Tην ελευθερία επιλογών, την ανανέωση και τη φιλική ατμόσφαιρα εκόμισε στην αθηναϊκή σκηνή ο Δημήτρης Καρατζιάς. Την αίσθηση ζεστασιάς, την αμεσότητα, την καλλιτεχνική οικειότητα. Στις 3 Μαρτίου ο ποιοτικός πολυχώρος “Vault”, στον Βοτανικό, κλείνει τα δύο χρόνια λειτουργίας του. Αν και ο αρχικός τους στόχος ήταν να ανακαλυφθεί ένας χώρος για να στεγάσουν τις «παραστάσεις» των “BackUp”, της καλλιτεχνικής εταιρείας με ιδρυτικά μέλη τον συνθέτη Μάνο Αντωνιάδη και τον ίδιο, ο απώτερος ήταν να δημιουργήσουν τη δική τους, όχι απλώς ομάδα ή παρέα, αλλά δημιουργική οικογένεια. Με μέτρο, σκληρή εργασία, αξίες, οράματα, απορρίπτοντας κάθε μοντερνιστική καλλιτεχνική υπεροψία, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Καρατζιάς είναι μια τολμηρή φωνή και ένα διορατικό βλέμμα πάντοτε παρόν, που αναψηλαφεί σπουδαία κείμενα, ουμανιστικά έργα με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και παρουσιάζει μόνο για φέτος δύο δικές του σκηνοθεσίες και άλλες οκτώ παραγωγές. Και προβλέπεται και συνέχεια με ακόμα οκτώ παραγωγές μετά το Πάσχα. Τα τελευταία δύο χρόνια ο πολυώροφος πολυχώρος του “Vault” έχει γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους μου προορισμούς. Εκεί τον συναντώ κάθε φορά, με την κοσμοπολίτικη ευγένειά του, την ευρύτητα των αντιλήψεων, τη φιλόξενη διάθεση. Ένας διανοούμενος αλλά κι ένας άνθρωπος δραστήριος, με ανήσυχο και υπερκινητικό βλέμμα, έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα, να μας ομορφύνει τη ζωή, να μας γαληνέψει την ψυχή, να μας ψυχαγωγήσει, να μας προβληματίσει, να μας λυτρώσει. Ένας κοντινός μας άνθρωπος. Ορθολογιστής αλλά και σκεπτικιστής ταυτόχρονα ο Δημήτρης, ως ερευνητής και ως άνθρωπος του πνεύματος, μας συγκινεί και μας γοητεύει γιατί θωρεί σε βάθος χρόνου, βάθος σκηνής, βάθος σκέψης, βάθος ονείρου.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριουδάκι, έξω από τις Σέρρες, την Πεντάπολη. Ένα μικρό, παραδοσιακό χωριό χτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου στη μέση του Σερραϊκού κάμπου. Η Πεντάπολη, πρώην κεφαλοχώρι (τώρα μαστίζεται από την αστυφιλία, όπως και σχεδόν ολόκληρη η ελληνική επαρχία), είναι ένα από τα Δαρνακοχώρια όπου, σύμφωνα με τις φήμες, άλλοι λένε ότι είμαστε απόγονοι του Δαρείου κι άλλοι υποστηρίζουν τη γνώμη ότι οι Δαρνάκες είναι απόγονοι των αρχαίων κατοίκων της Δαρδανίας, αρχαίας χώρας, που βρισκόταν ανατολικά του Ελλησπόντου, από όπου διώχθηκαν, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στα σημερινά Δαρνακοχώρια.