Κατέβαινε τα σκαλοπάτια σχεδόν χορευτικά, κάνοντας δυο τρία πεταχτά βήματα κάθε φορά. Παρόλο που φορούσε ψάθινο καπέλο, γυαλιά ηλίου, φουλάρι στον κύκνειο λαιμό της κι από την απόσταση που βρισκόμουν δεν διακρίνονταν τα χαρακτηριστικά της, ήμουν βέβαιη πως ήταν αυτή. Γύρω της μια αύρα ρομαντικής εξοχής, ένα άρωμα αγριολούλουδων, ένα ρεύμα χαμογελαστό. Ήταν ντυμένη με φόρεμα κομψό και απλό, σχεδόν κοριτσίστικο και είχε τα ωραιότερα μακριά μαλλιά που έχω δει. Με σκηνικό πίσω της το βράχο της Ακρόπολης, εύκολα τη φαντάστηκα ως Αθηναία καλλονή, μια αιθέρια δεσποσύνη του 19ου αιώνα. Η Ειρήνη Φαναριώτη όμως μεγάλωσε σ’ ένα αγρόκτημα του Αγρινίου. Κόρη μιας αξιοσέβαστης οικογένειας της τοπικής κοινωνίας. Με αγωγή προσεγμένη, σοβαρή και γνωστική. Με μια πραγματικά σπάνια ιδιοσυγκρασία, δίνει ζωή και ενθουσιασμό σε όποια δουλειά κι αν καταπιάνεται. Έχει ταλέντο στο λόγο, στην υποκριτική, στο τραγούδι, στην ομορφιά, στην αγάπη. Ειλικρίνεια, κριτική σκέψη, αίσθηση της αλήθειας, δημιουργική διάθεση. Απόλυτη καλλιτεχνική συγκίνηση την ορίζει. Η Ειρήνη Φαναριώτη μοιάζει με μυθιστορηματική δημιουργία. Ίσως ο πιο γοητευτικός, ο πιο αξιαγάπητος συνδυασμός παιδιάστικης αφέλειας και ώριμης σκέψης που έχω συναντήσει. Την παρακολουθώ ενώ μου μιλάει. Είναι γρήγορη, άμεση, ετοιμόλογη. Κάποιες φορές οι φράσεις της πέφτουν σαν τσεκούρι σε παγωμένη λίμνη. Οι απόψεις της ξάστερες, καθαρές, έντιμες. Ένας καλλιτέχνης, για να πετύχει, πρέπει να ακολουθήσει το μονοπάτι στο οποίο τον σπρώχνει η φύση του και το ταλέντο του. Η Ειρήνη, που φέτος συνεχίζει με την αριστουργηματικά ευαίσθητη “Χάνελε” του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, δεν έχει απλώς δρόμο, έχει προορισμό. Έχει ένα αστέρι στο πρόσωπό της το χαριτωμένο…
Διαβάστε τη συζήτησή μας.
Οι φωτογραφίες είναι της Angelica Aufrais
* Μεγάλωσα στο Αγρίνιο. H περιφέρεια είναι όμορφη. Το Αγρίνιο μπορεί να μην είναι και ιδιαίτερα ωραία πόλη, εμείς όμως το αγαπάμε. Ο μπαμπάς μου είναι αγρότης. Ασχολείται με την παραγωγή εσπεριδοειδών, καλλιεργεί βιολογικά πορτοκάλια. Ζούσαμε πάρα πολύ στη φύση κι ήταν γοητευτικό αυτό. Είμαι κοντά στη φύση και στα ζώα από μικρή. Γι’ αυτό και η αγάπη μου. Τα έχει όλα ο μπαμπάς, σε ένα κτήμα συνυπάρχουν σκυλιά, αρσενικά – θηλυκά, γάτες, κότες, τα πάντα και ζουν όλα μαζί. Δηλαδή τα σκυλιά παίζουν με τις γάτες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι συνύπαρξη! Η αδερφή μου βγάζει φωτογραφίες και μου τις στέλνει. Κάποιες φορές δεν το πιστεύω ότι υπάρχει αυτή η αρμονική συνύπαρξη των ζώων. Και το καθένα έχει τη γωνιά του, αλλά αν θέλουν και παρέα κάνουνε. Είναι τέλειο αυτό.
Το σπίτι μας
* Κάπως έτσι ήταν και είναι το σπίτι μας. Και ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Αλλά η ζωή μου ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με τους ανθρώπους που γνωρίζω οι οποίοι έχουν μεγαλώσει εδώ. Εγώ δηλαδή άργησα πολύ να «πονηρευτώ», που λένε. Γιατί εκεί ήμασταν σε πιο προστατευμένο περιβάλλον, ο ένας γνώριζε τον άλλον, ήταν δύσκολο να ξεφύγεις από τον κλοιό τον οικογενειακό, και του σχολείου και της παρέας. Δεν μπορούσες να μένεις στο Χαλάνδρι, φερ’ ειπείν, και να πας στον Πειραιά βόλτα χωρίς να γνωρίζει η μητέρα σου πού είσαι. Είχε και τα θετικά του αυτό, ήμουν πολύ προστατευμένη. Μετά, 18 χρονών πέρασα στη Νομική.
Η Νομική
* Ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Αυτό που ήξερα ήταν ότι ήθελα να φύγω… να φύγω. Να έρθω στην Αθήνα, να κάνω θέατρο. Έλεγα θα περάσω στο πανεπιστήμιο, θα γραφτώ στις θεατρικές ομάδες που έχει, θα κάνω θέατρο ερασιτεχνικά. Έτσι το σκεφτόμουν. Δεν με ένοιαζε τι σχολή θα είναι, απλώς να περάσω, να φύγω από το Αγρίνιο, να μείνω μόνη μου, να ανεξαρτητοποιηθώ. Και από την πολλή μου τη θέληση να φύγω, τελικά διάβασα πολύ, το… παράκανα. Κι έτσι μπήκα στη Νομική…
Θεατρικό εργαστήρι
* Η ηθοποιία υπήρχε στο μυαλό μου, αλλά όχι επαγγελματικά. Δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Το έλεγα καμιά φορά για να πειράξω τη μαμά μου, γιατί δεν το ήθελε, αλλά πάντα με πολλή φειδώ. Δεν το σκεφτόμουν ποτέ σοβαρά ότι θα πραγματοποιηθεί. Και κάπως έτσι έγινε. Πέρασα στη σχολή. Είχα περάσει πρώτα στη Νομική της Κομοτηνής και μετά, επειδή τα αδέρφια μου ήταν εδώ στην Αθήνα φοιτητές, πήρα μεταγραφή. Παράλληλα μπήκα σε ένα θεατρικό εργαστήρι εδώ στην Αθήνα κι έκανα τα πρώτα μου μαθήματα. Με τη Φιλαρέτη Κομνηνού, με τον Δημήτρη Μαυρίκιο. Άθελά μου κι εν αγνοία μου είχα πέσει σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι ήξεραν κάτι παραπάνω.
