Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Όταν μου πρότειναν να δω το «Σκοτεινό Σπίτι» του Neil LaBute, ένα έργο όπου το παρελθόν γίνεται φλέγον παρόν, δεν υποψιάστηκα ότι θα παρακολουθούσα μια τόσο συγκλονιστική παράσταση και έναν τόσο ταλαντούχο νέο ηθοποιό. Ο άσωτος και κυνικός δικηγόρος Ντρου ήταν ο ξανθογάλανος και γοητευτικός Γιώργος Χριστοδούλου.
Ένας ηθοποιός που κατανοούσε και αισθανόταν απόλυτα το πνεύμα του κειμένου. Δρούσε και αντιδρούσε με άψογη σκηνική επικοινωνία. Εκδήλωνε την ενέργειά του, τη φαντασία του, τις παρορμήσεις του και παραδινόταν πλήρως στο θεατρικό παιχνίδι. Ο Γιώργος Χριστοδούλου, συνειδητοποιημένος, συγκροτημένος σε σκέψη και λόγο, έχει έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, ποιότητα, ευαισθησία, θέληση και ενθουσιασμό.
Ο ρόλος του μικρότερου αδελφού που ψηλαφεί τις απωθημένες μνήμες του, υπό την καθοδήγηση του Χρήστου Λύγκα, σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού διευθυντή του θεατρικού οργανισμού Πρώτες Ύλες, του δίνει ώθηση και τον κάνει να εντυπωσιάζει το κοινό. Σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλοι ρόλοι. Το ίδιο και περισσότερο σημαντικοί, Άμλετ ή Ορέστης αλλά και Πενθέας. Ίσως και ο Τρέμπλιεφ από τον “Γλάρο” του Τσέχοφ, ο νέος που αναζητά τρόπους έκφρασης στην ποίηση και στο θέατρο. Μπορεί και ο λογοτεχνικός Ντέμιαν του αγαπημένου του συγγραφέα Έρμαν Έσσε. Ο ήρωας που προσπαθεί να ζει με ό, τι πιο αυθεντικό αναβλύζει από μέσα του. Όπως σίγουρα θα σου λέει η διαίσθησή σου, Γιώργο, το θέατρο είναι ένα μονοπάτι κοπιαστικό αλλά και φωτεινό. Όμως είναι το δικό σου μονοπάτι, η δική σου αλήθεια, το δικό σου φως.
* Η παράσταση “Σκοτεινό Σπίτι” παίζεται ξανά από 29 Απριλίου στο θέατρο “Αλμα”.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Τα πληγιασμένα γόνατα της παιδικής μου ηλικίας
* Γεννήθηκα στην Κόρινθο και τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα σε ένα κοντινό χωριό. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα και αποτελεί και οικογενειακό ανέκδοτο είναι το πρώτο μου ποδήλατο. Είχα μετρήσει με το σώμα μου όλες τις μάντρες του χωριού! Εκεί που τα άλλα παιδιά στρίβανε στην κατηφόρα, εγώ συναντούσα μετωπικά το αδιέξοδο. Γενικά τα πληγιασμένα γόνατα είναι χαρακτηριστικό της παιδικής μου ηλικίας και για να είμαι ειλικρινής νιώθω τυχερός γι’ αυτό.
Η συνθήκη του «ψέματος»
* Πάντα με εντυπωσίαζαν οι ηθοποιοί. Από μικρή ηλικία έμενα έκπληκτος με το πόσο αληθινοί φαίνονται, παρά τη συνθήκη του «ψέματος». Γύρω στα δώδεκα γράφτηκα σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα με πλήρη συναίσθηση ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.
Μια εκπληκτική διευθύντρια
* Τη μεγαλύτερη ενθάρρυνση, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, την πήρα από το σχολείο. Είχα μια εκπληκτική διευθύντρια στο γυμνάσιο και στο λύκειο που έδειξε πρωτοφανή ευαισθησία. Με παρότρυνε να φτιάξω τη θεατρική ομάδα του σχολείου και με στήριξε με κάθε τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση.
