οι προκαταλήψεις αυτές περνούν και στην παιδεία;
* Νομίζω πως το εύρος των προκαταλήψεων που είναι εδραιωμένες σε μια κοινωνία είναι δείκτης της ωριμότητάς της. Τα μέλη μιας κοινωνίας έχουν διαμορφωθεί λίγο πολύ με βάση κάποιες στεγανές απόψεις οι οποίες διαταράσσονται από καθετί διαφορετικό. Η παιδεία λοιπόν είναι αυτή που πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες μέσα στις οποίες η κοινωνία θα μπορέσει να αποδεχτεί το διαφορετικό και να το ενσωματώσει. Να μπορέσει να συνδιαλλαγεί μαζί του και να καταφέρει μαζί με αυτό να εξελιχθεί.
Είσαι πολύ νέα ηθοποιός ακόμη, ωστόσο έχεις νιώσει να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;
* Η αλήθεια είναι ότι το πιο μεγάλο αδιέξοδο για μένα είναι η ανεργία. Γιατί εκτός από το βιοποριστικό κομμάτι που είναι απόλυτα αναγκαίο, υπάρχει και αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που παλεύει να βρει τρόπο να εκφραστεί και δεν μπορεί. Η ανάγκη να βρίσκεσαι σε μια δουλειά είναι τόσο τεράστια που σε πνίγει κάθε μέρα και περισσότερο.
Η αίσθηση της φιλίας πόσο επηρεάζει μια θεατρική δουλειά;
* Η φιλία είναι από τα σημαντικότερα στηρίγματα ενός ανθρώπου. Μια καλή συνεργασία με ανθρώπους που μπορείς να επικοινωνήσεις και να περάσεις καλά σίγουρα βοηθά και στην παράσταση. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα φιλία. Τώρα αν κάποιος έχει την τύχη να δουλέψει σε μια παραγωγή με πραγματικούς φίλους του σαφώς πιστεύω πως αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα.
Θα ήθελες να παίζεις με ένα μικρό σχήμα, σε ένα περιφερειακό θέατρο, με νέους συντελεστές και χαμηλό προϋπολογισμό; Ή πιστεύεις ότι αυτό δεν θα σε βοηθούσε να αναδείξεις τα ταλέντα σου;
* Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να δουλεύω με σκηνοθέτες και ηθοποιούς εμπνευσμένους με τους οποίους να παράγουμε ωραίες δουλειές. Στα περιφερειακά θέατρα ανεβαίνουν υπέροχες παραστάσεις από πολύ ταλαντούχους ανθρώπους τις οποίες έχω ζηλέψει και έχω πει ότι θα ήθελα να συμμετέχω κι εγώ.
Γιατί τόσα πολλά θέατρα στην Αθήνα, κατά τη γνώμη σου;
* Προτιμώ να βλέπω το φαινόμενο αυτό από τη θετική του πλευρά. Είναι αυτό που σου είπα και προηγουμένως. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παραγωγή ηθοποιών κάθε χρόνο γιατί ο αριθμός των σχολών έχει πολλαπλασιαστεί. Αυτό ίσως είναι ένα πρόβλημα από την άποψη ότι μοιράζονται οι δυνάμεις των ανθρώπων που είναι πραγματικοί δάσκαλοι. Από εκεί και πέρα όλοι αυτοί οι ηθοποιοί έχουν ανάγκη να δουλέψουν, να εκφραστούν. Σίγουρα κάποιες παραστάσεις είναι καλές και κάποιες όχι. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι ηθοποιοί δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται και χωρίς ένσημα είτε γιατί το αποφασίζουν είτε γιατί κάποιοι εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους αυτή.
Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή σου και στη ζωή γενικότερα;
* Τεράστιο! Είναι τρόπος ζωής για μένα. Πάντα με κερδίζουν οι άνθρωποι με χιούμορ. Είναι ένας τρόπος να λέω πολλές αλήθειες και να απαλύνω τους φόβους και τα προβλήματα που μου παρουσιάζονται.
Χορεύεις, τραγουδάς, έχεις σπουδαίες ικανότητες γενικά και έχεις κάνει γερές σπουδές. Πώς νομίζεις πως βλέπουν οι άλλοι μια κοπέλα σαν κι εσένα, πολύ νέα, όμορφη και με τόσο πολλά ταλέντα;
* Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν με όλους. Είναι απόλυτα φυσικό και έχει ενδιαφέρον. Πώς επιλέγεις έναν άνθρωπο για να κάνεις παρέα; Κάτι σε ωθεί να τον μάθεις καλύτερα. Ρισκάρεις… Το ίδιο είναι και σε μία συνεργασία. Αυτό που εγώ προσπαθώ είναι να μάθω όσο περισσότερα γίνεται και να δουλέψω όσο μπορώ περισσότερο. Αυτοί με τους οποίους θα ταιριάξω μέσα από τη δουλειά αποκτούν μια θέση μέσα μου και μια θέση στη ζωή μου.