Παρότρυνση
* Η Φιλαρέτη Κομνηνού με επηρέασε αρκετά στην επιλογή μου. Της οφείλω. Μετά τα μαθήματα που έκανα τότε μαζί της, είπα ότι θα δώσω εξετάσεις. Τη συμβουλεύτηκα και με είχε παροτρύνει. Μου είχε πει: «Δώσε». Φέτος ήρθε και με είδε στις «Εκκλησιάζουσες». «Θυμάσαι που ντρεπόσουνα;», μου είπε!
Ωδείο Αθηνών
* Μπήκα στο Ωδείο Αθηνών, που πλέον εξελίχθηκε στην καλύτερη σχολή. Τα παιδιά εκεί είναι πολύ σπουδαία ταλέντα. Έχω δει πολύ δυνατό υλικό εκεί. Και πέρασα υπέροχα. Ένιωθα πολύ τυχερή τότε, γιατί είχα δώσει πρώτα στο Εθνικό και στη δεύτερη φάση κόπηκα. Και σκέφτηκα να δώσω και στο Ωδείο. «Θα ξαναδώσω του χρόνου στο Εθνικό», έλεγα, γιατί ήθελα να περάσω στο Εθνικό οπωσδήποτε. Όταν όμως άρχισα τη φοίτηση στο Ωδείο, σκέφτηκα: «Κοίτα να δεις που όλα τα πράγματα γίνονται τελικά για κάποιον λόγο». Γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο καλά θα εξελισσόταν για μένα αυτό, που τελικά πέρασα στο Ωδείο και δεν πέρασα στο Εθνικό που ήταν η πρώτη μου επιλογή. Μερικές φορές κάθε εμπόδιο είναι για καλό.
Μια ιδιαίτερη αγάπη
* Τα μαθήματα στο Ωδείο και όλα αυτά που έζησα εκεί, με όλους τους ανθρώπους που γνώρισα, και οι συμμαθητές μου, ήταν μία εμπειρία που δεν την ξεχνάω ποτέ. Ό, τι και να κάνω, τα παιδιά τα σκέφτομαι και με συγκινούν. Με έχουν στηρίξει και σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Μου στάθηκαν αφάνταστα. Και τους έδωσα δύναμη, με τη δύναμη που είχα και μου έδωσαν δύναμη χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ζούσαν μέσα από εμένα αυτό που ζούσα εγώ και εγώ ζούσα μέσα από αυτούς αυτό που μου συνέβαινε. Ήταν μία περίεργη μίξη με τα παιδιά, έχουμε μία πολύ ιδιαίτερη αγάπη. Κι όταν βρίσκομαι σε ομάδες, πάντα θυμάμαι εκείνη την ομάδα στη σχολή. Τα δεκατέσσερα παιδιά που ήμασταν τότε μαζί και πόσο πολύ τα ένιωθα οικογένειά μου.
Νιώθω τυχερή
* Είναι δύσκολο που στη δουλειά μας πρέπει κάθε φορά να συνεργάζεσαι και με διαφορετικούς ανθρώπους. Δόξα τω Θεώ, είμαι πάρα πολύ τυχερή σε αυτό. Από την πρώτη στιγμή και από τη σχολή, που τα πρώτα χρόνια δεν ήταν πολύ εύκολο. Είσαι 22 χρονών και άλλοι 20, κι άλλοι 25, και ο καθένας από διαφορετική ζωή και πρέπει να συνυπάρξεις μαζί τους δέκα ώρες την ημέρα για τρία χρόνια. Και λες, δεν τους ξέρω, δεν τους επέλεξα για φίλους μου και είναι πολύ δύσκολο να δέσεις. Όλο αυτό το πράγμα ήταν στην αρχή λίγο περίεργο. Γιατί δεν ήξερα να ζω έτσι, χωρίς να έχω επιλέξει τους ανθρώπους που είναι μαζί μου. Και παρ’ όλα αυτά με πολλή προσπάθεια και πολλή τριβή και όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα που έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις, καταλήξαμε στο τρίτο έτος να μην μπορούμε να ζήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Είναι φοβερό πράγμα.
Η πρώτη δουλειά
* Μετά επίσης ήμουν πολύ τυχερή. Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν η «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Πάλι έπεσα σε πολύ καλούς ανθρώπους. Ήταν η πρώτη μου δουλειά και ήταν στην Επίδαυρο. Μια ωραία εμπειρία. Με την Αμαλία Μουτούση. Μια σπάνια προσωπικότητα. Ένα πολύ χαρισματικό πλάσμα.
Φίλες
* Τότε γνώρισα και τη Σωτηρία Ρουβολή, με την οποία ήμασταν και φέτος το καλοκαίρι μαζί στις “Εκκλησιάζουσες” κι έχουμε γίνει φίλες. Πέρυσι δεν κάναμε περιοδεία στη «Μήδεια», κάναμε μόνο τις πρόβες και μετά δύο παραστάσεις στην Επίδαυρο και δύο στο Ηρώδειο, οπότε με τα κορίτσια ναι μεν συνεργαζόμασταν αλλά δεν νιώσαμε όλο αυτό το κλίμα της περιοδείας που κάνεις και παρέα, και ζεις μαζί με το συνάδελφο. Βγαίναμε βέβαια και έτσι γνώρισα και τη Σεσίλ Μικρούτσικου, η οποία αργότερα μας έκανε και τη χορογραφία στη «Χάνελε».
Κωμωδία
* Θα ήθελα να παίξω και κωμικούς ρόλους. Από τη σχολή με έχουν συνδυάσει με πιο δραματικούς ρόλους. Είμαι πιο κοντά, εμφανισιακά κι όχι από επιλογή, σε κάτι… ταλαιπωρημένο. Αλλά τώρα από τις «Εκκλησιάζουσες» κατάλαβα τον εαυτό μου πιο… καραγκιόζη. Μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω την πιο αστεία πλευρά μου, γιατί δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το κάνω και δεν είχα ανακαλύψει αυτό το κομμάτι μου. Κι επειδή ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μας έδινε πολλή ελευθερία, εμπιστεύεται τον ηθοποιό, κι αυτό είναι προς τιμήν του, σε άφηνε και σου έλεγε: «Δώσε μου ένα χαρακτήρα που θες εσύ. Κάνε μου μια πρόταση». Κι εγώ απαντούσα: «Θα κάνω τον πιο χαζό χαρακτήρα, θα είμαι η πιο χαζή του Χορού».
