Σχόλιο του Παναγιώτη Μήλα
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι… Τις μέρες που πέρασαν, θυμηθήκατε, θυμηθήκαμε και θυμήθηκαν τις μέρες του Πολυτεχνείου. Τις θυμηθήκατε και τις θυμηθήκαμε όσοι τότε βάλαμε ένα θαυμαστικό στο κλείσιμο εκείνης της περιόδου. Τις θυμήθηκαν όμως και εκείνοι που άνοιξαν δύο τεράστιες παρενθέσεις, σαν μεγάλη αγκαλιά, και χώθηκαν μέσα από τότε μέχρι και σήμερα, εξαργυρώνοντας πλουσιοπάροχα το νεανικό τους και αγνό ενθουσιασμό.
Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή… Τα λάθη που έκανε η γενιά αυτή καθοδηγούμενη από καιροσκόπους και λαοπλάνους μας έφεραν σήμερα στο σημείο να καλούμεθα με εκβιαστικά διλήμματα να κάνουμε και πάλι θυσίες για τη σωτηρία του έθνους.
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει… Οι άνθρωποι αυτοί, οι… ηγέτες, όταν δεν ακούν χειροκρότημα, ιαχές και ζητωκραυγές το μόνο που κάνουν χωρίς αιδώ, είναι να γυρίζουν την πλάτη στο λαό. Στη συνέχεια από την ησυχία του γραφείου τους εκτοξεύουν διαγγέλματα του τύπου: “Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών”. Μα, δικό σας δημιούργημα είναι αυτό που έγινε φέτος. Δικό σας επίτευγμα. Οπότε, Άννα μην κλαις. Δες αυτό που επικαλείσαι. Δες την αλήθεια και να ξέρεις ότι “εμένα δεν με βάζουν στο χέρι…”.
Άννα μην κλαις…
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.
Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά
Bertolt Brecht