Μιχαήλ Μαρμαρινός
* Είχα δάσκαλους με «Δ» κεφαλαίο στη σχολή του Εθνικού. Ένας απ’ αυτούς με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργαστώ και μετά τη σχολή είναι ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Μου αποκάλυψε αλήθειες για το θέατρο και την υποκριτική που ούτε καν είχα φανταστεί μέχρι τότε.
«Δον Κιχώτης»
* Ποια παράσταση παρακολούθησα για πρώτη φορά στη ζωή μου; Ήταν ένας «Δον Κιχώτης» στην πλατεία του χωριού μου από κάποιον περιοδεύοντα θίασο της Αθήνας. Ήμουν πολύ μικρός. Tο μόνο που θυμάμαι είναι το άλογο. Με είχε εντυπωσιάσει και μου είχε φανεί πολύ πειστική όλη αυτή η κατασκευή κι ας έβλεπα τα πόδια του ηθοποιού από κάτω.
Δημήτρης Λιγνάδης
*Τελειώνοντας τη Σχολή έπαιξα δίπλα στον Δημήτρη Λιγνάδη (έναν άλλο δάσκαλο που ευγνωμονώ) σε μια διασκευή του Συμποσίου του Πλάτωνα. Μου εμπιστεύτηκε τον Αγάθωνα, ο οποίος στη σύνθεσή του εμπεριείχε ποιήματα του Ελύτη, του Καβάφη και άλλων μεγάλων ποιητών. Αυτός ήταν ο πρώτος μου ρόλος.
Εξωτερικές συμπεριφορές και εσωτερικές προθέσεις
* Πιστεύω πως ο ηθοποιός πρέπει να ξεκινάει την παρατήρηση από εκείνον και προς τα έξω. Μπορεί να ακούγεται σαν διαδικασία εγωκεντρική, αλλά δεν είναι καθόλου. Θέλει πολύ θάρρος και πολλή προσπάθεια για να παρατηρήσεις και να κρίνεις όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά τον εαυτό σου. Γύρω μου παρατηρώ αφενός τον τρόπο που αντιδρούν μαζικά οι άνθρωποι σε ένα κοινό γεγονός και αφετέρου στις πιο προσωπικές τους σχέσεις, προσπαθώ να καταλάβω κατά πόσο οι εξωτερικές συμπεριφορές ανταποκρίνονται στις εσωτερικές προθέσεις. Οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις είναι τεράστιες.
Ρόλοι
* Αν και ακούγεται λίγο τολμηρό, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ονειρεύομαι τον Άμλετ ή τον Ορέστη, τον Πενθέα, τον Τρέμπλιεφ και πολλούς ακόμα.
Το απόλυτο της στιγμής
* Έχω πει κάποια βράδια «ψυχρό το κοινό σήμερα», ξέρω ωστόσο ότι όταν καλείς ανθρώπους στο σπίτι σου κι αυτοί μένουν κλειστοί και δεν περνούν καλά, μάλλον κάποιο λάθος έχεις κάνει εσύ ως οικοδεσπότης. Όταν ο ηθοποιός βρίσκεται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης στο απόλυτο της στιγμής, δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα κανείς να μείνει «ψυχρός».
Τα παρελκόμενα της φήμης
* Ναι η φήμη με ενδιαφέρει. Κυρίως όμως τα παρελκόμενα αυτής… που είναι ο Άμλετ, ο Ορέστης, ο Πενθέας, ο Τρέμπλιεφ και πολλοί ακόμα…
Οι αμηχανίες μιας γκάφας…
* Δυστυχώς γελάω με τα πιο άκυρα πράγματα. Με τον τρόπο που θυμώνουν κάποιοι άνθρωποι, με τις αμηχανίες κάποιας γκάφας, με τα ψέματα που είναι προφανή και άλλα τέτοια.
Η βαθιά μοναξιά
* Θλίψη μου προκαλεί η βαθιά και ουσιαστική μοναξιά. Αυτή που μπορεί να δω γύρω μου ή και να αισθανθώ κάποιες φορές.
