Φέτος το καλοκαίρι η εταιρεία διανομής Weird Wave παρουσιάζει το κινηματογραφικό αφιέρωμα «100 Χρόνια Μπέργκμαν». Με αφετηρία ένα ντοκιμαντέρ, φόρο τιμής στη διάνοιά του, θα κυκλοφορήσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε νέες ψηφιακές κόπιες, οχτώ από τις πλέον χαρακτηριστικές, αριστουργηματικές ταινίες της φιλμογραφίας του πολυβραβευμένου και εμβληματικού Σουηδού σκηνοθέτη.

Το αφιέρωμα ξεκινά με το ντοκιμαντέρ Μπέργκμαν: Ένας αιώνας, που βγήκε στις αίθουσες στις 16 Μαΐου 2019. Σκηνοθετημένο από τη Μαργκαρέτε φον Τρότα, μία έμπειρη σκηνοθέτιδα που οι κριτικοί θεωρούν ότι στα έργα της υπάρχει μια πνευματική θεματολογική συγγένεια με τον μεγάλο σκηνοθέτη και ο ίδιος ο Μπέργκμαν εκτιμούσε, όπως αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ.

Μια εξερευνητική ματιά στη ζωή και το έργο του σπουδαίου εικονοπλάστη που αναμείγνυε πάντα περίτεχνα τις ταινίες του με στοιχεία της προσωπικής του ζωής. Με τη βοήθεια των στενότερων συνεργατών του, καθώς και κινηματογραφιστών, η Μαργκαρέτε φον Τρότα προσπαθεί να αποτυπώσει τα βασικά μοτίβα και θέματα που διαπερνούν το έργο του Μπέργκμαν και τον τρόπο με τον οποίο έχει επηρεάσει το έργο σύγχρονων δημιουργών.

 

 

Και ακολουθούν το καλοκαίρι οι παρακάτω ταινίες με την υπογραφή του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν:

Στις 23 Μαΐου η ταινία οδηγός του γαλλικού Νέου Κύματος, Καλοκαίρι με τη Μόνικα, μια κατάδυση στα βάθη της ψυχής των εφήβων που καταγράφει το πέρασμα από την ανεμελιά της εφηβείας στη σκληρή πραγματικότητα και σηματοδοτεί την έναρξη του θέρους.

Στη συνέχεια του κινηματογραφικού αφιερώματος «100 Χρόνια Μπέργκμαν», η πλέον αυτοαναφορική ταινία του Φάννυ και Αλέξανδρος, μια αφήγηση μέσα από την παιδική ματιά για την αγάπη και το μίσος, τον έρωτα και τον θάνατο.

Ακολουθούν: η αριστουργηματικά «ενορχηστρωμένη» Φθινοπωρινή Σονάτα, ένας φαύλος κύκλος απόδοσης ευθυνών ανάμεσα σε μητέρα και κόρες με την ψυχαναλυτική ερμηνεία του Μπέργκμαν.

Η διεισδυτική ταινία Πρόσωπο με Πρόσωπο που αναλύει τον ψυχισμό μιας γυναίκας με νευρικό κλονισμό, ψευδαισθήσεις και οράματα.

Η πιο πρωτοποριακή και τολμηρή ταινία της εποχής Σιωπή, ακολουθεί το ταξίδι δύο αδερφών προς την αυτογνωσία και την ψυχική απογύμνωση.

Η Έβδομη Σφραγίδα, η ταινία-σταθμός στη σταδιοδρομία του Σουηδού μάγου της εικόνας και της ψυχής, με την οποία κατέδειξε τα όρια (ή την έλλειψη ορίων;) του ανθρώπου και του καλλιτέχνη.

Οι Άγριες Φράουλες, μία από τις πλέον εμβληματικές ταινίες, ένα ταξίδι ενδοσκόπησης και αναζήτησης με προορισμό τη συνειδητοποίηση και αποδοχή των αέναων και νομοτελειακά αναπάντητων υπαρξιακών ερωτημάτων που βασανίζουν τον άνθρωπο.

