Μένω αμίλητη. Είμαι αποφασισμένη να κλειδαμπαρώσω τον εαυτό μου, να μην αφήσω τον κόσμο να μπει, να σφίξω την καρδιά μου και να κρατηθώ απ’ ό,τι δεν μου έκλεψαν ακόμα. Δεν μπορώ ν’ αφήσω τον εαυτό μου να χαθεί. Θα κρατήσω ό,τι είμαι μέσα μου. Θα κρύψω στα χέρια μου ό,τι έχω δει, ό,τι έχω ακούσει, ό,τι έχω νιώσει. Τα ποιήματα που σκάρωσα, όταν έπλενα, όταν θέριζα, όταν μαγείρευα, ώσπου να πληγιάσουν τα χέρια μου. Τους θρύλους. Τις σάγκες που ξέρω απέξω. Βυθίζω ό,τι μου ’χει μείνει και βουλιάζω κι εγώ, χώνομαι κάτω από το νερό. Αν μιλήσω, τα λόγια μου θα είναι κλεισμένα σε φουσκαλίτσες αέρα. Κι εκείνοι δεν θα μπορούν να πάρουν τα λόγια μου, να τα κάνουν δικά τους. Θα δουν σε μένα την πόρνη, την τρελή, τη φόνισσα, τη γυναίκα που στάζει αίμα στο χορτάρι, τη γυναίκα που γελάει με το στόμα της γεμάτο χώμα. Θα πουν «Άγκνες» και θα δουν τη γεροντοκόρη, τη μάγισσα την πιασμένη στον θανάσιμο ιστό που η ίδια είχε υφάνει. Μπορεί κάποιοι να δουν και το αρνάκι που, τριγυρισμένο από τα όρνια, βέλαζε να τ’ ακούσει η προβατίνα, η χαμένη του μάνα. Αλλά κανείς δεν θα δει εμένα. Εγώ δεν θα είμαι εκεί.
Hannah Kent, Έθιμα Ταφής, Εκδ. Ίκαρος, σελ. 49-50.
Βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία το Έθιμα Ταφής είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για την προσωπική ελευθερία:
Πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς μας βλέπουν οι άλλοι, και ως πού θα φτάσει ο καθένας για την αγάπη.
Στη Βόρεια Ισλανδία του 1829 η Άγκνες Μαγκνουσντότιρ καταδικάζεται σε θάνατο για την άγρια δολοφονία δύο ανδρών. Υποχρεώνεται να περάσει το χρόνο μέχρι την εκτέλεσή της στη φάρμα του Jón Jónsson με την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τις δύο κόρες τους. Η οικογένεια, τρομοκρατημένη που αναγκάζεται να συμβιώσει με μια καταδικασμένη δολοφόνο, αποφεύγει να της μιλήσει.
Μόνον ο Tóτι, που έχει οριστεί πνευματικός σύμβουλός της έχει επαφή μαζί της, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή της. Καθώς περνά ο καιρός και έρχεται ο χειμώνας, οι δουλειές στη φάρμα τους φέρνουν όλους πιο κοντά. Η ιστορία της Agnes ξεδιπλώνεται ενώ αναδύεται και το ερώτημα της πραγματικής ή μη ενοχής της.
Η Hannah Kent μέσα από τις περιγραφές της Βορείου Ισλανδίας, όπου κάθε μέρα είναι μια μάχη για την επιβίωση, θέτει ένα καίριο ερώτημα: πώς μπορεί μια γυναίκα να αντέξει όταν η ζωή της εξαρτάται από τις ιστορίες των άλλων.
Βάση του μυθιστορήματος της Κεντ είναι η ιστορία της Άγκνες Μαγκνουσντότιρ, της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε στην Ισλανδία, το 1830.
Η αγρότισσα Άγκνες καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή της στη δολοφονία δύο ανδρών.
Λόγω του νομικού συστήματος της Ισλανδίας, πέρασε τις τελευταίες μέρες της ζωής της σε ένα αγρόκτημα, υπό την επιτήρηση μιας οικογένειας ευυπόληπτων πολιτών. Αυτούς τους τελευταίους μήνες της ζωής της Άγκνες Μαγκνουσντότιρ αναπλάθει η Χάνα Κεντ στο μυθιστόρημά της που συζητήθηκε πολύ.
***
Η Hannah Kent είναι η συνιδρύτρια και αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Kill Your Darlings της Αυστραλίας. Τώρα τελειώνει το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο Flinders. Το 2011 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Αδημοσίευτου Χειρογράφου. Τα Έθιμα Ταφής είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Το μυθιστόρημα έχει αποσπάσει τα εξής βραβεία:
ABIA Literary Fiction Book Of The Year 2014
ABA Nielsen Bookdata Bookseller’s Choice Award 2014
FAW Christina Stead Award 2013
2014 Indie Awards Debut Fiction Of The Year
Victorian Premier’s Literary Award People’s Choice Award 2014
Ήταν στη βραχεία λίστα για:
The Stella Prize 2014
The Baileys Women’s Prize For Fiction 2014
The Victorian Premier’s Prize For Fiction 2014
The ALS Gold Medal 2014
Guardian First Book Award 2013
Nib Waverley Award For Literature 2013
Πηγές:
1.Hannah Kent, Έθιμα Ταφής, Εκδ. Ίκαρος
[…] είμαστε όλοι φλόγες κεριών που φέγγουν θαμπά, τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι και στο φύσημα του αέρα, και μέσα στην ησυχία της κάμαρας ακούω βήματα, βήματα τρομερά που έρχονται, έρχονται να με σβήσουν και να διώξουν τη ζωή μου μακριά από μένα σε μια γκρίζα τολύπα καπνού. Θα χαθώ, θα σκορπίσω στον αέρα και στη νύχτα.
***
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως έχω κιόλας πεθάνει. Δεν είναι ζωή αυτή∙ να περιμένω στο σκοτάδι, στη σιωπή, σ’ ένα δωμάτιο τόσο βρωμερό και τρισάθλιο, που έχω ξεχάσει τη μυρωδιά του καθαρού αέρα. Το καθίκι κοντεύει να ξεχειλίσει από τις ακαθαρσίες μου, τόσο που αν δεν έρθει κάποιος σύντομα να τ’ αδειάσει, θ’ αρχίσει να χύνεται κατάχαμα.
Πότε ήρθαν τελευταία φορά; Όλα έχουν γίνει μια νύχτα πια.
Αφότου αποφάσισαν ότι θα φύγω, οι άντρες του Στόρα Μποργκ μου δένουν τα πόδια το βράδυ, όπως κάνουν με τα άλογα∙ για να ‘ναι σίγουροι ότι δεν θα το σκάσω. Φαίνεται ότι μέρα τη μέρα που περνάει, γίνομαι όλο και πιο ζώο στα μάτια τους: ένα ζωντανό με άδειο βλέμμα, που πρέπει να το ταΐσουν αποφάγια και να το προστατέψουν από την παγωνιά. Μ’ αφήνουν στα σκοτεινά, μου αρνούνται το φως και τον αέρα. Κι όταν είναι να με μετακινήσουν, με δένουν και με πάνε όπου θέλουν.
***
Φόνισσα. Η λέξη μένει μετέωρη ανάμεσά μας. Βαριά. Δεν την παίρνει ο αέρας. Θέλω να κουνήσω το κεφάλι μου. Αυτή η λέξη δεν είναι για μένα, θέλω να πω. Δεν είναι δική μου, δεν μου ανήκει. Είναι μια λέξη που ανήκει σε άλλον. Μια ξένη λέξη. Αλλά τι νόημα έχει να τα βάζει κανείς με τις λέξεις;
***
Διαβάστε περισσότερα:
