H ηθοποιός Ελεάνα Γεωργούλη μοιράζεται με το κοινό τις σκέψεις της για τις τελευταίες παραστάσεις του δυστοπικού αριστουργήματος “Εμείς”, από την ομάδα Σημείο Μηδέν, που σημάδεψε με την επιτυχή του πορεία τον τελευταίο θεατρικό μας χρόνο… Γράφει η Ελεάνα Γεωργούλη στο χρονολόγιό της στο F/b:
«Αποχαιρετούμε τους φανταστικούς χαρακτήρες του “Εμείς” που κουβαλήσαμε και μας κουβάλησαν για τόσο καιρό και καλωσορίζουμε αυτό τον γλυκό θεατρικό θάνατο που βιώνουμε όλοι όσοι πατάμε στο σανιδάκι, με την ολοκλήρωση κάθε παράστασης.
Ιδρώτας, καρδιοχτύπια, εφιάλτες για τις λέξεις που αποτυπώνονται στο χαρτί και πώς να τις ζωντανέψεις, με όλα τα τικ και τις συμπεριφορές που αφήνει ο ρόλος επάνω σου και που δυσκολεύεσαι να αποτινάξεις στην επόμενή σου πρόβα, στην επόμενη αναμέτρηση, σαν να σου φωνάζει “Μη με σκοτώσεις, κράτα με ζωντανό λίγο ακόμη” και εσύ του ψιθυρίζεις με δυσκολία: “έζησες εσύ, πάμε για το επόμενο που θα κουβαλήσουμε τώρα, ησύχασε και μείνε μέσα μου εσύ και η σπορά σου”.
Συγκίνηση με πιάνει -γαμώτο- με τη δουλειά που κάνουμε, ανοίγουμε το τσερβέλο μας και την ψυχή μας να μπουν όλα αυτά τα υλικά. Και ακόμη μεγαλύτερη συγκίνηση με πιάνει με μας τους θεατρίνους αυτής της ρημαδοπόλης, που, ενώ όλα διαλύονται, εμείς εκεί ξάγρυπνοι από πρόβα σε παράσταση και αντιστρόφως, να κινδυνεύουμε με τη ρετσινιά του χομπίστα, με την αγωνία ότι μας υποχρεώνουν συνθήκες αντιδημιουργικές, με τόσες πληγές εκεί έξω που σε κάνουν να νιώθεις τόσο μικρός, εσύ και η εμμονή σου να κάνεις θέατρο, να κάνουμε θέατρο… λες πόλεμοι, φτώχεια, προσφυγιά, που πάω… κι όμως μένουμε ζωντανοί και η φετινή θεατρική πολυφωνία της Αθήνας είναι η απόδειξη…
Οπότε αγαπητοί συνάδελφοι ας κρατήσουμε αυτό και τις αντιξοότητες που τις γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά και τις βιώνουμε, ας τις αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη και ας ρομαντζάρουμε για λίγο αθώα και ξέγνοιαστα με το μεγαλείο και τη συγκίνηση της μαστοριάς του θεάτρου…
Εξαιρετικά αφιερωμένο σ’ όλα τα αδέρφια του θεάτρου…».
Η “Αποστολή” του Χάινερ Μύλλερ η επόμενη παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν
Το «ΕΜΕΙΣ» του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία-θεατρική απόδοση-σκηνική εγκατάσταση Σάββα Στρούμπου και μετάφραση – κατασκευή μουσικού οργάνου και καθισμάτων Δαυίδ Μαλτέζε, στο θέατρο “ΑΤΤΙΣ – Νέος Χώρος”, Λεωνίδου 12, στο Μεταξουργείο.
Απόσπασμα από το έργο:
Ι-330:
Αγαπητέ μου, είσαι μαθηματικός. Και ακόμη περισσότερο, είσαι φιλόσοφος των μαθηματικών. Πες μου, λοιπόν, ποιος είναι ο τελευταίος αριθμός;
D-503:
Ο ποιος; Δεν… δεν καταλαβαίνω. Ποιος τελευταίος αριθμός;
Ι-330:
Να, ο έσχατος, το αποκορύφωμα, ο απόλυτα μεγαλύτερος.
