«Δύο κακά, η απληστία και οι κλίκες
είναι η καταστροφή κάθε δικαιοσύνης»
Τhomas More
***
Η παράσταση κινείται στο πλαίσιο των όσων ακούστηκαν για τον καλλιτεχνικό χώρο τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, μετά το κίνημα metoo, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο και κανείς δεν τόλμησε να τα «σχολιάσει» μέσα απ’ την τέχνη του θεάτρου.
Ακόμα η παράσταση είναι ιδιαίτερη γιατί συνδυάζει το θέατρο με τον κινηματογράφο. Κάτι που δεν έχουμε δει πολλές φορές στην Ελλάδα και ο σκηνοθέτης Αντρέας Παύλου το έκανε περίτεχνα εδώ.
***
Ένας δημοφιλής σκηνοθέτης κινηματογράφου κάνει casting. Πέντε άγνωστοι μεταξύ τους ηθοποιοί που βρίσκονται εκεί, καθόλου τυχαία, γίνονται χωρίς να το γνωρίζουν, το καλλιτεχνικό του πείραμα.
Ο σκηνοθέτης είναι για εκείνους η μεγάλη πόρτα για την καριέρα τους. Εκείνοι είναι για τον σκηνοθέτη, το μέσο για να πρωτοπορήσει. Οι στόχοι διαφορετικοί και η διαδικασία γνωστή.
Σ’ ένα ανθρώπινο πείραμα όμως, ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις το τέλος. Η παρουσία μίας από τους υποψηφίους, θ’ ανατρέψει τα πάντα και το κάστινγκ θα εξελιχθεί σ’ ένα ψυχολογικό παιχνίδι εξουσίας. Τι μπορεί να συμβεί όταν η δικαίωση και η ματαιοδοξία έρχονται αντιμέτωπες;
Λίγα λόγια για το έργο
Το έργο έχει την φύση κινηματο-θεάτρου. Ένα θεατρικό performance με απόδοση κινηματογραφική. Σκηνοθετικά δεν μπορεί να περιέχει τίποτ’ άλλο, από τον απόλυτο ρεαλισμό. Οι θεατές είναι κι εκείνοι «υποψήφιοι», οπότε σκηνικό του έργου θα είναι ο χώρος που θα φιλοξενείται, απ’ την αρχή και κατά τη διάρκεια.
Μέχρι το τέλος οι θεατές πιστεύουν ότι συμμετέχουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται απόλυτοι «κοινωνοί» της διαδικασίας και μπαίνουν κυριολεκτικά «μέσα» στην υπόθεση.
Από τη μέση και μετά, μεταφερόμαστε στην κινηματογραφική θέαση πιο συγκεντρωμένα, αφού το έργο εξελίσσεται αργά σε μια ταινία θρίλερ. Δραματουργικά, οι υποψήφιοι στέκονται όντως μπροστά από μια κάμερα όταν αλληλεπιδρούν με τον σκηνοθέτη, αλλά αυτό εξυπηρετεί σκηνοθετικά και τον ίδιο τον θεατή, όπου παρακολουθεί τους χαρακτήρες μέσα από μια έντονη, εσωστρεφή και πολυεπίπεδη υποκριτική.
Το «casting call» μεταδίδει την πραγματική συνθήκη μιας ακρόασης, μέσα όμως από δύο βασικά στοιχεία που επικρατούν στη θεατρική του απόδοση:
• Το «ονειρικό» στοιχείο του performance, όπου οι υποψήφιοι τραγουδούν και χορεύουν «έξω» από την πλοκή, εκφράζοντας έτσι τη «ρομαντική» φύση του ηθοποιού που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί του.
• Το στοιχείο του «μεγεθυντικού φακού» σε όλους τους χαρακτήρες, για να υπερτονίσει τη συναισθηματική τους κατάσταση, τις διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά και τις σχέσεις που μπορούν ν’ αναπτυχθούν σε μια συνθήκη ακρόασης. Είναι ένα reality, πολύ καλά οργανωμένο, όπου οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν μπροστά από μια κάμερα.
Ο Αντρέας Παύλου γράφει στο σκηνοθετικό του σημείωμα
Το έργο είναι πρωτοποριακό αλλά απλό στη γραφή του, με το περιβάλλον σύγχρονου ρεαλισμού και καθημερινών διαλόγων σε όλο το σώμα του. Ο λόγος του «σκηνοθέτη», καυστικός και ιδιαίτερος, έρχεται σε αντίθεση με τους διαλόγους μεταξύ των υποψηφίων, υπογραμμίζοντας έτσι με πιο «εξπρεσιονιστικό» τρόπο, το πρόσωπο της εξουσίας και το κύτταρο απ’ το οποίο αυτή προέρχεται.
