Του Παναγιώτη Μήλα
Δευτέρα πρωί, ώρα 10, βρίσκομαι στο θέατρο «Αλίκη» για «Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά» με τον θίασο του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, που για πρώτη φορά ανεβάζει έργο για παιδιά.
Θα παρακολουθήσω την παράσταση και στη συνέχεια έχω προγραμματίσει συνέντευξη μαζί του. Το θέατρο γεμάτο από παιδιά δύο δημοτικών σχολείων. Μεγάλο κέφι και διασκέδαση στην πλατεία. Απολαυστικοί όλοι οι ηθοποιοί στη σκηνή. Υπέρλαμπρο και μαγευτικό το σκηνικό περιβάλλον που φτιάχτηκε κυρίως με videos, οπτικά εφέ και γραφιστικά…
Μετά το εκρηκτικό φινάλε, τα παιδιά με τους δασκάλους “τρέχουν” να μπουν στα πούλμαν της επιστροφής για το σχολείο κι εγώ ετοιμάζομαι για τη συνέντευξη.
Στα παρασκήνια απόλυτη ησυχία. Λίγο μισοσκότεινα, διακριτικός φωτισμός, ατμόσφαιρα γαλήνης και συγκέντρωσης. Ψάχνω με προσοχή να βρω το καμαρίνι του κυρίου Χατζηπαναγιώτη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή μια δυνατή ομιλία με τραβάει σαν μαγνήτης…
Κρυφακούω…
***
«Το ήκσα απτην αφλογίστρια. Γάνιασε το στοματσ πως μια ντιζέζα ήρτι ςτν Αγιάσου μες τ’Αυγού του ριςτουράν τσί μαζώνι τ’Αγιασουτέλια τσί τ’αφήνι χωρίς παράν.
Πάς ς’ένα πατάρ τνη βάλαν τσί τραγδεί του «Μόν αμούρ». Διάβουλους θά φά τού λάδ μας τσί θά μάς αφήσ τν αμούρ».
»Βαχ…
«Μα κρίμας τα τσαλιστέματα, κρίμας τα πάνι τσι έλα, κρίμας τα παπουτσάκια μου, που πάλιουσα… Απ’ αγιάσο και πλωμάρ’ μήτε γναίκα μήδε μλαρ’… Χτιτσάσα ο τουρλός μα μέσωσε το απουξτάρ της Βίκς»…
»Ε, τώρα πάνε μουρέλι μ, στη θεια σ’ να σε δώκει τα’ αλικότς»…
***
Δεν καταλαβαίνω και πολλά αλλά αναγνωρίζω την πλωμαρίτικη ντοπιολαλιά, λίγο βαριά αλλά μελωδική, που έχει τις ρίζες της αιώνες πίσω.
Ακολουθεί σιωπή και ξαφνικά… η πόρτα ανοίγει.
*Καλημέρα, καλημέρα. Είστε πολλή ώρα εδώ;
-Ναι. Αλλά δεν ήθελα να σας διακόψω επειδή…
*Κανένα πρόβλημα. Οφείλω όμως μιαν εξήγηση.
[Εν τω μεταξύ έχω περάσει στο ζεστό και φιλικό καμαρίνι που είναι γεμάτο φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων].
*…μην ξεχάσω την εξήγηση. Όπως λοιπόν λέμε στο Πλωμάρι «βουρ»…
***
Και τώρα σας…
ΣΥΝΔΕΩ…
*Γεννήθηκα στη Μυτιλήνη, στο Πλωμάρι. Ο πατέρας μου, ο Μένανδρος, ήταν από την Αγιάσο, η μάνα μου, η Μεταξία, από το Πλωμάρι. Το σπίτι της μητέρας μου ήταν στο Πλωμάρι εκεί που μεγάλωσα κιόλας. Το Πλωμάρι και η Αγιάσος με την ξεχωριστή διάλεκτο που ακούσατε πριν λίγο… Σας «συνδέω» λοιπόν με τον τόπο μου. Τι να πει κανείς;
* Στο σπίτι, η μάνα ασχολιότανε με τα παιδιά, με μένα και την αδελφή μου, που έχει το όνομα της αγαπημένης μου γιαγιάς. Όμως και η αδελφή μου η Ελένη είναι ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο στη ζωή μου. Είναι ένα σπουδαίο κορίτσι. Με την Ελένη ανέπτυξα μία σχέση πολύ γρήγορα. Πολύ καθαρή, πολύ αληθινή. Μια σχέση εμπιστοσύνης, σχέση αγάπης. Βέβαια με την Ελένη, μπορεί να μη βλεπόμαστε πολύ αλλά είναι ένα πρόσωπο που 24 ώρες το 24ωρο είναι στη ζωή μου. Ξέρω ότι υπάρχει. Η ύπαρξή της και μόνο μου δίνει μεγάλη ασφάλεια και μεγάλη χαρά. Είναι τεράστιο κέρδος να έχεις ένα τόσο δικό σου πρόσωπο και να έχεις τέτοια σχέση μαζί του.