Και το Περσόνα, η απόλυτα αριστουργηματική ταινία του για την οποία ακόμα και ο ίδιος έχει πει ότι «άγγιξε τα όρια στα οποία θα μπορούσε να φτάσει η διάνοιά μου».

Ο διάσημος Σουηδός Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ή αλλιώς «ο ποιητής με την κάμερα», υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, έχοντας κερδίσει πολλά Όσκαρ, καθώς και τον τίτλο του «Καλύτερου Σκηνοθέτη όλων των Εποχών», το 1997, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών.

Οι εικόνες που δημιουργούσε στις ταινίες του έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στους φίλους της έβδομης τέχνης και ο τρόπος με τον οποίο έγραψε εκ νέου την κινηματογραφική γλώσσα επηρέασε πολλούς δημιουργούς.

“Μια ταινία που θα απολαύσουν τόσο οι φίλοι των ταινιών του Μπέργκμαν όσο και εκείνοι που αγαπούν τον κινηματογράφο, καθώς θα μάθουν πολλά για εκείνον και το έργο του”. – San Francisco Chronicles

“Αποτίνει τον δέοντα σεβασμό και φόρο τιμής στον θρύλο του σπουδαίου δημιουργού, προσφέρει πολύτιμες μαρτυρίες και ταυτόχρονα αφήνει πολλά άλλα προς διερεύνηση”. – The Hollywood Reporter

 

 

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας

Γιατί αποφάσισα να γυρίσω το πρώτο μου ντοκιμαντέρ, έπειτα από 24 ταινίες;

Ακόμα και εγώ η ίδια, σταδιακά, άρχισα να ανακαλύπτω τους λόγους: Οι ταινίες του Μπέργκμαν, τις οποίες είχα ανακαλύψει ως νεαρή φοιτήτρια στο Παρίσι, έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην καριέρα μου. Μπορεί, μάλιστα, να είναι αυτές ο λόγος που μου γεννήθηκε η επιθυμία να γυρίσω δικές μου ταινίες. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το προσωπικό ταξίδι.

Θυμάμαι τον Μπέργκμαν να φτάνει στο Μόναχο το 1976/1977, πριν από 40 και βάλε χρόνια, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να γυρίσω την πρώτη μου ταινία. Γνώρισα τον ίδιο τον Δάσκαλο, για πρώτη φορά, σε αυτή την πολύ σημαντική στιγμή της καριέρας μου.

Όταν τον συνάντησα ξανά, πολύ αργότερα, ως μέλος της Επιτροπής για την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου (ήταν το 1990 και με είχε ο ίδιος, προσωπικά, επιλέξει ως μέλος της Επιτροπής όπως και τους υπόλοιπους) μου είπε πως είχε δει την ταινία μου «Marianne and Juliane» πολλές φορές και πως κάθε φορά έβρισκε και κάτι νέο. Μου είπε πως ήταν δυστυχισμένος και απογοητευμένος εκείνη την περίοδο και πως η ταινία μου του έδωσε κουράγιο. Αρχικά θεώρησα πως μου έκανε μια φιλοφρόνηση για να με ενθαρρύνει ως δημιουργό, αλλά δύο χρόνια αργότερα, όταν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Γκέτεμποργκ τού ζήτησε μια λίστα με τις αγαπημένες του ταινίες η δική μου ήταν μία από τις έντεκα που επέλεξε. Ήμουν η νεότερη και μόνη γυναίκα σκηνοθέτης της λίστας.