Δεν θέλω να είμαι η ωραία
* Δεν θα ήθελα να είμαι το κοριτσάκι, το γλυκό και πάλι τα ίδια, ή η ωραία της υπόθεσης. Γιατί στην αρχή έτσι με βλέπουν. Και τελικά άρχισα να κάνω τη λίγο πιο αφελή και λίγο το πιο αγοροκόριτσο, που προσπαθεί, αλλά είναι και γλυκιά μέσα σε αυτό, και λίγο παιδάκι. Μου αρέσει τελικά πολύ το κωμικό στοιχείο μου.
Παρακολουθώ τους πρωταγωνιστές
* Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν τύπο που θα είχε και για εμένα ενδιαφέρον να τον ψάξω. Παρακολουθούσα βέβαια πολύ και τους πρωταγωνιστές στις “Εκκλησιάζουσες”, οι οποίοι είναι απίστευτοι στο κωμικό τους κομμάτι, εγώ δεν το έχω ξαναγνωρίσει αυτό το εύρος κωμικού ηθοποιού, όπως είναι ο Κώστας Κόκλας και η Δάφνη Λαμπρόγιαννη.
Το σωστό timing
* Έχουν τόσο ωραία πράγματα που μοιράζονται με το κοινό, είναι εντυπωσιακό! Το έλεγα στις φίλες μου από τη σχολή, ότι αυτό δεν το έχω ξανασυναντήσει. Αυτό το σωστό timing, το πότε θα πεις την ατάκα σου, πώς θα την πλασάρεις στο κοινό. Είναι απίστευτο. Και κάθε φορά κάνουν και καινούργια πράγματα, δεν επαναπαύονται, έχουν απίστευτη επικοινωνία μεταξύ τους, όταν ο άλλος θα κάνει ένα αστείο που είναι εκτός συνεννόησης θα το πάρει ο άλλος και θα απαντήσει. Αυτό το παιχνίδι για εμένα είναι πολύ μεγαλύτερο δώρο από το γεγονός ότι παίζω, το ότι βλέπω, παρακολουθώ σπουδαίους ηθοποιούς.
Συμπαίχτες
* Πρόκειται για μάθημα. Είναι συμπαίκτες. Είναι μαζί, ακούνε ο ένας τον άλλον. Δεν συμβαίνει πάντα στις παραστάσεις αυτό. Συνήθως έχεις το νου σου να πεις τα δικά σου και να είσαι συγκεντρωμένος λίγο σε αυτά που θα κάνεις εσύ. Δεν συμβαίνει πάντα να ακούς τον άλλον. Αυτοί ακούνε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον, είναι εντυπωσιακό το πώς φεύγει το μπαλάκι από τον έναν στον άλλον και πώς το χειρίζονται. Κι έτσι αγάπησα πάρα πολύ την κωμωδία. Και θα μου άρεσε να τη συνεχίσω.
Ταινία
* Έχω παίξει σε μια ταινία όταν ήμουν στη σχολή, στο 2ο έτος. Ήθελε ο Μιχάλης Ρέππας κάποια κορίτσια για να κάνουν μια μικρή σκηνή και με πρότεινε τότε ένα παιδί από τη σχολή. Πήγα, και μαζί με άλλες νέες ηθοποιούς κάναμε τις ιέρειες, ένα χορικό κατά κάποιον τρόπο. Ήταν το “Αυστηρώς Κατάλληλο” των Ρέππα – Παπαθανασίου.
Κινηματογράφος
* Η πρώτη φορά που μπήκα στη διαδικασία να πω τι θα ήθελα να κάνω ήταν όταν είδα το «Περηφάνια και Προκατάληψη», το «Pride and Prejudice» με την Κίρα Νάιτλι, που όλο το τοπίο ήταν σαν παραμύθι. Ήθελα να είμαι μέρος αυτού του σκηνικού, αυτής της εποχής.
Εποχές
* Τώρα είδα την ταινία του Γούντι Άλεν, «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», που ο ήρωας αλλάζει εποχές και κάθε εποχή θέλει να βρεθεί στην προηγούμενη, η προηγούμενη εποχή είναι κάθε φορά η καλύτερη. Αυτή η κατάσταση συνεχίζεται ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι η κάθε γενιά έχει στο μυαλό της μία διαφορετική χρυσή εποχή. Σκέπτομαι, λοιπόν: Κοίτα να δεις, αν έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις όλες τις εποχές, έτσι με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσες όντως να επιλέξεις σε ποια εποχή θέλεις να ζήσεις.
Παραμύθι
* Αυτές τις ταινίες εποχής τις ζηλεύω, γιατί είναι κάτι το οποίο δεν το ξέρω και δεν το έχω ζήσει. Μου αρέσει και το παραμύθι και το όνειρο. Είμαι πολύ ονειροπόλα. Πολλές φορές κάθομαι και λέω στη μαμά μου «έλα λίγο να ονειρευτούμε» ή όταν είμαι με τις φίλες μου «θέλετε να κάνουμε όνειρα;».
Όνειρα
* Όταν είχαμε διάβασμα, όταν ήμασταν στη σχολή με τις κολλητές μου, λέγαμε: «Τι ωραία που είναι η ζωή, γιατί να έχουμε διάβασμα; Ελάτε να κάνουμε όνειρα τι θα κάνουμε όταν τελειώσουμε το διάβασμα». Έστω και το πιο απλό όνειρο, ότι θα πάμε για παγωτό, θα περπατήσουμε κάτω από την Ακρόπολη και μετά θα δούμε μια ταινία σε ένα θερινό σινεμά… Πολύ απλά πράγματα αρχικά, όχι φοβερά, μέχρι το να πάμε μετά ένα ταξίδι υπερατλαντικό, θα πάμε στην Αλάσκα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όλα τα τρελά όνειρα. Γενικά είμαι πολύ των ονείρων.
