Του Παναγιώτη Μήλα
Τα δύο προηγούμενα χρόνια παρακολουθούσα την τηλεοπτική σειρά «Η τούρτα της μαμάς» στην ΕΡΤ1. Την ώρα που δούλευα είχα κλειστό τον ήχο και μερικές φορές έριχνα κλεφτές ματιές στην οθόνη.
Πρόσεξα λοιπόν μια νεαρή ηθοποιό που την έβλεπα για πρώτη φορά και παρατήρησα το πόσο εκφραστική ήταν σε όλες τις σκηνές. Όταν δεν μιλούσε συμμετείχε με το βλέμμα της και κατάφερνε να δηλώνει την παρουσία της πάντα με ιδιαίτερο τρόπο ακόμα και διά της σιωπής…
Η άνεση που είχε την ώρα που έπαιζε μου θύμιζε τους παλιούς μας ηθοποιούς των αγαπημένων ασπρόμαυρων ταινιών.
Όταν άνοιξα τον ήχο έμαθα πως ήταν η «Τζένη», το κορίτσι του «Θωμά», του τρίτου γιου της Οικογένειας Βασίλαινα, μανούλα του παιδιού τους και «νεαρή ηθοποιός πολλά υποσχόμενη και ακόμα περισσότερα διεκδικούσα».
Το όνομά της; Ειρήνη Αγγελοπούλου.
Με κέρδισε με την παρουσία της και γι’ αυτό – μόλις ολοκληρώθηκε η σειρά – θέλησα να συνομιλήσω μαζί της για το Catisart.
Η έκπληξη που ένιωσα από την τηλεοπτική της εμφάνιση επαναλήφθηκε – αυτή τη φορά – όταν συναντηθήκαμε για τη συνέντευξη.
Η νεαρή ηθοποιός, πάντα με το χαμόγελο εξέπεμπε θετική ενέργεια και αποδείχθηκε εξαιρετική και ταχύτατη παίκτρια στο πιγκ – πογκ των ερωτήσεων.
Όταν άκουσα με ηρεμία την απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας μας σκέφτηκα πως θα ήταν δώρο για τους αναγνώστες του Catisart να παρακολουθήσουν την Ειρήνη Αγγελοπούλου σε έναν μονόλογο ο οποίος στηρίζεται σε ρήματα που έχουν ως πρώτο συνθετικό τους την πρόθεση «συν»…
Η Ειρήνη μιλάει για όλα, καταθέτει την άποψή της, θυμάται την πορεία της και τους δασκάλους της, κάνει προτάσεις, επισημαίνει λάθη, διατυπώνει παράπονα, παρουσιάζει τα σχέδιά της, δίνει τη συνταγή της επιτυχίας, μάς λέει για την επόμενη δουλειά της και αποκαλύπτει ποια προσωπικότητα θαυμάζει.
Ας την ακούσουμε λοιπόν.
ΣΥΝΔΕΩ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και απ’ τα παιδικά μου χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω τότε που κάναμε ταξίδια με τους γονείς μου και εγώ σε ένα παιδικό μπλοκάκι έγραφα τι πρέπει να πάρω μαζί μου σε κάθε ταξίδι. Ήταν πράγματα πάρα πολύ χαζά: Μπλοκ ζωγραφικής, κασετίνα, χαρτομάντιλα, κάτι τέτοια. Έξι, εφτά, οχτώ…
Με ενθουσίαζε το ότι θα πάω ταξίδι. Έβλεπα τη μαμά μου να κάνει λίστες κι ήθελα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Οι γονείς μου λατρεύουν τα ταξίδια και από μικρά που ήμασταν με τον αδελφό μου, μας έπαιρναν μαζί τους παντού. Ακόμη και στο εξωτερικό: Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία. Πάντα ΣΥΝΔΕΩ εκείνα τα χρόνια με τα ταξίδια. Όμορφη εμπειρία. Οι καλύτερες αναμνήσεις…
ΣΥΝΑΝΤΩ: Σε ένα από αυτά τα ταξίδια είχα και την πρώτη μου συνάντηση με το θέατρο. Η πρώτη θεατρική παράσταση που με είχε μαγέψει ήταν στο Λονδίνο: «Το φάντασμα της Όπερας». Ήταν κάτι εξωπραγματικό τότε για μένα αυτό το θέαμα. Είχα πάθει σοκ. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Βέβαια είχα πάρα πολλές επιρροές, γιατί η μαμά μου πήγαινε – και πηγαίνει – πολύ συχνά στο θέατρο. αν και δεν έχει σχέση με το χώρο. Έτσι από μικρή συνέχισε να με πηγαίνει να βλέπω παραστάσεις. Δεν ξέρω αν ήταν απλά έμφυτο ή απλά επηρεάστηκα. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι με πήγαινε στο θέατρο συνέχεια.
