Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Φέτος παίζει στη δυνατή και εύστοχη ταινία «Η Δουλειά της», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Labôt και στη νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, ένα δράμα χαρακτήρων, «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών». Παράλληλα βρίσκεται σε πρόβες για την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» του Ερρίκου Ίψεν, σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου, που θα παρουσιαστεί στο BIOS. Υποδύεται την Τέα, μια κοπέλα γλυκιά και δυνατή, η οποία της θυμίζει «τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής των Τσιγγάνων» που τόσο αγαπά. Μια νέα γυναίκα που περιπλανιέται, που εγκαταλείπει τη σιγουριά, που κάνει μια καινούργια αρχή, που ρισκάρει.
Η Αρετή Σεϊνταρίδου γεννήθηκε στη Δράμα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Συνεργάστηκε με τα θέατρα της Γαλλίας: La Filature (Scene Nationale de Mulhouse), La Comedie de Reims (Festival Reims Scenes d’Europe) και το Opéra Grand Avignon, (Festival d’Avignon). Τον Σεπτέμβριο φεύγει με υποτροφία για τη Ρωσία, όπου θα σπουδάσει σκηνοθεσία θεάτρου.
Ως ηθοποιός η Αρετή Σεϊνταρίδου είναι δυναμική, εύθραυστη και πάντα βαθιά μελετημένη. Μια ιδιαίτερη καλλιτέχνιδα που με το λαμπερό ταμπεραμέντο της επιβάλλεται, κρατώντας τους προβολείς πάνω της, σε αρμονία πάντα με το σύνολο. Η ικανότητα επικοινωνίας και ο συγχρονισμός της μαρτυρούν το δυνατό της ταλέντο και τη γερή της κατάρτιση.
Οι ερμηνείες της σε ρόλους απαιτητικούς και γοητευτικούς, έχουν τεχνική αρτιότητα και ξεχωριστή εκφραστικότητα.
Ένα κορίτσι γεμάτο ζωτικότητα και τρυφερότητα, θερμό και χαριτωμένο, που το ονειροπόλο του βλέμμα σε κατακτά. Ένα χάρμα ώτων και οφθαλμών.
Η Αρετή πιστεύει στο ταλέντο των φίλων της και των συμφοιτητών της. Πιστεύει στη γενιά της και γνωρίζει πολύ καλά το «γιατί». Στην κοινωνικά ευαισθητοποιημένη γενιά της. Μια γενιά που έχει σημαδευτεί από τα προβλήματα της εποχής μας. Μια γενιά με ανοιχτό μυαλό, πολίτες του κόσμου με άπειρες ευκαιρίες που έχει κίνητρα για να αλλάξει όσα δεν ταιριάζουν στον κόσμο που θέλει να χτίσει. Μια γενιά που όταν βλέπει μια σταγόνα νερού, ονειρεύεται λίμνες, ποτάμια, ωκεανούς ολόκληρους. «Χαίρομαι πολύ όταν είμαστε δημιουργικοί, όταν παίρνουμε πρωτοβουλίες, όταν δεν είμαστε εκτελεστικά όργανα, όταν δεν συμβιβαζόμαστε, όταν διαβάζουμε, όταν ερωτευόμαστε, όταν δεν φοβόμαστε», μου λέει.
* Γεννήθηκα στη Δράμα. Η μητέρα μου είναι από τη Ρωσία και ο πατέρας μου από τον Πόντο. Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Δράμα και στο χωριό μου, την Καλλίφυτο. Μετά μετακομίσαμε στον Πειραιά και τώρα μένω μόνη μου στην Αθήνα.
-Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Σκαρφαλώναμε στο αγαπημένο μας δέντρο στο χωριό και λέγαμε τα μυστικά μας με την ξαδέλφη μου την Αλεξάνδρα. Σε αυτό το δέντρο μπορούσαμε να εξομολογηθούμε τα πάντα. Όλα επιτρέπονταν! Θυμάμαι τις πρώτες βόλτες μας με το μηχανάκι, τα πρώτα ατυχήματα, τις βόλτες μας στο νεκροταφείο…
Κάθε μέρα μετά το σχολείο πηγαίναμε σε μια οικοδομή και προσπαθούσαμε να σώσουμε ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι Τουίτι, που είχε εγκλωβιστεί σε έναν γκρεμό με τον δίδυμο αδελφό μου Δημήτρη και την παιδική μας φίλη, Έφη. Μια μέρα τα καταφέραμε!
-Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου; Τι σου τη θυμίζει;
* Η Θεία Ζάννα μας έφτιαξε χοτ ντογκ και αποφάσισε να μας πάει στο τσίρκο. Ήμουν πολύ μικρή. Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση που θυμάμαι. Μαγικά πράγματα, ακροβάτες, χρώματα πολλά και ζώα! Δεν τα ξεχνώ ποτέ…
-Γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
* Ήμουν 14 ετών. Χόρευα μια μέρα μπροστά στον καθρέφτη και ο μεγάλος μου αδελφός ο Κώστας είπε στη μαμά μου: «Η Αρετή χορεύει πολύ ωραία, πρέπει να τη γράψουμε σε μια σχολή χορού». Με γράψανε σε μια σχολή χορού στον Πειραιά και επειδή δεν μπορούσα να συγχρονιστώ με τα άλλα παιδιά στον χορό, στις εξετάσεις μας το καλοκαίρι στο Βεάκειο Θέατρο, η δασκάλα μου μού είπε: «Λοιπόν Αρετή, εσύ θα βγεις στην αρχή της παράστασης μόνη σου και θα πεις έναν μονόλογο, θα φωνάζεις κάποια ονόματα νεκρών. Ανέβηκα λοιπόν, πήγα στο κέντρο της σκηνής, φορούσα και ένα χειλόφωνο, ένιωσα τα φώτα να με τυφλώνουν. Όλα αυτά τα μάτια να με κοιτούν και εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι τώρα εδώ πάνω μπορώ να πω ό,τι θέλω και όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εδώ για να με ακούσουν. Αμέσως γράφτηκα σε ένα θεατρικό εργαστήρι, μετά έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και ύστερα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου και σπούδασα.
-Ποιοι υπήρξαν οι αγαπημένοι δάσκαλοί σου;
* Ο αγαπημένος μου δάσκαλος υπήρξε ο Δημήτρης Ήμελλος. Με ενέπνευσε και του οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη.
-Βρίσκεσαι σε πρόβες για την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου, που θα παρουσιαστεί στο BIOS. Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε Ίψεν; Σε ποια ενδιαφέροντα και αναζητήσεις του σύγχρονου ελληνικού κοινού απαντάει η επιλογή αυτού του έργου;
* Δεν επέλεξα εγώ το έργο. Μου έγινε η πρόταση και επειδή θεωρώ το έργο μεγαλειώδες και γνώριζα κάποιους από τους συντελεστές γιατί είχαμε ξαναδουλέψει μαζί, δέχτηκα να το κάνω. Δεν ξέρω αν κάποιο έργο απαντάει ποτέ σε κάποιες αναζητήσεις, σίγουρα μπορείς να σχετιστείς με ένα έργο. Να καταλάβεις αν σε αφορά ή όχι.
-Τι αντιπροσωπεύει η Τέα, της οποίας το ρόλο υποδύεσαι;
* Η Τέα για μένα δεν είναι κάποια ιδέα. Είναι ένα κορίτσι που διψάει για ζωή. Έχει πολύ έντονο το αίσθημα της επιβίωσης. Αφοσιώνεται σε αυτούς που αγαπάει ολοκληρωτικά. Δεν φοβάται τη ζωή. Μου θυμίζει πολύ τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής των Τσιγγάνων που αγαπώ πολύ. Δεν έχει σπίτι, όπως λέει η ίδια στην Έντα, δεν είχε ποτέ. Και περιπλανιέται. Εγκαταλείπει τα πάντα, κάνει μια καινούρια αρχή. Ρισκάρει.