Η απόλαυση της διαδρομής
* Έχω καταλάβει ότι όταν μπαίνεις σε αυτόν τον χώρο πρέπει να τρέχεις με χίλια για να μη χάσεις την κούρσα. Το ιδανικό μέλλον που θέλω για μένα θα ήταν να έχω τη δυνατότητα κάποια στιγμή να χαλαρώσω τα γκάζια και να απολαύσω τη διαδρομή. (Στη φωτογραφία, ο Γιώργος Χριστοδούλου και ο Θοδωρής Οικονομίδης σε σκηνή από το “Σκοτεινό Σπίτι”).
Η τέχνη σε περιόδους κρίσης
* Σε μια εποχή που οι επιχορηγήσεις των θεάτρων κόβονται χωρίς δεύτερη σκέψη και από τα στόματα σημαντικών πολιτικών παραγόντων ακούγονται φράσεις του τύπου «δεν είναι οι καιροί για θέατρο», μάλλον αυτοί που οφείλουν να πιστεύουν ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει κάτι στις μέρες μας δεν το κάνουν. Βέβαια κοιτάζοντας λίγο πίσω θα δούμε ότι η τέχνη έπαιξε το δικό της ξεχωριστό ρόλο σε περιόδους κρίσης. Σίγουρα δεν φέρνει φαγητό στο τραπέζι αλλά μήπως μπορεί να κάνει κάτι εξίσου σημαντικό; Πιστεύω πως ναι.
Όμηρος, Έρμαν Έσσε και Ντοστογιέφσκι
* Αγαπημένο μου βιβλίο θα θεωρήσω την «Οδύσσεια» του Ομήρου. Το έχω διαβάσει περισσότερες φορές από κάθε άλλο βιβλίο. Επίσης μ’ αρέσει ο Έρμαν Έσσε και ο Ντοστογιέφσκι.
Τύχη
* Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι οι σημαντικότεροι πυρήνες του θεάτρου αυτή τη στιγμή λειτουργούν κυρίως με τη λογική της «παρέας». Αν είναι μόνο δική μου αίσθηση τότε παραδέχομαι ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν. Έχω δει ωστόσο νέους ταλαντούχους ηθοποιούς κυριολεκτικά να μαραζώνουν ως σερβιτόροι και πλασιέ. Ήταν άτυχοι; Αν ονομάσουμε τύχη το να γνωρίσεις τους κατάλληλους ανθρώπους και να μπεις στην «παρέα», τότε ναι, ήταν απλά άτυχοι…
Η ομορφιά του θεάτρου
* Είναι πιεστικό το γεγονός ότι ως ηθοποιός κρίνεσαι σε κάθε παράσταση, αλλά είναι και η ομορφιά του θεάτρου. Το απόλυτο παρόν! Δεν έχει σημασία αν ήσουν καλός χθες ή αν θα είσαι αύριο. Δεν έχει σημασία η πάντα καλή σου πρόθεση. Αν ο θεατής φύγει ανολοκλήρωτος, απόψε για εκείνον ήσουν κακός ηθοποιός. Το γεγονός ότι δεν μένει ουσιαστικά τίποτα από τη συνολική σου προσπάθεια, αλλά μένει το «εδώ και τώρα» είναι η μεγάλη μου ανασφάλεια αλλά κι αυτό που με ελκύει περισσότερο σ‘ αυτή τη δουλειά. (Πάνω, Θοδωρής Οικονομίδης, Γιώργος Χριστοδούλου).
Στόχευση προς την ουσία
* Βλέπω παντού αγωνία, απογοήτευση, μια γενική απόσυρση. Δεν ξέρω για ποιου είδους ποιότητα μπορούμε να μιλάμε, εφόσον διακυβεύονται τα κεκτημένα και τα αυτονόητα. Παρ’ όλα αυτά αντιλαμβάνομαι την ποιότητα, ως στόχευση προς την ουσία. Και τέτοια στόχευση μπορείς να έχεις απ’ τον τρόπο που οδηγείς έως τον τρόπο που σχετίζεσαι με τους άλλους ανθρώπους.
Φανατικός της γάτας
* Μεγάλωσα ανάμεσα σε πολλά σκυλιά και πολλά γατιά! Μικρός θεωρούσα δεδομένο ότι όλοι έχουν ζώα σπίτι τους, όπως έχουν παππού και γιαγιά. Δηλώνω φανατικός της γάτας! Είχα για χρόνια μια παρδαλή αλλά δεν την έχω πια.