* Τα παιδικά μου λοιπόν ήταν ωραία χρόνια. Το γεγονός ότι έζησα και μεγάλωσα σε μια επαρχία, εγώ το θεωρώ μεγάλο συν, το θεωρώ πλούτο. Όταν ήρθαμε βέβαια στην Αθήνα, ήμουνα ήδη στη Γ΄ Γυμνασίου. Αποφάσισαν οι γονείς μου να έρθουμε στην Αθήνα, για να κάνω τις σπουδές μου και να είμαι κοντά στα φροντιστήρια. Ήμουν καλός μαθητής και χάρηκα που ήρθαμε στην Αθήνα. Πάντα έβλεπα τη θάλασσα στο Πλωμάρι και τον ορίζοντα, και ονειρευόμουνα να πάω εκεί στο βάθος, να το ανακαλύψω, να το εξερευνήσω… Ήμουνα πολύ περίεργος και ενώ όλοι κλαίγανε τότε που φεύγαμε από τη Μυτιλήνη, εγώ πέταγα από τη χαρά μου.
* Ήρθαμε εδώ, πήγα στο Α’ Γυμνάσιο της Πλάκας. Είμαι απόφοιτός του. Ναι, ωραία ήταν. Τα θυμάμαι όπως όλοι μας. Βέβαια δεν μου άρεσε το σχολείο. Ήμουνα όμως άριστος μαθητής. Ήμουνα άριστος …επειδή με πιέζανε οι δικοί μου. Στην Αθήνα ήρθε όλη η οικογένεια. Φυσικά και ο πατέρας μου, που ήταν δάσκαλος. Είμαι δασκαλοπαίδι. Και ο παππούς ήτανε δάσκαλος, Ριζαρείτης και ο θείος μου είναι καθηγητής.
***
ΣΥΝΑΝΤΩ…
* Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι οι συναντήσεις μας με ανθρώπους που μας καθορίζουν. Έτσι ή αλλιώς. Πραγματικά οι συναντήσεις μου και στην πρώτη μου νιότη και στην εφηβεία μου, ήταν καθοριστικές. Συναντήθηκα με Ανθρώπους στη ζωή, με «Α» κεφαλαίο. Με Δασκάλους μου στο σχολείο. Με Φίλους στη γειτονιά. Όλοι πολύ αγαπημένοι, πάντα μεγαλύτεροι από μένα. Αισθανόμουν ότι κέρδιζα πολλά πράγματα από τη συναναστροφή μου με μεγαλύτερους.
* Αυτό συνέβη και στο Δημοτικό Σχολείο. Ο δάσκαλος ήταν οικογενειακός φίλος, επειδή ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Τότε η μάνα μου – και πολύ σωστά νομίζω – έλεγε: «Δεν θέλω το παιδί να πάει στο σχολείο που είναι ο πατέρας του, να πάει σε άλλο σχολείο». Έτσι – ευτυχώς – ποτέ δεν είχα τον πατέρα μου δάσκαλο. Ήταν πολύ αυστηρός δάσκαλος. Τον είχα μόνο τα καλοκαίρια και γι’ αυτό πέρναγα «μαύρα καλοκαίρια». Σήμερα ζει και βασιλεύει… Είναι 92…
* Ο δάσκαλός μου στο Δημοτικό ήταν ο κύριος Γιάννης Κουτσαφτέλης. Φίλος όχι μόνο των γονιών μου αλλά και πολύ αγαπημένος φίλος δικός μου. Ήτανε ένας άνθρωπος με τον οποίο πολύ γρήγορα μοιραζόμουνα μαζί του τα μυστικά μου. Τον συμβουλευόμουνα, με οδηγούσε, με καθοδηγούσε και τον έχω πάντα μες στην καρδιά μου και μες στο μυαλό μου. Ήταν συμπαραστάτης μου. Του είχα εμπιστοσύνη. Ήταν δηλαδή ένας από τους μεγάλους εκείνης της εποχής, στον οποίο μπορούσα να μιλήσω και να του πω πράγματα που δεν έλεγα ούτε στους γονείς μου.
* Οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί, ήταν άλλης νοοτροπίας και άλλων αρχών. Μαζί τους ήμουν πιο μαζεμένος. Στον δάσκαλό μου όμως, στον κύριο Γιάννη, είχα εκμυστηρευτεί ότι θέλω να κάνω θέατρο. Κάποια στιγμή το είπα και στους γονείς μου και θορυβήθηκαν πάρα πολύ. Ταράχτηκαν… Όμως ο κύριος Κουτσαφτέλης μου έλεγε: «Ναι, ωραίο είναι αυτό που σκέφτεσαι. Όμως να τελειώσεις το σχολείο, να σπουδάσεις κάτι άλλο και μετά να ακολουθήσεις και το χόμπι σου τέλος πάντων». Έτσι άρχισε η συναναστροφή μου μαζί του, αλλά με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μια πραγματική φιλία. Πάντα τον έχω στην καρδιά μου και στο μυαλό μου έτσι πολύ ζεστά. Φυσικά ο κύριος Γιάννης ήταν από τους πρώτους που με είδαν στη σκηνή του θεάτρου.
* Μετά όταν βγήκα στο θέατρο, είχα πάλι συναντήσεις με σπουδαίους ανθρώπους. Ήδη από τη δεκαετία του ’80, συνάντησα όλους τους πολύ σπουδαίους εκείνης της εποχής. Είχα τη χαρά και την τύχη να συνεργαστώ με τον Ανδρέα τον Βουτσινά, με τον Μίνωα τον Βολανάκη, με τη Μάγια τη Λυμπεροπούλου, με τον Σταμάτη τον Φασουλή, με την Ξένια την Καλογεροπούλου. Με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, έπαιξα σε πολύ ωραίες και σπουδαίες παραστάσεις. Αυτές οι συναντήσεις καθόρισαν και την πορεία μου. Έτσι και αλλιώς έτσι συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους νομίζω.
* Δασκάλους συνάντησα και στη Δραματική Σχολή. Πήγα στο Λαϊκό Πειραματικό του Λεωνίδα του Τριβιζά. Δύο χρόνια εκεί και μετά, στην τελευταία χρονιά πήγα στη Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη.
* Ο Τριβιζάς δεν μας άφηνε τότε να δουλεύουμε έξω. Εγώ λοιπόν, το καλοκαίρι της δεύτερης χρονιάς, έδωσα οντισιόν στο Αμφιθέατρο του Σπύρου του Ευαγγελάτου που έκανε τότε τον «Ρήσο» στην Επίδαυρο. Με πήρε και έπαιξα στον Χορό το ’81. Σε εκείνη την παράσταση έπαιζε και ο Κώστας ο Τσιάνος που ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή. Μου είπε λοιπόν ότι με θέλει για μια παράσταση που επρόκειτο να κάνει στο «Θεσσαλικό».
* Ήταν η πρώτη του σκηνοθεσία, στο έργο «Προστάτες» του Μήτσου Ευθυμιάδη. Με ρώτησε αν θέλω να πάω. Δέχτηκα αμέσως και έτσι εκείνο το καλοκαίρι έπαιξα σε δύο έργα. Το πρώτο στις 21 Ιουνίου στην Επίδαυρο – τότε οι παραστάσεις δεν κάνανε περιοδείες – και μετά πήγα στο «Θεσσαλικό». Ήταν μια πολύ σπουδαία εμπειρία. Όμως ο Τριβιζάς όταν τελείωσε το καλοκαίρι μου είπε: «Δυστυχώς θα πρέπει να φύγετε από τη Σχολή. Δουλέψατε ενώ δεν έπρεπε»…
* Ασφαλώς ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του σκέψη. Πρέπει να πω ότι ο Λεωνίδας ο Τριβιζάς ήταν πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου. Η συνάντησή μου μαζί του, τα δυο πρώτα χρόνια μου στο θέατρο ήταν καθοριστική. Μετά την αποφοίτησή μου έπαιξα αμέσως στις παραστάσεις που σκηνοθέτησε: Στη «Ζούγκλα των πόλεων», στο «Διπλανό κρεβάτι» και σε διάφορες παραστάσεις εκεί στο θέατρο «Πορεία».
