16 C
Athens
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2025

Χριστίνα Δενδρινού: «Τα όρια και τα πλαίσια σου δίνουν τεράστια ελευθερία. Το χάος και η αναρχία όχι»

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου Μια καλλιτέχνιδα ωραία και δυνατή, μια γυναίκα με ισορροπημένο και γερό νου, μια ηθοποιός χαρισματική και ιδιαίτερα καλλιεργημένη, μια παρουσία κομψή, ζεστή, εντυπωσιακή, μυστηριώδης. Ένας υπέροχος άνθρωπος πάνω απ’ όλα είναι η Χριστίνα Δενδρινού, που όσα χρόνια τη γνωρίζω παραμένει ένας υπέροχος άνθρωπος, γιατί η αλήθεια της βρίσκεται στη ματιά της και γιατί η ψυχή της ντύνει το εκφραστικό της πρόσωπο.

Με σπουδές στο Αμερικανικό Κολέγιο Deree – BA in History of Art (Ιστορία της Τέχνης), στην Ecole Internationale de Theatre Jacques Lecoq, στο Παρίσι, με Μεταπτυχιακό στην Υποκριτική στο Royal Holloway, University of London – MA in Arts, Performance Studies, είναι από τους ανθρώπους που πιστεύουν στην ανάγκη συνεχούς βελτίωσης, συμπλήρωσης και αναβάθμισης των γνώσεων, των δεξιοτήτων και των ικανοτήτων τους. Γι’ αυτό και αντιλαμβάνεται την εκπαίδευση ως μια μακροχρόνια διαδικασία που συνεχίζεται δια βίου.

Αρκετό καιρό τώρα η Χριστίνα αιχμαλωτίζει την προσοχή μας και ως φωτογράφος, και μάλιστα ικανότατη και εμπνευσμένη. Ο φακός της ακινητοποιεί συγκεκριμένες στιγμές στο χρόνο, συλλαμβάνοντας μικροσκοπικά τμήματα της πραγματικότητας. Με ενάργεια σκέψης και φιλοσοφική απλότητα, με το ζωντανό πάθος του καλλιτέχνη – στοχαστή συνθέτει τα δικά της φωτογραφικά ποιήματα.

Ασήμαντα συμβάντα των δρόμων αναδύονται με επίμονη εσωτερικότητα και παιγνιώδες αισθητικό βλέμμα στις εικόνες της, συμφιλιώνοντας το υψηλό με την εμπειρία του καθημερινού. Η αδρεναλίνη της χτυπά κόκκινο στα οπτικά ερεθίσματα και κάθε της μέρα είναι γεμάτη με όμορφες στιγμές, που δημιουργούνται από τη ζωή, από τη φύση και τα συναισθήματα. Η Χριστίνα Δενδρινού μας προξενεί ένα είδος έκπληξης καθώς, εκτός από τη χαρά της ζωής, την τρυφερότητα και την κρυφή αλλά αμέριμνη διασκέδαση, εστιάζει και πέρα από αυτό που συμβατικά θεωρείται ωραίο. Ο αθώος και ανθρώπινος σουρεαλισμός του φωτογραφικού της φακού αγκαλιάζει το γκροτέσκο, το αναπάντεχο, αλλά και την κοινωνική σκληρότητα, την ανισότητα και την αδικία με αφηγηματική δύναμη και ευαισθησία.

“Τα όρια και τα πλαίσια σου δίνουν τεράστια ελευθερία. Το χάος και η αναρχία όχι”, δηλώνει στο catisart.gr. “Η φωτογραφία όπως κάθε Τέχνη που αγαπάς, λειτουργεί θεραπευτικά”, τονίζει. Εξομολογείται δε πως “έστω μία φωτογραφία” θα βγάλει και στην πιο… κακή της μέρα.

Στην ερώτηση αν θα φωτογράφιζε ένα ασυνήθιστο γεγονός που θα της τύχαινε στο δρόμο, λέει, σχολιάζοντας μάλιστα και τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ: “Είναι σοκαριστικό, βαθιά θλιβερό και εξοργιστικό αυτό που συνέβη στον Floyd, όμως εάν δεν είχε το κουράγιο η μικρή να το φιλμάρει με το κινητό της, δεν θα είχαμε τις σκληρές εικόνες από ένα από τα εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά απ’ ό,τι φαίνεται στην Αμερική”.