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Μικρός και ιδιαίτερα κατά την εφηβεία, ένιωθα να πνίγομαι στο στενό επαρχιακό κλοιό ενός μικρού χωριού… Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω. Να έρθω Αθήνα, «να κατακτήσω τον κόσμο». Τώρα, χρόνια μετά και κοιτώντας πίσω, βλέπω πόσο τυχερός υπήρξα που μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όσο γραφικό κι αν ακούγεται μεγαλώνοντας σε ένα χωριουδάκι, μέσα σε ένα αγροτόσπιτο, έχεις άλλες αναμνήσεις από ό, τι αν μεγαλώσεις μέσα στους τοίχους ενός διαμερίσματος σε μια μεγαλούπολη. Επαφή με τα ζώα, με τη γη, τις γιορτές στο χωριό, τα πανηγύρια, τους συγγενείς, τη γιαγιά και τον παππού μες στο σπίτι σε καθημερινή βάση, τους φίλους που μπορείς καθημερινά να βλέπεις χωρίς το άγχος της μετακίνησης και του χρόνου, τα πάρτι, οι γιορτές και τα γενέθλια φίλων και συγγενών, το Πάσχα με το κάψιμο του Ιούδα και τόσα άλλα… Πράγματα που σήμερα φαίνονται βγαλμένα από άλλες εποχές κι όμως ήταν μόλις 20 – 30 χρόνια πριν. Ανήκω στις τυχερές γενιές που γνώρισαν την τεχνολογία (κινητά, Internet κ.λπ.) όχι σαν παιδιά αλλά στην κατάλληλη ηλικία, μετά την εφηβεία. Μπορεί να μην υπήρχαν οι ανέσεις που υπάρχουν σήμερα τη δεκαετία του ’80, αλλά υπήρχε ακόμη παιχνίδι και ανεμελιά.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου; Τι σου τη θυμίζει;
* Η πρώτη επαγγελματική παράσταση που παρακολούθησα ήταν το «Χάρολντ και Μοντ» με τον Βούρο και την Μπεμπεδέλη, ως μαθητής πια δραματικής σχολής. Είχα φύγει από την παράσταση βουρκωμένος, συγκλονισμένος. Μπορεί να μη θυμάμαι ατάκες ή σκηνές από το έργο, η δυναμική όμως εκείνης της παράστασης, τα αισθήματα, η λύτρωση που μου προκάλεσε θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στο μυαλό μου. Αυτή είναι και η δύναμη μιας καλής παράστασης. Η δύναμη του θεάτρου. Μακάρι να μπορώ να κάνω τέτοιες παραστάσεις.
Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
* Ήμουν στο δεύτερο έτος της δημοσιογραφίας στη Θεσσαλονίκη όταν έπεσε το μάτι μου σε μια τοπική εφημερίδα για ένα θεατρικό εργαστήρι, την «Παράθλαση», που ξεκινούσε τότε τα χειμερινά της μαθήματα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον, και αποφάσισα να πάω έστω και δοκιμαστικά για κάποιες φορές. Δεν είχα καμία απολύτως σχέση με το θέατρο, λάτρευα όμως τον κινηματογράφο. Οι κάποιες φορές γρήγορα έγιναν «απαραίτητες» και στο τέλος της χρονιάς βρέθηκα να δίνω εξετάσεις στο υπουργείο για να περάσω σε δραματική σχολή στην Αθήνα. Πέρασα με την πρώτη και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στη Δραματική Σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη.
Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν;
* Κανείς δεν με ενθάρρυνε τότε, πέρα από κάποιους φίλους μου, κάθε άλλο, θα έλεγα. Ήμουν Θεσσαλονίκη και έλεγα τις ειδήσεις σε ένα τοπικό κανάλι, συμπαρουσιαστής σε εκπομπή για τον κινηματογράφο, έκανα πρωινή ενημερωτική εκπομπή σε ραδιόφωνο και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ σε εφημερίδα, ενώ παράλληλα τελείωνα τη σχολή με εξαιρετικούς βαθμούς, κι είχα πρόταση για μεταγραφή στην ΕΤ-3. Κι ήμουν μόλις 22 χρονών. Όταν τους ανακοίνωσα ότι τα παρατάω όλα για να σπουδάσω υποκριτική με θεώρησαν τρελό.