-Πότε ξεκίνησε η σχέση της Τέα με την Έντα;
* Η σχέση της Τέα και της Έντα ξεκίνησε από το σχολείο όταν η Έντα κάθε φορά που τη συναντούσε τυχαία στη σκάλα της τραβούσε τα μαλλιά και μια φορά την απείλησε πως θα της τα κάψει.
-Τι σχέση έχει ο όρος «ιψενικό τρίγωνο» με την «Έντα Γκάμπλερ»; Η Τέα αποτελεί πλευρά κάποιου ή κάποιων τριγώνων;
* Σίγουρα η Τέα αποτελεί και εκείνη πλευρά στο τρίγωνο, καθώς είναι ο παλιός έρωτας του Τέσμαν και ο Τέσμαν πια είναι παντρεμένος με την Έντα. Είναι αφοσιωμένη στον Άιλερτ Λέβμποργκ και ο Άιλερτ είναι αφοσιωμένος στην Έντα. Οπότε σίγουρα είναι μέρος δύο τριγώνων τουλάχιστον.
-Έχει ευάλωτο σημείο η συνετή Τέα;
* Νομίζω πως το ευάλωτο σημείο της είναι ο φόβος της εγκατάλειψης. Πρέπει να είναι χρήσιμη πάντα για κάποιον ή για κάτι.
-Αν και η δομή του έργου είναι δραματική πέρα για πέρα, ωστόσο μπορούν να συνυπάρξουν και πιο ανάλαφρα στοιχεία;
* Φυσικά. Κατά τη γνώμη μου πάντα μπορούν να συνυπάρξουν ανάλαφρα στοιχεία. Εξαρτάται πάντα από τη ματιά που θα δεις τα πράγματα και από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις και στη ζωή σου! Αν δεν έχεις χιούμορ στη ζωή σου δεν έχεις ούτε στο έργο σου.
-Φέτος παίζεις και στην ταινία «Η Δουλειά της», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Labôt και στη νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών». Τι έχεις να πεις γι’ αυτές τις συνεργασίες;
* Πολύ ωραίες συνεργασίες με καλό κλίμα! Με τον Σύλλα είχα συνεργαστεί ξανά. Με τον Νίκο πρώτη φορά. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις.
-Ποιους ρόλους υποδύεσαι στις συγκεκριμένες ταινίες;
* «Στη Δουλειά της» υποδύομαι τη Βάνια, μια νέα κοπέλα, την οποία προσλαμβάνουν σε ένα πολυκατάστημα ως καθαρίστρια, με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά της μια άλλη καθαρίστρια. Και στην ταινία του Σύλλα υποδύομαι μια νεαρή φοιτήτρια στο Μεσολόγγι, την οποία ανακρίνουν στο αστυνομικό τμήμα ύστερα από μια ξέφρενη νύχτα σε μια παραλία.
-Έχεις παίξει και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Σε ποιο από τα δύο μέσα αισθάνεσαι μεγαλύτερη ελευθερία;
* Δεν ξέρω αν αισθάνομαι ελευθερία, πιο πολύ αισθάνομαι ένα είδος εξαφάνισης και αυτό μου προκαλεί κάτι ευχάριστο. Απλά στο θέατρο συμμετέχει και ο κόσμος σε αυτή την εξαφάνιση ενώ στο σινεμά μπορεί να εξαφανίζεσαι στα γυρίσματα, αλλά ο κόσμος συμμετέχει όταν έχεις ήδη εμφανιστεί, έχεις επιστρέψει στην πραγματικότητα και παρακολουθείς την ταινία πια σαν θεατής. Και τα δύο μέσα σταματούν τον χρόνο και αυτό είναι κάτι που με γοητεύει πολύ.
-Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
* Τον Σεπτέμβριο φεύγω στη Ρωσία. Πήρα μια υποτροφία που μου καλύπτει τα έξοδα για να σπουδάσω σκηνοθεσία στο θέατρο και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Είναι μια μεγάλη αλλαγή.