“Το θέατρο για μένα δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να προσαρμοστεί έως ότου σταθεροποιηθεί η κατάσταση με αυτήν την κρίση που περνάμε (το τονίζω) όλοι μα όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη”, υπογραμμίζει.

“Ας ξέρουμε ποιοι είμαστε, το μερίδιο της ευθύνης μας και τι ακριβώς θέλουμε. Προτεραιότητα για μένα είναι η υγεία. Αν είμαστε καλά, τα ξαναχτίζουμε όλα και καλύτερα. Όμως αν δεν έχεις υγεία, ούτε να εργαστείς μπορείς, συνεπώς δεν έχεις να φας, και αν δεν έχεις να φας, πώς θα πας στο θέατρο; Τόσο απλό…”, επισημαίνει.

Για τη συνέχεια εύχεται αγάπη. Όσο και αν ακούγεται ουτοπικό και ρομαντικό. “Εύχομαι αγάπη -λέει- γιατί αυτή είναι η κινητήριος δύναμη για τη ζωή την ίδια”.

 

 

Χριστίνα, σε γνωρίζουμε ως ηθοποιό, παρ’ όλα αυτά αγαπάς και την ενασχόληση με τη φωτογραφία. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τον κόσμο της φωτογραφίας;

*Νομίζω πως η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε πριν καν γεννηθώ. Ο πατέρας μου φωτογράφιζε ερασιτεχνικά και εμφάνιζε τις φωτογραφίες μόνος του. Είχε κάνει το μπάνιο τους φωτογραφικό θάλαμο και είχε για «μοντέλο» του τη μητέρα μου. Μου ‘χε δώσει όταν ήμουν μικρή μια φωτογραφική μηχανή αντίκα – κειμήλιο που είναι τόσο μικρή που θα μπορούσε να την έχει ένας κατάσκοπος. Επίσης δεν θα ξεχάσω το view master, το καλειδοσκόπιο και φυσικά το μικρόβιο του σινεμά από πολύ μικρή ηλικία… Οπότε η επαφή μου με τη φωτογραφία ξεκινάει από πάρα πολύ παλιά. Υπήρχε πάντα στη ζωή μου.

Η φωτογραφία είναι τέχνη;

*Ό,τι σου επιτρέπει να εκφράσεις τον εσωτερικό σου κόσμο, την αγάπη σου, το όραμά σου, τις ευαισθησίες σου, είναι τέχνη. Τώρα υπάρχει Τέχνη και τέχνη και υπάρχουν φυσικά και αυτοί που νομίζουν πως κάνουν Τέχνη ενώ απλά κάνουν τέχνη και αυτοί που δεν κάνουν ούτε καν τέχνη…

 

 

Υπάρχει κάποιος διάσημος φωτογράφος τη δουλειά του οποίου θαυμάζεις και μελετάς;

*Ναι, φυσικά υπάρχουν πολλοί που θαυμάζω και μελετώ, όμως θα ξεχωρίσω αυτήν του Sebastião Salgado. Επίσης μια αγαπημένη μου φωτογράφος είναι η Francesca Woodman. Επιπλέον θαυμάζω τη δουλειά των Josef Sudek, Julia Margaret Cameron, Anton Corbijn, Marc Riboud.

Υπάρχουν θέματα που αγαπάς περισσότερο και επιστρέφεις σε αυτά;

*Τα πορτρέτα, τα πρόσωπα, οι άνθρωποι, τα ζώα.