Ρόλοι
* Δεν έχω ονειρευτεί ρόλους, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί θέλω λίγο να είναι έκπληξη όταν θα γίνει. Έχω φανταστεί ότι κάποια στιγμή θα παίξω, αλλά δεν έχω φανταστεί συγκεκριμένο. Το όνειρό μου είναι να παίζω. Ακόμα. Να συνεχίζω να παίζω και να έχω προκλήσεις μπροστά μου. Αλλά ποτέ δεν έχω πει «θα κάνω την Αντιγόνη». Το πρώτο αρχαίο κείμενο με το οποίο είχα έρθει σε επαφή ήταν η «Αντιγόνη». Και είχα δει και τη Λυδία Κονιόρδου στην «Αντιγόνη» τη χρονιά εκείνη στο θέατρο και είχα τρελαθεί, είχα εκστασιαστεί…
Φαντάζομαι…
* Τη Λυδία Κονιόρδου την είχα δασκάλα στο Ωδείο μετά. Και ήρθε τώρα στο Ηρώδειο και με είδε κι αυτή. Το πρώτο μου όνειρο ήταν αυτό. Να ξεκινήσω να κάνω την Αντιγόνη. Αλλά πλέον δεν φαντάζομαι, δεν έχω φανταστεί ρόλους συγκεκριμένους. Όταν μου λένε για κάποιο ρόλο, αρχίζω τότε και τον φαντάζομαι. Όταν μου είπε ο Θάνος Τοκάκης για τη «Χάνελε», το έργο του Γκέρχαρτ Χάουτμαν, μπήκα σε μία διαδικασία να το θέλω κάθε μέρα και πιο πολύ. Τη φανταζόμουν συνέχεια πώς θα είναι και την αγάπησα εν τω μεταξύ τόσο πολύ που μπλεχτήκαμε. Δεν ήξερα αν εγώ ήμουν η Χάνελε ή αν η Χάνελε ήταν εγώ.
Η Χάνελε
* Η Χάνελε με πέτυχε σε μια περίεργη φάση, ύστερα από μια απώλεια. Με το θάνατο λοιπόν είχα μια πολύ παράξενη σχέση και είχα ανάγκη όλο αυτό το συναίσθημα να το βγάλω κάπως, χωρίς να εκθέσω τον εαυτό μου μέσα από κάτι άλλο, και το αξιοποίησε αυτό ο Θάνος Τοκάκης προφανώς, γιατί το διείδε. Έτσι φτάσαμε σε ένα σημείο που είχα πάθει μία σύγχυση. Δεν ήξερα αν παίζω τη Χάνελε ή αν η Χάνελε παίζει εμένα. Αν αυτή έχει πάρει τα δικά μου τα στοιχεία ή αν εγώ έχω πάρει τα δικά της τα στοιχεία. ‘Ήταν πολύ παράξενο και ταυτόχρονα υπέροχο. Από την πρώτη ανάγνωση έλεγα ότι «είναι πάρα πολύ δύσκολος αυτός ο ρόλος, δεν τον έχω καθόλου!». Ο Τοκάκης, ως σκηνοθέτης, μου έλεγε: «Τον έχεις. Το έχω δει πολλές φορές. Είμαι σίγουρος». Φοβόμουν αλλά αυτός με εμπιστεύτηκε.
Είναι υπαρκτή…
* Mε τον καιρό και μέσα από μια ωραία διαδικασία και πολλή δουλειά που έκανε μού το ανάπτυξε. Και άρχισα κι εγώ να λέω μετά: «Κοίτα να δεις τελικά πόσο κοινό ήταν αυτό που είχα με αυτό το κορίτσι». Πόσα κοινά βιώματα, κοινές σκέψεις και ανησυχίες, γιατί και ποιος άνθρωπος δεν έχει φανταστεί πώς θα είναι μετά η ζωή του; Μόλις πεθάνει. Υπάρχει αυτό το μυστήριο για το μετά, που λίγο πολύ, μόλις αρχίσεις και καταλαβαίνεις πώς είναι η ζωή, πάντα σε απασχολεί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Όλη αυτή η αναζήτηση με βοήθησε για το ρόλο αυτό. Που δεν θέλω καν να τον λέω ρόλο. Γιατί υπάρχει. Είναι πολύ υπαρκτή για εμένα η Χάνελε. Είναι φίλη μου.
Το ρίσκο αξίζει
* Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να μη ρισκάρει κάποιος. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι μια ζωή που τη φαντάζεται κάποιος ασφαλή. Την ασφάλεια δεν την ξέρω. Ούτε με δελεάζει. Και είναι και μία ουτοπία! Δεν υπάρχει! Οπότε λες από την αρχή «εγώ ρισκάρω» και πάντα θα μάθεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη μάθεις. Είτε καλά πάει κάτι, είτε δεν πάει καλά, θα πονέσεις, θα ξαναγεννηθείς όμως από αυτό. Τίποτα δεν χάνεται! Όλα γίνονται κάτι. Νομίζω ότι αξίζει. Αν αξίζει κάτι νομίζω είναι το ρίσκο. Σε όλα.
Ο Τομ από το «Γυάλινο Κόσμο»
* Ένας ρόλος που μου αρέσει πάρα πολύ είναι ανδρικός. Είναι ο Toμ, από τον «Γυάλινο Κόσμο». Έχει πάρα πολλή ουσία. Πολλά στοιχεία μέσα του για να ανακαλύψεις. Και δεδομένου ότι είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυτοβιογραφικός του Τένεσι Ουίλιαμς, έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον να το δεις από τη σκοπιά του. Θέλω λίγο να μπω στην ψυχοσύνθεση του άντρα.
Να μπω στο μυαλό ενός άνδρα
* Aγαπώ και τις ηρωίδες του Ουίλιαμς. Και η μητέρα, η Αμάντα, στο «Γυάλινο Κόσμο» έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον σαν ρόλος, και η Λόρα είναι ένα φοβερό πλάσμα. Αλλά είναι τόσο περίεργο. Όπως ο άντρας φαντάζομαι θέλει κάποια στιγμή να καταλάβει την ψυχοσύνθεση της γυναίκας, νομίζω ότι και οι γυναίκες θέλουν να το δουν αυτό. Γιατί πάντα λέμε εμείς οι γυναίκες -κάνουμε και λίγο τις έξυπνες- ότι είναι πιο απλοϊκή η σκέψη ενός άντρα. Διαφωνώ με αυτό. Δεν θεωρώ ότι είναι έτσι. Ίσα ίσα θεωρώ ότι είναι πολύ πιο φιλοσοφημένοι οι άνδρες και έχει φτάσει στο να φαίνεται απλοϊκή επειδή ακριβώς είναι πολύ φιλοσοφημένη η ψυχολογία του άντρα. Ενώ οι γυναίκες είναι ακόμα στην αναζήτηση. Ψάχνονται συνέχεια. Ο καθένας βέβαια το βιώνει διαφορετικά, είναι πολύ προσωπικό αυτό. Θα ήθελα πολύ να δω πώς σκέφτεται ένας άντρας, τέλος πάντων. Να μπω στο μυαλό του, να δω τι γίνεται. Πώς νιώθουν με τις μανάδες τους, που λένε ότι υπάρχει μια σχέση με τη μάνα πάντα. Πώς είναι, δεν το αντιλαμβάνομαι. Δεν μπορώ να το καταλάβω, γιατί άλλο το κορίτσι με τη μαμά, που είναι δύο γυναίκες, κι άλλο πώς βλέπει ένας άντρας τη μάνα του. Είναι ένα μυστήριο για εμένα που θα ήθελα να το ανακαλύψω. Ποτέ δεν θα μπορέσω να το καταλάβω ακριβώς.
