Η γάτα μιλά.
Μιλά; Και τι λέει;
Λέει τις νύφες και το χιόνι να μαυρίσεις
με ένα μολύβι που να είναι αιχμηρό,
πως πρέπει να αγαπάς το γκρίζο χρώμα
και να λατρεύεις τον μουντό καιρό.
Η γάτα μιλά.
Μιλά; Και τι λέει;
Να τυλιχτείς στη βραδινή εφημερίδα,
σε ένα σακί όπως τις πατάτες να χωθείς
κι αυτό το ρούχο ανάποδα να το γυρίζεις,
ποτέ με ένα καινούργιο στη ζωή να μην ντυθείς.
Η γάτα μιλά.
Μιλά; Και τι λέει;
Λέει το Ναυτικό να καταργήσεις,
πως ως και τη σημαία πρέπει να μαυρίσεις,
κεράσια επίσης, παπαρούνες και το άνοιγμα της μύτης
και πάνω στα γεράνια στάχτη να σκορπίσεις.
Πρέπει – η γάτα συνεχίζει –
να τρέφεσαι μονάχα από νεφρά, συκώτι, σπλήνα
και με του ξέπνοου πνεύμονα τη χαλασμένη γλίνα·
σπλάχνα σκληρά, μπαγιάτικα να τρως για να χορτάσεις,
ούρα νεφρών ανέρωτα να πίνεις αν διψάσεις,
σε μαυρισμένη κατσαρόλα να τα μαγειρεύεις –
έτσι να συντηρείσαι κι έτσι τη ζωή σου να πορεύεις.
Κι εκεί, στον τοίχο πάνω, που παλιά αναμασούσε
μια πράσινη εικόνα ένα τοπίο διαρκώς,
πρέπει με το αιχμηρό μολύβι σου να γράψεις
τη λέξη μες στο κάδρο «Ασκητισμός». Γράψε: «Ασκητισμός».
Αυτό, λοιπόν, λέει η γάτα: «Γράψε, Ασκητισμός!»
Günter Grass, «Δυο ποιήματα» (μτφρ. Γιώργος Καρτάκης)