Υπήρξαν δάσκαλοι που σε καθόρισαν;
* Από κάθε «δάσκαλο» παίρνεις στοιχεία που σε βοηθάνε σαν ηθοποιό να εξελίξεις τα εκφραστικά σου «μέσα» και να βρεις τη μέθοδο που θα σε βοηθήσει να προσεγγίζεις μελλοντικά τον κάθε ρόλο όσο καλύτερα γίνεται. Δάσκαλοι είναι οι καθηγητές από τη Σχολή, οι σκηνοθέτες με τους οποίους έχεις δουλέψει, μα και οι συνεργάτες, οι συνάδελφοι από κάθε παράσταση, σειρά, ταινία, που έχεις πάρει μέρος. Έχω σταθεί ιδιαίτερα τυχερός και στη σχολή και στις μετέπειτα συνεργασίες μου και έχω πάρει πολλά πράγματα από όλους αυτούς τους ταλαντούχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει τα τελευταία 18 χρόνια.
Πότε δημιούργησες τον πολυχώρο “Vault” και τι ονειρεύτηκες τότε; Σήμερα έχουν επαληθευτεί οι ελπίδες σου;
* Στις 3 Μαρτίου το “Vault” κλείνει τα δύο χρόνια λειτουργίας του. Αν και ο αρχικός μας στόχος ήταν να βρούμε ένα χώρο για να στεγάσουμε τις «παραστάσεις» των “BackUp” (καλλιτεχνική εταιρεία με ιδρυτικά μέλη τον Μάνο Αντωνιάδη και τον Δημήτρη Καρατζιά) ο απώτερος ήταν να δημιουργήσουμε τη δική μας καλλιτεχνική οικογένεια. Η ανταπόκριση του κόσμου αλλά και των συναδέλφων μας, ήταν πολύ μα πολύ μεγαλύτερη από κάθε προσδοκία μας. Θέλαμε, ελπίζαμε, ονειρευόμασταν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύαμε ότι αυτό θα γινόταν τόσο γρήγορα. Και αισθανόμαστε ευγνώμονες για αυτό.
Ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεραστούν για να μπορέσει κάποιος να ασχοληθεί με την τέχνη;
* Κάποτε λέγαμε, κι αυτό το κάποτε ήταν 3-4 χρόνια πριν, ότι ο κάθε καλλιτέχνης θα έπρεπε να παλέψει με τα ελαττώματά του και να τα βελτιώσει αν θέλει να «υπάρχει» και να μπορεί να ασχολείται με την τέχνη του. Έπρεπε να βελτιώσεις μια αδύναμη φωνή, μια αμήχανη σκηνική παρουσία, μια κακή κίνηση κ.λπ.
Τώρα τι άλλαξε;
* Τώρα στην Ελλάδα της κρίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει κάποιος να ξεπεράσει για να ασχοληθεί με την τέχνη του είναι το οικονομικό, το «βιοποριστικό». Ο κάθε συντελεστής μιας παράστασης, και ιδιαίτερα στα μικρά θέατρα, είναι και εν μέρει παραγωγός της, μια και πληρώνεται συνήθως με ποσοστά. Αυτό σημαίνει πολύ περισσότερη δουλειά για όλους εντός και εκτός θεάτρου, που είναι αδύνατο φυσικά να πληρωθεί από μια παραγωγή σε μια σκηνή των 50 θέσεων. Αν η παράσταση πάει καλά θα βγουν χρήματα που είναι ένα συμπλήρωμα στα μηνιαία έσοδα. Αν όμως δεν πάει καλά; Δυστυχώς στις μέρες μας η τέχνη και κάθε μορφή τέχνης θεωρείται πολυτέλεια. Είναι αδύνατο να ζήσεις μόνο από αυτή, αλλά αδύνατο να ζήσεις και χωρίς αυτή.