 

 

Βλέπεις το φωτογραφικό κάδρο και σαν θεατρικό σκηνικό;

*Περισσότερο σαν κινηματογραφικό σκηνικό, αλλά πολλές φορές ναι το κινηματογραφικό είναι και θεατρικό, όπως είναι στις ταινίες του Roy Anderson «Τραγούδια απ’ τον δεύτερο όροφο», «Εσείς οι ζωντανοί», αλλά όπως είναι και τελείως θεατρικό το σκηνικό της ταινίας «Σιωπηλός Μάρτυρας» του Hitchcock. Η φωτογραφία είναι πρόγονος του κινηματογράφου και το θέατρο είναι πρόγονος όλων οπότε, είναι επόμενο να υπάρχει στη ματιά μου η επιρροή και απ’ τα δύο.

Τον καιρό της καραντίνας η φωτογραφία αποτέλεσε ένα καταφύγιο για σένα;

*Φυσικά! Παρακολουθώ και μαθήματα με δύο καταπληκτικούς δασκάλους, τον Γιώργο Ασημακόπουλο και τον Τόλη Χατζηιγναντίου στη σχολή Διαδρομές, οι οποίοι μας ανέθεταν κατά καιρούς και συγκεκριμένα πρότζεκτ. Το θέμα ήταν κυρίως πώς μπορείς να φωτογραφίσεις σε περιορισμένο χώρο. Πώς να εκμεταλλευτείς το χώρο τον περιορισμένο και να βρεις την ελευθερία σου μέσα στο πλαίσιο. Αυτό ήταν ένα γενικό μάθημα για τη ζωή και τη σκέψη. Τα όρια και τα πλαίσια σου δίνουν τεράστια ελευθερία. Το χάος και η αναρχία όχι.

 

 

Όταν πηγαίνεις διακοπές, φωτογραφίζεις;

*Φωτογραφίζω συνέχεια, όταν είμαι διακοπές αλλά και καθημερινά όταν δεν είμαι. Όταν δεν φωτογραφίζω, όπως και όταν δεν τρώω ή όταν δεν κοιμάμαι καλά σημαίνει πως δεν είμαι εγώ η ίδια πολύ καλά μέσα μου. Αλλά βέβαια η φωτογραφία όπως κάθε Τέχνη που αγαπάς, λειτουργεί θεραπευτικά. Όταν δεν είμαι καλά λοιπόν, φωτογραφίζω για να γίνω… οπότε ναι φωτογραφίζω καθημερινά! Έστω μία φωτογραφία θα βγάλω και στην πιο κακή μου μέρα.

Αν είσαι στο δρόμο με τη φωτογραφική κάμερα και συμβεί ένα ασυνήθιστο γεγονός, πώς θα αντιδράσεις;

*Πολύ επίκαιρη η ερώτησή σου ειδικά έπειτα από αυτό που έγινε με τον George Floyd στην Μινεσότα, το οποίο παρακολουθήσαμε όλοι με κομμένη την ανάσα επειδή ακριβώς έπαιρνε βίντεο μια κοπέλα όλη τη φρικιαστική δολοφονία του ανθρώπου αυτού στο πάτωμα από έναν αστυνομικό.
Επίσης ο φωτογράφος που αναφέρω πιο πάνω, αυτός που θαυμάζω, έχει κατηγορηθεί όπως και άλλοι φωτογράφοι που έκαναν φωτογραφία ντοκουμέντο ως προς το κατά πόσο θα μπορούσαν να βοηθήσουν αυτούς που φωτογράφιζαν (Αφρική λοιμούς, πείνα και άλλα πολλά) ή κατά πόσο εκμεταλλεύονταν αυτό που συμβαίνει για να προωθήσουν την Τέχνη τους. Ο Salgado (Δείτε το “Αλάτι της γης” του Wim Wenders) κατ’ εμένα χρησιμοποίησε την Τέχνη του για να φέρει τον Δυτικό κόσμο σε επαφή με αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν ακόμη και σήμερα, σε υπανάπτυκτες χώρες ή ηπείρους όπως η Αφρική. Εκείνη την εποχή όμως (80s, 90s) η φωτογραφία δεν ήταν αυτό που έχει γίνει σήμερα… όλοι σχεδόν έχουν ένα κινητό και όλοι μπορούν να θεωρούνται φωτογράφοι μοντέλα κ.λπ. γιατί έχουν Instagram. Η πληροφορία διαχέεται τόσο γρήγορα, που μπορείς να δεις live κάποιον στην άλλη άκρη του πλανήτη να γαζώνει ένα νησί με «ξένους», ή να μπαίνει σε ένα σχολείο και να γαζώνει τους συμμαθητές του, ή έναν αστυνομικό να πατάει στο λαιμό κάποιον με το γόνατό του για 8:46 λεπτά ώσπου αυτός να ξεψυχήσει, όπως μπορείς να δεις τι έφαγε η τάδε διάσημη και τι είπε ο πρόεδρος της Αμερικής κ.λπ.