* Το ότι τον γνώρισα και συμβάδισα τα δύο πρώτα χρόνια της επαγγελματικής ζωής μου στο θέατρο μαζί του, είναι μια σπουδαία παρακαταθήκη για μένα. Χαίρομαι πολύ που συνέβη αυτό. Τώρα χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τον βλέπω, γιατί έρχεται και βλέπει τις παραστάσεις που παίζω. Έχει μεγάλη χαρά και μου το δείχνει με κάθε τρόπο αλλά κι εγώ τον αγαπώ πολύ.
***
ΣΥΝΘΕΤΩ…
* Είναι σημαντικό να μάθεις να συνθέτεις τα πράγματα στη ζωή σου γενικότερα. Και στη ζωή σου την κανονική και στη ζωή σου στο θέατρο. Εγώ ας πούμε την πρώτη 10ετία της ζωής μου στο θέατρο, είχα συναντήσει πολλούς σπουδαίους ανθρώπους. Είχα πάρει πάρα πολλά πράγματα. Είχα μάθει πολλά, αλλά δεν είχα καταφέρει να τα συνθέσω όλα αυτά. Ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ σε αυτό που λέμε σύνθεση και κωδικοποίηση όλων όσα είχα μάθει, ήταν ο Τάσος Μπαντής, με τον οποίο έκανα ένα 3μηνο ιδιαίτερο στούντιο μαζί του. Προετοίμαζε το έργο του Έντουαρντ Μποντ «Σωσμένος» για το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Όμως όλα ανατράπηκαν, πήγε στο «Εμπρός» κι εγώ έμεινα χωρίς δουλειά. Τότε μου έκανε πρόταση η Μάγια Λυμπεροπούλου να πάω να παίξω στο «Αγάπης αγώνας άγονος» στην Πάτρα (14-10-1989). Το είπα στον Τάσο… Εκείνος μου απάντησε: «Βέβαια να πας γιατί εμείς δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να ανοίξουμε φέτος. Είναι σπουδαίος ο ρόλος που σου προτείνουν και είναι ωραία η Μάγια. Θα μάθεις πολλά πράγματα»…
* Έτσι πήγα με τη Μάγια Λυμπεροπούλου στην Πάτρα ενώ ο Μπαντής άνοιξε το «Εμπρός» εκείνη τη χρονιά, στο τέλος της σεζόν, κατά τον Μάιο του 1990 αν θυμάμαι…
* Γνώρισα λοιπόν και δούλεψα με τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Ήταν μια πραγματικά μεγάλη εμπειρία. Είχα κάνει και με τη Μάγια δυο – τρία στούντιο γι’ αυτό και με πρότεινε για τη διανομή.
Φυσικά στον Τάσο οφείλω πολλά για την τρίμηνη συνάντηση που είχα μαζί του. Ο Τάσος με έμαθε τι σημαίνει χτίζω ένα ρόλο. Πώς χτίζω ένα ρόλο πρακτικά. Με…τσαγκαρική που έλεγε και η Μάγια. Με τη βελόνα και την κλωστή σιγά σιγά, όπως πρέπει ένας ηθοποιός να χτίζει έναν ρόλο. Του οφείλω πολλά δηλαδή. Του οφείλω σχεδόν αυτό που είμαι τώρα στο θέατρο.