Έκανα τον Αλέκο…
* Στη σχολή είχα κάνει έναν αντρικό ρόλο, με τη Λυδία Κονιόρδου δασκάλα. Στο «Δάφνες και Πικροδάφνες». Έκανα τον Αλέκο… Στις εξετάσεις μάς είχε δώσει να κάνουμε τους άντρες. Είχε πάρα πολύ χιούμορ όλο αυτό, να βλέπεις τώρα ένα κοριτσάκι να κάνει έναν άντρα. Κι έναν άντρα ο οποίος είναι βαρύς… Ο Αλέκος δεν είναι από τους πρωταγωνιστές, από αυτούς που παίρνουν την πρωτοβουλία στο έργο. Είναι από αυτούς που βρίσκονται στα μετόπισθεν, κρατάνε τα χαλινάρια, κι ήμουν εγώ να συγκρατώ τους άλλους. Και από εκεί που με ήξεραν εξωστρεφή και κοριτσάκι, γινόμουν ένας άντρας, ο οποίος προσπαθούσε να συγκρατήσει τους άλλους άνδρες. Είχε πλάκα αυτό, είχε πολύ χιούμορ. Κι ήταν η πρώτη μου φορά που έκανα ανδρικό ρόλο. Στις «Εκκλησιάζουσες» μεταμφιεζόμουν κι αυτό είναι πολύ ωραίο, πολύ αστείο. Βλέπουμε πώς έχουν οι γυναίκες τους άντρες στο μυαλό τους, που σκέφτονται μόνο το σεξ και μόνο τον ανδρισμό τους, έτσι δείχνουν. Μεγάλη εξωστρέφεια.
Στις «Εκκλησιάζουσες»
* Πιστεύω ότι ο Βασίλης Μαυρογεωργίου που έκανε την απόδοση στις «Εκκλησιάζουσες» ήθελε να δείξει ότι οι άντρες έχουν και θέματα ψυχολογικά, δεν είναι μόνον ο ανδρισμός. Έχουν πολλή ανασφάλεια, διότι έχουν αναλάβει πολλές ευθύνες και δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα, γιατί οι γυναίκες περιμένουν από αυτούς να τα κάνουν όλα, αλλά τελικά κι αυτοί άνθρωποι είναι. Οπότε είναι η ευκαιρία να τα κάνουν οι γυναίκες, να δουν πώς είναι να τα κάνουν όλα. Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η πλευρά.
Καθημερινότητα
* Συνήθως ξυπνάω πολύ πρωί, γιατί η Δόμνα θέλει να κάνει τον περίπατό της, κι αν δεν έχω πρόβες νωρίς, το πρωινό μου το αφιερώνω στη Δόμνα. Δηλαδή θα πάμε τη βόλτα μας, θα πάμε στο πάρκο, θα έρθουμε στο σπίτι, θα παίξουμε, θα χαλαρώσουμε. Προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερη ώρα γίνεται μαζί της όταν δεν έχω πρόβα. Μετά, αν έχω πρόβα θα πάω στην πρόβα. Αν έχω παράσταση, θα πάω στην παράσταση.
Μαγειρική
* Δεν μαγειρεύω πολύ συχνά. Αυτό είναι μία καλή ερώτηση, τρώω σπίτι αλλά φτιάχνω πρόχειρα γεύματα, καμιά σαλάτα, μακαρόνια… Προσέχω τη διατροφή μου. Γενικά δεν είμαι πολύ φίλη της μαγειρικής. Κυρίως γιατί δεν έχω σε ποιον να μαγειρέψω, αν είχα κάποιον να του μαγειρέψω… Αν ξέρω πως θα έχω παρέα κι ότι θα φάω με κάποιον ή με τις φίλες μου, θα μαγειρέψω. Απλώς μόνη μου, δεν μου πάει η καρδιά να φτιάξω ένα πιάτο μόνο για εμένα. Δεν είμαι και gourmet τύπος που θέλω πάντα να έχω κάτι καλό να δοκιμάσω. Μπορώ να τραφώ και με κάτι πρόχειρο και να είμαι ευχαριστημένη. Κάποιες φορές την εβδομάδα κάνω yoga, κάποιες άλλες φορές έχω πρόβα με το συγκρότημα.
Οι «My Druken Haze»
* Ήξερα πάντα ότι έχω καλή φωνή κι ότι η φωνή μου είναι σωστή. Άλλωστε στο Χορό αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας που έχω κάνει πάντα ζητάνε καλλίφωνες ηθοποιούς. Ποτέ όμως δεν σκέφτηκα ότι θα πάω κάπου να τραγουδήσω, σε ένα μαγαζί, να κάνω κάποιο δικό μου σχήμα, να συμμετάσχω σε συγκρότημα. Δεν το είχα βάλει ποτέ στη ζωή μου επαγγελματικά, άσχετα από το θέατρο. Πάντα ήμουν προσανατολισμένη στο θέατρο. Κάποια στιγμή η αδερφή μου γνωρίστηκε με τον Σπύρο, ο οποίος έχει το συγκρότημα «My Druken Haze». Spir Frelini είναι το καλλιτεχνικό του όνομα. Σπύρος Φριλίγος, κατά κόσμον. Της είπε ότι ψάχνουν για τραγουδίστρια. Η αδερφή μου με ρώτησε μήπως γνωρίζω κάποια τραγουδίστρια για να προτείνουμε στον Σπύρο. Σκεφτόμουν και μετά μου λέει: «Μήπως θέλεις εσύ να δοκιμάσεις να τραγουδήσεις;». Κάνουμε μία συνάντηση με τον Σπύρο, μου δείχνει λίγο τα τραγούδια, του κάνω κι εγώ μία πρόβα και ταιριάξαμε. Έτσι απλά. Και συνεχίσαμε.