 

 

*Για να επανέλθω στην πολύ γόνιμη ερώτησή σου: το πιο πιθανόν είναι να το φωτογραφίσω, βέβαια ας μην αποκλείουμε και ένα ωραίο ασυνήθιστο γεγονός, που τότε σίγουρα θα θέλω να το απαθανατίσω. Βέβαια, πολλές φορές προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως πολλές φορές καλύτερα είναι να βιώνουμε μια εμπειρία παρά να τη φωτογραφίζουμε, όμως μέσα από τον φακό τη βιώνουμε αλλιώς. Γι’ αυτό πολλές φορές, προσπαθώ να μην την έχω τη φωτογραφική μαζί μου. Στην περίπτωση του αδικοχαμένου Floyd ευτυχώς που υπήρξε το κινητό ώστε να εκτεθεί και να ξεγυμνωθεί η βία και ο ρατσισμός, όμως είναι τόσο σκληρό και αδιανόητο που ένας άνθρωπος πέθανε με κοινό γύρω του, που το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ήταν να τον κινηματογραφεί ενώ ξεψυχά… Εγείρονται πάντα διλήμματα για το κατά πόσο ο φωτογράφος βοηθάει ενεργά φωτογραφίζοντας ή αν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο να βοηθήσει ή να σώσει την κατάσταση. Είναι σοκαριστικό, βαθιά θλιβερό και εξοργιστικό αυτό που συνέβη στον Floyd, όμως εάν δεν είχε το κουράγιο η μικρή να το φιλμάρει με το κινητό της, δεν θα είχαμε τις σκληρές εικόνες από ένα από τα εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά απ’ ό,τι φαίνεται στην Αμερική. Για να απαντήσω τελικά στην ερώτησή σου, το πιο πιθανόν είναι να το φωτογράφιζα, αφού ζυγίσω το αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο καλύτερο ή όχι για το συγκεκριμένο συμβάν.

 

 

Όσον αφορά το θέατρο, η έννοια του περιορισμού, παρότι ασύμβατη με την «ελευθερία» που η τέχνη του θεάτρου υπηρετεί, υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει ως ισχυρό κίνητρο για διερεύνηση άλλων τρόπων ή μορφών έκφρασης;

*Φυσικά και πρέπει να γίνει αυτό και πιστεύω θα γίνει. Το θέατρο για μένα δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να προσαρμοστεί έως ότου σταθεροποιηθεί η κατάσταση με αυτήν την κρίση που περνάμε (το τονίζω) όλοι μα όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια εποχή που έχουμε Ίντερνετ (live streaming), μπορούμε να κάνουμε θέατρο για το ραδιόφωνο, θέατρο δρόμου, σε ανοιχτά θέατρα και αναλόγια, έως ότου κάπως σταθεροποιηθεί αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση και επιστρέψουμε στις αίθουσες. Αλλά οι καλλιτέχνες είμαστε τόσο δημιουργικά όντα που δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρούμε άκρη. Να πω επίσης πως η έννοια του περιορισμού είναι ασύμβατη με την ελευθερία μόνο όταν εμείς το επιλέξουμε.