Το θέατρο ήταν κάτι που το αναζητούσα. Αρχικά λοιπόν το ΣΥΝΑΝΤΩ σε μια θεατρική ομάδα που κάναμε παραστάσεις τα καλοκαίρια, στο «Θέατρο Ρεματιάς» στο Χαλάνδρι.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΩ: Εν τω μεταξύ ενώ γενικά ήμουν πάρα πολύ ανοργάνωτη στα πάντα μου, δηλαδή ήμουν ένα παιδί λίγο «στον κόσμο μου», στο θέατρο κατάφερνα να ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΩ τις σκέψεις και «τα θέλω» μου. Πήγαινα νωρίτερα στις πρόβες, μάθαινα τα λόγια μου πρώτη. Μου άρεσε πολύ αυτή η συνθήκη. Με έκανε να νιώθω δημιουργική.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ: Μέναμε στο Χαλάνδρι και είχαμε βρει μία ομάδα που έκανε θεατρικό παιχνίδι. Είχα πει στη μαμά μου «μ’ αρέσει το θέατρο και θέλω να με πας να κάνω εκεί κάτι». Με πήγε και άρχισα να ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ σε διάφορες δράσεις, ακόμα και στη ζωγραφική… Η ζωγραφική «τελικά δεν έκατσε», δεν ζωγραφίζω καθόλου. Όμως το θέατρο, το τραγούδι κι ο χορός με συγκινούσαν. Ήμουνα μικρούλα τότε. Μέχρι και το Γυμνάσιο πήγαινα σ’ εκείνη την ομάδα και κάναμε παραστάσεις.
ΣΥΝΟΜΙΛΩ: Για τη χαρά που ένιωθα από το θέατρο είχα αρχίσει να το συζητώ από μικρή. Συγκεκριμένα στο Δημοτικό είχα μία καθηγήτρια πιάνου που με ήξερε. Ήξερε και πως τραγουδάω και το πόσο μ’ αρέσει το πιάνο και στους γονείς μου – που δεν έχουν μουσική παιδεία – είχε πει: «να τη δείτε για το Μουσικό Σχολείο, γιατί νομίζω έχει ταλέντο». Οι γονείς μου δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε κάποιο Μουσικό Σχολείο, δεν το ‘χαν ψάξει. Οπότε με αφορμή όλα όσα είπε η καθηγήτρια του πιάνου ψάξαμε για το Μουσικό Σχολείο. Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις, να μπω εκεί και να ενταχθώ στη συνέχεια στον καλλιτεχνικό χώρο. Θεωρώ πως αυτή ήταν η αρχή. Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να ΣΥΝΟΜΙΛΩ με αυτή τη δασκάλα.
Ήμουν τυχερή που μπήκα στο Μουσικό Σχολείο. Άξιζε τον κόπο. Η καλλιτεχνική παιδεία είναι απαραίτητη για τον κόσμο. Δεν γίνεται τα παιδιά να έχουν μόνο μία ή δύο ώρες την εβδομάδα θέατρο και μουσική στο σχολείο, που γίνονται ακόμα λιγότερες κάποιες φορές όταν λείπει ο καθηγητής. Τα παιδιά πρέπει να έχουν καλλιτεχνικές επιρροές. Έστω και μέσα σε αυτές τις λίγες ώρες μπορεί ο δάσκαλος να ανακαλύψει το ταλέντο που έχουν. Μπορεί να τους πει «ξέρεις, νομίζω ότι έχεις πολύ καλό μουσικό αφτί. Νομίζω ότι πρέπει να κάνεις κάτι με το τραγούδι»… Μπορεί να έρθει κάποιος καθηγητής να πει στους γονείς σου ότι «το παιδί αυτό έχει μια κλίση προς τα κει, πηγαίνετέ το, δείτε το»…
Δεν είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό; Κανονικά αυτός πρέπει να είναι κυρίως ο ρόλος ενός εκπαιδευτικού, εκτός απ’ την τρέχουσα καθημερινότητά του πρέπει να ανακαλύπτει τα ενδιαφέροντα και την κλίση του κάθε παιδιού.
ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΩ: Κάπως έτσι ανακάλυψαν την αγάπη που είχα για το θέατρο και έτσι αυτόν τον χειμώνα θα έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ με το θέατρο για παιδιά. Θα παίξω στην παράσταση «Ρομπέν των Δασών» στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» σε σκηνοθεσία της Αγνής Χιώτη. Πρόκειται για μια πάρα πολύ όμορφη διασκευή, με διάφορες ιστορίες του Ρομπέν. Θεωρώ ότι η παράσταση αυτή είναι για όλες τις ηλικίες. Θα μπορούν να τη δουν παιδιά από την ηλικία των τριών ετών και θα φτάνουν… όσο πάει. Είναι ένα υπέροχο έργο, έχει μουσική, έχει τραγούδι, έχει χορό. Χαίρομαι που θα ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΩ σε αυτό.
Εγώ θα είμαι η πριγκίπισσα Μάριον. Είναι η καλύτερη φίλη ας πούμε του Ρομπέν, που εντέλει τον παντρεύεται κιόλας. Είμαι η κόρη του βασιλιά. Τον υποστηρίζω και τον θαυμάζω γι’ αυτό που κάνει. Γιατί σαν χαρακτήρας είμαι πολύ περιορισμένη, εφόσον είμαι και πριγκίπισσα… Όμως ο Ρομπέν με βλέπει ως Μάριον και όχι ως πριγκίπισσα. Όλοι στο έργο έχουν μία επιθυμία να με βλέπουν σαν πριγκίπισσα, δηλαδή ο σερίφης μπορεί να θέλει να με παντρευτεί γιατί θα γίνει βασιλιάς αν με παντρευτεί. Ο Ρομπέν όμως με βλέπει μόνο ως Μάριον και γι’ αυτό τον ερωτεύομαι.
Βέβαια η Μάριον είναι μια πριγκίπισσα – αγοροκόριτσο που ταιριάζει και στον χαρακτήρα μου μιας και είμαι δυναμικός άνθρωπος. Θεωρώ ότι είμαι πολύ δυναμική κοπέλα, αλλά εντάξει, τα φορέματά μου τα φοράω, τι να κάνω…
Ξέρω ότι το κοινό μας θα είναι δύσκολο. Τα παιδιά, οι έφηβοι είναι δύσκολο κοινό. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν έχω ξανακάνει θέατρο για παιδιά και με αγχώνει αρκετά αυτό, γιατί ακούω από όλους ότι είναι πολύ δύσκολο. Αλλά πάμε να το δούμε, πάμε να το ζήσουμε. Θεωρώ ότι θα μ’ αρέσει, γιατί τα παιδιά είναι πολύ αληθινά. Θα το δούμε τον Οκτώβριο που έχουμε πρεμιέρα. Μου αρέσει που τα παιδιά ως θεατές αντιδρούν έντονα παρακολουθώντας την εξέλιξη του έργου. Αν και αυτό μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει…
ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ: Όλα τα παραπάνω βέβαια στηρίζονται στην καλή σχέση σκηνοθέτη και ηθοποιού. Μια σχέση που περνάει από σαράντα κύματα. Για μένα το ιδανικό είναι ο σκηνοθέτης να οδηγεί τον ηθοποιό εκεί που θέλει, αλλά με την ανάλογη ελευθερία. Δηλαδή όχι σαν «θέλω να κάνεις αυτό, κάν’ το τώρα, αλλιώς δεν ξέρω τι». Με μία ελευθερία, ίσως με κάποιους αυτοσχεδιασμούς να τον οδηγήσει εκεί που θέλει, και ο ηθοποιός να προτείνει τρόπους για να οδηγηθεί η δράση εκεί που θέλει ο σκηνοθέτης. Να υπάρχει μία όμορφη συνεργασία, ο ένας να προτείνει, ο άλλος να δέχεται, λίγο μετά το ανάποδο, λίγο ξανά το ίδιο… Φυσικά με προτεραιότητα, εννοείται, της ιδέας που έχει ο σκηνοθέτης για το έργο. Επομένως θέλω να ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ κάτω από παρόμοιες συνθήκες.
