Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Δήμητρα Βαμβακάρη
ΚΕΡΔΙΣΑ…
Κέρδισα χρόνο. Χρόνο να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τη φύση, (επέλεξα να μείνω 16 μήνες σε ένα χωριό στο Πήλιο) με τους ανθρώπους που κρατώ δίπλα μου. Χρόνο να επανεξετάσω τα καθημερινά μοτίβα μου και την ανάγκη μου να αναπνέω μέσα από το θέατρο. Ο covid μού στέρησε προσωρινά τις αγκαλιές, δεν κατάφερε να μου στερήσει ουσιαστική επαφή.
ΕΧΑΣΑ…
Έχασα έναν αγαπημένο συνεργάτη και δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω. Έχασα συγγενείς και γείτονες από κορονοïό. Έχασα κάποιες στιγμές την πίστη μου, έχασα τη βολή μου, έχασα τις σταθερές μου… Ήταν όμως ένα «χάος» που με έκανε να εκτιμήσω τη ζωή. Θυμώνω με τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν την αξία της ζωής κι είναι μονίμως οργισμένοι.
Θυμώνω με τη μη ανάληψη ευθύνης, σε κάθε επίπεδο. Από την ευκολία που κάποιος αναπαράγει fakenews, μέχρι τις κρατικές ολιγωρίες που μπορεί να προκαλέσουν ολέθριες κοινωνικές καταστροφές. Προσπαθώ να μην κάνω «μικροπολιτική του πληκτρολογίου» κι όσο μπορώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μέσα από τις πράξεις μου.
Με συγκινεί η αθωότητα της κόρης μου, όταν προσπαθώ να της γνωρίσω τον κόσμο. Όταν σβήνει φωτιές με το ελικόπτερο της «Πέππα» ή μαζεύει πλαστικά καπάκια στην παιδική χαρά.
Με συγκινεί η ευγένεια. Ολοκληρώνοντας μια εργασία του μεταπτυχιακού μου πριν λίγες μέρες, ήρθα σε επαφή με μια δασκάλα, την κυρία Ελένη Κωλέττη, στο ελληνικό σχολείο της Πρετόρια. Με συγκίνησε η ανιδιοτελής διάθεσή της να με βοηθήσει στην έρευνα μου. Αφιέρωσε χρόνο για μένα, χωρίς να με ξέρει, προκειμένου να συλλέξει δεδομένα. Εκμηδενίσαμε την απόσταση Ελλάδας – Αφρικής και για όσο κράτησε η έρευνα, μοιραστήκαμε συναισθήματα, ιδέες, χρόνο… Με συγκινεί το μοίρασμα.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Περιμένω πάντα! Έχω υπομονή και περιμένω πάντα τις «καλύτερες μέρες»!
***
Καλλιτεχνικά, τον επόμενο χρόνο συζητάμε την επανάληψη της παράστασης «Φελίτσε και Λίλυ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, καθώς και την πρόταση μιας νέας παραγωγής με την ίδια ομάδα. Περιμένω με ανυπομονησία τους μαθητές μου σε νέα θεατρικά ταξίδια και να χορέψω στο επόμενο πάρτι γενεθλίων μου, μέχρι το πρωί!