 

 

Συνάδελφοί σου και άνθρωποι των τεχνών εν γένει ξεκίνησαν πρόσφατα την Πρωτοβουλία #SupportArtWorkers. Πιστεύεις ότι τώρα είναι η κατάλληλη συγκυρία για να τεθούν θέματα που χρονίζουν στον κλάδο;

*Έχω τόσα να πω γι’ αυτό, όμως θα αρκεστώ στο ότι φυσικά η συγκυρία είναι κατάλληλη για να επισημάνουμε προβλήματα που υπήρχαν πολλά χρόνια τώρα και κανείς δεν έκανε τίποτα γι’ αυτά και ούτε νομίζω πως θα έκανε μέχρι που χρειάστηκε γιατί βρέθηκε σε αδιέξοδο, όμως χωρίς να ξεχνάμε κάποια πράγματα: 1) Η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από εμάς τους ίδιους, βλέποντας πού έχουμε κάνει οι ίδιοι λάθη και διορθώνοντάς τα. Δεν μπορεί να φταίνε μόνο και πάντα οι άλλοι. 2) Η αλλαγή δε γίνεται από την μία μέρα στην άλλη οπότε χρειάζεται υπομονή και επιμονή. 3) Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου οι καλλιτέχνες. Όλοι οι άνθρωποι όχι μόνο στην Τέχνη και στον Πολιτισμό περνάνε πολύ δύσκολα. Δεν ωφελεί να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, να είμαστε ανυπόμονοι και παράλογοι. 4) Όσο πιο συγκεκριμένος είσαι σε αυτά που ζητάς από τη ζωή σου και απ’ τους άλλους τόσο πιο κοντά θα φτάσεις στο να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου. Ας ξέρουμε λοιπόν ποιοι είμαστε, το μερίδιο της ευθύνης μας και τι ακριβώς θέλουμε. Προτεραιότητα για μένα είναι η υγεία. Αν είμαστε καλά, τα ξαναχτίζουμε όλα και καλύτερα. Όμως αν δεν έχεις υγεία, ούτε να εργαστείς μπορείς, συνεπώς δεν έχεις να φας, και αν δεν έχεις να φας, πώς θα πας στο θέατρο; Τόσο απλό…

 

 

Ποια θα ήταν για σένα η ιδανική επιστροφή στην κανονικότητα;

*Να μην επιστρέψουμε στην κανονικότητα όπως την είχαμε αφήσει. Κυρίως σε σχέση με το περιβάλλον… δυστυχώς όμως όχι απλά επιστρέφουμε στην «κανονικότητα» (που μας έφερε ως εδώ) αλλά και σε χειρότερη εκδοχή της. Καυσαέριο, πλαστικό, σκουπίδια, επιβλαβή νομοσχέδια για τη φύση… οπότε απλά νομίζω πως επισπεύδουμε την εξαφάνισή μας από τη γη. Για μας και για τους απογόνους μας. Και δεν πειράζει… άλλωστε η γη μπορεί μια χαρά χωρίς εμάς. Φυσικά η επιστροφή στην «κανονικότητα» της απλήρωτης ή κακοπληρωμένης εργασίας, στην πολύωρη εξοντωτική εργασία ώστε να πληρώνουμε φόρους και χρέη αλλά να μην έχουμε χρόνο ή χρήμα για να ζήσουμε να ταξιδέψουμε, να απολαύσουμε, δεν είναι επιλογή.

 

 

Τι εύχεσαι, ως καλλιτέχνης και άνθρωπος, για τον πλανήτη;

*Να αρχίσουμε να αγαπάμε εαυτόν για να φερόμαστε και στο περιβάλλον μας, στο σπίτι μας, στη φύση, στα ζώα και στους συνανθρώπους μας με αγάπη και ευγνωμοσύνη και όχι σαν κακομαθημένα πλάσματα που θεωρούν πως τους ανήκουν όλα. Να φερόμαστε σαν ιός ως προς την προσαρμοστικότητά του αλλά όχι ως προς την τοξικότητα και τη μόλυνσή του. Να ευχαριστήσουμε τον πλανήτη έμπρακτα για τη φιλοξενία του και για τα δώρα του. Όσο και αν ακούγεται ουτοπικό και ρομαντικό, εύχομαι αγάπη, γιατί αυτή είναι η κινητήριος δύναμη για τη ζωή την ίδια.

 

 

*Αρχική εικόνα – πορτρέτο Χριστίνας Δενδρινού: Γιάννης Μέσσιος

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -