Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Πάντα μου έκανε εντύπωση ως καλλιτέχνης. Είναι ένας από τους πιο ευφυείς, αστραφτερούς, ουσιαστικούς και ειλικρινείς ηθοποιούς που έχω συναντήσει επί σκηνής. Ειδικά τα τελευταία χρόνια τον έχω δει να προσφέρει στο κοινό αναμφισβήτητα υπέροχες ερμηνείες. Και δεν μιλώ μόνο για τον μονόλογο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» όπου τον θαυμάσαμε στο ρόλο της Μαρί-Πιερ, ούτε για το «Blanche/Μετεπιβίβαση» ή για το «Λάκκο της αμαρτίας» του Γιώργου Μανιώτη αλλά και για την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, όπου ο Φαίδων Καστρής θριάμβευσε στο ρόλο του Χορού. Μιλώ ακόμη για το “Οφσάιντ-Εκτός Παιδιάς” του Σέρτζι Μπελμπέλ (Ζουζέπ) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου, που και εκεί μας κατέπληξε. Ένας θεατρίνος τολμηρός, άνετος, νηφάλιος και εκρηκτικός ταυτόχρονα. Ακόμα και οι πιο μικρές λεπτές χειρονομίες του, και ο τρόπος που φοράει το θεατρικό του κοστούμι παράγουν ύφος και ήθος.
Φέτος μπήκε απρόβλεπτα στη ζωή του μια βασίλισσα, η Σοφία της Ισπανίας. Και μάλλον μπήκε στη ζωή του για να μείνει, αφού η διαίσθησή μας και η δική του μας λένε πως «αυτή θα είναι η ωραιότερη παράστασή» του.
Ο Φαίδων Καστρής, στο ιστορικό σαλόνι της Οικίας Κατακουζηνού, απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, υποδύεται ένα αλλόκοτο πλάσμα. Ένα πλάσμα αθέατο, που στοιχειώνει το μυαλό της Σοφίας και μεταμορφώνεται σε όλους όσοι καθόρισαν τη ζωή της. Ποιος είναι; Κάποιος αόρατος φίλος της, η συνείδησή της ή μήπως μια φωνή από το παρελθόν; Ο Ισπανός συγγραφέας Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι σπάει τα όρια του ρεαλισμού και μας προσκαλεί σε μια διαδρομή στα όνειρα και τους εφιάλτες της βασίλισσας Σοφίας.
Η βασίλισσα Σοφία, μπροστά στο φέρετρο του νεκρού συζύγου της, βασιλιά Χουάν Κάρλος, κάποια στιγμή στο μέλλον. Μια φωνή τής μιλάει. Μια φωνή μέσα στο μυαλό της. Το παρελθόν ξυπνά. Μνήμες θραύσματα την πλημμυρίζουν. Το Τατόι, ο Παύλος, η Φρειδερίκη, ο Χουανίτο, ο Φράνκο, ένα παιδί που πεθαίνει μπροστά στα μάτια της… Η ταυτότητά της, όσα έζησε και όσα δεν έζησε.
Ο Φαίδων, παιδί μιας μικρομάνας, στη συνέντευξη που δίνει στο catisart.gr, μιλά για τις μνήμες του, τους μύθους της παιδικότητάς του, την παραμυθού προγιαγιά του από τη Μικρασία, την αστερόσκονη της ψυχής του. Φέτος γιορτάζει τα τριαντάχρονά του επισήμως στο θέατρο με τη «Σοφία», μια “χειροποίητη” παράσταση, μικρή αλλά πανάκριβη παραγωγή. Στο θέατρο “δεν είσαι αυτό που ονειρεύεσαι αλλά αυτό που βλέπουν οι άλλοι”, μου λέει. Με ενθουσιασμό παιδιού μιλάει για το πρόσωπο που υποδύεται, ένα πλάσμα μυθικό που μπαίνει στο μυαλό της Βασίλισσας και διατρέχει τους λαβυρίνθους της μνήμης της, τα όνειρα, τους εφιάλτες της. “Δεν γίνονται όλες οι πριγκίπισσες ευτυχισμένες, κάποιες γίνονται σοφές”, συμπληρώνει. Αν στη διαδρομή του συναντούσε τη Σοφία; “Σας αγάπησα”, θα της έλεγε απλά. Εμείς, αν την αναζητήσουμε, θα τη συναντήσουμε, μέσω του Φαίδωνα, από την 1η Οκτωβρίου στο σαλόνι εποχής ενός μουσείου. Να καταδύονται μαζί στις εποχές της ζωής και του μεγαλείου του!
Φαίδωνα, τι αναμνήσεις έχεις από παππούδες, γιαγιάδες και παιδική ηλικία;
* Να η νεράιδα και τα παραμύθια! Είμαι ξέρετε μοναχοπαίδι μιας μικρομαμάς, στα δεκαέξι της με γέννησε και η γιαγιά μου -η μητέρα της- ήταν μόλις 32 χρονών, πρόλαβα λοιπόν και την προγιαγιά μου τη Μικρασιάτισσα, δασκάλα κάποτε σε σχολαρχείο της Σμύρνης, και “παραμυθού” της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι παιδάκι στη Βάρκιζα που μεγάλωσα και πριν η τηλεόραση κλείσει τις οικογένειες στα σπίτια τους, το βραδάκι να μαζεύονται μικροί μεγάλοι από τη γειτονιά για την ώρα του παραμυθιού, κανονικό πρόγραμμα είχε η προγιαγιά, άρχιζε με το παιδικό, μετά για τους μεγάλους, παραμύθια ανατριχιαστικά της Μικρασίας, θρίλερ σημερινά κι έκλεινε με τα σατιρικά και πικάντικα τα ακατάλληλα για τα παιδιά, που ήδη είχαν μαζευτεί για ύπνο. Πάντα την ακούω βαθιά μέσα μου αυτήν τη φωνή της και πιστεύω πως σαν μηλαράκι έπεσα κι εγώ κάτω από αυτήν την ίδια μηλιά, και λέω κι εγώ τα παραμύθια μου τα θεατρικά και κυρίως τα ζω! Φυσικά, όπως έχω ξαναπεί, υπήρξε κι ο πραγματικός μύθος στην οικογένεια, αυτός του θείου Μανώλη Χιώτη, αδελφός της γιαγιάς μου από την πλευρά του πατέρα μου, που έριξε επίσης τη λαμπρή του αστερόσκονη στην παιδική μου ψυχή. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω όμως, έφυγε όταν ήμουν παιδάκι στα επτά, αλλά επίσης τον κουβαλάω μέσα μου, όπως όλους πια που “έφυγαν”, προς τα μέσα μας λέω πάντα.
Πότε συναντήθηκες για πρώτη φορά με το θέατρο και την τέχνη;
* Με την αίσθησή μου του θεάτρου, τη σχέση μου μαζί του νομίζω από πάντα! Δεν ξέρω αν ήταν λόγω των παραμυθιών που σας είπα πριν αλλά πάντα είχα αυτή την αίσθηση μιας μαγικής στιγμής που είμαι στο φως και όλοι βλέπουν, ακούν το μικρό μου “τραγούδι”! Ήμουν φτωχό παιδάκι ξέρετε, σπάνιζαν τα παιχνίδια, όμως στο μυαλό μου γιατί εκεί έπαιζα χαμένος στις φαντασίες μου, στις ιστορίες μου, εκεί άρχισα σιγά σιγά να πρωταγωνιστώ και να αλλάζω ρόλους… Κάποια στιγμή άρχισα να φτιάχνω χάρτινες φιγούρες και να στήνω μικρά θεατράκια στη γειτονιά, πολύ πριν πάω στο θέατρο ο ίδιος, νομίζω η πρώτη παράσταση που είδα ήταν στα δεκαεπτά μου, το “Πρόσκληση στον Πύργο”, με έναν λαμπρό θίασο και πρωταγωνιστές τον Κούρκουλο και τη Δανδουλάκη, παραστάσεις της Αλίκης και της Καρέζη και μία μόνο φορά την τεράστια, τη μαγική Έλλη Λαμπέτη! Στο θέατρο βγήκα πολύ μικρός, τον Δεκέμβρη του 1982, πριν γίνω είκοσι χρονών, το ’63 έχω γεννηθεί, έκανα πρεμιέρα στο θέατρο ΚΕΑ στην Πλάκα, έπαιζα δύο χρόνια σχεδόν εκεί, μετά πήρα την απόφαση κι έδωσα στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου απ’ όπου κι αποφοίτησα το 1988. Τώρα θα γιορτάσω τα τριαντάχρονά μου επισήμως στο θέατρο με τη «Σοφία» και με κάτι ακόμη που έρχεται για το ’18.
Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον για να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό τον χώρο;
* Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ένιωσα ότι το κάνω επαγγελματικά! Παρόλο που υπήρξα απολύτως συνεπής κι αφοσιωμένος εργάτης ή και στρατιώτης του θεάτρου στα περισσότερα χρόνια της διαδρομής μου, επαγγελματικά, επαγγελματίας δεν ένιωσα ποτέ. Έζησα, ήταν η ζωή μου και είναι πάντα, το πάθος μου, το όνειρό μου κάθε φορά, ο ρόλος μου, μικρός ή μεγάλος είναι αυτό που χρωματίζει το εκάστοτε παρόν μου! Τώρα ακόμη πιο πολύ και πιο βαθιά! Επαγγελματίας βέβαια έγινα αναπόφευκτα γιατί αυτό κάνω, αυτό είναι η δουλειά μου, από αυτό έζησα και ζω, πολύ φτωχικά όπως καταλαβαίνετε αλλά ευτυχώς κι αυτό είναι η αποζημίωσή μου! Ειδικά στις μέρες μας που τίποτε σχεδόν δεν πληρώνεται.
Ποιοι δάσκαλοί σου άφησαν τα ίχνη τους στη μετέπειτα πορεία σου;
* Από χαρακτήρα δεν ένιωσα όταν ήμουν νέος, παρόλο που συνάντησα και είχα σπουδαίους δασκάλους, αυτό το αίσθημα του μαθητή προς δάσκαλο, άκουγα δηλαδή να λένε δίπλα μου το “Δάσκαλε” κι εγώ δεν μπορούσα να το πω, δεν το είπα ποτέ, δεν το ένιωθα κι ας ήμουν ο καλός μαθητής που λένε, γιατί ήμουν. Πάντα πίστευα πως δάσκαλός μας είναι ο εαυτός μας, ο κόσμος γύρω μας που όλο μαθαίνει κι όλο διδάσκεται από τη ζωή, την εμπειρία του, οι μεγάλοι ποιητές, συγγραφείς, δημιουργοί, καλλιτέχνες, άνθρωποι στον δρόμο, όλα διδάσκουν αν ο δάσκαλος μέσα σου είναι ζωντανός, βλέπει, ακούει, αισθάνεται, ερμηνεύει. Τώρα που μεγάλωσα ξέρω βέβαια πως είχα και Δασκάλους και τους ευγνωμονώ! Θυμάμαι τη διάνοια της δασκάλας μου στη Σχολή του Εθνικού, την Αντιγόνη Βαλάκου, το πάθος της Μαρίας Χορς, τον Μινωτή στην πρώτη μου παράσταση στην Επίδαυρο, στον Χορό του «Οιδίποδα Επί Κολωνώ», να λέει “ο ηθοποιός είναι ο δύτης που ανεβάζει από τον βυθό το μαργαριτάρι του ρόλου, ο ηθοποιός ξέρει, ο σκηνοθέτης έχει την ευθύνη απέναντι στον ποιητή, συντονίζει το όλον”. Θυμάμαι τον Βασίλη Διαμαντόπουλο να με παροτρύνει: “Φαίδων μη φοβάσαι όταν παίζεις, δίνε και μια στιγμή στο τίποτα”! Η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Λυδία Κονιόρδου είναι δασκάλες μου κι όλοι οι σκηνοθέτες, συνάδελφοι ηθοποιοί που θαύμασα και θαυμάζω είναι δάσκαλοί μου, τα νέα παιδιά που μας διδάσκουν τους νέους τρόπους, τους δικούς τους νέους δρόμους σήμερα στο θέατρο, πολύ σημαντικό για να μη μείνεις πίσω στην ουτοπία σου του χθες αλλά και για να φέρεις και σ’ αυτούς αν είναι ανοιχτοί το “άρωμα” ή και κάποια εμπειρία της δικής σου εποχής.
Όταν μπήκες στο χώρο του θεάτρου, υπήρχε κάτι που να σε… τρόμαξε;
* Στον χώρο του θεάτρου μπήκα μαγεμένος, όλοι όμως ξέρουμε πως ο χώρος έχει τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσές του, όπως και τις κακές του μάγισσες και τους τρελούς, τους γάτους και τους λαγούς, κανονικό παραμύθι κι άγριο μαζί. Τρόμαξα μόνο όταν κατάλαβα πως δεν είσαι αυτό που ονειρεύεσαι αλλά αυτό που βλέπουν οι άλλοι! Έπρεπε λοιπόν να δω, να γνωρίσω, να καταλάβω τον εαυτό μου σε βάθος, να με αναδομήσω και να με συστήσω στους άλλους με τον τρόπο που εγώ με βλέπω, αυτό είναι σκληρή επίπονη και δημιουργική δουλειά γιατί σημαίνει να γνωρίσεις ποιος είσαι, να σε διαπεράσει το φως, να ξεπεράσεις τους φόβους σου, να πεις ορίστε τα μυστικά και ψέματά μου, προσέρχομαι ένα γυμνό ανθρώπινο πλάσμα όλο ατέλειες στο φως αλλά αληθινό! Παίρνει χρόνια αλλά γίνεσαι ηθοποιός. Το μόνο που φοβήθηκα ήταν να μην “καώ” ερήμην μου σε κάτι “φτηνό”, μπορεί και υπερβολικά να φοβήθηκα αλλά από το φτηνό έφευγα τρέχοντας …έτσι βρέθηκα αρκετές φορές στην άκρη, στη σκιά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, έτσι ήμουν εγώ.
Τι θα ήθελες να μας πεις για το έργο “Σοφία” του Ισπανού συγγραφέα Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι, το οποίο πρόκειται να ανεβάσετε τον Οκτώβριο στο Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου και σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ;
Η «Σοφία», η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας, κάποτε πριγκίπισσα της Ελλάδας, τι ωραίος μονόλογος! Ξεκινάμε, είμαστε τόσο κοντά στην πρεμιέρα τώρα που μιλάμε, την πρώτη Οκτωβρίου σε αυτό το μαγικό σπίτι – μουσείο, ένα αληθινό κόσμημα της Αθήνας, η Οικία Κατακουζηνού, νιώθω τυχερός πήγα να πω αλλά δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στο ένστικτο, την εμπειρία, στο πάθος και τη σκληρή δουλειά, νιώθω όμως ευτυχισμένος και λέω αυτή θα είναι η ωραιότερη παράστασή μου.
Η «Σοφία», λοιπόν, μπήκε απρόβλεπτα και σαν ένα αστείο στη ζωή μου, από μια ανάρτηση στο Facebook της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, φίλης μου, που θαυμάζω για την προσωπικότητα, τη γνώση, την αγάπη στο θέατρο, σπουδαία μεταφράστρια και η πρέσβειρα ουσιαστικά του ισπανικού και καταλανικού θεάτρου στην Ελλάδα και την Κύπρο που οι μεταφράσεις της κατακλύζουν και κοσμούν κάθε χρόνο πια τις θεατρικές μας σκηνές, ευτυχώς για μας. Ανέβασε λοιπόν η Μαρία ένα βράδυ το “νέο έργο, μονόλογος, Σοφία, στο Solo Teatro! για τη βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας” κι αστειευόμενος εγώ της έγραψα “για μένα είναι αυτό το έργο” και γελάσαμε! Έλα όμως που άρχισε να με τριβελίζει και δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, τελικά το έργο ήταν γραμμένο για άντρα ηθοποιό, δεν είναι ο ρόλος η Σοφία βέβαια αλλά ένα πλάσμα που μπαίνει στο μυαλό της, που διατρέχει τους λαβυρίνθους της μνήμης της, τα όνειρα και τους εφιάλτες της. Ο συγγραφέας αναλαμβάνει να λύσει τον γρίφο “αυτής της άγνωστης και μαζί της πιο γνωστής γυναίκας της Ισπανίας”, της για πολλά χρόνια βασίλισσάς τους και μαζί να μας τη γνωρίσει μέσα από τη ζωή της ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια στο Τατόι, τον γάμο της στην Αθήνα, την ενθρόνισή της το 1975 στην Ισπανία, την παραίτησή τους με τον Χουάν Κάρλος υπέρ του διαδόχου τους Φελίπε, ως τις μέρες μας που συχνά τη βλέπουμε χωρίς το πρωτόκολλο πια να την πιέζει να κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας.
Από εκείνο το πρωί λοιπόν που γελώντας στον καθρέφτη μου είπα το “θα σε κάνω βασίλισσα” αλλά και σε όλη τη διαδρομή, στις συναντήσεις μου, με το πραγματικά πρωτότυπο, βαθύ, εξαιρετικό κείμενο και στη μετάφρασή του, όλο θεατρικές εκπλήξεις κι ευκαιρίες για μια ωραία παράσταση του Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι, με τον σκηνοθέτη μου Λεωνίδα Παπαδόπουλο, βαθιά καλλιεργημένο και επιστήμονα σχεδόν στη δουλειά του, οι πρόβες ήταν ένα μαγικό ταξίδι με όλες τις “συγκρούσεις” που χρειάζονται και γονιμοποιούν τη γέννηση μιας παράστασης, δεν είμαι κι εγώ εύκολος, ποτέ δεν ήμουν, με όλους τους συνεργάτες και φίλους που μας υποστηρίζουν, γιατί είναι μια “χειροποίητη” παράσταση, μικρή πανάκριβη παραγωγή, από την πρώτη στιγμή λοιπόν ήξερα πως η «Σοφία» θα είναι η παράσταση που σήμερα θα έχει να πει και να αγγίξει με έναν άλλο τρόπο το κοινό, από τα ψηλά κι άλλη μια φορά να στοχαστούμε τα μονοπάτια και τις λεωφόρους που θα μας πάνε στην ευτυχία, στο ουράνιο τόξο του καθενός… Δεν γίνονται όλες οι πριγκίπισσες ευτυχισμένες, κάποιες γίνονται σοφές.