D-503:
Μα, Ι, αυτό είναι ηλίθιο. Αφού το σύνολο των αριθμών είναι άπειρο, πώς μπορεί να υπάρξει τελευταίος;
Ι-330:
Και πώς μπορεί να υπάρξει τελευταία επανάσταση; Δεν υπάρχει. Οι επαναστάσεις είναι άπειρες. Άκου τελευταία! Αυτό είναι για τα παιδιά. Το άπειρο τρομάζει τα παιδιά και τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται καλά το βράδυ.
* Το έργο Εμείς [Mbl] (γράφτηκε το 1921, εκδόθηκε το 1927) εξελίσσεται σε μελλοντικό χρόνο, περίπου 1.500 χρόνια από σήμερα, ύστερα από έναν διακοσαετή παγκόσμιο πόλεμο. Στη διάρκεια του πολέμου μεγάλο μέρος του πληθυσμού αφανίζεται, χώρες καταστρέφονται και τα εναπομείναντα κράτη ενσωματώνονται σε μια ολοκληρωτική πολιτεία, το Μονοκράτος. Τον απόλυτο έλεγχο κατέχει ο Ευεργέτης, πρόδρομος του Οργουελικού «Μεγάλου Αδερφού», που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες τις μορφές εξουσίας. Οι πολίτες, η ταυτότητα των οποίων καθορίζεται αποκλειστικά από γραμματικούς και αριθμητικούς κώδικες, έχουν οικειοθελώς αποθέσει την ελευθερία τους στα χέρια του Ευεργέτη. Το Μονοκράτος έχει κυριαρχήσει στον κόσμο και μέσω του διαστημόπλοιου “Αφομοιωτής” ετοιμάζεται να επεκταθεί και σε άλλους πλανήτες. Ο έρωτας του D- 503, κατασκευαστή του «Αφομοιωτή», για την I- 330, μια αινιγματική γυναίκα που εμφανίζεται βίαια στη ζωή του, σύντομα τον φέρνει αντιμέτωπο με την αντιστροφή όλων των αξιών που πρέσβευε μέχρι τότε, αλλά και με τον ίδιο τον (άγνωστο) εαυτό του. Η I-330 εισβάλλει στον κόσμο του Μονοκράτους ως ένας άλλος θεός Διόνυσος, επιδιώκοντας να θυμίσει στους αριθμημένους ότι η φύση του ανθρώπου είναι διπλή: ένστικτα και λογική μαζί. Το να αντιστέκεσαι στο διονυσιακό στοιχείο σημαίνει να καταπνίγεις το ήμισυ της ύπαρξής σου.
Το φουτουριστικό-δυστοπικό αριστούργημα του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν, ενέπνευσε μεταξύ άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων της τέχνης, τον Τζορτζ Όργουελ για τη συγγραφή του περίφημου “1984”, τον Άλντους Χάξλεϊ για το «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος», τον Ρέι Μπράντμπέρι για το «Φαρενάιτ 451» κ.α.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία-θεατρική απόδοση-σκηνική εγκατάσταση: Σάββας Στρούμπος
Μετάφραση – κατασκευή μουσικού οργάνου και καθισμάτων: Δαυίδ Μαλτέζε
Μουσική: Έλλη Ιγγλίζ
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Κοστούμια: Αiram Μαρία Παπαδοπούλου
Κατασκευή σκηνικού: Χαράλαμπος Τερζόπουλος
Δραματουργική συνεργασία: Μαρία Σικιτάνο
Μακιγιάζ: Βιργινία Τσιχλάκη
Χειριστής φωτός: Δημήτρης Σταμάτης
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Video & trailer credits: Χρυσάνθη Μπαδέκα
Δημιουργία αφίσας: Soul Design
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Διανομή:
Δαβίδ Μαλτέζε: D-503
Ελεάνα Γεωργούλη: I-330
Έλλη Ιγγλίζ: Αφηγητής
Δημήτρης Παπαβασιλείου: Ευεργέτης
Έβελυν Ασουάντ: Ο-90