Ετοιμάζουμε το πρώτο μας CD
* Είναι ξένοι οι στίχοι των τραγουδιών, sixties η μουσική. Dream pop, ψυχεδελική. Γράφουν δικά τους τραγούδια τα μέλη και δική τους μουσική. Έχουν πολύ ταλέντο σε αυτό το είδος και ο Σπύρος και ο Χάρης (Harry Cane). Aποφασίσαμε λοιπόν να το προωθήσουμε. Όταν με γνώρισαν, είχαν ήδη κανονίσει ένα live. Κι έτσι μπήκα κατευθείαν στη δουλειά. Πολύ γρήγορα μπήκαμε στο στούντιο, αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες εντατικά, εγώ είχα πάρει μικρόφωνο στο σπίτι, μόνη μου άκουγα τη φωνή μου στα ηχεία να δω πώς ακούγεται, είχα πολλή ανασφάλεια στην αρχή γιατί δεν είχα ξανατραγουδήσει σε μικρόφωνο. Δούλεψα πολύ και στο πρώτο μας live πήραμε καλές κριτικές. Άρχισε ο κόσμος να ενδιαφέρεται για το συγκρότημα, άρχισα να παίρνω και θετικά μηνύματα στο Facebook. Τώρα έχουμε μπει στη διαδικασία να φτιάξουμε το πρώτο μας CD. Σκεφτόμαστε να κάνουμε αυτό και να αρχίσουμε και πιο εντατικά live ώστε να μπορέσουμε να προωθήσουμε τη δουλειά μας περισσότερο. Είναι θαυμάσια εμπειρία.
H ελπίδα μου
* Πιστεύω στον άνθρωπο. Η ελπίδα μου είναι ο άνθρωπος. Πιστεύω στις δυνατότητες των ανθρώπων κι ότι κάποια στιγμή θα δούμε την πραγματικότητα και θα θελήσουμε να την αλλάξουμε. Κάποια στιγμή θα το καταλάβει ακόμα κι αυτός που δεν θέλει να το δει. Έχουμε μπει σε μια διαδικασία αλλοτρίωσης και αδιαφορίας για το τι συμβαίνει γύρω μας. Σκεφτόμαστε τον εαυτό μας γιατί έτσι είναι, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Γιατί δεν είμαστε έτσι φτιαγμένοι. Είμαστε πολύ πιο απλά φτιαγμένοι και δεν μπορούμε ούτε κουφοί να γίνουμε, ούτε τυφλοί, ούτε να μη μυρίζουμε, ούτε να μη γευόμαστε. Έχουμε τις αισθήσεις οι οποίες δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψουν και όσο τις έχουμε, θα αλλάζουμε. Αναγκαστικά. Γιατί ούτε να μην το βλέπεις αυτό που γίνεται γύρω σου γίνεται, ούτε να μην το ακούς. Ούτε να μη μυρίζεις όταν δεν παίρνουν τα σκουπίδια από το δρόμο, ούτε να μη βλέπεις τους άστεγους στο δρόμο, ούτε τα ζώα τα αδέσποτα. Δεν γίνεται να μη σε ενοχλήσει.
Κι εγώ έχω υπάρξει άδικη
* Δεν μπορώ να πω αν υπάρχει δημοκρατία στην καθημερινότητά μας. Διαμαρτυρόμαστε ναι, πολλές φορές, αλλά όλο αυτό πρέπει να ξεκινήσει από εμάς πρώτα. Δεν μπορώ να είμαι ούτε αυστηρή, ούτε ελαστική, ούτε να πω ότι υπάρχει, ούτε να πω ότι δεν υπάρχει γιατί κι εγώ έχω υπάρξει άδικη. Δεν θα μπορούσα να μην το δω αυτό, να μην το πω αυτό στον εαυτό μου και από εμένα πρέπει να ξεκινήσει αυτό, από εμένα που μιλάω τώρα. Δηλαδή όχι για τον απέναντι, για τον καθένα. Με τον εαυτό μου πρέπει να έρθω αντιμέτωπη. Γιατί ο καθένας θα πάει σπίτι του, δεν του κάνω, δεν μου κάνει, τελείωσε. Δεν θα γίνει κάτι. Αλλά εγώ πώς νιώθω με τον εαυτό μου. Κι αν εγώ ζητάω από τους άλλους πράγματα τα οποία η ίδια δεν τα προσφέρω. Ας πούμε, όταν εγώ θα γίνω αγενής, θα εισπράξω και την αγένεια. Όταν εγώ θα είμαι αδιάφορη, αδιαφορία θα λάβω και κάποια στιγμή θα τη λάβω, δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν υπάρχει περίπτωση εγώ να είμαι πάντα ο θύτης, κάποια στιγμή θα είμαι και θύμα. Οπότε αν δεν το αλλάξω, όταν θα το λάβω δεν μπορώ να πω «γιατί το έπαθα αυτό;». Αφού εγώ το αναπτύσσω. Εγώ είμαι η αιτία για όλο αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να το παίζω ότι είμαι από έξω από όλη αυτή την κατάσταση. Αφού και η ίδια την έχω αναπτύξει, και η ίδια την έχω προκαλέσει. Είμαι και η ίδια ένας κρίκος. Άρα δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει δημοκρατία. Δεν υπάρχει όπως θα έπρεπε να υπάρχει, από την άλλη ας φροντίσει ο καθένας την ψυχή του…
Μάθαμε να είναι όλα έτοιμα
* Όλοι φταίμε. Οι πάντες. Έχουμε μάθει -η δική μου η γενιά τουλάχιστον- κάπως περίεργα τα πράγματα, λίγο ανάποδα. Μάθαμε να είναι όλα έτοιμα και λίγο εύκολα. Επειδή η προηγούμενη γενιά, των γονιών μας, δημιούργησε, όταν ήρθε η ώρα για εμάς, ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα. Οπότε είχαμε την έπαρση πως ό, τι κι αν γίνει, θα είναι έτσι πάντα. Και τώρα παραπονιόμαστε. Δε μπορούμε να παραπονεθούμε τώρα, γιατί δεν θα είναι πάντα έτσι τα πράγματα και η ζωή κάνει κύκλους. Ή εκτιμάς τελικά αυτό που σου δίνεται ή δεν το εκτιμάς κι εμφανίζεται το αρνητικό κομμάτι. Αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ που δεν μου ήρθαν όλα εύκολα γιατί υπήρχαν άνθρωποι που δεν τους ήρθε τίποτα καθόλου εύκολα ποτέ. Εγώ τουλάχιστον, μέχρι τα 27 που είμαι τώρα, έζησα πολύ καλά. Και δεν είχα ποτέ παράπονο, δεν μου έλειψε κάτι από τους γονείς μου, ούτε η αγάπη, ούτε τα χρήματα, ούτε η βόλτα μου, ο καφές μου, η έξοδός μου, οι φίλοι μου, τα πάντα τα είχα απλόχερα από τη ζωή. Τώρα αν είναι αυτή η περίοδος δύσκολη, εντάξει. Και τα δύσκολα για τους ανθρώπους είναι, όλα είναι στη ζωή, δεν θα παραπονεθώ, θα το παλέψω. Όπως έκαναν και πολλοί άλλοι άνθρωποι και όπως θα το κάνουν όλοι οι άνθρωποι γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
Η κοινωνική αδικία
* Παλιότερα με ενοχλούσε η κοινωνική αδικία. Που κάποιος έχει πάρα πολλά κι εγώ δεν μπορώ και κάποιος άλλος δεν μπορεί κι ακόμα χειρότερα από μένα, άνθρωποι που έμεναν στο δρόμο, όμως το πιο πάνω σταμάτησα να το βλέπω. Δεν με απασχολεί. Ας κάνουν όπως νομίζουν. Με ενδιαφέρει το πιο κάτω από εμένα. Δηλαδή θα φροντίσω μέχρι εκεί που μπορώ εγώ και πιο κάτω όσους μπορώ να φροντίσω. Από εκεί και πέρα ό, τι είναι πιο πάνω, ας κάνει ό, τι καταλαβαίνει. Βαρέθηκα να κοιτάζω τους ανθρώπους που έχουν και να λέω γιατί έχουν. Γιατί έχουν! Γιατί έτσι είναι η ζωή, δε με νοιάζει, δεν με ενδιαφέρει. Αν είναι καλά με την ψυχή τους και με τον εαυτό τους, είναι μια χαρά για εμένα.