Όπως είναι φυσικό, αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που είχε συγκινήσει τόσο τον Μπέργκμαν στην ταινία του ώστε να τη βάλει στη λίστα του. Τώρα, ύστερα από πολύ προβληματισμό, συνειδητοποίησα πολλά θέματα που λογικά συγκίνησαν τον Μπέργκμαν: το πόσο υπέφεραν τα παιδιά στην αυστηρή προτεσταντική οικογένεια (η αυστηρότητα ως μέσο διαπαιδαγώγησης υπάρχει στην ταινία του «Fanny and Alexander»), το ότι ο πατέρας ήταν κληρικός (όπως ο δικός του), οι διαφορετικές αδερφές. Ακόμα και μεμονωμένες σκηνές: ο πατέρας που κάνει κήρυγμα από τον άμβωνα στον εφιάλτη μιας από τις αδερφές (υπάρχει φωτογραφία του πατέρα του Μπέργκμαν στον άμβωνα εκκλησίας στη Στοκχόλμη που μοιάζει καταπληκτικά), η σκηνή πριν από το ανοιχτό φέρετρο (ο Μπέργκμαν είχε κάποτε κλειδωθεί ένα ολόκληρο βράδυ μέσα σε ένα νεκροτομείο), το σταδιακό fading στα πρόσωπα των αδερφών όπως στην ταινία «Persona», η εικόνα της σταύρωσης, που μοιάζει πολύ σε μια ανάλογη μέσα στην εκκλησία της Στοκχόλμης που προανέφερα.

Τέτοιου είδους ανακαλύψεις ελπίζω να κάνω και σε άλλες ταινίες της λίστας του. Στη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, θα αποκωδικοποιήσουμε τις υπόλοιπες ταινίες που βρίσκονται στη λίστα του Μπέργκμαν, με βάση τα δικά μας ευρήματα και συζητώντας και με άλλους. Θα προσπαθήσω να εντοπίσω τις υπόλοιπες ταινίες που ανέφερε (μεταξύ αυτών έργα των Σιόμπεργκ, Κουροσάβα, Φελίνι, Τσάπλιν, Ντάιερ, Ουάιλντερ…) και να εντοπίσω τι άλλο τον συγκίνησε και τον ενέπνευσε στις ταινίες αυτές. Στο ντοκιμαντέρ χρησιμοποιώ αποσπάσματα ταινιών μου («Marianne and Juliane», «Love and Fear», «Sisters, or the Balance of Happiness», «Vision») για να καταδείξω πόσο πολύ με επηρέασε.

Ένα βασικό στοιχείο που επανέρχεται συνέχεια του Μπέργκμαν είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, γι’ αυτό και θεωρείται “ο σκηνοθέτης των γυναικών”. Θα δώσω ιδιαίτερη προσοχή στους πολλούς γυναικείους χαρακτήρες του έργου του καθώς πάντα επέλεγε τις ομορφότερες και τις καλύτερες γυναίκες ηθοποιούς της Σουηδίας: Εύα Ντάλμπεκ, Χάριετ Άντερσον, Μπίμπι Άντερσον, Ίνγκριντ Τούλιν, Γκούνελ Λίντμπλομ, Λιβ Ούλμαν και Λένα Όλιν. Μίλησα με την Γκούνελ Λίντμπλομ και τη Λιβ Ούλμαν όχι μόνο για τη συνεργασία τους με τον Μπέργκμαν, αλλά και για τη δική τους σκηνοθετική πορεία, καθώς ο Μπέργκμαν τις ενθάρρυνε και τις βοήθησε πολύ να κάνουν δικές τους ταινίες. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε η Γκούνελ Λίντμπλομ «Ήταν ένας από τους ελάχιστους άνδρες σκηνοθέτες που ενδιαφερόταν ειλικρινά για το τι συμβαίνει στους γυναικείους χαρακτήρες».

