Την έχω αντίκρυ μου. Στο κομψό καθιστικό του πολυχώρου «Αγγέλων Βήμα». Ανάμεσά μας ακουμπισμένα δυο φλιτζάνια τσάι. Παρατηρώ την απέριττη, αδιαπραγμάτευτη και τέλεια εμφάνισή της. Απλότητα λεβάντας, λύγισμα λεύκας στον άνεμο. Είναι υπέροχο να έχεις μπροστά σου την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και να σου μιλάει. Πρόσωπο γλυκό σαν παιδική αταξία. Φωνή ζεστή, μελωδική. Μάτια μελαγχολικά, μαύρα χελιδόνια. Ευαίσθητη, τρυφερή, φιλική, στοχαστική. Γυναίκα με ακτινοβολία και κύρος, με προσωπική σφραγίδα, που συλλαμβάνει λεπτές έννοιες και τις εντάσσει σ’ ένα δικό της ποιητικό σύμπαν. Ήρεμη, εκφραστική, άμεση, ανεπιτήδευτη. Στη σκηνή υποδύεται την κυρία Σιόμπαν. «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», ο τίτλος της παράστασης. Μια παράσταση συγκινητική, προσεγμένη, που κάνει την υπέρβαση στην ανάδειξη του ιδιοφυούς διαφορετικού. Η χαρά και ο πόνος, το άσπρο και το μαύρο, το εφικτό και το αδύνατο αλληλεπιδρούν, αλληλοεπικαλύπτονται και εναλλάσσονται. Πρόκειται για μια έξοχη ηθοποιό. Νομίζεις ότι το καλλιτεχνικό αυτό πλάσμα είναι αποσπασμένο από τα γήινα, ότι πετάει πάνω από την πραγματικότητα, ότι η γλώσσα της συλλαβίζει το ανέφικτο, έτσι όπως σαν θεά κατακτά το σανίδι. Όμως η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους πέρα από συγκλονιστική ομορφιά και μυστηριώδη δύναμη, έχει τεχνική αρτιότητα, πυκνότητα, πειθαρχία, υποκριτική αξιοπρέπεια κι ένα ανεξάντλητο απόθεμα ιδεών μαζί με ερμηνευτικό μέτρο. Είναι εκπληκτική η δυνατότητά της στην τέλεια εκφορά του λόγου, η οξυμμένη παρατηρητικότητά της, η φαντασία, η θεατρική της ακρίβεια. Γυναίκα, “η πιο δυνατή”, ολοκληρωμένη και αδιαίρετη, Σόνια, Ελένα, Αρκάντινα, Λιούμποβα, Νόρα. Φαντάζομαι την Άννα Μαρία να διαπρέπει σε έργα – κοινωνικά σχόλια, διαυγή και γεμάτα ανθρωπιά, ζωή και κωμικό σφρίγος. Κλασική μορφή, τέλεια λαξευμένη, που περικλείει την πεμπτουσία και την ήρεμη ευτυχία κάθε πολύτιμου ρόλου. Γλυκιά ανάσα, λάμψη όμορφη, λυγερή, εντυπωσιακή, αξιαγάπητη.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
Ειρήνη Αϊβαλιώτου: Ποιες είναι οι πιο δυνατές αναμνήσεις που έχετε από τους γονείς σας, την οικογένεια και τα παιδικά σας χρόνια;
* Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους: Οι πιο δυνατές νομίζω ότι είναι τα καλοκαίρια. Νομίζω ότι είναι σε όλα τα παιδιά αλλά και σε μένα, γιατί περνούσαμε πολύ ωραία, φεύγαμε και πηγαίναμε στην Κρήτη όταν τελείωνε το σχολείο και μέναμε εκεί όλο το καλοκαίρι. Είχα τα ξαδέρφια μου, τους θείους μου, ήταν ο παππούς μου, η γιαγιά μου και, νομίζω, αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι από την παιδική μου ηλικία, είναι αυτά τα καλοκαίρια της Κρήτης.
Ειρήνη: Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη;
* Άννα Μαρία: Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, ναι. Δεν έζησα εκεί, περαστικοί ήταν οι γονείς μου.
Ειρήνη: Και ο πατέρας σας έζησε στην Αιθιοπία;
* Άννα Μαρία: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αιθιοπία. Με την αλλαγή του καθεστώτος ήρθε η οικογένειά του εδώ στην Ελλάδα. Κι η μαμά μου είναι από την Κρήτη.