***
ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΩ…
* Η δουλειά μας έτσι και αλλιώς, είναι μια ομαδική δουλειά. Δηλαδή είναι μια δουλειά που όσο και αν έχεις το πάνω χέρι, σε πολλά πράγματα, είναι μια δουλειά που συνυπογράφεις πάντα. Ακόμα και με τον τελευταίο ηθοποιό, και με τον τελευταίο συντελεστή. Όλοι συμμετέχουν σε αυτό το πράγμα και συνυπογράφεις μαζί τους κάθε δουλειά. Εσύ βέβαια έχεις την απόλυτη ευθύνη όπως έχω εγώ τώρα στο Παιδικό, που το σκηνοθέτησα κιόλας. Το θέατρο είναι μια συνομιλία, είναι μια ομαδική δουλειά. Είναι μια δουλειά που πρέπει να μάθεις να συνυπάρχεις, να συνυπογράφεις, να συμβαδίζεις. Φυσικά κάποιος έχει το πάνω χέρι, όμως αν «το πάνω χέρι» είναι με υπεροψία τότε πιστεύω ότι μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Αν όμως «το πάνω χέρι» έχει ηρεμία, διάθεση συνύπαρξης και ταπεινότητα, τότε μπορεί να γίνουν θαύματα.
***
ΣΥΝΙΣΤΩ…
* Δεν πιστεύω στις συμβουλές. Δεν μου αρέσει να συμβουλεύω. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του δρόμο. Υπάρχει ο σωστός δρόμος, υπάρχει ο λάθος δρόμος, υπάρχει και ο δικός μου δρόμος. Ο δικός μου δρόμος είναι πάντα ο καλύτερος. Και τον δικό μου δρόμο δεν μπορεί να μου τον συστήσει κανένας. «Εγώ πρέπει να τον ανακαλύψω μόνος μου», αυτό λέω στα παιδιά. Λέω ότι «αν αγαπάτε αυτό που πάτε να κάνετε, ο μοναδικός τρόπος είναι η δουλειά, η αφοσίωση, η στοχοπροσήλωση και μην ακούτε κανέναν. Ακολουθήστε το ένστικτό σας και αυτό που εσείς θέλετε».
* Με την ευκαιρία να πω ότι μου έχουν κάνει πολλές φορές προτάσεις όλα αυτά τα χρόνια να διδάξω σε Σχολές. Βέβαια έχω ακούσει περίεργα πράγματα, για τον τρόπο που οι Σχολές παίρνουν μαθητές και για το υλικό των Σχολών. Έχω δει κιόλας, ακόμα και από τις καλύτερες Σχολές της Ελλάδας, του Εθνικού ας πούμε, έχω δει αποφοίτους του Εθνικού που δεν ξέρουν να μιλήσουν… Δεν το αποφάσιζα λοιπόν. Πέρυσι έκανα μια απόπειρα στο «Θέατρο των Αλλαγών», να κάνω μια πρώτη επαφή με παιδιά και σε ένα άλλο, στο Θεατρικό Εργαστήρι «Αγιούτο», έκανα ένα μικρό σεμινάριο. Κάποια στιγμή όμως θέλω να το κάνω, πιο συγκεκριμένα, πιο συγκροτημένα και πιο ολοκληρωμένα.
***
ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ…
* Το «συνεργάζομαι» είναι το Α και το Ω σε αυτή τη ζωή, αλλά κυρίως στο θέατρο. Στη ζωή γενικότερα. Αν δεν ξέρεις να συνεργάζεσαι και να συμβαδίζεις σε αυτή τη ζωή, δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα. Όλα προχωρούν μόνο μέσα από τη συνεργασία και από τη συνομιλία. Το θέατρο είναι «συνομιλώ και συνεργάζομαι». Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να μάθει κανείς όταν αποφασίζει να κάνει θέατρο. Έχει κόστος, έχει πολλές φορές πόνο, γιατί πρέπει να πατήσεις λίγο κάτω τον εγωισμό σου, να καταλάβεις ότι αυτό που σκέφτεσαι εσύ μπορεί να είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον. Υπάρχει και άλλο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι και η γνώμη του άλλου και η γνώμη του τρίτου και η γνώμη του τέταρτου. Ή, τέλος πάντων, από όλες τις γνώμες, να καταφέρεις να συνομιλήσεις, να συνεργαστείς και να συνθέσεις εν τέλει αυτό που πρέπει. Δεν φτάνει μόνο η δικιά σου η άποψη. Όσο καλή και αν είναι, και όσο ολοκληρωμένη και αν είναι.
* Φέτος λοιπόν έχω τη μεγάλη χαρά να συνεργάζομαι ξανά με τον Κώστα τον Τσιάνο, ο οποίος όπως είπα στην αρχή ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή. Είναι ένας πολύ αγαπημένος μου δάσκαλος. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε. Είχαμε βρεθεί στις αρχές του 2000 εκεί όπου κάναμε τα «Κίτρινα γάντια» στο «Θέατρο Παρκ» επί Βαγγέλη Λιβαδά.