Ποιους θαυμάζεις στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στο χορό;
* Οι τέχνες είναι για μένα μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Από τη λογοτεχνία αγαπώ τη μουσικότητα του λόγου του Παπαδιαμάντη αλλά και τη βουτιά που κάνουν στην ψυχή του ανθρώπου ο Καζαντζάκης και ο Ντοστογιέφσκι. Στο χορό αυτή που με έχει συγκινήσει περισσότερο είναι η Pina Bausch. Στη ζωγραφική θαυμάζω τον Edward Hopper.
Τι θεωρείς πιο σημαντικό, την εικόνα που δείχνεις στους άλλους ή την εικόνα προς τον ίδιο σου τον εαυτό;
* Όπως έχει πει ο Πιραντέλο, για κάθε άνθρωπο υπάρχουν τόσες εικόνες όσοι και οι άνθρωποι που γνωρίζει. Καθένας δημιουργεί μια διαφορετική μοναδική εικόνα για τον άλλον, η οποία μπορεί να αλλάζει από στιγμή σε στιγμή. Αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ είναι η εικόνα που δημιουργούν οι άλλοι για μένα να έχει ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι της εικόνας που έχω κι εγώ για τον εαυτό μου κάθε στιγμή.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “λάθος”;
* Για μένα το λάθος είναι κάτι πολύ ελκυστικό. Σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός μου αρέσει να βουτάω μέσα σ’ αυτό ελπίζοντας ότι ακόμα και από το «κουσουράκι» που μπορεί να μου αφήσει, κάτι μπορεί να μάθω.
Και η λέξη “ψέμα”;
* To ψέμα είναι ταυτόχρονα μια αφορμή, ένα εργαλείο και ένα εμπόδιο. Είναι ο στόχος της δουλειάς και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο εμπόδιο. Στο θέατρο καλούμαστε, μπροστά στα μάτια των θεατών, να παρουσιάσουμε μια ιστορία φαντασίας, σαν να είναι αλήθεια, σαν να συμβαίνει πραγματικά εκείνη τη στιγμή. Για να το πετύχουμε όμως αυτό πρέπει να υπερβούμε το εμπόδιο της μίμησης αυτής.
Τώρα στην προσωπική μου ζωή προσπαθώ να βρω την αλήθεια που κρύβεται πίσω από κάθε ψέμα.
Οι λέξεις «έρωτας» και αγάπη»;
* Είναι η κινητήριος δύναμη για όλα! Και ειδικά για το θέατρο. Χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν τρελαίνεσαι γι’ αυτό που κάνεις, δεν το αγαπάς, δεν ανυπομονείς να το ξανακάνεις, να αναμετρηθείς ξανά και ξανά μαζί του χωρίς να ξέρεις αν θα λειτουργήσει, αν θα οδηγήσει κάπου, αν θα πληγωθείς… δεν μπορείς να υπάρξεις.
Τι σε φοβίζει και τι σε θυμώνει; Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό;
* Η Εκάβη στις Τρωάδες λέει: «Μισώ τον παράλογο φόβο». Νομίζω ότι ο φόβος είναι μια παράλογη αντίδραση της λογικής μας. Οι συνθήκες στις οποίες ζούμε, δημιουργούν ή ενισχύουν τους φόβους μας. Εγώ φοβάμαι για τους ανθρώπους που αγαπώ, για το αν θα έχω δουλειά, αν θα μπορέσω να κάνω όλα όσα θέλω, φοβάμαι για το τίμημα των επιλογών μου και για ένα σωρό άλλα πράγματα.
Ο θυμός από την άλλη πιστεύω ότι είναι μια αντανάκλαση κάποιου κομματιού δικού μας που το έχουμε θάψει. Και τα δύο αυτά συναισθήματα είναι κομμάτια του εαυτού μας. Μπορεί να είναι αρνητικά αλλά είναι δικά μας. Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω είναι αφού μου περάσουν να σκεφτώ ποιο κομμάτι του εαυτού μου ενεργοποίησαν.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Να βρίσκομαι σε θιάσους που θα με εξελίξουν σαν άνθρωπο και σαν ηθοποιό με εμπνευσμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Να έχω τους ανθρώπους της ζωής μου κοντά μου και να τους χαίρομαι πραγματικά. Να ζήσω μια γεμάτη ζωή.
Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;
* Η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν είχα πολύ χρόνο για μένα. Όταν έχω, θέλω να βρίσκομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ, να βλέπω ταινίες, παραστάσεις, να παίζω με τους φίλους μου και να ταξιδεύω.
Οι Έλληνες είμαστε δημοκράτες στην πράξη;
* Δε μου αρέσει να γενικεύω ειδικά για τόσο σημαντικά θέματα. Το θεωρώ επικίνδυνο. Σίγουρα όμως πολλοί Έλληνες απέκτησαν μια νοοτροπία όχι τόσο δημοκρατική. Κοιτάμε τον εαυτό μας, το σπίτι μας, αδιαφορούμε για τη γενικότερη εικόνα και πρόοδο. Μας το καλλιέργησαν αυτό πολύ μεθοδευμένα. Η κρίση νομίζω πως αποκάλυψε πολλά πράγματα και αυτό μας κάνει σιγά σιγά να γυρνάμε περισσότερο στις αρχές που διέπουν μια δημοκρατική κοινωνία.
Μετά την -ομολογουμένως- επιτυχημένη παρουσία σου τη φετινή σεζόν, πώς σκέπτεσαι να συνεχίσεις το χειμώνα που μας έρχεται; Υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο;
* Ήταν μια γεμάτη χρονιά για μένα. Μετά τον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας» στο «Παλλάς», τη Μικρή μου Πιάφ και τις «Τρωάδες» στο Εθνικό Θέατρο είμαι γεμάτη ενέργεια να συνεχίσω. Η κατάσταση είναι πολύ ρευστή. Αν σκεφτούμε ότι πολλοί συνάδελφοί μου έκλεισαν δουλειές για το καλοκαίρι, έκαναν πρόβες, δούλεψαν και τελικά λόγω της κατάστασης της χώρας έμειναν άνεργοι, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Νομίζω όμως ότι κάτι έρχεται.
Ποιον ήρωα ή ηρωίδα του αρχαίου δράματος θα ήθελες να υποδυθείς;
* Σαν κόρη που τρέφει τεράστια αδυναμία στον πατέρα της, θα ήθελα κάποια στιγμή να αναμετρηθώ με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Τα λατρεύω! Είχα ένα μικρό κουνελάκι που πέρασα μαζί του 10 χρόνια (συνήθως τα κουνέλια ζουν 6-7 χρόνια). Με άφησε πριν από δύο χρόνια. Ακόμα δεν είμαι έτοιμη για να φροντίσω ένα άλλο πλάσμα.
* Η Γεωργία Μητροπούλου είναι απόφοιτος της «Δραματικής Σχολής Αθηνών – Γ. Θεοδοσιάδης» (2013). Σπούδασε θεατρικό τραγούδι με τη Μάρω Θεοδωράκη και κλασικό τραγούδι με τη Μαρία Ανδρικοπούλου. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής και κίνησης για ηθοποιούς, μουσικοκινητικής αγωγής, αυτοσχεδιασμού, φωνητικής, Masterclass και Masterclass Αρχαίου Δράματος, όπως και σεμινάριο «Αριστοφανικών Χορικών».
Έχει παίξει στις παραστάσεις «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, περιοδεία σε όλη την Ελλάδα (2012). «Όμορφη Πόλη» παιδική μουσικοθεατρική παράσταση σε σύλληψη της Μάρως Θεωδωράκη και σκηνοθεσία Μάρκου Σαρρή (2012). «Edith Piaf»: Performance σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου στον πεζόδρομο του «Κέντρου Λόγου και Τέχνης» των Εκδόσεων Καστανιώτη (2011). «Όπως σας αρέσει» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο πλαίσιο του Athens Fringe Festival (2011). «Η Πιπίτσα ταξιδεύει», παιδική μουσικοθεατρική παράσταση σε σύλληψη και σκηνοθεσία Μάρως Θεοδωράκη (2011). «Άμλετ» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο πλαίσιο του Low Budget Festival (2010). Συμμετοχή στη μουσική προσωπογραφία του Κ. Π. Καβάφη με τίτλο “Rue Lepsius”, σε μουσική Νίκου Ξυδάκη και σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2009. Συμμετοχή στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2008. “Ελαφρολαϊκά vs Ρεμπέτικα”, μουσική παράσταση σε επιμέλεια του Χρήστου Θεοδώρου.
Ακόμα τραγουδάει σε μουσικές σκηνές με ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο.