-Όταν παρακολουθείς μια παράσταση, νιώθεις θεατής ή ηθοποιός;
* Όταν παρακολουθώ μια παράσταση ή μια ταινία και μου αρέσει πολύ, την παρακολουθώ ως θεατής γιατί ταξιδεύω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όταν δεν μ’ αρέσει, είναι σαν να μπαίνουν όλες οι ειδικότητες μέσα μου και προσπαθούν να επέμβουν μανιωδώς.
-Θεωρείς το σκηνογράφο, τον ενδυματολόγο, το φωτιστή, όλους τους συντελεστές, το ίδιο σημαντικούς για μια παράσταση;
* Όλοι οι συντελεστές είναι πολύ σημαντικοί γιατί όλοι υποστηρίζουν, ο καθένας με το δικό του μέσο, την ίδια ιστορία.
-Με ποιους χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
* Δυσκολεύομαι να συνεργαστώ με ανθρώπους που φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη της δουλειάς τους, που φορτώνουν τις ευθύνες στους άλλους. Με αυτούς που κάνουν εκπτώσεις στη δουλειά τους. Με αυτούς που ασχολούνται με τα γύρω γύρω και όχι με την ουσία της δουλειάς, με αυτούς που έχουν δεύτερες σκέψεις, με αυτούς που λένε ψέματα, με αυτούς που δεν έχουν προσωπική φωνή και με αυτούς που δεν παίρνουν κανένα ρίσκο σε τίποτα και θέλουν να νιώθουν ψευτοασφαλείς.
-Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία ή δύο αγαπημένες ηρωίδες που θα ήθελες να ερμηνεύσεις, ποιες θα ήταν και γιατί;
* Λατρεύω τη Σόνια από τον «Θείο Βάνια».
-Στο ημερολόγιό σου ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
* Πρωτοχρονιά, 01.01.19: Ποιητική βραδιά με δύο αγαπημένους φίλους. Γιατί οι ευχές που κάναμε πραγματοποιήθηκαν.
-Πόσο μας καθορίζει, κατά τη γνώμη σου, η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας;
* Ο Προυστ είπε: «Δεν είμαστε ύλη είμαστε το σύνολο των εντυπώσεων που έχουν οι άλλοι για εμάς». Δεν ξέρω. Σίγουρα με τις πράξεις μας, οι άλλοι σχηματίζουν μια εικόνα για εμάς, ο καθένας τη δίκη του. Τώρα το πόσο μας καθορίζει αυτό και μας επηρεάζει δεν ξέρω. Σε εμένα πάντως, έχω παρατηρήσει πως κάποιες φορές δεν με ενδιαφέρει καθόλου η εικόνα που θα σχηματίσει κάποιος γιατί η εικόνα που έχω εγώ είναι ισχυρότερη. Κάποιες άλλες φορές ίσως η εικόνα η δική μου είναι αδύναμη και οι εικόνες που σχηματίζουν οι άλλοι είναι ισχυρότερες. Δεν ξέρω. Η Τέα λέει στην Έντα: «Ο κόσμος ας πει ό,τι θέλει! Εγώ έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω»…
-Πιστεύεις ότι έχουμε ικανή θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;
* Θα μπορούσαμε να έχουμε πιο ικανή. Σίγουρα γίνονται προσπάθειες. Αλλά έχουμε τόσες πολλές δραματικές σχολές, αποφοιτούν τόσοι πολλοί ηθοποιοί κάθε χρόνο και έχουμε λίγους σκηνοθέτες. Δεν έχουμε σχολές σκηνοθεσίας στο θέατρο, ούτε κάποια μέθοδο υποκριτικής και έτσι δεν έχουμε κοινό κώδικα, κοινή γλώσσα μετά στη δουλειά μας, ούτε με τους συναδέλφους ούτε με τον σκηνοθέτη. Σε κάθε συνεργασία ψάχνεις αυτή την κοινή γλώσσα και κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που σε καθυστερεί και σε αποπροσανατολίζει. Εκτός κι αν δουλεύεις αυστηρά μόνο με ανθρώπους που έχεις επιλέξει και έχεις ήδη αποκτήσει μια κοινή οπτική αλλά συνήθως μια τέτοια συνθήκη δεν έχει χρήματα.
-Υπάρχει καλλιτεχνική δημιουργικότητα σήμερα στη χώρα μας;
* Καλλιτεχνική δημιουργικότητα υπάρχει αλλά σπανίζει. Όταν τη συναντώ σε κάποια παράσταση ή σε κάποια ταινία βλέπω την παράσταση ή την ταινία και δύο και τρεις φορές γιατί με συγκινεί. Αλλά δυστυχώς όταν παρακολουθώ παραστάσεις συναντώ πιο συχνά επιχειρηματικές ιδέες παρά καλλιτεχνικές.
-Ο σημερινός καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος, κατά τη γνώμη σου, ή όχι;
* Ο καλλιτέχνης πάντα φανερώνει την πολιτική του θέση με το έργο του.
-Τι θα ήθελες να πεις για τη γενιά σου;
* Πιστεύω πολύ στη γενιά μου. Πιστεύω στους φίλους μου. Χαίρομαι πολύ όταν είμαστε δημιουργικοί, όταν παίρνουμε πρωτοβουλίες, όταν δεν είμαστε εκτελεστικά όργανα, όταν δεν συμβιβαζόμαστε, όταν διαβάζουμε, όταν ερωτευόμαστε, όταν δεν φοβόμαστε.
-Τι θα ήθελες να ευχηθείς γενικά;
* Εύχομαι υγεία, αγάπη και έντονες εμπειρίες.
-Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Αυτή τη στιγμή δεν έχω κατοικίδιο αλλά θα θυμάμαι πάντα την Τζένη, τον Όσκαρ, τον Άζρα και την Κίμπα που με μεγάλωσαν…
-Ευχαριστώ πολύ, Αρετή!
* Κι εγώ σας ευχαριστώ!
Βιογραφικό
Αρετή Σεϊνταρίδου – Ηθοποιός
Γεννήθηκε στη Δράμα το 1993. Σπουδές: Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών (2014). Παρακολούθησε σεμινάριο υποκριτικής και σκηνοθεσίας με τους Σ. Λιβαθινό, Έ. Ανδριανού, Τσ. Γκραουζίνις και Δ. Ήμελλο. Συμμετείχε σε project του Γ. Ζαμπουλάκη Private Public (φεστιβάλ Back to Athens), στο διεθνές φεστιβάλ Μan in Fest στη Ρουμανία ως μέλος της ομάδας Εrroristas, σε performance στη μουσική σκηνή του Gagarin σε live των Yianneis, καθώς και στις παραστάσεις «Ευτυχισμένες μέρες στους Τεφρούς Κήπους» (σκην. Κ. Γκουλιώνη, θέατρο 104), «Ερωφίλη» (σκην. Κατερίνας Ζησούδη, Ωδείο Αθηνών), 6 a.m. How to disappear completely (ομάδα Blitz στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών).
Δείγμα της δουλειάς της αποτελούν επίσης οι παραστάσεις: Το σώσε σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση Κεντρική Σκηνή (2018), Ανεμοδαρμένα Ύψη σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού (2017) ΚΘΒΕ – Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών
Κινηματογράφος: Αρετή (σκην. Π. Παπαδοπούλου, μικρού μήκους), Α Blast (σκην. Σ. Τζουμέρκας), Interruption (Κλέλια, σκην. Γ. Ζώης), Μοderation (Oracle, σκην. Α. Kirschner), Ο γιος της Σοφίας (Νίνα, σκην. Ε. Ψίκου), «Η Δουλειά της» του Νίκου Labôt, «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα.
Συνεργάστηκε με τα θέατρα της Γαλλίας: La Filature (Scene Nationale de Mulhouse), La Comedie de Reims (Festival Reims Scenes d’Europe) και στο Opéra Grand Avignon, (Festival d’Avignon).
- Διαβάστε επίσης:
Την “Έντα Γκάμπλερ” του Ερρίκου Ίψεν σκηνοθετεί η Ζωή Χατζηαντωνίου στο Bios
- Η αρχική φωτογραφία του θέματος είναι της Αλεξάνδρας Δεληθέου από την παράσταση “Έντα Γκάμπλερ”.