Οι σχέσεις της οικογένειας και όσα καταγράφονται απ’ αυτήν στην παιδική ηλικία, μπορεί να διαμορφώσει όχι μόνο το χαρακτήρα κάποιου, αλλά και την ψυχολογική του κατάληξη. Ένα απ’ τα πρόσωπα του σκηνοθέτη είναι αυτό του εξουσιαστή, η απόλυτη προβολή του πατέρα του στο δικό του πρόσωπο. Μήπως η εξουσία είναι σκληρή γιατί προέρχεται από σκληρότητα; ή ακόμα και βιαιότητα; Μήπως είναι ο τρόπος κάθε ανθρώπου να θεραπεύσει ομοιοπαθητικά, αυτό από το οποίο πάσχει; Γι’ αυτό το πρόσωπό της είναι άγριο και αδίστακτο;
Απ’ την πλευρά των πέντε χαρακτήρων, το έργο θέτει σοβαρά ζητήματα της σύγχρονου καλλιτεχνικού και όχι μόνο «τοπίου». Το κλειστό και αποστειρωμένο σύστημα των στημένων ακροάσεων, της αναξιοκρατίας και των συμφερόντων που αυτή εξυπηρετεί, της άκαρπης προσπάθειας του ηθοποιού να υπάρξει μέσα σ’ αυτό το κλειστό σύστημα και ν’ αποδείξει την αξία του, τη διπλή επαγγελματική ζωή που αναγκάζεται να έχει, αλλά και την εικόνα που έχουν τα γύρω περιβάλλοντα για εκείνον.
Με το ανατρεπτικό του «τελείωμα», το οποίο όμως δεν δίνει το τέλος, το έργο, μας προετοιμάζει για μια ενδεχόμενη δικαίωση των πέντε υποψηφίων, αφού το παιχνίδι εξουσίας αλλάζει και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Έχει όμως η δικαίωση μεγαλύτερη δύναμη απ’ τη δόξα ή ο άνθρωπος θα είναι πάντοτε θύμα της φιλοδοξίας του;
ΠΑΤΗΣΤΕ “ΚΛΙΚ” ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER
https://www.facebook.com/redjaspertheatre/videos/913863876884976
Ταυτότητα παράστασης
«Casting call»
Σύλληψη/ Σκηνοθεσία: Αντρέας Παύλου
Συγγραφή έργου / Βοηθός σκηνοθέτης: Στέλλα Ρουσάκη
Μουσική επιμέλεια: Mάρκος Ευαγγέλου
Χορογραφία: Aντρέας Παύλου
Φωτογραφία- βίντεο: Aντρέας Παύλου
Τεχνική υποστήριξη- Επεξεργασία αφίσας: Mανώλης Δαπόντες
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρίνος Ευτυχίου, Στέλλα Ρουσάκη, Στέλλα Κοσμοπούλου, Μελίνα Καλπία, Ειρένα Κυπριανού, Τζο Φτούλη, Στέφανη Νεοφύτου
Ευγενική παραχώρηση του τραγουδιού «Άντρας ήσουνα μπανάνα» που ακούγεται στην παράσταση: Nwaina
Mια χορηγία της εταιρείας PunkRabbit.Gr
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Στις 21:15
Στο Red Jasper Cabaret Theatre
Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη
Ακριβώς δίπλα στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας
Διάρκεια: 80 λ.
Προπώληση
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ “ΚΛΙΚ”
επίσης
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ “ΚΛΙΚ”
Από αριστερά: Στέλλα Ρουσάκη, Στέλλα Κοσμοπούλου, Μαρίνος Ευτυχίου, Τζο Φτούλη, Μελίνα Καλπία, Στέφανη Νεοφύτου, Ειρένα Κυπριανού.
Ποιος είναι ο σκηνοθέτης
Ο Αντρέας Παύλου γεννήθηκε στην Κύπρο στις 23 Μαΐου του 1996. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε με άριστα.
Παράλληλα ολοκλήρωσε σεμινάρια σκηνογραφίας και ενδυματολογίας θεάτρου στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δερματοστιξία στο ΙΕΚ Άλφα Θεσσαλονίκης.
Ως δημιουργός προσεγγίζει το queer στοιχείο και προσπαθεί μέσα από τη διαδικασία να ενημερώσει, να αφυπνίσει και να προβληματίσει, ως μια δική του παιδική ανάγκη.
Ως εικαστικός, ασχολείται αυστηρά με την εικόνα και τα τελευταία χρόνια φλερτάρει με τον κινηματογράφο. Έχει δημιουργήσει συνολικά 7 μικρού μήκους ταινίες που κατάφεραν να ταξιδέψουν σε Ελλάδα, Κύπρο και εξωτερικό. Σε μερικές από αυτές, αποδόθηκαν τιμές και βραβεία.
Στη Θεσσαλονίκη για 4 χρόνια ασχολήθηκε με τη φιλοτέχνηση των επισήμων αφισών του GLAD FILM FESTIVAL.
Ως μαθητής, διακρίθηκε πάνω από 20 φορές σε Παγκύπριους και Πανευρωπαϊκους διαγωνισμούς τεχνών (εικαστικά, βίντεο και φωτογραφία).
Πιστεύει στη χρονικότητα και στο να παράγει κανείς τέχνη ακόμα και με τα πιο απλά μέσα και υλικά. «Η τέχνη δεν έχει κανόνες και αλίμονο αν νιώθαμε ανελεύθεροι στον κόσμο της».