Να υποθέσω πως έχετε προσκαλέσει τη βασίλισσα Σοφία στην παράσταση; Αν τη συναντούσες, τι θα της έλεγες;
* Φυσικά την καλέσαμε, ακολουθώντας το πρωτόκολλο κι εμείς, μέσω της Ισπανικής Πρεσβείας. Μακάρι να ερχόταν, αν και καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να παρακολουθείς μια παράσταση στην οποία “πρωταγωνιστείς”! Στην Ισπανία, στη Μαδρίτη, παίχτηκε το 2016 το έργο, δεν ξέρω αν πήγε, ο συγγραφέας φαίνεται να την αγαπά, να την ψάχνει ακόμη κι όταν την “κρίνει” με αγάπη κι εγώ μέσα από αυτό το πλάσμα, τον χαρακτήρα που παίζω, εκφράζω αυτήν την αγάπη, για μένα βέβαια που δεν είμαι φιλοβασιλικός η Σοφία είναι σαν να παίζω μια άλλη οποιαδήποτε βασίλισσα στον Σαίξπηρ ή αλλού, μόνο που είναι σύγχρονή μας και έχουμε μνήμες καλές και κακές, κακές όχι βέβαια από την ίδια αλλά από τη μοναρχία και τον ιστορικό της ρόλο. Αν τη συναντούσα θα χαιρόμουν βέβαια και θα της έλεγα πως στη διαδρομή μου αυτήν “σας αγάπησα”, δεν ξέρω αν είναι αυτή η πραγματική Σοφία που παίζω, αλλά και τι σημαίνει πραγματικό; Είναι η Σοφία μου, του Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι.
Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο χώρο, την Οικία Κατακουζηνού, για το συγκεκριμένο έργο;
* Αμέσως στην πρώτη μας συνάντηση με τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ και τον Λεωνίδα Παπαδόπουλο συζητήσαμε το πού θα ανέβει η παράσταση. Από την αρχή καταλάβαμε πως από τη μια επειδή είναι ένας μονόλογος θα πήγαινε σε μια μικρή σκηνή, από την άλλη όμως όταν έχεις τη Σοφία, μια βασίλισσα και μια εποχή, υπήρχε ο κίνδυνος να χαθεί μέσα στο πλήθος και τη σκόνη των εκατοντάδων παραστάσεων που φιλοξενούνται σ’ αυτές. Τότε σαν από μηχανής θεός ο αγαπητός κύριος Μήλας μας σύστησε στην Οικία Κατακουζηνού! Το εμβληματικό σαλόνι της Οικίας που κουβαλά όλη αυτήν την πνευματική και πολιτιστική αίγλη των κατοίκων του αλλά και των μεγάλων εποχών του και μαζί η συνομιλία του με το κτήριο της Βουλής απέναντι, μας καθήλωσαν, είπαμε ναι εδώ είναι ο τόπος του έργου, στην ουσία ο χωροχρόνος του, είναι πραγματικά σαν η «Σοφία» να γράφτηκε για να παρασταθεί στην Οικία Κατακουζηνού! Το πλάσμα του έργου που την αναζητά αλλά και εσωκλείεται στη Σοφία τη βρίσκει σήμερα σε ένα σαλόνι εποχής ενός μουσείου και καταδύονται μαζί στις εποχές της ζωής και του μεγαλείου του! Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους του μουσείου για την τιμή που μας κάνουν με τη φιλοξενία τους και φυσικά για την ευγενική υποστήριξή τους.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;
* Αυτή την εποχή μελέτη και πρόβες για τη Σοφία είναι το βασικό κομμάτι της μέρας μου, αν και η Σοφία, όπως και κάθε ρόλος, απασχολεί τον ηθοποιό ακόμη και στον ύπνο του, είναι εκεί και δουλεύει μαζί μου ακόμη κι όταν εγώ κάνω τα υπόλοιπα καθημερινά μου. Σπίτι λοιπόν, έχω τον ηλικιωμένο πατέρα μου από τα περασμένα Χριστούγεννα που κατέρρευσε και τον πήρα κοντά μου, γι’ αυτό και δεν έπαιξα τον τελευταίο καιρό, ήταν μια μεγάλη αλλαγή ζωής και για τους δυο μας, έπρεπε να τον φροντίσω και αυτό πια είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, η φροντίδα του, η κόρη μου φυσικά που τελειώνει τώρα τη σχολή της στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό, οι άνθρωποί μου, οικογένεια και φίλοι, μαγειρεύω, διαβάζω, επικοινωνώ στο Facebook κι όλα αυτά με πολλές πολλές διαλείψεις γιατί χάνομαι στις σκέψεις και τα όνειρά μου …όλη την ώρα κινδυνεύω να ξεχαστώ, να ονειροπολήσω, είναι στη φύση μου αυτό!
Βεβαίως οι δύο γάτες μου, το Λουσάκι και η Κοζέτ επίσης που απαιτούν και διεκδικούν την καθημερινότητά μου, είμαι κατά κάποιον τρόπο το δικό τους πετ, τις λατρεύω και με βασανίζουν έτσι γλυκά που ξέρουν να βασανίζουν οι γάτες.
Και φυσικά η βόλτα μου στους πεζόδρομους στο Κουκάκι, στο στέκι μου με ποτό και φίλους, οι όμορφες μέρες και οι ακόμη πιο όμορφες νύχτες τους.
Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά για τις ωραίες ερωτήσεις σας που με έκαναν και μένα να ξαναθυμηθώ τα πώς και τα διότι της ζωής μου σαν Φαίδων και σαν ηθοποιός Καστρής. Σας περιμένουμε στην παράσταση!
- Φωτογραφίες: Σπύρος Τσακίρης
ΣΟΦΙΑ του Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Όλγα Ντέντα
Διαμόρφωση ηχητικών τοπίων: Νίκος Παπαρρόδου
Ψιμυθίωση: Ήρα Σ. Μαγαλιού
Φωτογραφίες παράστασης: Σπύρος Τσακίρης
- Ερμηνεύει ο Φαίδων Καστρής
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Με την υποστήριξη των Carnet de Voyage και GG Events Patras
Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα στις 21:00 τον Οκτώβριο και όλες τις Δευτέρες του Νοεμβρίου
Eισιτήριο 10 ευρώ
Κρατήσεις θέσεων: [email protected]
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6934965340
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 70 λεπτά
- ΟΙΚΙΑ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ
Λεωφ. Αμαλίας 4, 5ος όροφος, Σύνταγμα
Προβολή – Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης
- ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 1η Οκτωβρίου 2017
«Ο μύθος λέει πως η Δήμητρα κάθισε κι έκλαψε στην Αγέλαστο Πέτρα, στον Θρόνο των δακρύων, ενώ ο κόσμος γύρω της μεταμορφωνόταν σε έρημο. Ή μπορεί να ήταν από πριν έρημος και η Θεά να έκλαψε επειδή νόμιζε πως ήταν ένα λιβάδι σπαρμένο κρίνα»…
Σημείωμα συγγραφέα
Το έργο Σοφία είναι ένας μονόλογος. Πρωταγωνίστριά του είναι μια γυναίκα. Για πολλά χρόνια, αυτή η γυναίκα ήταν η πιο γνωστή γυναίκα της χώρας. Για πολλά χρόνια, αυτή η γυναίκα, ήταν ταυτόχρονα η πιο άγνωστη. Το παράδοξο αυτό οφείλεται εν μέρει στην υψηλή θέση που κατείχε, αλλά και στη δουλικότητα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού μοντέλου. Προπάντων όμως στον κληρονομικό φόβο των Ισπανών να μιλήσουμε καθαρά, και χωρίς να χρειάζεται να υψώσουμε τη φωνή, για τα πράγματα που έχουν σημασία. Είμαστε πρωταθλητές στο κουτσομπολιό και ιδιόρρυθμοι σε θέματα που αφορούν τη μνήμη· είμαστε, οπωσδήποτε, μετεξεταστέοι στην Ιστορία. Όπως έλεγε μια διάσημη παρουσιάστρια της τηλεόρασης: μέχρι εδώ μπορώ να σας πω.
Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι
Σημείωμα σκηνοθέτη
Εικόνες ιστορίας μέσα σε σπασμένους καθρέφτες. Στιγμές μοναξιάς σε δωμάτια της μνήμης. Αέναες περιπλανήσεις αναζητώντας τη σιωπή. Η Σοφία στους λαβύρινθους του μυαλού της… το κοριτσάκι με τη σαλοπέτα, η ερωτευμένη πριγκίπισσα, η βασίλισσα μιας ξένης χώρας… Η Σοφία της θλιμμένης αξιοπρέπειας να χαμογελά αινιγματικά για το τέλος μιας εποχής. Όπως σε έναν πίνακα του Antonio López…
Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Βιογραφικό – Φαίδων Καστρής
Ο Φαίδων Καστρής είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1988). Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο studio ηθοποιών του Βασίλη Διαμαντόπουλου (1988-89) και στο θεατρικό εργαστήρι του Γιάννη Ρήγα (1994-95).
Το 2010 δημιούργησε τη θεατρική εταιρεία «Ιδιομοιρίες» και παρουσίασε στο Θέατρο Αλκμήνη – Άκης Δαβής τη «Lisbon Traviata» του Terrence McNally σε σκηνοθεσία Λάζαρου Γεωργακόπουλου (Mendy). Για τον μονόλογο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» για το ρόλο της Μαρί-Πιερ πήρε βραβείο ερμηνείας κοινού Athens Voice 2011 και στα πρώτα gay awards 2012 πήρε βραβείο ερμηνείας, σκηνοθεσίας και σκηνικού. Επίσης ήταν υποψήφιος βραβείων κοινού Αθηνοράματος 2012 για παράσταση, ερμηνεία, σκηνοθεσία, μουσική και κοστούμι. Το 2014 ήταν υποψήφιος για ερμηνεία και σκηνοθεσία, στα gay awards για το «Blanche/Μετεπιβίβαση» του Μιχάλη Παλίλη. Τέλος για την παράσταση «Ο Λάκκος της αμαρτίας» του Γιώργου Μανιώτη ήταν υποψήφιος βραβείου ερμηνείας στα queer awards 2015. Το 2001 έγραψε το θεατρικό έργο Χώμα στην Μπανιέρα και ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Κάρολος Κουν» θεατρικού έργου το 2002.
ΘΕΑΤΡΟ:
Συμμετείχε στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου:
– Οιδίπους επί Κολωνώ Σοφοκλή, σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή (χορός) 1989
– Φουέντε Οβεχούνα Λόπε Δε Βέγα, σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη (ένας χωρικός)1990.
Μέλος της Ομάδας Θέαμα του Γιάννη Κακλέα στο παλιό παγοποιείο Φιξ από το 1990 ως το 1993, συμμετείχε στις παραστάσεις:
– Στο βάθος… κτήνος κόμικς 1990,
– Μετά το φόνο (class enemy του Nigel Williams) 1991,
– Η Μεγάλη Μαγεία Εντ. Ντε Φιλίππο 1992,
– Στο βάθος …βάθος αμέτρητο κόμικς 1993, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Με τον Θεατρικό Οργανισμό Εστία του Γιάννη Ρήγα και σε διδασκαλία-σκηνοθεσία του ίδιου στις παραστάσεις:
– Σαίξπηρ, όπως μας αρέσει, σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών, (Μαλβόλιο) 1994
– Δεσποινίς Έλζε του Άρτουρ Σνίτσλερ, στο πατάρι του Θεάτρου Εμπρός (εξάδελφος Πάουλ) 1995.
Από το καλοκαίρι του 1995 συνεργάστηκε με το Θέατρο Στοά στις παραστάσεις του Θανάση Παπαγεωργίου :
– Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Μποστ (τροβαδούρος, δημοσιογράφος) 1995-96
– Η Φυλακή του Όλλυ του Εντουαρντ Μποντ (Φρανκ) 1997
– Το πρόβλημα του Κώστα του Βασ. Ραίση (Παύλος) 1998
– Το τραγούδι του νεκρού αδελφού του Μίκη Θεοδωράκη (Παύλος), καλοκαίρι 2000.
Επίσης στην παιδική σκηνή της Στοάς στις παραστάσεις της Λήδας Πρωτοψάλτη :
– Τα μαγικά μαξιλάρια Ευγ. Τριβιζά 1996
– Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν διασκευή Παναγ. Μέντη 1997
– Με το Νι και με το Σίγμα Ευγ. Τριβιζά 1998-99
Συμμετείχε στις παραστάσεις του θεάτρου Χώρα (2000 και 2001):
– Η Κυρία με τις καμέλιες διασκευή-σκηνοθ. Πέτρου Ζούλια με τη Ρούλα Πατεράκη, (Πρυντάνς) 2000,
– Το φάντασμα της όπερας διασκευή-σκηνοθ. Π. Ζούλια (Ραούλ) 2001.
– Αντιγόνη Σοφοκλή, σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη, Εθνικό Θέατρο, παγκόσμια περιοδεία (χορός) (2002-3)
– Ίων Ευριπίδη, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου, Εθνικό Θέατρο (αγγελιαφόρος-υπηρέτης) (2003)
– Κεκλεισμένων των θυρών του Σαρτρ (θυρωρός), Νικαίτης Κοντούρη για το Δηπεθε Πάτρας, 2005
– Πέρσες Αισχύλου, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου, Εθνικό Θέατρο (Α Κορυφαίος – αγγελιαφόρος), 2006
– Το τέλος του παιχνιδιού Σάμιουελ Μπέκετ, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας -Θέατρο Απόλλων (Χαμ), 2007
– Ορέστης Ευριπίδη, σκηνοθεσία Σλόμπονταν Ουνκόφσκι, ΚΘΒΕ (αγγελιαφόρος), 2008
– Τρωάδες Ευριπίδη, σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη, Εκάβη η Λήδα Πρωτοψάλτη, ΚΘΒΕ (Ταλθύβιος) 2009
– Τρισεύγενη του Κωστή Παλαμά, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου, με τη Στεφανία Γουλιώτη, Εθνικό Θέατρο (Δεντρογαλής) 2011
– Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ του Εμ. Νταρλέ, σκηνοθεσία Κατερίνα Μπερδέκα, Από Μηχανής Θέατρο 2011-2012
– Ο Πατέρας Αύγ. Στρίντμπεργκ, σκηνοθεσία Λίλλυ Μελεμέ, με τον Γιάννη Φέρτη, Θέατρο Τέχνης- υπόγειο (πάστορας), 2013
– Φλαντρώ του Παντελή Χορν, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου, Εθνικό Θέατρο (Λευτέρης Ζατούνης), 2013-2014
– Blanche/Μετεπιβίβαση του Μιχάλη Παλίλη, Θέατρο Σημείο,
– Ιππόλυτος Ευριπίδη, σκηνοθεσία Λυδία Κονιόρδου, Εθνικό Θέατρο (θεράπων-έρως), 2014
– Κάθε Σαράντα Χρόνια Δημήτρη Τσεκούρα, σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη, για λίγες παραστάσεις στο μπαρ Πατάρι στο Κουκάκι,2014
Βυσσινόκηπος. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ κείμενο Κατερίνα Μπερδέκα-Στρ. Σωπύλης, σκηνοθεσία Κατερίνα Μπερδέκα, ομάδα MeWE,Θησείον, ένα Θέατρο για τις τέχνες (Φοίβος, ο σκηνοθέτης), 2015
– Ο Λάκκος της αμαρτίας Γιώργου Μανιώτη, σκηνοθεσία Π. Φιλιππίδη, Εθνικό Θέατρο (Κίρκη η Ντολορόζα – υποψηφιότητα βραβείου ερμηνείας στα queer awards 2015). 2015
Το 2016 συμμετέχει στην παράσταση του “This Famous Tiny Circus” theater group, στο Από Μηχανής Θέατρο, “Οφσάιντ-Εκτός Παιδιάς” του Σέρτζι Μπελμπέλ (Ζουζέπ) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ:
– Κρυστάλλινες νύχτες της Τώνιας Μαρκετάκη 1991
– Παραμονή Πρωτοχρονιάς του Π. Ζούλια 1994.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ:
– Αχ Ελένη
– Παν μέτρον άχρηστον
– Κόμικς
– Οι αθώοι της πτέρυγας πέντε
- Διαβάστε ακόμα:
“Αντιγόνη” του Ζαν Ανούιγ – κριτική
“Οφσάιντ – Εκτός Παιδιάς – κριτική
Ο Φαίδων Καστρής στην Οικία Κατακουζηνού
Σχετικά με την Οικία Κατακουζηνού
Βασίλισσα Σοφία
Η Βασίλισσα Σοφία (Σοφία Μαργαρίτα Βικτωρία Φρειδερίκη, 2 Νοεμβρίου 1938) γεννήθηκε ως πριγκίπισσα Σοφία της Ελλάδας και της Δανίας και είναι η σύζυγος του πρώην Ισπανού βασιλιά Χουάν Κάρλος Α΄ και η μητέρα του Φίλιππου ΣΤ΄.
Γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό, στην Αθήνα, στις 2 Νοεμβρίου 1938. Οι γονείς της ήταν o Βασιλιάς Παύλος, και η σύζυγός του, Βασίλισσα Φρειδερίκη. Ανήκει σε μια από τις παλαιότερες ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες δεδομένου ότι και οι δύο γονείς της ήταν απόγονοι της Βασίλισσας Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου και του πρίγκιπα Αλβέρτου. Είναι μέλος του Οίκου του Σλέσβιχ-Χολστάιν-Σόντερμπουργκ-Γκλίξμπουργκ. Ο αδελφός της Κωνσταντίνος ήταν Βασιλιάς της Ελλάδας έως την κατάργηση της μοναρχίας το 1974.
Ήταν το μεγαλύτερο παιδί του ζεύγους των τότε πριγκίπων της Ελλάδας (ο πατέρας της έγινε βασιλιάς το 1947). Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στην Αίγυπτο και στην Νότιο Αφρική, γιατί η βασιλική οικογένεια είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα κατά την κατάληψή της από τους Γερμανούς. Το 1946 επέστρεψε στην Ελλάδα. Σπούδασε σε κολέγια της Ελλάδας και της Γερμανίας Βρεφοκομία, Μουσική και Αρχαιολογία. Εκτός από τα ελληνικά μιλάει αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά και γερμανικά.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1961, η πριγκίπισσα Σοφία αρραβωνιάστηκε στη Λωζάνη τον Χουάν Κάρλος, πρίγκιπα των Αστουριών και επίδοξο διάδοχο του ισπανικού θρόνου. Δύο ημέρες αργότερα “υπό αίθριον ουρανόν, ηπίαν φθινοπωρινήν ημέραν και το κλασσικόν αττικόν λυκόφως” η Αθήνα υποδέχτηκε “το ευτυχές πριγκιπικόν ζεύγος και τους γονείς του”. Οι δακτύλιοι αρραβώνες ανταλλάχθηκαν στα Ανάκτορα των Αθηνών στις 14 Δεκεμβρίου, ημέρα των 60ων γενεθλίων του βασιλιά Παύλου. Παρόντες 35 πρίγκιπες, η κυβέρνηση και άλλοι επίσημοι.
Οι επερχόμενοι γάμοι της πριγκίπισσας Σοφίας με τον Χουάν Κάρλος της Ισπανίας το Μάιο κατέστησαν πολιτικό πρόβλημα που έφερε σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση Καραμανλή και στάθηκε αφορμή να ψυχρανθούν ακόμη περισσότερο οι σχέσεις των Ανακτόρων με τον πολιτικό κόσμο.
