***
Του Παναγιώτη Μήλα
«Ο κ. Χρήστος Πάρλας, εγγυήθηκε με τον επικό τρόπο της σκηνικής του παρουσίας, το αρχοντικό κλίμα και το θυρεοειδές ύφος της σφυρηλατημένης παραστάσεως».
Αυτά έγραφε, μεταξύ των άλλων, ο Τάσος Λιγνάδης στις 8 Δεκεμβρίου 1981 στην εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην κριτική του για την παράσταση «Ο καρδινάλιος της Ισπανίας» του Ανρί ντε Μοντερλάν, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, που είχε ανέβει στο Εθνικό Θέατρο.
Και μόνο η λέξη «εγγύηση» που χρησιμοποίησε ο Λιγνάδης είναι ισάξια με οποιοδήποτε βραβείο ερμηνείας. «Εγγύηση» λοιπόν η ερμηνεία και η σκηνική παρουσία του Χρήστου Πάρλα.
Για την ίδια παράσταση ο «Περσεύς Αθηναίος», κριτικός θεάτρου στην εφημερίδα «Ημερησία», είχε γράψει: «Ανάμεσα στους κύριους ρόλους ο Χρήστος Πάρλας ζωντάνεψε υποδειγματικά τον Λουίς Καρντόνα».
***
Συχνά – πυκνά συναντούσα τον Χρήστο Πάρλα στην Πλατεία Αναλήψεως, στα Βριλήσσια, τα πρωινά του Σαββάτου όπου κατέβαινε για να πιει τον καφέ του. Μια φορά του μίλησα για την κριτική του Λιγνάδη, επειδή είχα δει την παράσταση στο Εθνικό. Τη θυμόταν με συγκίνηση διότι τα λόγια αυτά ήταν μια αναγνώριση της σκληρής δουλειάς του.
Κι εκείνος όμως με τη σειρά του με παρέπεμψε σε μια άλλη κριτική που είχε γραφτεί το 1977 για την παράσταση «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλή που είχε παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στην παράσταση αυτή – την Κυριακή 10 Ιουλίου 1977 – ο Πάρλας υποδύθηκε τον Νεοπτόλεμο και ο κριτικός θεάτρου «Περσεύς Αθηναίος», είχε γράψει στην εφημερίδα «Ημερησία»:
«Ο Χρήστος Πάρλας ερμήνευσε τον Νεοπτόλεμο με παλμό, με αδρά και άνετα υποκριτικά μέσα, δίνοντας ακόμη μια φορά δείγματα του δραματικού του ταλέντου».
Όπως μου είχε πει τότε ο σεμνός ηθοποιός, διάβαζε τις κριτικές επειδή πάντα κάτι ανακάλυπτε μέσα σε αυτά τα κείμενα.
***
Όμως το ταλέντο του Πάρλα ήταν ευρύτερο και αυτό το είδαμε – και το βλέπουμε ακόμη και σήμερα – σε ταινίες που πήρε μέρος. Δύο χαρακτηριστικές από αυτές είναι η «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» με τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Αλίκη Βουγιουκλάκη και «Η βίλα των οργίων» με τους Λάμπρο Κωνσταντάρα, Κάκια Αναλυτή.
Το κυριότερο όμως προσόν του Χρήστου Πάρλα ήταν το ήθος και η σεμνότητα. Ήταν κάτι που εύκολα μπορούσε κανείς να το διαπιστώσει μιλώντας μαζί του…
***
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, από τους σημαντικότερους της γενιάς του. Διακρινόταν για την εκπληκτική φωνή του, που τον έκανε να ξεχωρίζει στον θεατρικό χώρο.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1936. Σπούδασε στην Αθήνα στη Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και είχε δασκάλους, μεταξύ άλλων, τους Στέλιο Βόκοβιτς, Ανδρέα Φιλιππίδη, Δημήτρη Ροντήρη, Αλέξη Μινωτή, Αλέξη Σολωμό.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε ηλικία 22 ετών, στις 20 Μαρτίου του 1958, στο έργο «Η πιστή καρδιά» (Τέσσα) σε διασκευή του Ζαν Ζιροντού και σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού. Στο Εθνικό Θέατρο. Μαζί του ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, η Μαρία Αλκαίου, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Βάσω Μανωλίδου, η Γκέλλυ Μαυροπούλου, ο Λυκούργος Καλλέργης και πολλοί άλλοι ηθοποιοί.