Ειρήνη: Ποιες θεωρείτε σημαντικές σκηνές από τα χρόνια των σπουδών σας στη δραματική σχολή; Ποιοι ήταν οι δάσκαλοί σας; Θυμάστε με αγάπη και τρυφερότητα κάποιους από τους δασκάλους σας και γιατί;
* Άννα Μαρία: Και τα τρία χρόνια της δραματικής σχολής, οφείλω να πω ότι μέχρι στιγμής, στη ζωή μου τα ξεχωρίζω σαν τα καλύτερα, μέχρι βέβαια την ώρα που έγινα μάνα. Δηλαδή αν αναπολώ κάτι είναι τα χρόνια της δραματικής σχολής. Και δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάτι, γιατί όλες οι στιγμές, ακόμα και οι δύσκολες, ακόμα και αυτές που εκνευριζόμουν σαν φοιτήτρια με τον καθηγητή μου, ακόμα και τις πιο πιεστικές στιγμές, τις θυμάμαι τώρα με πολλή αγάπη, με πολλή τρυφερότητα, καθώς και όλους μου τους καθηγητές. Πρόσφατα ήρθαν και κάποιοι καθηγητές μου και με είδαν εδώ από τη σχολή. Είχε έρθει ο κύριος Μαργαρίτης, είχε έρθει ο κύριος Γεωγλερής, αλλά όλους μου τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου, γιατί μας συνδέει μια άλλου τύπου σχέση, τους θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη και αν γυρνούσα πίσω θα γυρνούσα σε αυτά τα χρόνια.
Ειρήνη: Τι σας ενέπνευσε να ακολουθήσετε αυτό το επάγγελμα; Σας το εμφύσησε κάποιος την ιδέα ή μόνη σας το θέλατε;
* Άννα Μαρία: Απλώς θυμάμαι πάντα να μου αρέσει η υποκριτική, έστω κι όταν τότε δεν αναγνώριζα τι είναι η υποκριτική, σαν παιδί. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω ότι θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά. Και μεγαλώνοντας αυτό παρέμεινε, δεν άλλαξε ποτέ, ακόμα κι όταν οι γονείς μου έλεγαν «εντάξει θα μεγαλώσει, δεν θα θέλει πια». Γιατί πολλά παιδάκια θέλουν να κάνουν αυτό, μετά στην πορεία αλλάζουν. Εγώ όμως παρέμεινα, ήμουν τόσο σίγουρη. Στο σχολείο, όταν μας έδωσαν τα μηχανογραφικά να τα συμπληρώσουμε για το πανεπιστήμιο, για τις πανελλήνιες, δεν ήθελα να το συμπληρώσω, γιατί ήξερα ότι θέλω να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή, δεν με ενδιέφερε να κάνω κάτι άλλο. Δηλαδή η λογική του ότι πάρε ένα πτυχίο και έχε το και παράλληλα κάνε σαν χόμπι τη δραματική σχολή, δεν λειτούργησε σε μένα. Εγώ το έβλεπα σαν επάγγελμα εξαρχής, ήθελα να κάνω αυτό το επάγγελμα. Tώρα γιατί και πώς, άγνωστο να σας πω την αλήθεια.
Ειρήνη: Συμμετείχατε σε παραστάσεις όταν ήσασταν παιδί, στο σχολείο;
* Άννα Μαρία: Δεν θα έλεγα ότι ήμουν από τα παιδιά που τους άρεσε να παίρνουν μέρος σε παραστάσεις. Δεν ξέρω, μάλλον γιατί ήμουν πολύ ντροπαλή. Kάποια στιγμή σταμάτησα βέβαια να είμαι ντροπαλή, δεν ξέρω πώς. Αλλά γενικά ήμουν από τα παιδιά που ήταν ντροπαλά, δηλαδή ντρεπόμουν να εκτίθεμαι, να βγαίνω μπροστά, ήθελα να είμαι πάντα κάπου κρυμμένη, να μη φαίνομαι, και βέβαια και λόγω ύψους δεν τα κατάφερα ποτέ να μη φαίνομαι.
Ειρήνη: Είστε και 1.84!
* Άννα Μαρία: Η έκθεση δεν μου άρεσε, ήθελα λίγο να βρίσκομαι στην αφάνεια. Ίσως καμιά φορά όταν είσαι έτσι, κάνεις κάτι ανάποδο για να νικήσεις τους δαίμονες αυτού που μπορεί να έχεις.
Ειρήνη: Ποιες είναι οι πιο ευωδιαστές, οι πιο όμορφες επαγγελματικές σας αναμνήσεις, από γυρίσματα, από πρόβες;
* Άννα Μαρία: Αναγκαστικά, επειδή έτσι λειτουργεί μάλλον ο εγκέφαλος, οι πρώτες μου εμπειρίες είναι και πάντα -επειδή χρησιμοποιήσατε αυτή τη λέξη θα τη δανειστώ- οι πιο ευωδιαστές, που έχουν τις πιο πολλές μυρωδιές, είτε δύσκολες, είτε ευχάριστες. Είναι η πρώτη μου φορά στο θέατρο, που ήταν λίγο μετά που τελείωσα τη σχολή, σε μια παράσταση που λεγόταν «Ανάσες Κοριτσιών» και την είχε σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος Τζούμας και φυσικά και η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση. Αυτή είχε τις πιο πολλές αναμνήσεις γιατί ήταν πολύ έντονο το αποτέλεσμά της. Αλλά σαν αναμνήσεις και σαν μυρωδιές είναι τα πρώτα. Κάθε δουλειά που κάνω αλλά και κάθε δουλειά που δεν κάνω, δηλαδή ακόμα και ο χρόνος που μπορεί να περάσει χωρίς δουλειά, μου αφήνει κάτι. Πάντα υπάρχει κάτι που περνάει από μέσα μου και το εισπράττω, δεν περνάει απαρατήρητο.