Στο ημερολόγιό σου ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
* Η 1η Σεπτέμβρη… 1η Σεπτεμβρίου του ’93 έφυγα από τις Σέρρες για τη σχολή δημοσιογραφίας στη Θεσσαλονίκη και 1 Σεπτεμβρίου του ’95 κατέβηκα για σπουδές Υποκριτικής στην Αθήνα. Κοινή ημερομηνία, σε διαφορετικές χρονιές, αλλά εξίσου σημαντικές για τη ζωή και την πορεία μου…
Αν κάθε παράσταση έχει τη μαγική ιστορία της, η τελευταία παράστασή σου τι ιστορία κρύβει;
* Υπέροχες στιγμές με 8 υπέροχες γυναίκες… τα γέλια τους, τα δάκρυά τους, οι αγωνίες τους, όλα όσα μοιραστήκαμε κατά τη διάρκεια των προβών… Ευλογία οι καλές συνεργασίες…
Ο ηθοποιός κάνει το ρόλο ή το αντίθετο;
* Ο ηθοποιός κάνει ένα ρόλο. Αυτός του δανείζει τη φωνή, το σώμα, την ψυχή του. Αυτός είναι που του δίνει σάρκα, πνοή… Αυτός μπορεί να τον απογειώσει ή να τον καταστρέψει. Οφείλεις να αγαπάς τους ρόλους σου, να τους δικαιολογείς, να τους ανακαλύπτεις και να πορεύεσαι μαζί τους όλο εκείνο το χρονικό διάστημα που κρατάνε οι παραστάσεις, μια σειρά, τα γυρίσματα μιας ταινίας…
Η ζωή του καλλιτέχνη έχει αγωνίες, έρευνα, απογοητεύσεις και συνεχές τρέξιμο. Πώς προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου;
* Μετά τη δημιουργία του “Vault” και ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά που έχουμε αναλάβει (μέσα από τους BackUp) την παραγωγή 10 παραστάσεων για τον πολυχώρο, ο ελεύθερος χρόνος εκμηδενίστηκε. Το 24ωρο πια είναι πολύ λίγο και ο όγκος εργασίας τεράστιος. Όλη μας η σκέψη και η ενέργεια έχει επικεντρωθεί σε ένα πολυώροφο κτήριο στην οδό Μελενίκου, το “Vault”… Τηλέφωνα, e-mail, συναντήσεις, πρόβες, μελέτη, έρευνα, εργασίες στο χώρο, από τα ξημερώματα ως αργά το βράδυ.
Πόση σημασία έχει στο θέατρο ο χειρισμός των εντυπώσεων;
* Καλές οι εντυπώσεις αλλά πρέπει να στηρίζονται από σκληρή δουλειά πριν. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο στόχος ενός σκηνοθέτη, ηθοποιού να είναι η δημιουργία εντυπώσεων αλλά η ουσία μιας παράστασης, ενός ρόλου. Τώρα αν θα εντυπωσιάσεις κιόλας αυτό εξαρτάται από το πόσο καλή δουλειά θα κάνεις.
Τι βαρύτητα δίνεις στις κριτικές; Ωφελούν; Υπήρξαν κριτικές που σε πίκραναν;
* Οποιαδήποτε μορφή κριτικής όταν γίνεται καλοπροαίρετα, μόνο θετική μπορεί να είναι. Μπορεί να διορθώσει λάθη μας και να μας βελτιώσει στις επόμενες «δουλειές» μας. Αναζητάμε την άποψη του κάθε θεατή πόσω μάλλον ενός ανθρώπου γνώστη του αντικειμένου που βλέπει δεκάδες παραστάσεις κάθε χρονιά. Άλλωστε και ο κριτικός μια καλή παράσταση θέλει να δει. Ούτε προηγούμενα έχει μαζί μου, ούτε είμαι φίλος του για να μου γράψει ύμνους… Να με πικράνουν κριτικές όχι, να με προβληματίσουν όμως φυσικά. Και καλές και άσχημες… έτσι κι αλλιώς δεν θεωρώ ότι υπάρχει κανείς θεατής ή κριτικός που να είναι αυστηρότερος από ό, τι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου και τη δουλειά μου.
