Κύριε Χρήστο Τριήρη, σας ευχαριστούμε για όσα μας διδάξατε…

Του Παναγιώτη Μήλα

Ακόμα κι όταν οδηγήθηκε στη συνταξιοδότηση ο Χρήστος Τριήρης εξακολουθούσε να είναι άτυπος σύμβουλος σε αρκετούς συναδέλφους στη «Ναυτεμπορική». Εκείνη την εποχή – στα μέσα της δεκαετίας του ’90 – το internet δεν είχε εξελιχθεί.
Έτσι για κάθε απορία ένα τηλεφώνημα στο σπίτι του ήταν αρκετό για να λυθούν απορίες και να δοθούν λύσεις και κατευθύνσεις.
Ο κύριος Τριήρης, ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις δημοσιογράφων. Ήταν μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια, ήταν ένα …μυρμήγκι που μάζευε ασταμάτητα πολύτιμους σπόρους ενημέρωσης.
Ο κύριος Χρήστος, συγκέντρωνε αριθμό τον αριθμό, γράμμα το γράμμα, λέξη τη λέξη, φράση τη φράση και έστηνε κάθε ημέρα δυο με τρεις σελίδες που δεν υπήρχαν σε καμία άλλη οικονομική εφημερίδα: Προσφορές σε διαγωνισμούς. Διακηρύξεις – ανακοινώσεις – πωλήσεις.
Όταν ακούει κάποιος σήμερα ότι αυτό ήταν το αντικείμενο της καθημερινής του ενασχόλησης ίσως γυρίσει από την άλλη πλευρά για να ξεστομίσει το απαξιωτικό: Ε! και;
Την απόφαση για την κατάργηση αυτών των σελίδων την πήραν οι σπουδαγμένοι με τα διδακτορικά, τα μεταπτυχιακά και τις διατριβές. Την απόφαση την πήρε η διοίκηση της εφημερίδας. Ήταν απόφαση αμετάκλητη.
Εκείνα τα χρόνια έφευγα από το γραφείο μου, στον 4ο όροφο της «Ν» πάντα μετά τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά το FAX της εφημερίδας μετά τις 12 λειτουργούσε σαν …πολυβόλο. Σελίδες επί σελίδων. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Κάποια στιγμή όμως μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω κάποια από αυτά τα FAX. Ήταν όλα από συνδρομητές της εφημερίδας. Αρκεί να σας πω ότι τότε η «Ναυτεμπορική» με τους συνδρομητές της ήταν στις τρεις πρώτες εφημερίδες στον πίνακα της κυκλοφορίας. Οι 9 στους 10 λοιπόν ζητούσαν να διαγραφούν από τη λίστα των συνδρομητών.
Ο λόγος; Δεν έβρισκαν πια τις σελίδες του Χρήστου Τριήρη. Μάλιστα δεν έγινε ποτέ αντικατάστασή του μιας και η Διοίκηση δεν θεωρούσε απαραίτητο αυτό το υλικό. Οι δημοσιογράφοι μιλούσαν σε ώτα μη ακουόντων.
Επειδή παρέδιδα εγώ την επομένη ημέρα τα FAX στους διοικούντες, ζητούσα και την άποψή τους για την κατά συρροή διαγραφή των συνδρομητών.
Ούτε που νοιάστηκαν ποτέ.
Το αποτέλεσμα; Το είδαμε τα χρόνια που ακολούθησαν: Η παρέα των διοικούντων – όχι οι δημοσιογράφοι – οδήγησαν την εφημερίδα σε άλλα χέρια. Είχαν ένα θησαυρό και τον άφησαν να γλιστρήσει από τα χέρια τους ως η άμμος της θαλάσσης.
Δημοσιογράφοι σαν τον Χρήστο Τριήρη  – μετρημένοι στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού – έπρεπε να μείνουν στη «Ναυτεμπορική» για μια ολόκληρη ζωή. Είναι σαν να θέλεις να κινήσεις ένα αυτοκίνητο με …νερό. Γίνεται; Δεν γίνεται.
Όμως τα B.Eng., τα M.Sc. και τα MBA είχαν άλλα «πιστεύω» και άλλους στόχους. Οι διοικούντες τη «Ναυτεμπορική» – που δεν είχαν φυλλομετρήσει ποτέ το δημιούργημα του Πάνου και του Τζώρτζη Αθανασιάδη – δεν ήθελαν να μπλέκουν στα πόδια τους εραστές του ονείρου σαν τον Χρήστο Τριήρη… Έτσι τον οδήγησαν βιαίως στην απόσυρση.
Κύριε Χρήστο, σας ευχαριστούμε για όσα μας διδάξατε…

***

«Έφυγε» ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Χρήστος Τριήρης

Ο Χρήστος Τριήρης γεννήθηκε το 1925 στη Σπάρτη και ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Το 1946 ξεκίνησε να εργάζεται ως διορθωτής σε εκδοτικούς οίκους, ενώ το 1950 άρχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα απασχολούμενος στη διόρθωση της εφημερίδας «Μάχη». Ως διορθωτής εργάστηκε επίσης στις εφημερίδες «Καθημερινή», «Αυγή», «Μεσημβρινή», «Εστία» και στη «Ναυτεμπορική» από το 1961. Από το 1968 έως τη συνταξιοδότησή του υπηρέτησε τη «Ναυτεμπορική» ως οικονομικός συντάκτης.
Εργάστηκε άοκνα για δεκαετίες καλύπτοντας με επάρκεια το οικονομικό ρεπορτάζ. Υπήρξε ένας σοβαρός και αξιοπρεπής δημοσιογράφος, που δούλεψε σεβόμενος τους συναδέλφους και τη δεοντολογία του επαγγέλματος.
«Έφυγε» από τη ζωή πλήρης ημερών το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2021. Τον αποχαιρετήσαμε τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου.

***

Αποχαιρετισμός…

Της Έφης Τριήρη

Σε κείνο το αλμυρίκι, το μεγαλύτερο απ’ όλα, το δικό σου, που κοιτιόμασταν συνωμοτικά όταν το είχαν πιάσει άλλοι. Στα ψυχρά απογεύματα που μας άρεσε να ατενίζουμε την απέραντη θάλασσα. Στο νησί που λατρέψαμε.
Στο πονηρό γέλιο μας, όταν είχαμε κερδίσει αυτό που θέλαμε. Στα αστεία που άρεσαν στους δυο μας. Στην ήρεμη ματιά σου, στην απόλυτη αποφασιστικότητά σου, στην καθαρή σου συνείδηση.
Στα «λιοντάρια» της ψυχής σου που δεν σίγασαν ποτέ, στην ακλόνητη σταθερότητά σου, στο απόλυτο δόσιμό σου, στη δυνατή σου αξιοπρέπεια. Σε ό, τι μου άνοιξες δρόμο αλλά δεν μου επέβαλες, σε ό, τι μου έδειξες αλλά δεν επέμεινες, σε ό, τι μου δίδαξες αλλά δεν ταυτίστηκες, στις λύσεις που μου έδωσες αλλά δεν με προσπέρασες.
Στις ασπρόμαυρες σελίδες που στιγμάτισαν τη ζωή μας, στα κείμενά μας, στις μυστικές μας ζωγραφιές. Στη λεπτή γραμμή του μολυβιού και των δακτύλων σου.
Το αρνητικό μας, δεν είχαμε πολλά λόγια, το θετικό μας, καταλαβαινόμασταν στον «αέρα». Τόσο όμοιοι…
Στον ζωγράφο μου, στο απέραντο καταφύγιό μου, στον αρχηγό μου…