* Μετά δεν ξέρεις πώς είναι η ζωή στο θέατρο. Όλο λέγαμε θα βρεθούμε, θα βρεθούμε, δεν βρεθήκαμε. Φέτος όμως βρεθήκαμε στο «Μάμα Ρόζα» και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί ο Κώστας έκανε μια εξαιρετική δουλειά. Φώτισε πραγματικά το έργο και προσφέρει και στους θεατές αλλά και σε μας, μια σπουδαία στιγμή χαράς. Το «Μάμα Ρόζα» ίσως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της φετινής χρονιάς. Ο κόσμος το αγάπησε πολύ, το αγκάλιασε και γεμίζει κάθε βράδυ το θέατρο σε μια χρονιά πολύ δύσκολη. Γεμίζει ένα μεγάλο θέατρο όπως είναι το «Αλίκη» και αυτό μας δίνει πολύ μεγάλη χαρά.
* Επίσης φέτος έχω συνεργασία με τον Παρασκευά Καρασούλο. Όπου ο Παρασκευάς είναι κι αυτός μια παλιά μου σχέση. Τον Παρασκευά τον γνώρισα όταν ήταν ακόμα έφηβος και είχαμε κοινούς φίλους και κοινή παρέα. Πάντα εκτιμούσα τη δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια και αυτός με έβλεπε. Συναντιόμασταν, βρισκόμασταν αραιά και που, αλλά τώρα πια έγινε πιο στενή η συνεργασία μας. Χαίρομαι πολύ που δουλεύουμε μαζί και που κάναμε «Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά» το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο Παρασκευάς Καρασούλος έγραψε ένα υπέροχο κείμενο μαζί με τον Νίκανδρο Σαββίδη. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί και αυτή η παράσταση αγκαλιάστηκε αμέσως από τον κόσμο. Και από τους γονείς και από τα παιδιά, που γεμίζουν κάθε Σαββατοκύριακο το «Θέατρο Αλίκη» και το χαίρονται όσο και εμείς. Ασφαλώς τις καθημερινές – τα πρωινά – έρχονται σχολεία. Οι μικροί μαθητές είναι οι επόμενες γενιές των θεατρόφιλων…
***
ΣΥΝΕΧΙΖΩ…
* Επόμενα σχέδια δεν έχω. Απλά κάνουμε τον σταυρό μας να είμαστε καλά. Να έχουμε υγεία και σωματική και ψυχική και πνευματική, ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε. Αυτό είναι το ζητούμενο.
***
ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ…
* Είμαι άνθρωπος που ζω με αγαπημένα πρόσωπα αλλά παράλληλα έχω μεγαλώσει συνυπάρχοντας με ζώα συντροφιάς. Είναι πάρα πολύ ωραίο να συνυπάρχεις με ένα ζώο. Καταλαβαίνεις και αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τη ζωή. Αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα. Εγώ πάντα είχα ζώα, από τότε που άρχισα να ζω μόνος μου, είχα πάντα γάτες και σκύλους. Τώρα έχουμε και ένα κτήμα στη Μάνη με πάρα πολλές γάτες και 4 σκυλιά… Ναι, είναι ωραία η ζωή με τα ζώα, γιατί καταλαβαίνεις τι σημαίνει άδολη αγάπη. Και αγάπη χωρίς περιορισμούς.
* Εμένα μου αρέσει πολύ η φύση. Η φύση είναι η μητέρα των πάντων. Είναι ένας τρόπος «να γεμίζω τις μπαταρίες μου» και να ξαναβλέπω τα πράγματα με ένα καινούριο μάτι. Πηγαίνω και κάθομαι μια-δυο μέρες εκεί στο κτήμα ή ταξιδεύω στην Ελλάδα σε αυτήν την υπέροχη χώρα. Γυρνάω πραγματικά καινούριος ύστερα από κάθε τέτοιο διήμερο. Επιστρέφω γεμάτος και χαρούμενος. Μου αρέσει η γη, μου αρέσει να ασχολούμαι με τη γη. Όποτε έχω καιρό πάω στο κτήμα, στη μεσσηνιακή Μάνη, λίγο πριν την Καρδαμύλη. Είμαι κοντά στη θάλασσα. Τρία χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Είμαι ψηλά και βλέπω το μεσσηνιακό κόλπο και τη Μεσόγειο… Έτσι παίρνω δύναμη για να συνεχίσω…
***
– Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το ταξίδι…
* Κι εγώ σας ευχαριστώ.