Τι σε εμπνέει;
* Μια λέξη, μια φράση, μια συνομιλία, μια ιστορία, μια εξομολόγηση, ένα άρθρο στο Internet, ένα κείμενο σε μια εφημερίδα, ένα βιβλίο, μια εκπομπή, μια παράσταση, μια κίνηση, ένα βλέμμα… Από παντού μπορείς να εμπνευστείς όταν έχεις τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση… Ιδέες γεννιούνται συνέχεια, απλά χρειάζονται και οι κατάλληλες συνθήκες για να μπορέσουν να ανθήσουν…
Εκτός από σκηνοθέτης, είσαι και ηθοποιός. Πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο υπηρετείς καλύτερα την τέχνη σου και το όραμά σου;
* Το κείμενο και ο ηθοποιός είναι τα βασικά εργαλεία ενός σκηνοθέτη. Πιστεύω ότι κάθε σκηνοθέτης θα έπρεπε τουλάχιστον να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής, αν όχι να σπουδάσει θέατρο… Δε γίνεται να ζητάς από τους ηθοποιούς σου πράγματα που εσύ δεν μπορείς να κάνεις. Πρέπει να μπορείς να τους βοηθήσεις να χτίσουν ένα ρόλο, να τους σπάσεις το ναρκισσισμό, να τους προφυλάξεις, να κρύψεις τα ελαττώματά τους, να κρατήσεις τις καλύτερες στιγμές τους… Πώς θα το κάνεις αυτό αν δεν γνωρίζεις τον τρόπο;
Ο σημερινός καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος, κατά τη γνώμη σου, ή όχι;
* Πάντα, κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να είναι ο καλλιτέχνης πολιτικοποιημένος, πολύ περισσότερο βέβαια στις μέρες μας. Δεν γίνεται να μην εμπνευστείς ή έστω να επηρεαστείς από όλα όσα γίνονται γύρω σου. Οι ζωές μας έχουν ποτιστεί με το φόβο, το άγχος, την αγωνία. Πώς μπορεί να μη σε απασχολεί ο συνάνθρωπος σου; Δεν ζούνε οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις τέχνες σε γυάλινα κλουβιά. Ακόμη και ο ίδιος ο καλλιτέχνης να μην έχει επηρεαστεί, δεν μπορεί, κάποιος δικός του, φίλος ή γνωστός θα έχει χτυπηθεί από την κρίση και τα όσα συμβαίνουν στο κοινωνικοπολιτικό μας περιβάλλον σήμερα. Αυτή η κατάσταση έχει ποτίσει τις ζωές μας. Και η τέχνη είναι βήμα. Εξουσία. Μπορείς μέσα από την τέχνη σου να ομορφύνεις, να γαληνέψεις, να ψυχαγωγήσεις, να προβληματίσεις, να λυτρώσεις, να περάσεις την άποψή σου για ένα θέμα, να δώσεις τη σπίθα για συζητήσεις, σκέψεις, να αλλάξεις τη ζωή, την άποψη κάποιου, να προσφέρεις γνώση, δάκρυα, χαμόγελα…
Η περιέργεια, η κατασκοπεία και η παρατηρητικότητα πόσο χρειάζονται στον καλλιτέχνη;
* Πρέπει να παρατηρείς, να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις και να ψάχνεσαι διαρκώς. Εξάλλου από τον περίγυρο σου θα εμπνευστείς, θα δανειστείς πράγματα για να εμπλουτίσεις την «τέχνη» σου, ένα ρόλο σου. Μια κίνηση, ένα ιδιαίτερο περπάτημα, το ντύσιμο κάποιου, ο τρόπος που μιλάει, κ.λπ., είναι πράγματα που για έναν ηθοποιό ή σκηνοθέτη μπορούν να γίνουν πολύτιμα εργαλεία.