Από καιρό η βασίλισσα Φρειδερίκη πίεζε τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να καθορίσει μεγάλο ποσό από τον δημόσιο προϋπολογισμό για προίκα της κόρης της. Η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν ότι η βασίλισσα θα πρέπει να περιμένει να συνεννοηθεί προηγουμένως η κυβέρνηση με τα κόμματα, ώστε να μην αρχίσει η αντιπολίτευση τις επιθέσεις κατά της κυβέρνησης αλλά και κατά του στέμματος. Η Φρειδερίκη, όμως, δεν σταμάτησε τις φορτικές πιέσεις. Στις 19 Φεβρουαρίου του 1962 ο υπουργός Οικονομικών Σπύρος Θεοτόκης κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο δινόταν προίκα στη Σοφία ύψους 9.000.000 δρχ. (300.000 δολάρια της εποχής) που απαλλασσόταν από κάθε φορολογία και μπορούσε να μετατραπεί σε συνάλλαγμα.
Στην εισηγητική του έκθεση ο Θεοτόκης επικαλέστηκε “μακροχρόνιον και αδιάλειπτον έθιμον” και ανέφερε επίσης ότι “Η συμβολή του ελληνικού λαού εις την αποκατάστασιν της βασιλόπαιδος Σοφίας, πρωτίστως προβάλλεται ως ηθική και έμπρακτος συμμετοχή αυτού εις το ευτυχές γεγονός…”.
Οι πληροφορίες όμως των ανθρώπων της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα λένε ότι κανείς δεν πληροφορήθηκε, δημόσια τουλάχιστον, το πραγματικό ύψος της προίκας και υποστηρίζουν ότι 100.000-200.000 χρυσές λίρες βγήκαν από τα ταμεία του κράτους. Στο εμπιστευτικό έγγραφο CE/941/4 της βρετανικής πρεσβείας προς το Φόρεϊν Όφις τονίζεται: “Καθώς ο βασιλικός γάμος είναι άμεσος, το ποσόν της προίκας που θα δοθεί από το δημόσιο ταμείο έχει γίνει ο στόχος του αντιμοναρχικού αισθήματος στην Ελλάδα, που βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια”.
Στις 21 Φεβρουαρίου έγινε έντονη συζήτηση στη Βουλή για το θέμα της προίκας. Εκπρόσωπος της Ένωσης Κέντρου δήλωσε ότι το κόμμα του δέχεται να δοθεί μόνο κάποιο συμβολικό δώρο, ενώ η Ε.Δ.Α. εξέφρασε την πλήρη αντίθεσή της στον θεσμό. Το Κόμμα Προοδευτικών δήλωσε πως είναι εναντίον του θεσμού, αλλά δεν θα έπρεπε η κατάργηση της προίκας να αρχίσει από την πριγκίπισσα Σοφία. Η Φρειδερίκη έγραψε αργότερα στις αναμνήσεις της: “Ο γάμος της Σοφίας υπήρξε μια εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεσις. Ύστερα από μερικές δυσχερέστατες συνομιλίες με πρόσωπα που επιχειρούσαν να φανούν περισσότερο Καθολικοί από τον Πάπα, στείλαμε στο Βατικανό τον κ. Πεσμαζόγλου, έναν λαμπρό Έλληνα δικηγόρο. Οι αρχές του Βατικανού συμφώνησαν με την άποψή μας, η οποία ήταν: Αφού και οι δύο γονείς είχαν αποφασίσει πως ο γάμος έπρεπε να γίνει στην Αθήνα, η Σοφία μπορούσε να παντρευτεί ως ορθόδοξη πριγκίπισσα στην ορθόδοξη Μητρόπολη, αλλά εφ’ όσον ο σύζυγός της ήταν καθολικός, θα έπρεπε να γίνει προηγουμένως και καθολικός γάμος στην καθολική εκκλησία”.
Η πριγκίπισσα Σοφία παντρεύτηκε τον Χουάν Κάρλος στην Αθήνα στις 14 Μαΐου του 1962. Επιπλέον, μεταστράφηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό και παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της στον ελληνικό θρόνο.
Η Φρειδερίκη θυμόταν το γάμο της μεγαλύτερης κόρης της: “Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη και η Σοφία ήταν όμορφη. Το νυφικό της ήταν ένα δαντελλένιο όνειρο. Τη μακρυά ουρά κρατούσαν 6 παράνυμφοι, μεταξύ των οποίων η αδελφή της Ειρήνη, η αδελφή του Χουανίτο, Ινφάντη Πιλάρ, η πριγκίπισσα Ειρήνη της Ολλανδίας, η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα του Κεντ και η καλύτερη φίλη των παιδιών μου, η πριγκίπισσα Τατιάνα Ράτζβιλ. Έξη νέοι κρατούσαν τα στέφανα επάνω από τα κεφάλια του νεαρού ζεύγους. Ο σύζυγός μου στεκόταν πίσω από τη Σοφία και τον Χουανίτο και, σε μια ορισμένη στιγμή της τελετής, πήρε τα δύο στέφανα και τα διασταύρωσε τρεις φορές επάνω από τα κεφάλια τους. Το θέαμα ήταν συγκινητικό. Από τους εξώστες έπεφταν επάνω στο ζεύγος και στο εκκλησίασμα ροδοπέταλα, που μέσα στο λαμπρό φως, έμοιαζαν σαν χιονονιφάδες…”.
Οι Άγγλοι διπλωμάτες όμως εκτιμούσαν ότι ήταν ατυχής ο χρόνος του βασιλικού γάμου της Σοφίας. Το σημειώνει ο πρεσβευτής σερ Ραλφ Μάρεϊ στο εμπιστευτικό του έγγραφο CE/941/8: “Πολιτικά, ο χρόνος του γάμου ήταν άστοχος και άτυχος. Έγινε αμέσως μετά τους εορτασμούς για τα 60χρονα του βασιλέως Παύλου. Η επέτειος αυτή συγκέντρωσε στην Αθήνα μέλη από βασιλικούς οίκους. Έγιναν πολλές βασιλικές εκδηλώσεις, σε βαθμό που έκαναν τους Έλληνες να γκρινιάζουν για τα έξοδα…”.
Ο Μάρεϊ περιγράφει με παραμυθένιους χαρακτηρισμούς τον γάμο της Σοφίας με τον Χουάν Κάρλος και τον παρομοιάζει με τον γάμο του πρίγκιπα Ρενιέ Γ΄ του Μονακό με την Γκρέις Κέλι. Για τους γάμους της Σοφίας έφτασαν στην Αθήνα φιλοξενούμενοι της βασιλικής οικογένειας, 32 εν ενεργεία βασιλιάδες και πρίγκιπες και 109 εστεμμένοι ή πρίγκιπες έκπτωτοι.
Η γαλλική εφημερίδα “Le Monde” έγραψε ότι, ενώ ακόμα και οι κομμουνιστές τηρούσαν ως τότε στάση διακριτική απέναντι στο θρόνο, τώρα “οι Έλληνες βασιλείς έχουν καταστεί αντικείμενο μιας δυσφημιστικής εκστρατείας, η οποία ανησυχεί και τα βασιλικά ανάκτορα και την κυβέρνηση…”.
Η πριγκίπισσα Σοφία και ο Χουάν Κάρλος απέκτησαν τρία παιδιά:
-την Ινφάντα Ελένα (Ελένη) (γεν. 20 Δεκεμβρίου 1963, Μαδρίτη) Δούκισσα του Λούγο, παντρεύτηκε τον Χάιμε ντε Μαριτσαλάρ στις 18 Μαρτίου 1995 στη Σεβίλλη, απέκτησαν:
τον δον Φελίπε Χουάν (Φίλιππο Ιωάννη) (γεν. 17 Ιουλίου 1998)
τη δόνια Βικτόρια Φεδερίκα (Βικτωρία Φρειδερίκη) (γεν. 9 Σεπτεμβρίου 2000)
-την Ινφάντα Κριστίνα (Χριστίνα) (γεν. 13 Ιουνίου 1965, Μαδρίτη) Δούκισσα της Πάλμα ντε Μαγιόρκα, παντρεύτηκε τον Ινιάκι Ουρνταγκαρίν, στις 4 Οκτωβρίου 1997 στη Βαρκελώνη, απέκτησαν:
τον δον Χουάν Βαλεντίν (Ιωάννης Βαλεντίνος) (γεν. 29 Σεπτεμβρίου 1999)
τον δον Πάβλο Νικολάς Σεβαστιάν (Παύλος Νικόλαος Σεβαστιανός) (γεν. 6 Δεκεμβρίου 2000)
τον δόν Μιγέλ (Μιχαήλ) (γεν. 30 Απριλίου 2002)
τη δόνια Ιρένε (Ειρήνη) (γεν. 5 Ιουνίου 2005)
-τον Διάδοχο Πρίγκιπα Φελίπε Χουάν Παύλο Αλφόνσο και όλων των Αγίων, Πρίγκιπα της Αστουρίας (γεν. 30 Ιανουαρίου 1968, Μαδρίτη), παντρεύτηκε στις 22 Μαΐου 2004 στη Μαδρίτη, τη Λετίθια Ορτίθ Ροκασολάνο, απέκτησαν:
τη Ινφάντα Ελεονώρα της Ισπανίας (γεν. 31 Οκτωβρίου 2005)
τη Ινφάντα Σοφία της Ισπανίας (γεν. 29 Απριλίου 2007).
Η Ισπανία την εποχή εκείνη ήταν επισήμως Βασίλειο, αλλά με τη θέση του βασιλιά κενή, και τις αρμοδιότητες του αρχηγού κράτους είχε ο στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο. Νόμιμος διάδοχος τότε του ισπανικού θρόνου ήταν ο πατέρας του Χουάν Κάρλος, πρίγκιπας Χουάν ντε Μπορμπόν. Χουάν Κάρλος και Σοφία, σε αντίθεση με τον πατέρα του Χουάν Κάρλος που ήταν εναντίον του καθεστώτος και κατοικούσε μόνιμα στη Πορτογαλία, ζούσαν στη Μαδρίτη. Το καθεστώς από το 1947 δεν είχε καθορίσει ποιος ήταν ο διάδοχος και έτσι οι μνηστήρες ήταν πολλοί. Υπήρχε και το ενδεχόμενο να καταργηθεί η μοναρχία, όπως έκανε το στρατιωτικό καθεστώς στην Πορτογαλία. Ο Φράνκο έδωσε στο ζεύγος τον τίτλο πρίγκιπες της Ισπανίας, και όχι το πρίγκιπες της Αστουρίας που έχουν πάντα οι διάδοχοι του ισπανικού θρόνου.
Τελικά, ο Φρανθίσκο Φράνκο επέλεξε τον Πρίγκιπα Χουάν Κάρλος, παρακάμπτοντας μια γενιά. Έτσι το 1975, όταν πέθανε ο Φράνκο, η Βασιλεία αποκαταστάθηκε (44 χρόνια μετά την έκπτωση του Βασιλιά Αλφόνσου ΙΓ΄) με την άνοδό του στον ισπανικό θρόνο (22 Νοεμβρίου 1975) ως Χουάν Κάρλος Α’ της Ισπανίας και έτσι η Σοφία έγινε Βασίλισσα της Ισπανίας. Ο πατέρας του Χουάν Κάρλος, αν και δυσαρεστημένος που ο γιος του τον δέχτηκε, αποδέχθηκε τις εξελίξεις για να σωθεί η Δυναστεία. Ο Βασιλιάς Χουάν Κάρλος προχώρησε αμέσως στον εκδημοκρατισμό της Ισπανίας και το 1977 έγιναν οι πρώτες ύστερα από 45 χρόνια ελεύθερες εκλογές.
Η Σοφία βρισκόταν στην Ελλάδα όταν έγινε το πραξικόπημα της Χούντας το 1967. Από τότε και μέχρι το 1998 δεν επισκέφθηκε ποτέ την Ελλάδα, εκτός για λίγες ώρες στην κηδεία της μητέρας της Φρειδερίκης, τον Φεβρουάριο του 1981. Από την επίσημη επίσκεψη του Ισπανικού Βασιλικού ζεύγους το 1998 και μετά, έχει πυκνώσει τις επίσημες και ιδιωτικές της επισκέψεις. Μαζί της ζει, στα ανάκτορα Θαρθουέλα, η αδελφή της Πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδας.
Μέχρι την παραίτηση του Χουάν Κάρλος Α’ είχε τον τίτλο της Καθολικής Συζύγου Καθολικού Μονάρχη, έχοντας έτσι το προνόμιο να εμφανίζεται ενώπιον του Πάπα ντυμένη στα λευκά και όχι στα μαύρα όπως ορίζει η εθιμοτυπία του Βατικανού.