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Πολύ σύντομα αναδείχθηκε ως ηθοποιός κύριων και πρωταγωνιστικών ρόλων. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1962, έκανε και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, με τις ταινίες «Δέκα Μέρες στο Παρίσι» και «Ο Γαμπρός μου ο Δικηγόρος».
Ακολούθησαν πολλές άλλες ταινίες και συνεργασίες με πολλούς θιάσους, ενώ την περίοδο ’65-’66 υπήρξε συνθιασάρχης, με τους Φιλιππίδη, Σκιαδά, Παπαγιάννη, στο Θέατρο Θυμέλη, στη Θεσσαλονίκη. Τη δεκαετία του ’70 συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου ερμήνευσε πρώτους ρόλους σε έργα του αρχαίου δράματος, όπως στον Φιλοκτήτη, αλλά και ρόλους από το κλασικό και σύγχρονο δραματολόγιο, με ερμηνείες που συζητήθηκαν. Συνεργάστηκε με μεγάλους σκηνοθέτες, όπως τον Αλέξη Μινωτή, τον Αλέξη Σολομό, τον Κωστή Μιχαηλίδη κ.ά.
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Η φιλμογραφία του υπήρξε πολύ πλούσια. Από τις ταινίες στις οποίες συμμετείχε, ξεχωρίζουν: «Δέκα μέρες στο Παρίσι», «Η μικρή ζητιάνα», «Η βίλα των οργίων», «Ο ουρανοκατέβατος», «Φτωχό μου σπουργιτάκι», «Ο αλήτης και ο μπάτσος», «Κοντά σου γνώρισα την αγάπη», «Τρικυμία μιας καρδιάς», «Εκείνοι που ξέρουν ν’ αγαπούν», «Πλήγωσες την αγάπη μου», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», «Η πρώτη αγάπη», «Στη σκιά μιας άλλης» κ.ά.
Αλλά και στη μικρή οθόνη είχε μεγάλη δραστηριότητα. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από την πολύκροτη τηλεοπτική σειρά «Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη», που σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία. Είχε πρωταγωνιστήσει ακόμα στις τηλεοπτικές σειρές «Αμαρτίαι γονέων», «Η κραυγή των λύκων», «Καταδίωξη», «Κληρονόμοι», «Μαντώ Μαυρογένους», «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», «Οι μεγιστάνες» κ.ά.
Ο Χρήστος Πάρλας απέσπασε το πρώτο βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Παναμά το 1968 για την ταινία «11.43, Αντίο».
Είχε παντρευτεί δύο φορές, με τις ηθοποιούς Νανά Σκιαδά και Λία Μανουσάκη.
***
Αξίζει εδώ κλείνοντας να αναφέρω ένα περιστατικό όπως μου το διηγήθηκε η σκηνοθέτις Λίνα Ζαρκαδούλα: «Το 2006 ήμουν βοηθός στον “Ματωμένο Γάμο” που σκηνοθετούσε ο Σωτήρης Χατζάκης στο «Θέατρο Κάππα».
Σ’ αυτή την παράσταση έπαιζε και ο κύριος Πάρλας. Θυμάμαι μια μέρα πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες με πήρε στο τηλέφωνο και με ρώτησε πόσες γυναίκες βρίσκονται στον θίασο αλλά και μεταξύ των συντελεστών. Με ξάφνιασε η ερώτησή του και επειδή δεν ήξερα τον ακριβή αριθμό κάθισα και τις μέτρησα και του απάντησα, με ευχαρίστησε και το κλείσαμε. Την επομένη ήρθε στην πρώτη μας πρόβα με ένα τριαντάφυλλο για την κάθε μία… Έμεινα ενεή»…
Αυτή η ιστορία και μόνο αναδεικνύει την ποιότητα και το ήθος του Χρήστου Πάρλα.
***
Η τελευταία παράσταση του Χρήστου Πάρλα ήταν το 2010 με τον θίασο της Φωτεινής Φιλοσόφου και του Γιάννη Νικολάιδη.
Στο ενδιάμεσο βραβεύτηκε από τον Ανδρέα Α. Ανδριόπουλο, πολιτιστικό σύμβουλο του Φεστιβάλ Πάτρας και του Οργανισμού Καλλιτεχνικών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων της Πάτρας.
***
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών, την Τρίτη 3 Απριλίου του 2012.