Στη δουλειά μας πιστεύω ότι δεν γίνεται να μην υπάρχει αυτοσχεδιασμός. Δεν μπορείς να πάρεις κατευθείαν τα λόγια, να πας πάνω στη σκηνή και να αρχίζεις να παίζεις χωρίς να έχει γίνει ένας μικρός αυτοσχεδιασμός πριν. Να μπεις λίγο στη δράση, να βιώσεις τη συνθήκη, να επικοινωνήσεις λίγο με τον παρτενέρ σου, τους συμπαίκτες σου. Αυτό χρειάζεται μιας και πάνω στους αυτοσχεδιασμούς υπάρχουν και πολύ ωραίες ιδέες που είναι χρήσιμο να εντάσσονται και στην κανονική παράσταση.
ΣΥΜΒΑΔΙΖΩ: Τη χαρά της δημιουργίας – όπως την εξήγησα πριν – ξεκίνησα να τη νιώθω από τη στιγμή που άρχισα να παίζω στο θέατρο. Όμως τα δύο τελευταία χρόνια μου έλειψε αυτή η χαρά λόγω του κορονοϊού. Βέβαια είχα τα τηλεοπτικά γυρίσματα με την «Τούρτα της μαμάς», όμως το θέατρο είναι πολύ διαφορετικό γιατί είναι πολύ πιο ζωντανό. Η τηλεόραση έχει πολύ «σταμάτα-ξεκίνα». Έχει άλλες χάρες η τηλεόραση. Είναι πολύ διαφορετική. Ωραία αλλά … διαφορετική, δεν το συζητώ.
Στην τηλεόραση όμως έκανα πολλές γνωριμίες, που δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κάνω. Συνεργάστηκα με την κυρία Λυδία Φωτοπούλου και τον κύριο Κώστα Κόκλα. Τις κυρίες Κωνσταντίνου και Ρώπα. Ασφαλώς με τους συγγραφείς Αλέξανδρο Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου. Δηλαδή πού να τα πω και ποιος να με πιστέψει, ότι μόλις δύο χρόνια που έχω βγει απ’ τη Σχολή είχα την τύχη να ΣΥΜΒΑΔΙΖΩ με όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες.
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στον «Ήλιο», μόλις είχα βγει απ’ τη Σχολή και ήμουν πολύ φοβισμένη. Ακολούθησαν οι «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα». Την ημέρα που βγήκε το πρώτο επεισόδιο στον αέρα η καρδιά μου ήταν έτοιμη να σπάσει και μόνο με τη σκέψη ότι τόσος κόσμος με έβλεπε εκείνη τη στιγμή.
ΣΥΖΗΤΩ: Το καλό βέβαια σε αυτό το ξεκίνημά μου είναι ότι έχω δικούς μου ανθρώπους να με βοηθούν, να με στηρίζουν, να μου λένε τη γνώμη τους. Με ένα φίλο από τη Δραματική Σχολή ΣΥΖΗΤΩ πάρα πολλές φορές για τους ρόλους μας και για τους χαρακτήρες που εκείνη την περίοδο έχουμε να ενσαρκώσουμε. Κάπως τους αναλύουμε, συζητάμε κάτι που δεν μας κάθεται σωστά, κάτι που δεν μας αρέσει, κάτι που δεν καταλαβαίνουμε. Πρόκειται για μια συνεργασία από τα χρόνια της Σχολής μέχρι και σήμερα. Μια συνεργασία που κρατά ακόμα και είναι χρήσιμη και για τους δυο μας.
ΣΥΓΓΡΑΦΩ: Παράλληλα με τη θεατρική σκηνή και το τηλεοπτικό πλατό έχω τώρα και τη Θεατρολογία. Μετά την κοπιαστική ΣΥΓΓΡΑΦΗ της διατριβής μου, πήρα το πτυχίο στα μέσα Ιουλίου. Δεν ξέρω πώς θα το χρησιμοποιήσω. Δεν μπορώ να πω ότι «το πήρα γιατί θέλω να διδάξω». Αυτό δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Η διδασκαλία είναι ιερή και χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση. Πήρα το πτυχίο γιατί μου αρέσει το θέατρο γενικά. Μου αρέσει και η θεωρία του θεάτρου πάρα πολύ και η πρακτική. Θεωρώ ότι βοηθάει το ένα το άλλο, δηλαδή όσο καλύτερα ξέρεις τη θεωρία, ίσως κάποια πράγματα σε βοηθάνε στην πρακτική, κάπως έτσι το ‘χω στο μυαλό μου.