Ας πάμε παρακάτω…
* Αν μπορώ να βοηθήσω κάποιον, που έχει περισσότερη ανάγκη από εμένα, θα το κάνω. Και τους φίλους μου και αυτούς που δεν είναι φίλοι μου. Για όποιον άνθρωπο έχει ανάγκη θα το κάνω. Το υπόλοιπο κομμάτι δεν με αφορά, δεν ανοίγω την τηλεόραση για να μπω σε αυτή τη διαδικασία, δεν συμμετέχω σε αυτές τις συζητήσεις, βαρέθηκα να κατηγορώ τον πιο πάνω μου. Ας πάμε παρακάτω κι ας κοιτάξει ο καθένας τι μπορεί να κάνει καλύτερο για τον άλλον που μπορεί να τον έχει ανάγκη και για τον εαυτό του εννοείται, και πώς θα εξελιχτούμε σε σχέση με το παρόν πρόβλημα. Ας προχωρήσουμε.
Η βία
* Γενικά είμαι κατά της βίας. Σε κάθε μορφή της. Είτε λεκτική, είτε ψυχολογική, είτε σωματική είναι, δεν το συζητώ. Πιστεύω ότι τίποτα δεν λύνεται με τη βία. Αλλά νομίζω, ελπίζω δηλαδή, ότι είναι και λίγοι οι άνθρωποι που είναι υπέρ της βίας. Όμως τη βλέπω πολύ γύρω μου τη βία να υπάρχει. Αυτό είναι κάτι το οποίο με τρομάζει. Είναι πολύ μεγάλη μου φοβία. Ήδη με επηρεάζει και εισβάλλει στη ζωή μου. Παλιά δεν ήμουν έτσι, δεν φοβόμουν τόσο πολύ να κυκλοφορήσω έξω στο δρόμο ή να μπω σπίτι μου. Τώρα είμαι καχύποπτη. Δεν ξέρω τι με έχει επηρεάσει. Σίγουρα όλο αυτό το κλίμα που υπάρχει γύρω. Με έχει επηρεάσει τόσο, που βλέπω ακόμα και εφιάλτες ότι μου επιτίθενται. Είμαι συνέχεια σε ετοιμότητα, μήπως συμβεί κάτι, να μπορέσω να αμυνθώ, είτε σωματικά, είτε λεκτικά, είτε να προστατεύσω και την ψυχή μου ακόμα από αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Πολλές φορές δεν το καταφέρνω βέβαια, γιατί κυκλοφορώ στο δρόμο και κάποιος θα με βρίσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να το αποφύγω αυτό. Αλλά έχω κάνει πολλή δουλειά τον τελευταίο καιρό και δεν απαντάω.
Η επιθετικότητα
* Έχουν οι γονείς μου ένα σπίτι στη Λευκάδα. Οι γείτονές μας εκεί δεν ήθελαν τη Δόμνα, το σκύλο μου. Χωρίς λόγο. Δεν τους ενοχλούσε σε τίποτα, δεν είναι σκυλί που κάνει θόρυβο, γαβγίζει ή είναι πάρα πολύ ζωηρό και υπερκινητικό. Μπορεί να γάβγιζε μία φορά το απόγευμα που πέρναγε ένας μεγάλος σκύλος και τον έβλεπε κι ενθουσιαζόταν. Δεν είναι ένα σκυλί το οποίο κάνει φασαρία, γιατί την ξέρω και την έχω ζήσει. Θεώρησαν λογικό να βρίσουν τη μαμά μου. Αυτό, όταν μου το είπε, με τάραξε πάρα πολύ, και την ίδια την τάραξε, γιατί δέχτηκε μία επίθεση από ανθρώπους με τους οποίους είμαστε μία πόρτα και δεν περίμενε ποτέ ότι θα της φερθούν με αυτόν τον τρόπο και τόσο απόλυτα. Χωρίς να το συζητήσουν καν, να πάνε κατευθείαν να τη βρίσουν, ενώ είχαν μια πολύ καλή σχέση πριν, μάλλον φαινομενικά και επιφανειακά όμως. Με το που προέκυψε το πρόβλημα με τον σκύλο, κατευθείαν μπήκαν σε αυτήν τη διαδικασία. Το ότι ο άνθρωπος αυτός έριξε όλη την αρνητική του ενέργεια στη μητέρα μου, είναι ένα ζήτημα, όμως πραγματικά πιστεύω ότι έχει να κάνει με δικό του προσωπικό θέμα και με δικά του βιώματα. Κάτι άλλο του φταίει και όχι το σκυλί, γιατί το σκυλί απλώς αναπνέει. Απεναντίας η Δόμνα αντιλήφθηκε ότι κάτι συνέβαινε και ήταν πάρα πολύ ήρεμη. Τρόμαξε και η ίδια με αυτό που έγινε, που είδε να επιτίθενται στη μητέρα μου.
