11.1 C
Athens
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2025

Αθανασία Κουρκάκη: Για να έρθουν οι αλλαγές πρέπει να παλέψεις

Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…

Γράφει η Αθανασία Κουρκάκη

Μια ζωή χάνεις και κερδίζεις και αυτά τα δυο συνδέονται μεταξύ τους, εξαρτάται το ένα από το άλλο, κάτι πεθαίνει κάτι άλλο γεννιέται. Ναι είναι δύσκολο, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Ήρθαν τα πάνω κάτω για όλη την ανθρωπότητα και αυτό δεν έχει φέρει απαραίτητα μόνο καταστροφές.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι αλλαγές δεν έρχονται από τη μια στιγμή στην άλλη, πρέπει να παλέψεις για αυτές. Ζούμε σε έναν πόλεμο κυρίως αξιών. Να βγεις στο δρόμο να φωνάξεις. Άμα σε χτυπήσουν αδίκως – όπως συχνά συμβαίνει – οφείλεις να χτυπήσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια δεν είναι η λύση. Το έχουμε δει. Δεν λειτούργησε ποτέ.
Δεν είναι απαραίτητα καλό μόνο να κερδίζεις. Μία απώλεια μπορεί να σε πάει και πολύ μπροστά. Όλο αυτό το διάστημα βρέθηκα και χάθηκα με εμένα, πόνεσα για ανθρώπους που δεν υπήρχαν στη ζωή μου όπως παλιά, δέθηκα με κάποιους άλλους, αν και δούλευα δεν έκανα αυτό που αγαπούσα και πάλευα κάθε μέρα να δημιουργώ, να τραγουδώ γιατί ξέρω ότι μου κάνει καλό, να γυμνάζομαι για να βρίσκω το κέντρο μου, να ξυπνάω για να βγάλω το σκύλο μου βόλτα.
Αυτό που ίσως βοηθάει είναι να βλέπεις κάθε μέρα τα δώρα που σου έχει χαρίσει το σύμπαν. Ναι έχει γίνει καραμέλα η φράση αυτή, αλλά είναι η μόνη αλήθεια τι να κάνουμε τώρα;
Κάθε μέρα προσπαθώ να τα γράφω, να παίρνω δύναμη από το μεγαλύτερο φως, τον ήλιο, από ένα δέντρο, από ένα ποίημα, από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που περπατά στο δρόμο χέρι χέρι, από μια χαζή σειρά στο Netflix, από μια ταινία του Κασσαβέτη.
Να είμαι ανοιχτή σε όλα. Να προσαρμόζομαι στις καταστάσεις με το δικό μου τρόπο.
Να αγκαλιάζω τον πόνο, να κλαίω, να λέω είναι ΟΚ να μην ξέρω τι θέλω.
Και ταυτόχρονα να είμαι πάνω από τα συναισθήματα.
Τέλος, αυτό που παρατηρώ στους γύρω μου και στον εαυτό μου είναι ότι το μεγαλύτερο άγχος πηγάζει από το να πιέζουμε τον εαυτό μας να είναι πάντα καλά και να έχουμε ανάγκη να το δείχνουμε. Δεν πειράζει να είμαστε και λυπημένοι. Η ευτυχία είναι ομορφότερη όταν έρχεται μετά από βαθιά θλίψη.
Χρέος μου είναι να αγκαλιάζω το διαφορετικό που συνήθως είναι και το πιο όμορφο, το πιο τρυφερό, το πιο αληθινό. Αυτό παρατηρώ. Και έτσι θα αγκαλιάσουν και εμένα οι άλλοι. Όλοι το έχουμε ανάγκη.
Δεν περιμένω κάτι.
Θέλω να δρω και να αντιδρώ. Θέλω να φτιάχνω τα δικά μου παραμύθια. Η ζωή μου να είναι μια ταινία.

***

Από Οκτώβρη περιμένω να ξεκινήσει η παράσταση «Συμφορά από το πολύ μυαλό», του Γκριμπογέντοφ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στο Θέατρο Κυκλάδων.
Ετοιμάζουμε δυο βίντεο από τραγούδια που είχαμε ηχογραφήσει πέρυσι με τη Βαλέρια Δημητριάδου. Μια μικρού μήκους ταινία που παλεύουμε από το Μάιο να την κάνουμε και οι συνθήκες δεν έχουν ευδοκιμήσει ακόμα σε σκηνοθεσία Κώστα Λένη από την ομάδα cinemascoop.
Ο Βασίλης Μαγουλιώτης έγραψε και σκηνοθέτησε «Τη χρόνια του Υδροχόου» όπου και συμμετείχα. Μπορείτε να το ακούσετε στη σελίδα του Θεάτρου Τέχνης. Καμαρώνω τόσο για αυτόν γιατί είναι αδερφός…

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -