Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ο Χορός στο αρχαίο δράμα έχει μια σύνθετη αποστολή: είναι και υποκριτής-αφηγητής και θεατής-κριτικός, παράλληλα. Ορθώνεται μεταξύ του κοινού και του ήρωα, σχολιάζει, παίρνει θέση, εκφράζει συναισθήματα, συμπονά, θρηνεί, παραπονείται, και άλλοτε ταυτίζεται με τον έναν και άλλοτε με τον άλλον. Ο Χορός συχνά εκπροσωπεί την κοινή γνώμη ή ένα μέρος του λαού ή μια ομάδα ανθρώπων, ενώ συμμετέχει επιδοκιμαστικά ή αποδοκιμαστικά στη δραματική διαδικασία, στο πάθος των προσώπων και στα δεινά τους.
Το catisart.gr μιλά με μια ταλαντούχα νέα ηθοποιό, μια ηθοποιό με πολλές δυνατότητες, που αυτό το καλοκαίρι έχουμε τη χαρά να δούμε στο Χορό της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, που σκηνοθετεί ο καταξιωμένος σκηνοθέτης μας, Θέμης Μουμουλίδης.
Πρόκειται για τη Δανάη Πολίτη, η οποία εν αναμονή της παράστασης στην Επίδαυρο, μάς δίνει συνέντευξη περιγράφοντας τη μέχρι τώρα πορεία της, αναφέρεται δε στις μουσικές σπουδές της και στις δασκάλες της, στις προσωπικότητες που την καθόρισαν και την έπλασαν ως ηθοποιό.
«Δύο καθηγήτριες θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα γιατί με διαμόρφωσαν ηθικά και ουσιαστικά», δηλώνει η Δανάη Πολίτη. Είναι όντως δύο πολύ σημαντικές παρουσίες στο χώρο της τέχνης, η Αγορίτσα Οικονόμου και η Μαρίνα Σάττι. Ταυτόχρονα, η Λένα Παπαληγούρα ήταν η ηθοποιός που σε μια συνεργασία τους την παρότρυνε να δώσει εξετάσεις σε Δραματική Σχολή. Έτσι ξεκίνησε για τη Δανάη η περιπέτεια του θεάτρου. Ίσως γιατί οι άνθρωποι που μας παροτρύνουν το κάνουν γιατί πρώτα μπαίνουμε στην καρδιά τους.
Δεν παραλείπει δε να αναφερθεί και στην εμπειρία της από την κατασκήνωση όπου πήγαινε στα παιδικά της χρόνια. «Έκανα φιλίες ζωής, έμαθα να επικοινωνώ, να συμβιώνω και να συνεργάζομαι», μας λέει για τα χρόνια εκείνα.
Αανάη, πού γεννήθηκες και ποια είναι η καταγωγή σου;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όμως κατάγομαι απ’ τον Βόλο απ’ τη μεριά του πατέρα μου.
Τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Έχω πολύ ζωντανές και νοσταλγικές μνήμες απ’ τα καλοκαίρια μου στην κατασκήνωση όπου πήγαινα 15 χρόνια. Εκεί αισθανόμουν πλήρης κι ελεύθερη από πολύ μικρή ηλικία. Έκανα φιλίες ζωής, έμαθα να επικοινωνώ, να συμβιώνω και να συνεργάζομαι.
Πώς και πότε μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
*Η αλήθεια είναι πως άργησα πολύ να αποδεχτώ και να παραδεχτώ πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο. Μόλις φέτος τέλειωσα το Α’ έτος σε Δραματική Σχολή. Δεν έχω ακόμη αποφοιτήσει. Φυσικά πάντα παρακολουθούσα παραστάσεις και γοητευόμουν από αυτό που έβλεπα, όμως είχα μεγάλη συστολή και δεν μπορούσα να εκφράσω στους γύρω μου πως θέλω να το προσπαθήσω. Στην ουσία το απέρριπτα πριν με απορρίψει.
Προέρχομαι από διαφορετικό κλάδο. Σπούδαζα στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών στην Αθήνα, πήγαινα σε Μουσικό Σχολείο, ασχολούμαι πολλά χρόνια με το τραγούδι και ετοιμάζομαι για δίπλωμα μονωδίας, επομένως για μένα οι σπουδές στο θέατρο ήταν μια στροφή στο δρόμο που είχα διαλέξει να ακολουθήσω.
Πριν από 5 χρόνια, λόγω της ενασχόλησής μου με το τραγούδι, συμμετείχα σε μια παράσταση κι έτσι, από τότε ξεκίνησα να υπάρχω δειλά δειλά στο χώρο του θεάτρου με παραγωγές στη Λυρική Σκηνή και στο ελεύθερο θέατρο.
Τότε συνειδητοποίησα πως συνδυάζοντας τη μουσική με το θέατρο νιώθω πλήρης. Παρ’ όλα αυτά, δεν το εξέφραζα, μέχρι που το περσινό καλοκαίρι συμμετείχα σε αρχαία τραγωδία, που χρειάζονταν τραγουδιστές, ως μέλος Χορού στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κι είχα την τύχη να ’χω δίπλα μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τη Λένα Παπαληγούρα. Ένα βράδυ της περιοδείας μας ήταν σαν να διάβαζε τη σκέψη μου. Μου μίλησε και με έπεισε να το κυνηγήσω και να μην το καθυστερήσω άλλο. Πραγματικά μέσα σε 10 λεπτά είχα κάνει την αίτησή μου για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Δραματική Σχολή. Είμαι πολύ ευγνώμων που ήρθαν τελικά έτσι τα πράγματα κι ακολουθώ τα δύο μονοπάτια που με ολοκληρώνουν.