Αν νιώσω ότι έχω κάτι πάρα πολύ σημαντικό να πω τότε θα κάνω τα πάντα για να διδάξω πραγματικά στα παιδιά κάποια πράγματα. Δεν θα το κάνω απλά για να πάρω μία θέση εκπαιδευτικού. Μπορεί ύστερα από κάποια χρόνια να πω ότι «τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να πάω να διδάξω».
ΣΥΝΕΧΙΖΩ: Ευτυχώς όλοι μου οι συνεργάτες αυτή τη στιγμή στο θέατρο είναι υπέροχοι. Δεν το λέω έτσι, αλλά πραγματικά περνάω πάρα πολύ ωραία. Όλοι είναι ανοιχτοί στις όποιες προτάσεις. Και «πάμε να το δοκιμάσουμε κι αυτό, πάμε να το δοκιμάσουμε κι εκείνο», και «τι ωραία ιδέα, θα το χρησιμοποιήσω». Αυτό είναι ωραίο να υπάρχει στο θέατρο. ΣΥΝΕΧΙΖΩ να περνάω όμορφα όταν συναντώ τέτοιους συνεργάτες. Συνεργάτες που δίνουν σημασία στη συνέπεια και στην πειθαρχία που είναι στοιχεία απαραίτητα σε όλες τις δουλειές. Δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιος να κάνει οποιαδήποτε δουλειά και να μην έχει συνέπεια. Γενικά είμαι πολύ συνεπής στη δουλειά μου, είμαι πάντα νωρίτερα εκεί από την ώρα που πρέπει. Δεν θέλω ν’ αργώ στη δουλειά μου, δεν θέλω. Το ‘χω μεγάλο πρόβλημα αυτό. Και όταν βλέπω ότι κάποιος αργεί αυτό μ’ ενοχλεί, δεν μ’ αρέσει.
Αντιθέτως είμαι πολύ ασυνεπής στην καθημερινότητά μου. Δηλαδή άμα κανονίσουμε «για έναν καφέ» στις 6 σίγουρα θα ‘ρθω στις 8… Με τον καιρό θ’ αλλάξω και σε αυτόν τον τομέα. Ήδη έχω διορθωθεί αρκετά…
ΣΥΜΦΩΝΩ: Στη Σχολή πολλοί ρόλοι μού έκαναν «κλικ» και δυσκολεύτηκα να επιλέξω αυτόν που θα μου άρεσε περισσότερο. Όμως επειδή δεν υπάρχει κάποιος για τον οποίο να λέω «πω πω, θέλω να παίξω αυτόν τον ρόλο», τελικά ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ με τον εαυτό μου να επιλέξω είδος θεάτρου. Θέλω λοιπόν να κάνω μιούζικαλ, να παίξω σε μιούζικαλ, να παίζω σε μιούζικαλ… Χωρίς φυσικά να αποκλείω όλα τα άλλα είδη θεάτρου τα οποία είναι το ίδιο μαγικά και δημιουργικά.
ΣΥΓΧΩΡΩ: Στη δύσκολη εποχή που ζούμε – ειδικά στα χρόνια της πανδημίας – οι εντάσεις και οι σκληρές συμπεριφορές μάς πόνεσαν και συχνά ακούσαμε κάποιους να ψιθυρίζουν τις λέξεις «συγχώρεση» και «συγγνώμη», όμως νομίζω ότι αυτές οι δύο λέξεις δεν συμβαδίζουν πάντα. Δηλαδή, το «συγγνώμη» το ακούμε πια συνέχεια στη ζωή μας, δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι αληθινό. Το «ΣΥΓΧΩΡΩ» είναι κάτι πιο βαθύ. Το να μπορέσεις να συγχωρέσεις κάποιον είναι πολύ δυνατό εκ μέρους σου. Αρκεί βέβαια να αξίζει τη συγχώρεση αυτός που τη ζητάει. Μακάρι κάποια στιγμή να μάθουμε να συγχωρούμε τόσο συχνά όσο μπορούμε να χρησιμοποιούμε και τη λέξη συγγνώμη.
