Γράφει η Μαρία Νάστου
Εκείνος την αγαπούσε παράφορα.
Εκείνη μια μέρα έφυγε, χωρίς να γυρίσει πίσω.
Εκείνος ακόμη τη θυμάται.
Εκείνη πλέον ούτε που τον αναγνωρίζει.
Εκείνος προσπάθησε με κάθε τρόπο να την κρατήσει κοντά του.
Η αγάπη του, όμως, δεν ήταν αρκετή, για τη φέρει πίσω.
Εκείνη μια μέρα θα μετανιώσει, μα η πόρτα πίσω της θα έχει κλείσει, για πάντα.
Εκείνος μια μέρα θα λυτρωθεί και θα ζήσει ελεύθερος από τις αναμνήσεις και τον πόνο.
Εκείνη θα αργοσβήνει μέσα στις τύψεις και δεν θα αγαπά κανέναν.
Εκείνος έχει ανάγκη από στοργή και αγκαλιές.
Εκείνη νιώθει το οξυγόνο της να τελειώνει και όλα γύρω της να σβήνουν.
Εκείνος την αγαπά και την περιμένει πάντα.
Αν ποτέ συναντήσεις κάποιον σαν Εκείνο, να του δώσεις όση περισσότερη αγάπη και στοργή μπορείς, ακόμη και αν σου φανεί απόμακρος και ψυχρός, θα του αξίζει.
Αν ποτέ συναντήσεις κάποια σαν Εκείνη, μην τη μαλώσεις, μην της φωνάξεις, έμαθε το λάθος της και το πληρώνει με τη μοναξιά της.
Τη μέρα που οι άνθρωποι θα μάθουν να δίνουν αγάπη ο ένας στον άλλο, τότε οι δυο τους θα ενωθούν και θα ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι για πάντα.
Ως τότε αγάπη μου, μην πάψεις να ελπίζεις…