Ο Μπέργκμαν πάντα παρατηρούσε σε βάθος τις γυναίκες και με βάση τις παραμέτρους του τεστ Μπέχντελ (υπάρχουν τουλάχιστον δύο γυναικείοι χαρακτήρες; Αυτές οι γυναίκες έχουν κοινές σκηνές και αν ναι, μιλάνε για κάτι άλλο πέρα από άνδρες;) ο Μπέργκμαν θα αρίστευε στο εν λόγω τεστ πολλές δεκαετίες πριν…

 

 

Δραματουργική Δομή της Ταινίας

Θα καθοδηγώ το κοινό μέσω αφήγησης, τοποθεσιών όπου γυρίστηκαν οι ταινίες του Μπέργκμαν και όπου έζησε κάποιες περιόδους της ζωής του. Θα συναντήσω τους φίλους του, κάποια από τα παιδιά του και ανθρώπους που τον συντρόφευσαν στη διάρκεια της ζωής του, ενώ μέσα από συζητήσεις με άλλους σκηνοθέτες θα μάθω τι τους ενέπνεε στον Μπέργκμαν.

Θα ξεκινήσω από το Παρίσι, όπου ζω τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά θα ακολουθήσει το Μόναχο, όπου έζησε ο Μπέργκμαν για πολλά χρόνια. Έτσι θα συνδυάσω τη σχέση του Μπέργκμαν με τη Γαλλία και τον γαλλικό κινηματογράφο με τα χρόνια του στη Γερμανία.

Μέσα από το ταξίδι μου στη φιλμογραφία του και προκειμένου να «επισκεφθώ» τους γυναικείους χαρακτήρες των έργων του, τις γυναίκες -της μεγάλης οθόνης, αλλά και της προσωπικής του ζωής- και για να διερευνήσω την επιρροή που έχει σήμερα, θα μιλήσω για τον Μπέργκμαν της μεγάλης οθόνης και της αληθινής ζωής.

Θα συνομιλήσω με συναδέλφους μου για να μου πουν τον αντίκτυπο που είχε σε εκείνους και στο έργο τους ο Μπέργκμαν. Μεταξύ αυτών θα μιλήσουμε με την Λιβ Ούλμαν, τον Κάρλος Σάουρα, τον Μπίλι Ογκόστ, τον Φρανσουά Οζόν, τη Μία Χάνσεν-Λόβε, τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, τον Βιμ Βέντερς, τον Ρούμπεν Όστλουντ και άλλους Ευρωπαίους δημιουργούς. Οι συναντήσεις θα λάβουν χώρα στο Παρίσι, αλλά και σε διάφορες τοποθεσίες της Σουηδίας, της Νορβηγίας, της Γαλλίας, της Γερμανία, της Ισπανίας και της Ιταλίας.

Και κάτι για να έχουμε σε προσμονή: σε μία από τις προβολές κάλεσα τον Μαξ Φον Σίντοφ, που ζει στη Γαλλία. Έχει αρνηθεί για χρόνια να μιλήσει για τον Μπέργκμαν. Άραγε θα έρθει; Αυτό το ερώτημα θα τεθεί στην αρχή της ταινίας… Αν έρθει, θα τον ρωτούσα πώς βλέπει σήμερα τις ταινίες του Μπέργκμαν και το δικό του ρόλο σε αυτές; Και ακόμα, τι τον συνδέει με τον Μπέργκμαν σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κινηματογραφικής ιστορίας.

***

Σκηνοθεσία: Μαργκαρέτε φον Τρότα

Χώρα: Σουηδία

Διάρκεια: 99’