Ποιοι από τους δασκάλους ή καθηγητές σου άφησαν τη σφραγίδα της διδασκαλίας τους στον τρόπο που προσεγγίζεις το θέατρο και σε βοήθησαν συνολικά;
*Δύο καθηγήτριες θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα γιατί με διαμόρφωσαν ηθικά και ουσιαστική.
Η πρώτη είναι η Αγορίτσα Οικονόμου. Τη θαυμάζω και θα την ευχαριστώ πάντοτε γιατί είναι ο άνθρωπος που δεν θα σε παρατήσει ποτέ. Δουλεύει και σε στηρίζει με όλα της τα κύτταρα γιατί αγαπάει πολύ αυτό που κάνει. Σε αντιμετωπίζει με επαγγελματισμό και παράλληλα με τρυφερότητα. Σου μαθαίνει πώς οφείλει να είναι ο χώρος του θεάτρου, πώς να υποστηρίζεις και να προστατεύεις τους ρόλους σου γιατί είναι κάτι μικρά ανθρωπάκια που περιμένουν καρτερικά να τους δώσεις φωνή και ύπαρξη, δεν έχουν κανέναν άλλον παρά μόνον εσένα, οπότε οφείλεις να τους σεβαστείς. Αλλά, το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος, αυτό που πρέπει να σου προσφέρει το θέατρο κι η υποκριτική είναι ΚΕΦΙ, ΧΟΡΟΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Όλα είναι φωτεινά κι έχουμε την τύχη να μπορούμε να ανακαλύψουμε και να αγγίξουμε, έστω στο ελάχιστο, όλες αυτές τις ζωές που διαβάζουμε, κι όλους τους ανθρώπους που μας τιμούν με την παρουσία τους.
Η δεύτερη γυναίκα που μου έχει δώσει απλόχερα γνώση, στήριξη κι αγάπη, δεν προέρχεται αμιγώς απ’ το χώρο του θεάτρου, αλλά της μουσικής κι είναι η Μαρίνα Σάττι. Είναι η δασκάλα μου στις Chores – το γυναικείο φωνητικό σύνολο – από το 2017. Εκείνη πρώτη πίστεψε σε μένα και μου έδωσε την ευκαιρία να δω μέσω του τραγουδιού πώς είναι κι ο χώρος του θεάτρου. Στην ουσία ό,τι έχω καταφέρει, έστω αυτά τα λίγα, τα οφείλω σε εκείνη. Η βοήθεια και η γενναιοδωρία που δείχνει με όποιον τρόπο μπορεί κι ας μην της τις ζητήσεις, είναι σπάνιες. Με εμπνέει καθημερινά γιατί η ίδια έχει πάρει τις αδυναμίες της και τις έχει μετατρέψει σε δύναμη κι αυτό δίνει ελπίδα. Είναι στοχοπροσηλωμένη, στέκεται στη λεπτομέρεια και στην αισθητική των πραγμάτων. Στηρίζει τις γυναίκες και θέλει να υπάρχουν ισότιμα στον καλλιτεχνικό χώρο. Προσωπικά την ευχαριστώ που με έβγαλε από τη ζώνη ασφαλείας μου. Βοηθάει έμπρακτα ώστε όλοι γύρω της να βελτιώνονται και να εκμεταλλεύονται τις δυνατότητές τους, χωρίς αναβολές και φόβο.
Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα ανοικτό παράθυρο, τι περιβάλλον θα ήθελες να έβλεπες;
*Κυριολεκτικά, θα ήθελα να έβλεπα ποτάμια και καταρράκτες που ρέουν αέναα. Είναι τα αγαπημένα μου τοπία.
Μεταφορικά, νομίζω πως ειδικά λόγω των συνθηκών που επικρατούν τα τελευταία χρόνια, έχουμε όλοι την ανάγκη να δούμε μια πιο υγιή ανθρωπότητα, με περισσότερη ευαισθησία κι ενδιαφέρον, περισσότερη ευγένεια, συμπεριληπτικότητα και αλληλοσεβασμό.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτόν τον καιρό;
*Αυτόν τον καιρό με την περιοδεία μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ και να βρω προσωπικό χρόνο οπότε δεν διαβάζω κάποιο βιβλίο, αλλά διαβάζω ορισμένα θεατρικά έργα ξένου ρεπερτορίου.
Τι σε κάνει να θυμώνεις και με τι γελάς περισσότερο;
*Με θυμώνει απίστευτα η αγένεια και η έπαρση στους ανθρώπους. Γελάω πολύ εύκολα, είναι η αλήθεια, αλλά ίσως λίγο παραπάνω όταν παρατηρώ αστείες εκφράσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
*Τα αγαπώ κι έχω μεγαλώσει κυρίως με γάτες. Τώρα συμβιώνω με ένα αδεσποτάκι, τη Μελί, είναι 2 χρονών κι είναι πολύ ανεξάρτητη, της αρέσει να κυνηγάει ό,τι βρίσκει στην αυλή και να μας το φέρνει «δώρο» αλλά ταυτόχρονα πολύ χαδιάρα και …φαγανή.
Δανάη, σε ευχαριστώ γι αυτή την όμορφη συζήτηση. Καλή συνέχεια στην περιοδεία και καλή επιτυχία στην Επίδαυρο.
*Κι εγώ σας ευχαριστώ.
***
Την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη σκηνοθετεί ο Θέμης Μουμουλίδης σε Επίδαυρο και περιοδεία