Η τέχνη είναι η ζωντανή απόδειξη των αλλαγών σε μια κοινωνία;
* Δεν ξέρω αν είναι, μακάρι να είναι. Σίγουρα η τέχνη προσαρμόζεται στις κοινωνικές αλλαγές, τις προβάλλει, τις καυτηριάζει, τις σχολιάζει. Μιλάει γι’ αυτές, μιλάει μέσα από αυτές. Δεν γίνεται να αποστασιοποιηθείς όταν γύρω σου όλα αλλάζουν. Διαφορετικές οι ανάγκες της τέχνης, της έκφρασης, πριν από 10 χρόνια, άλλες τώρα. Αν σκεφτούμε ότι με την έναρξη της κρίσης έγινε μια έκρηξη του θεάτρου στη χώρα μας θα αναλογιστούμε τις ανάγκες που έχει ο συνάνθρωπός μας για ψυχαγωγία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια άνοιξαν πάνω από 20-30 νέοι μικροί θεατρικοί χώροι. Δεν είναι τυχαίο που πέρυσι είχαμε πάνω από 700 παραστάσεις μέσα σε μια σεζόν. Και μπορεί οι παραγωγές πια να είναι πολύ πιο χαμηλού κόστους, με λιγότερους ηθοποιούς, πιο απλά σκηνικά, φτωχότερα κοστούμια αλλά σίγουρα έχουν μεγαλύτερη ψυχή…
Η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή, κατά τον Αριστοτέλη. Θέλεις να το σχολιάσεις;
* Η ομορφιά, όπως και να το κάνουμε, είναι δώρο της φύσης. Δώρο του ίδιου του Θεού προς τον άνθρωπο… Αν και θα ήθελα να ανταπαντήσω με ένα ρητό του Κομφούκιου: «Όλα έχουν ομορφιά αλλά δεν τη βλέπουν όλοι».
Όταν ετοιμάζεις μια παράσταση, και κατά τη διάρκεια της παρουσίασής της, «διακατέχεσαι» από το έργο και από τους ήρωες στους οποίους δίνεις ζωή;
* Μα το έργο και οι ρόλοι είναι η «οικογένειά» σου, οι «φίλοι» σου, η «συναναστροφή» σου όσο διαρκούν οι πρόβες. Πρέπει να τους αγαπήσεις, να τους καταλάβεις, να τους αισθανθείς. Να ανακαλύψεις τον τρόπο που σκέφτονται, που αισθάνονται… Από τον μικρότερο, ως τον μεγαλύτερο. Κάθε ένας από αυτούς είναι ένας μικρός κόσμος, που κουβαλάς μαζί σου για καιρό… Η σκέψη σου είναι διαρκώς σε αυτούς. Γίνονται οι κοντινότεροί σου άνθρωποι, δεν γίνεται να μείνεις αμέτοχος.
Ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να ανεβάσεις στο “Vault”;
* Ως τώρα τα έργα που ανεβάσαμε στο “Vault” έχουν κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και επικεντρώνουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτά τα έργα μας ενδιαφέρουν, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα θέλαμε να δοκιμαστούμε και σε άλλα είδη…
Ποιοι συγγραφείς σε ενδιαφέρουν ιδιαίτερα;
* Αυτοί που μπορούν να με συγκινήσουν ή να με κάνουν να γελάσω. Κάτω από κάθε κείμενο βρίσκεται κρυμμένος ένας ολόκληρος κόσμος. Πρέπει να μπορέσεις να τον καταλάβεις και να τον αποκωδικοποιήσεις. Υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί συγγραφείς. Έλληνες και ξένοι. Δεν μπορούν όλοι όμως να μιλήσουν στην ψυχή σου.