Διανομή: Weird Wave

***

[…] Είμαι ένας άνθρωπος ραντάρ. Πιάνω διάφορα πράγματα και τα αντανακλώ σαν καθρέφτης ανακατεμένα με μνήμες, όνειρα και ιδέες. Είναι ο πόθος και η θέληση της δημιουργίας. […] Οι σχέσεις μου με τις ίδιες μου τις δημιουργίες είναι τόσο παράξενες. Συχνά, όταν γράφω και γυρίζω μια ταινία, βρίσκομαι σε ένα προστατευτικό κέλυφος. Δεν αναλύω σχεδόν καθόλου τι κάνω και γιατί το κάνω. Την αιτιολογώ αργότερα. Τα πραγματικά μου κίνητρα βγαίνουν μάλλον ύστερα από κάμποσο καιρό. […] Ένας σημαντικός παράγοντας στην παιδεία και στα εφόδια του ηθοποιού είναι η ικανότητά του να επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Κανείς δεν απαιτεί απ’ αυτόν να βρίσκεται στην ίδια συναισθηματική κατάσταση κάθε βράδυ. Από τεχνική άποψη, όμως, πρέπει. Κάθε βράδυ πρέπει να δίνει στο κοινό ακριβώς την ίδια εντύπωση. Δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον να βρίσκεται στην ίδια συναισθηματική κατάσταση για δύο συνεχόμενες μέρες. Πρέπει όμως οπωσδήποτε να κατέχει την τεχνική που θα του επιτρέπει να δίνει μια τέτοια εντύπωση. Αλλιώς η παράσταση καταρρέει. […] Ένας σκηνοθέτης μπορεί να ‘ναι όπως του αρέσει, αν έχει όμως κάτι να προσφέρει, κάτι θα βγει. Αν δεν έχει, τότε θα έπρεπε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Δεν το πιστεύετε και σεις αυτό; (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν)

 

 

Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (σουηδικά: Ingmar Bergman, 14 Ιουλίου 1918 – 30 Ιουλίου 2007) ήταν Σουηδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος.
Γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1918 στην Ουψάλα, μεγάλωσε όμως στη Στοκχόλμη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του πανεπιστημίου της πόλης άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία, πρώτα στο θέατρο και στη συνέχεια στον κινηματογράφο. Εργάστηκε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας ανεβάζοντας έργα των Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Λουίτζι Πιραντέλο, Αλμπέρ Καμύ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ζαν Ανούιγ, Μπέρτολντ Μπρεχτ, Άντον Τσέχοφ, αλλά και δικά του. Παράλληλα σκηνοθέτησε μεγάλο αριθμό ταινιών με σενάρια που έγραψε ο ίδιος, με τις οποίες αναδείχτηκε διεθνώς ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Κύρια θέματα των ταινιών του είναι η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό και η αμφισβήτηση του τελευταίου, η ανάλυση των διαπροσωπικών σχέσεων και κυρίως των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και η αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μετά εγκαταλείπει τη χρήση συμβολισμών και αλληγοριών που κυριαρχούσαν σε παλαιότερες ταινίες του (Η Έβδομη Σφραγίδα, Άγριες φράουλες, Η τριλογία της Σιωπής) και περνά σε περισσότερο λιτές σκηνοθεσίες, ερευνώντας κυρίως τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και την προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει του εαυτό του.

Από το 1970 και μετά γύρισε τις ταινίες Η επαφή (1970), Κραυγές και ψίθυροι (1972), Πρόσωπο με πρόσωπο (1976), Το αβγό του φιδιού (1977), Φθινοπωρινή σονάτα (1978) και Οι μαριονέτες (1980). Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες που τήρησαν αρνητική στάση απέναντι στην τηλεόραση, σκηνοθέτησε πολλές τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων, αλλά και σειρές ή ταινίες για την τηλεόραση που μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο, συχνά σε συντομότερες εκδοχές, όπως Σκηνές από έναν γάμο (1973), Ο μαγεμένος αυλός (1974), το ντοκιμαντέρ Οι άνθρωποι του Φάρο (1979), το αυτοβιογραφικό Φάνι και Αλέξανδρος (1983), που απέσπασε πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1984, και το Μετά την πρόβα (1984). Μετά το γύρισμα της τελευταίας του ταινίας, συνέχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία στο θέατρο και με τη συγγραφή σεναρίων, κάποια από τα οποία γυρίστηκαν ταινίες, όπως Οι καλύτερες προθέσεις (1991) του Μπιλ Άουγκουστ και Το παιδί της Κυριακής (1992) του γιου του Ντάνιελ Μπέργκμαν. Το 1987 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Η μαγική κάμερα και το 1990 μια συλλογή από σκέψεις του με τον τίτλο Εικόνες. Για το συνολικό του έργο έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις, όπως το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (1977), το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (1987), το Ειδικό Βραβείο Φελίξ (1988) και το Βραβείο Ζόνινγκ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης (1989). Επίσης, από το 1978 έχει θεσμοθετηθεί κινηματογραφικό βραβείο με το όνομά του από το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

Πέθανε στις 30 Ιουλίου 2007.