***
Βγαίνω από το καμαρίνι. Χαμηλός φωτισμός στους διαδρόμους και στην πλατεία. Είναι μεσημέρι Δευτέρας αλλά στο ταμείο υπάρχει κίνηση. Βγάζουν εισιτήριο για το «Μάμα Ρόζα». Πέρασα τον διάδρομο και όταν βρέθηκα στην οδό Αμερικής μονολόγησα:
«Τούτου το Χρηστέλ’ είνι ιβδουμήντα ουκαδιών καρδιά… Ούλους καρδιά»…
***
Πού μπορούμε να δούμε φέτος τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη…
*
Στο Θέατρο «Αλίκη» – «Μάμα Ρόζα»
Βρισκόμαστε στην Κατάνια της Σικελίας το 1935. Ο γάμος και η φήμη του Αντόνιο Μανιάνο, του σούπερ γόη γιου της αγαπητής Τσιτσιλιάνας Μάμα Ρόζα, γνωστού καρδιοκατακτητή Ρώμης και περιχώρων, βρίσκονται σε κίνδυνο…
***
«Μάμα Ρόζα»
Του Andre Roussin
Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Σκηνοθεσία: Κώστας Τσιάνος
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Μουσική : Μαρίζα Ρίζου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λουκία Στεργίου
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καβαλλιεράκης
*
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
*
Βίκυ Σταυροπούλου – Χρήστος Χατζηπαναγιώτης – Μαρία Φιλίππου – Σωκράτης Πατσίκας – Μαρίνος Κόνσολος – Κωνσταντίνα Κομμάτα – Γιάννης Ρούσσος – Στράτος Χρήστου – Δανάη Καλαχώρα – Κατερίνα Μαούτσου – Αλέξανδρος Ζουγανέλης.
***
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Τετάρτη, Κυριακή: 20:00
Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 18:00 & 21:00
Διάρκεια: 110 λεπτά
***
Θέατρο Αλίκη
Αμερικής 4, Αθήνα
Μετρό σταθμός «Σύνταγμα»
***
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ «ΚΛΙΚ»
***
«Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά» για μικρά και μεγάλα παιδιά στο «Θέατρο Αλίκη»
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης επιστρέφει σε έναν πολύ γνωστό και οικείο του τόπο, το παιδικό θέατρο, αφού διαθέτει στις αποσκευές του την πολύχρονη και λαμπρή συνεργασία του στο παρελθόν, με το «Θέατρο Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ «ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΕΔΩ»
***
«Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά»
Κείμενο: Παρασκευάς Καρασούλος – Νίκανδρος Σαββίδης
Στίχοι τραγουδιών: Παρασκευάς Καρασούλος
Σκηνοθεσία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
*
Βασιλιάς: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Εράσμιος Κρόοκ: Τάσος Παλαντζίδης
Βασίλισσα: Αριέττα Μουτούση
Πριγκίπισσα: Δανάη Μπάρκα
Αμάντιο Κρόοκ: Λευτέρης Βασιλάκης
Υπουργός – Ράφτης – Χωρικός : Σταύρος Ράγιας
Στρατηγός – Ράφτης – Χωρικός: Παντελής Καλογεράκης
***
Θέατρο Αλίκη
Αμερικής 4, Αθήνα
Μετρό σταθμός «Σύνταγμα»
Κάθε Σάββατο 14.00 και Κυριακή 11.30 & 14.30
(και καθημερινές παραστάσεις για σχολεία)
Για παιδιά από 4-12 ετών
Διάρκεια παράστασης: 100’ με διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων: Διακεκριμένη Ζώνη: 15 ευρώ | Α’ Ζώνη: 13 ευρώ | Β’ Ζώνη: 11 ευρώ
Πληροφορίες – κρατήσεις στα τηλέφωνα: 210-32.100.21, 210- 76.106.16 και 6985- 933.290
***