Ποια είναι τα αμέσως επόμενα σχέδιά σου και τι προγραμματίζεις για τον πολυχώρο;
* Το μεγάλο μας βάρος φέτος έχει πέσει στην παραγωγή. Ως “BackUp” πέρα από το «Elizadeth» και την «Πνιγμονή» (σε δική μου σκηνοθεσία), έχουμε αναλάβει και την παραγωγή σε οκτώ ακόμη παραστάσεις. Τη «Γέρμα», σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, (που μόλις πήρε τη δεύτερη της παράταση), το «IRAQ – 9 Τόποι Επιθυμίας» της Raffo, σε σκηνοθεσία Μαρίας Τσαρούχα, το «Λόρκα στο Μπαλκόνι» (ένα μουσικοθεατρικό εικαστικό δρώμενο – αφιέρωμα στην ποίηση και τη μουσική του Φ.Γκ. Λόρκα), σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Βαφείδη, το χοροθέατρο «S-Exit», από τους Aleajactaest (βασισμένο πάνω στο σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα), το «Jack and Jill» (μια ρομαντική κομεντί) της Jane Martin, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, τους «Συνένοχους» (τη μοναδική κωμωδία που έγραψε ο Γκαίτε), σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου, την όπερα «Διδώ και Αινείας» (με ζωντανή ορχήστρα και 7 εξαιρετικούς λυρικούς τραγουδιστές επί σκηνής), σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Αδάμ, και το «Αρκετά Πια με την Αντέλα» (τη συνέχεια του «Σπιτιού της Μπερνάρντα Άλμπα»), σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, που θα παρουσιαστούν στις σκηνές του Vault ως την Κυριακή των Βαΐων. Και υπάρχει και συνέχεια με 8 νέες παραγωγές μετά το Πάσχα…
Tι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;
* Οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού και κατάχρησης εξουσίας. Την υποκρισία, την κάθε μορφή λυκοφιλίας, τον καιροσκοπισμό, την αχαριστία, την αγένεια. Το ότι με αφορμή την οικονομική κρίση, κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν ανθρώπους και καταστάσεις για προσωπικό τους όφελος. Μάλλον το τελευταίο δεν το βρίσκω χυδαίο, λυπηρό το βρίσκω…
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις:
* Έκθεση: Αναγκαίο κακό…
* Ψέμα: Αποδεκτό μόνο όταν η αλήθεια είναι καταστροφική…
* Λάθος: Πολλά και επαναλαμβανόμενα…
* Θυμός: Από ανοησία, αχαριστία, κακία, ψέμα, υποκρισία…
* Φόβος: Ο πιο ανασταλτικός παράγοντας για δημιουργία, χαρά, για την ίδια τη ζωή.
* Χαρά: Ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό, ένα μπουρίνι το καλοκαίρι, μια τρυφερή ματιά έπειτα από μια κουραστική μέρα, μια καλή κουβέντα όταν τη χρειάζεσαι, ένα χαμόγελο.
* Φιλία: Τεράστιο κεφάλαιο. Η οικογένεια που εμείς διαλέγουμε να έχουμε δίπλα μας. Οι άνθρωποι που μοιράζονται μαζί σου τις χαρές και τις λύπες. Ανάμεσα σε δύο φίλους δεν χωράει ζήλια, ανταγωνισμός, φθόνος. Η χαρά τους δική μου χαρά και η λύπη τους δική μου…
* Έρωτας: …κινητήρια δύναμη για όλα…
* Αγάπη: Η μόνη ουσιαστική ανάγκη… Να αγαπάς… Καλό είναι και να το δείχνεις…
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Υπέροχη παρέα… Τώρα υπάρχει ένα αξιολάτρευτο μαλτεζάκι, η Φίμπι… Και ένα μεγάλο ενυδρείο με πολλά ψάρια του γλυκού νερού…
Ευχαριστώ πολύ, Δημήτρη!
* Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη συνέντευξη!
* Οι φωτογραφίες είναι του www.catisart.gr
* Πολυχώρος VAULT
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8’ περίπου με τα πόδια)
Τηλέφωνα: 213 0356472 / 6945993870
E-mail: [email protected]
https://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
