Σε ηλικία 103 ετών έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Δευτέρας η Αυστριακή συγγραφέας, εβραϊκής καταγωγής, Έλσι Σλόνιμ, που από το 1939 κατοικούσε στην Κύπρο. Η Σλόνιμ διέμενε από τη δεκαετία 1960 στο οικογενειακό της σπίτι στην κατεχόμενη Λευκωσία, εντός της τουρκικής στρατιωτικής ζώνης, κοντά στο ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας», μέσα στην απαγορευμένη Τουρκική Στρατιωτική Ζώνη.
Η κηδεία και η ταφή της θα γίνει στο εβραϊκό κοιμητήριο της Λάρνακας, δίπλα στον τάφο του συζύγου της, του γεωπόνου Δαυίδ Σλόνιμ (David Slonim), ιδρυτή της μεγάλης φυτείας εσπεριδοειδών στο Φασούρι Λεμεσού, ο οποίος απεβίωσε το 2007 στα 101 του χρόνια.
Τα δυο παιδιά τους πέθαναν λίγα χρόνια μετά τον πατέρα τους – η κόρη τους Rachel Daphne το 2009 στα 61 της χρόνια από καρκίνο και ο γιος τους Reuven το 2011 στα 69 του χρόνια από ανακοπή καρδιάς. Η Elsie Slonim έχει τρία εγγόνια και πέντε δισέγγονα που ζουν όλα στο εξωτερικό – τα περισσότερα στις ΗΠΑ και κάποια στο Ισραήλ όπου διαμένει και η μεγαλύτερη αδελφή της Stella που είναι 105 χρόνων. Μαζί της μέχρι το θάνατο της ήταν μόνο ο σκύλος της Schatzi…
Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1917 στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στο Μπάντεν της Αυστρίας απ’ όπου υποχρεώθηκε να φύγει λόγω της ανόδου των ναζί, πριν μετακομίσει στην Κύπρο το 1939 όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής της.
Έζησε μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, που χαρακτηρίζεται από εκτοπισμούς, εξορίες και προσωπικές αναποδιές, με την ίδια όμως να βρίσκει πάντοτε το κίνητρο για να ξεκινά εκ νέου, να είναι αισιόδοξη για το μέλλον και αυτοσαρκαστική με τον εαυτό της.
Υπήρξε μια αξιοθαύμαστη αυτόπτης μάρτυς της Ιστορίας: οι αναμνήσεις και τα βιώματά της από τη ζωή που πέρασε στην Αυστρία, τη Ρουμανία, τις ΗΠΑ, την Παλαιστίνη/ Ισραήλ, τη Γαλλία και την Κύπρο αποτέλεσαν τον πυρήνα των αυτοβιογραφικών βιβλίων της με τίτλο «Lemons from Paradise» που εκδόθηκε το 2012 και «Ahead of Time – The First Century of My Life» που εκδόθηκε το 2017.
Απόσπασμα από το «Lemons from Paradise»
«Αποφάσισα να μην εγκαταλείψω το σπίτι μου λόγω των εχθροπραξιών. Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς ως συνήθως και κοίταξα έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου μου. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν είδα έναν ουρανό γεμάτο με Τούρκους αλεξιπτωτιστές που κατευθύνονταν στον κήπο του σπιτιού μου και στα διπλανά χωράφια… Προηγήθηκε μια στιγμή απόλυτης σιωπής και ύστερα ήχησαν με δαιμονισμένο θόρυβο σειρήνες και εκρήξεις από όλες τις κατευθύνσεις…
Ο πόλεμος μαινόταν πάνω από τα κεφάλια μας για τρεις βδομάδες που τις βγάλαμε στο υπόγειο καταφύγιο του σπιτιού… Ένα απόγευμα, στις 24 Αυγούστου 1974, ακούσαμε φωνές στα Τουρκικά και μετά κάποιος να φωνάζει στα Αγγλικά αν είναι κανείς στο σπίτι. Ήταν ένας οπλισμένος Τούρκος αξιωματικός και ένας επίσης βαριά οπλισμένος Τουρκοκύπριος νεαρός με πολιτικά ρούχα που γνώριζε τον άντρα μου, γιατί ο πατέρας του δούλεψε για χρόνια στη φυτεία στο Φασούρι και ο άντρας μου τον φρόντισε όταν αρρώστησε. Ο αξιωματικός μάς διαβεβαίωσε ότι στρατιώτες θα προσέχουν το σπίτι επί 24ωρης βάσης για να μη μας ενοχλήσει κανείς.
Για μας ο πόλεμος τέλειωσε εκείνη τη μέρα, όχι όμως και οι επιπτώσεις του. Το σπίτι μας είχε διαλυθεί. Όλα τα τζάμια και γυαλιά είχαν κομματιαστεί, υπήρχαν παντού τρύπες από σφαίρες και θραύσματα από βλήματα στους τοίχους και στις πόρτες. Ό,τι είχε απομείνει από τα έπιπλα ήταν κατάλληλο μόνο για καυσόξυλα, ενώ το σπίτι έβραζε σαν φούρνος, αφού το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν κομμένο και δεν δούλευε το σύστημα κλιματισμού.
Πιστέψαμε ότι αυτή η κατάσταση θα ήταν προσωρινή και νιώσαμε τυχεροί που μας επιτράπηκε να μείνουμε στο σπίτι μας που ήταν και εξακολουθεί να είναι στην Τουρκική Στρατιωτική Ζώνη, απαγορευμένη για τους Ελληνοκύπριους και γι’ αυτούς που έφυγαν πριν αρχίσει ο πόλεμος. Από τους πρώην γείτονές μας, μόνο στους Camerons επιτράπηκε να μείνουν. Τώρα, περισσότερα από τριάντα χρόνια αργότερα, οι Camerons έχουν πεθάνει πριν από λίγα χρόνια και είμαστε η μοναδική οικογένεια μη Τούρκων που ζούμε στην περιοχή, βόρεια της «Πράσινης Γραμμής». Έχουμε επιδιορθώσει τις ζημιές στο σπίτι και το επιπλώσαμε πιθανόν καλύτερα από πριν, αλλά είναι ένα μοναχικό σπίτι. Γύρω του, σχεδόν σε κάθε κατεύθυνση, υπάρχουν πράγμα που θυμίζουν το προάστιο της Λευκωσίας που ήταν κάποτε. Τα σπίτια εκείνων που ήταν φίλοι μας και γείτονές μας, παραμένουν ακατοίκητα και προοδευτικά καταρρέουν. Εκεί που κάποτε υπήρχαν υπέροχοι ευωδιαστοί κήποι, τώρα υπάρχουν μόνο αγριόχορτα και ερείπια, ενώ η σιωπή που βασιλεύει μέρα νύχτα εκεί που άκουγες μόνο μουσική και γέλια, είναι η σιωπή του νεκροταφείου. Αυτή η σιωπή, υποθέτω, θα διαρκέσει για πολύ καιρό ακόμη».
