Πρώτη νύχτα που η ψυχή σου επισήμως θα τριγυρίζει ψηλά και όχι ανάμεσά μας.
Εσύ που δεν αρρώστησες ποτέ και το είχες πάντα υπερηφάνια…
Εσύ που θα πήγαινες με το ποδήλατο στη δουλειά είτε χιόνιζε, είτε έβρεχε…
Εσύ που δεν πήρες φάρμακο ούτε για πονοκέφαλο και δεν παραπονέθηκες σχεδόν ποτέ…
Εσύ… που πριν από δύο χρόνια και κάτι αρρώστησες βαριά… αλλά το αντιμετώπισες γενναία…
Εσύ που τους τελευταίους μήνες ζούσες έναν φριχτό και αργό θάνατο…
Δεν μπορούσες πλέον να ελπίζεις, να σχεδιάζεις, να κάνεις όνειρα… απλώς ζούσες… γνωρίζοντας πως καμιά θεραπεία δεν θα σε βοηθούσε…
Ζούσες με τους ζωντανούς και όμως δεν είχες μέλλον και ελπίδα…
Εσύ που μέχρι και την τελευταία μέρα έβαλες την ύστατη προσπάθεια να κατέβεις τα σκαλιά μόνος, παρά το ότι το οξυγόνο δεν ήταν αρκετό, για να πιεις τον πρωινό σου καφέ όπως συνήθιζες παλιά…
Άνθρωπος δυνατός και στοργικός… ντροπαλός και πρόσχαρος…
Νοιαζόσουν πάντα για όλους σου τους αγαπημένους… καμιά ανησυχία να μην αφήσεις στο μυαλό των αγαπημένων σου…
27 Νοεμβρίου 2014 μας καλωσορίζεις!
1 Δεκεμβρίου 2014 μας πηγαίνεις στο αεροδρόμιο και μας αποχαιρετάς… η τελευταία φορά που σε βλέπω.
5 Ιανουαρίου 2015 πέφτεις για ύπνο και δεν ξαναγυρνάς…
Θα μου λείψεις Μπέρναρντ Γιολ!
Ν.Σ.