 

 

Επιλεγμένη φιλμογραφία

Saraband (2003)(TV)
In The Presence of a Clown (1997) (Larmar och gör sig till)(TV)
Δύο Μακάριοι (1986) (De Två Saliga) (TV)
Karin’s Face (1986) (Karins ansikte) (TV)
Φάνι και Αλέξανδρος (1982) (Fanny och Alexander) (βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, 1984)
After Practise (1982) (Efter repetitionen)
From the Life of the Marionettes (1980) (Aus dem Leben der Marionetten)
Φθινοπωρινή σονάτα (1978) (Höstsonaten)
The Serpent’s Egg (1977) (Das Schlangenei)
Πρόσωπο με Πρόσωπο (1976) (Ansikte mot ansikte) (Υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας)
The Magic Flute (1975) (Trollflöjten), πρωτοπαρουσιάστηκε ως τηλεταινία στη σουηδική τηλεόραση, έγινε ταινία αργότερα
Σκηνές από έναν γάμο (1973) (Scener ur ett äktenskap)
Κραυγές και ψίθυροι (1973) (Viskningar och rop) (Υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας)
The Touch (1971) (Berοringen)
The Passion of Anna (1969) (En passion)
Hour of the Wolf (1968) (Vargtimmen)
The Rite (1968) (Riten) (TV)
Shame (1968) (Skammen)
Περσόνα (1966)
All These Women (1964) (För att inte tala om alla dessa kvinnor)
Winter Light (1963) (Nattvardsgästerna)
Η Σιωπή (1963) (Tystnaden)
Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη (1961) (Sesom i en spegel) (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας)
Η Πηγή των Παρθένων (1960) (Jungfrukollan) (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας)
The Devil’s Eye (1960) (Djävulens öga)
Brink of Life (1958) (Nära livet)
The Magician (1958) (Ansiktet )
Άγριες Φράουλες (1957) (Smultronstället)
Η Έβδομη Σφραγίδα (1957) (Det sjunde inseglet)
Smiles of a Summer Night (1955) (Sommarnattens leende)
Dreams (1955) (Kvinnodröm)
A Lesson in Love (1954) (En lektion i kärlek)
Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953) (Sommaren med Monika)
Η νύχτα των σαλτιμπάγκων (1953) (Gycklarnas afton)
Secrets of Women (1952) (Kvinnors väntan)
Summerplay (1951) (Sommarlek)
To Joy (1950) (Till glädje)
This Can’t Happen Here (1950) (Sånt händer inte här)
Thirst (1949) (Törst)
Prison (1949) (Fängelse)
Port of Call (1948) (Hamnstad)
Music in Darkness (1948) (Musik i mörker)
A Ship to India (1947) (Skepp till India land)
It Rains on Our Love (1946) (Det regnar på vår kärlek)
Crisis (1946) (Kris)

Σενάρια

Hets (1944) (Directed by Alf Sjöberg)
Kvinna utan ansikte (1947) (Directed by Gustaf Molander)
Eva (1948) (Directed by Gustaf Molander)
Medan staden sover (1950) (Directed by Lars Erik Kjellgren)
Frånskild (1951) (Directed by Gustaf Molander)
Sista paret ut (1956) (Directed by Alf Sjöberg)
Lustgården (1961) (Directed by Alf Kjellin)
The Best Intentions (1992) (Den goda viljan) (Directed by Bill August)
Söndagsbarn (1992) (Directed by Daniel Bergman)

Ντοκιμαντέρ

Fårö Documentary (1969) (Fårö dokument)
Fårö Documentary 1979 (1979) (Fårö-dokument 1979)
Fanny and Alexander Documentary (1985) (Dokument Fanny och Alexander)