Κάπως παρόμοια είναι η σχέση των λέξεων «θυμός» και «φόβος». Πιστεύω ότι ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που με τον καιρό ξεθυμαίνει, κάπως ξεθωριάζει, δεν μπορείς να παραμένεις θυμωμένος για πάντα. Εμένα δηλαδή έπειτα από λίγες μέρες μπορεί να μου περάσει τελείως.
Ο φόβος όμως είναι… χρόνια πάθηση. Από μικρή έχω κάποιες μικρές χαζές φοβίες του τύπου: «εγώ δεν μπαίνω σε ασανσέρ». Αλλά τελικά αυτές οι φοβίες δίνουν χρώμα στη ζωή μου…
ΣΥΓΚΡΙΝΩ: Όμως αυτές τις παραπάνω φοβίες τις ξεχνώ με μιας όταν βρίσκομαι σε ένα ανοιχτό παράθυρο και βλέπω μπροστά μου θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα. Όχι παραλία με κόσμο, αλλά μόνο θάλασσα… Ίσως κάπου στην Εύβοια, στον δικό μου Παράδεισο. Στα Νέα Στύρα… Αυτή την εικόνα δεν τη ΣΥΓΚΡΙΝΩ με καμία άλλη.
ΣΥΝΗΘΙΖΩ: Όπως δεν αλλάζω την αγάπη μου για τη θάλασσα έτσι δεν αλλάζω και τις καθημερινές αγαπημένες μου συνήθειες. Για μια από αυτές μίλησα στην αρχή. Είναι τα ταξίδια. Μπορεί γι’ αυτά να μην κρατώ ούτε ημερολόγιο, ούτε σημειώσεις. Όμως κρατάω αναμνηστικά. Έχω μία κούτα, που έχει μέσα εισιτήρια τρένων, νομίσματα, εισιτήρια θεάτρου, καρτ ποστάλ, αποκόμματα απ’ το ταξίδι, εισιτήρια μουσείων και αεροπλάνων… Η κούτα αυτή έχει υλικό για να γραφτούν βιβλία… Και αφού ΣΥΝΗΘΙΖΩ να κάνω ταξίδια αυτό τον καιρό ταξιδεύω διαβάζοντας και πάλι την «Οδύσσεια» του Ομήρου. Επειδή στις πρόβες για τον «Ρομπέν των Δασών» έγινε μια αναφορά στη Μάριον που περιμένει να γυρίσει ο Ρομπέν, θυμήθηκα στην Πηνελόπη και τον Οδυσσέα και έτσι γύρισα για λίγο στις σημειώσεις μου. Στις διπλωματικές είχαμε ανεβάσει την «Οδύσσεια» γι’ αυτό γύρισα στο αγαπημένο κείμενο.
ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΩ: Όπως έχω καλή σχέση με τα βιβλία και το διάβασμα, έτσι έχω πολύ καλή σχέση με τα ζώα. Λίγο με τα έντομα δεν τα πάω καλά. Όσο ζούσα στο πατρικό μου είχαμε με τον αδελφό μου δυο χελωνίτσες, αλλά τώρα που μένω μόνη μου δεν μπορώ να έχω ένα ζωάκι. Δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη επειδή λείπω όλη μέρα. Πρόβες, γυρίσματα και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Όταν λείπω όλη τη μέρα δεν μου φταίει ένα ζωάκι να το αφήνω μόνο του… Γιατί να του το κάνω αυτό;
Όμως, μπορεί οι επαγγελματικές υποχρεώσεις να μού στερούν τη χαρά της συγκατοίκησης με ένα ζωάκι, αλλά δεν μού στερούν τη δυνατότητα να θαυμάζω απεριόριστα μια ξεχωριστή προσωπικότητα στην οποία δεν το έχω πει ποτέ.
Είναι λοιπόν μοναδική ευκαιρία να της το πω τώρα:
-Μαμά, σε θαυμάζω…
***
Ειρήνη, κι εμείς σε θαυμάζουμε, σε εκτιμούμε και σε ευχαριστούμε για λογαριασμό των αναγνωστών και φίλων του Catisart. Να έχεις πάντα επιτυχίες.
*Κι εγώ σας ευχαριστώ και σας περιμένω στον «Ρομπέν των Δασών»…