Ένα περιστατικό στο λεωφορείο
* Μπήκα στο λεωφορείο μια μέρα και πήγα να σταθώ δίπλα στο παράθυρο. Ήταν ένας κύριος εκεί και μου φώναξε «γιατί στάθηκες εδώ; Πού πας να χωθείς εδώ;». Άρχισε να μου φωνάζει έντονα και αναίτια, χωρίς να τον έχω σπρώξει, χωρίς να τον έχω ακουμπήσει καν, απλώς επειδή πήγα να σταθώ σε μια θέση που χωρούσα. Αυτός ο άνθρωπος μου επιτέθηκε και εκείνη την ώρα σκέφτηκα κατευθείαν «μην το κάνεις, μην απαντήσεις γιατί δεν είναι δικό σου θέμα». Γιατί ήταν φανερό ότι κάτι είχε ο άνθρωπος, ότι κάτι του συνέβαινε. Πάρα πολύ πίεση, πάρα πολύ άγχος, τρέλα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Το βλέπεις ότι δεν είναι προσωπικό πια. Δεν έχει να κάνει με εμένα. Έχει να κάνει με τον καθένα ξεχωριστά, δηλαδή με δικά τους θέματα, όλοι φορτίζονται από την καθημερινότητά τους και τους ενδιαφέρει, τους απασχολεί μόνον ο εαυτός τους που δεν σκέφτονται μήπως πληγώσουν τον άλλον.
Μια αλυσίδα
* Αυτό είναι μια αλυσίδα γιατί μετά θα πληγωθείς εσύ, θα φορτιστείς, θα πάρεις πίσω την αρνητική ενέργεια που σου έχει δώσει αυτός και θα πας κάπου αλλού να τη δώσεις, γιατί δεν την έχεις δώσει εκεί που πρέπει.
Δεν κρίνεσαι από το πού γεννιέσαι
* Αν εγώ ή εσύ έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα και κάποιος άλλος έχει γεννηθεί στη Γερμανία, και κάποιος άλλος στο Ισραήλ, και κάποιος άλλος στο Πακιστάν, αυτό δεν σου δίνει εσένα το δικαίωμα να κρίνεις το ποιος είναι καλύτερος. Το πού γεννιέται δεν το επιλέγει ο άνθρωπος και είναι θλιβερό να κρίνεται από αυτό.
Συγγραφείς
* Μου αρέσει πάρα πολύ ο Μίλαν Κούντερα, μου αρέσει ακόμα ο Ζοζέ Σαραμάγκου. Με τον Αλμπέρ Καμί έχω επίσης μια καλή σχέση. Τώρα διαβάζω τη «Μικρά Αγγλία» της Ιωάννας Καρυστιάνη. Έχω διαβάσει και τα «Σακιά» της ιδίας. Την εκτιμώ πολύ ως συγγραφέα. Διαβάζω πολύ. Ό, τι πέφτει στα χέρια μου το διαβάζω. Είμαι βιβλιοφάγος.
«Εγώ θα ανοίξω βιβλιοπωλείο»
* Ένα βιβλιοπωλείο είναι το όνειρό μου. Θα ήθελα να έχω ένα βιβλιοπωλείο. Όταν ήμουν μικρή έλεγα «εγώ θα ανοίξω βιβλιοπωλείο». Δούλεψα και σε βιβλιοπωλείο πριν μπω στη σχολή κι όταν μπήκα κιόλας το πρώτο διάστημα δούλευα στο ίδιο βιβλιοπωλείο για χαρτζιλίκι και γιατί μου άρεσε και η δουλειά αλλά μετά δεν προλάβαινα κι έπρεπε να σταματήσω. Φοβερός, αγαπημένος και αναντικατάστατος χώρος το βιβλιοπωλείο για μένα.
«Η μεταμόρφωση» του Κάφκα
* Το αγαπημένο μου βιβλίο, που νομίζω ότι με σφράγισε, σε μία καθοριστική στιγμή της ζωή μου, είναι «Η μεταμόρφωση» του Φραντς Κάφκα. Το διάβασα σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου και με επηρέασε πάρα πολύ. Σουρεαλιστικά με επηρέασε. Στον τρόπο σκέψης μου και στο πώς αντιμετωπίζω τα πράγματα γύρω μου κι αυτά που μου συμβαίνουν.
Ποίηση
* Από ποιητές αγαπώ τον Σεφέρη. Ξεχωρίζω ακόμα και τη Λούλα Αναγνωστάκη. Ο Εγγονόπουλος, ο Καρυωτάκης με συγκινούν πολύ.
Η «Πόλις» του Καβάφη
* Θυμάμαι κάποτε είχαμε κάνει βραδιά ποίησης με τους φίλους μου κι είχα διαβάσει την «Πόλι» του Καβάφη, αυτό το υπέροχο ποίημα. Στην αρχή είχαμε πολλή σοβαρότητα, είχαμε ανάψει κεριά, όλοι απαγγέλλανε, ο καθένας το ποίημα που είχε επιλέξει. Κάποια στιγμή ένας φίλος διάβασε ένα σατιρικό ποίημα που το ήξεραν όλοι, έτσι χαλάρωσε η ατμόσφαιρα και γελάσαμε πολύ.
Η Δόμνα στη ζωή μου
* Υπάρχει η Δόμνα στη ζωή μου… Είχα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να χαρώ, γιατί ήμουν σε θλίψη και σε στενοχώρια. Η πρώτη φορά που ένιωσα ξανά να πεταρίζει η καρδιά μου, ήταν όταν είδα τη Δόμνα να χοροπηδάει πάνω από ένα κόκαλο. Συγκινούμαι που το σκέφτομαι, ότι εκείνη την ώρα έκανε αυτό το πράγμα κι ένιωσα ευτυχία ξαφνικά. Ήταν το μοναδικό πλάσμα από όλους όσοι ήταν γύρω μου, που μπόρεσε να με κάνει ευτυχισμένη. Δεν την αλλάζω. Η ζωή μου είναι η Δόμνα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Η χαρά που ένιωσα τη στιγμή εκείνη δεν συγκρίνεται και μου έχει εντυπωθεί στο μυαλό.
Και ο Τίγρης
* Πάντα με τα ζώα είχαμε πολύ καλή σχέση στην οικογένεια, επειδή ο μπαμπάς μου είχε σκύλους και γάτες και άλλα ζώα στο κτήμα. Είχα παλιά κι ένα γατάκι, που το είχε βρει μια φίλη μου στο δρόμο μωρό. Είχε ένα Λαμπραντόρ και όπως πήγε το σκυλί βόλτα, αυτό έφερε το γατί στο στόμα. Αυτό το γατάκι τελικά το κράτησα εγώ. Ήταν ένα πανέξυπνο, απίστευτο γατί, τιγρέ. Τίγρη τον φωνάζουμε κιόλας. Το κράτησα 7 μήνες. Τώρα ζει στο Αγρίνιο. Κι έχει ένα αστέρι στο πρόσωπο…
* Το www.catisart.gr ευχαριστεί την Angelica Aufrais για τη φωτογράφηση.
* Η συζήτηση με την Ειρήνη Φαναριώτη πραγματοποιήθηκε στο cafe του Μουσείου της Ακρόπολης.