Ειρήνη: Είχατε ένα κενό επαγγελματικά, κάποιο χρονικό διάστημα.
* Άννα Μαρία: Είχα ένα κενό όταν έμεινα έγκυος στον πρώτο μου γιο, τότε πήρα και την απόφαση ότι πρέπει να σταματήσω τη δουλειά για ένα διάστημα. Δεν είχα στο μυαλό μου πόσο θα είναι αυτό το διάστημα, γιατί δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα έρθει και δεύτερο παιδί πολύ γρήγορα, αλλά ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να κάνω μια παύση, να αφοσιωθώ λίγο στο παιδί, κυρίως για να ανακαλύψω κι εγώ τι πρέπει να κάνω. Γιατί κι αυτό μια δουλειά είναι και κάπως πρέπει να τη μάθεις και δεν στη διδάσκουνε, πρέπει να τη μάθεις μόνος σου κι έτσι χρειάζεται λίγος χρόνος. Ο καθένας βέβαια το κάνει διαφορετικά, εγώ ήθελα λίγο χρόνο να αφοσιωθώ εκεί. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα περισσότερο καλό μου έκανε παρά κακό.
Ειρήνη: Σίγουρα, διότι επανήλθατε δριμύτερη.
* Άννα Μαρία: Περισσότερο γιατί νιώθω η ίδια πιο καλά με τον εαυτό μου.
Ειρήνη: Και μετά τη σειρά που κάνατε στην τηλεόραση (“Κλινική περίπτωση”), η οποία είχε επιτυχία και αγαπήθηκε…
* Άννα Μαρία: Κι εγώ την αγάπησα πολύ αυτή τη δουλειά, και λυπάμαι που ήταν τόσο μικρό το διάστημα λόγω κρίσης και λόγω συνθηκών. Λυπάμαι που αυτή η δουλειά πέρασε έτσι, γιατί ήταν δουλειά καλή, πολύ προσεγμένη, κατά τη γνώμη μου, από τις πιο προσεγμένες δουλειές που έχω κάνει στην τηλεόραση, και μια απόδειξη ότι και στην τηλεόραση μπορούν να γίνονται πολύ επιμελημένες δουλειές και καλές κωμωδία. Δυστυχώς, ένα τέλος εποχής νομίζω ότι ήταν αυτή η σειρά γιατί μετά άρχισαν τα πράγματα να γίνονται λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο βιαστικά, αλλάξανε.
Ειρήνη: Ξεκινήσατε τη σταδιοδρομία σας με τους «Ψίθυρους Καρδιάς», που είχαν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Είχαν ξεπεράσει σε θεαματικότητα και το Μουντιάλ τότε. Πώς νιώσατε που είχατε πέσει τόσο πολύ στα βαθιά κι ήσασταν και τόσο νέα, και ξαφνικά να γίνετε τόσο αναγνωρίσιμη, να σας βλέπουν παντού και να σας συνδέσουν κιόλας με τον ρόλο.
* Άννα Μαρία: Να με συνδέσουν και να μου μείνει και πάνω μου επί καιρό. Στην αρχή είχα κεραυνοβοληθεί. Μου ήταν δύσκολο γιατί δεν ήμουν φτιαγμένη για να το απολαύσω. Ήμουν ένα παιδί λίγο πιο «dark» (σκοτεινό), δεν μου άρεσε τόσο πολύ το φως, μου άρεσε το σκοτάδι πιο πολύ. Οπωσδήποτε δεν ήμουν έτοιμη να το διαχειριστώ και όταν είσαι και στην ηλικία των είκοσι δύο – είκοσι τριών, δεν είσαι ποτέ έτοιμος για μια τόσο ξαφνική και τόσο μεγάλη επιτυχία, γιατί δεν ζούμε και σε μία χώρα που έχει μια βιομηχανία, όπως είναι η Αμερική, που θα είχες ανθρώπους να σε στηρίξουν, να σε βοηθήσουν, να σε συμβουλέψουν… Ο καθένας εδώ είναι μόνος του, έχει μόνο την οικογένειά του και τους φίλους του να τον συμβουλεύουν. Ευτυχώς εμένα η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι σταθεροί κι έτσι δεν μετακινήθηκα πολύ, γιατί αλλιώς ένας νέος άνθρωπος με μία απότομη επιτυχία μπορεί να μετακινηθεί πολύ και μετά να πέσει… Διότι θα πέσεις, δεν υπάρχει περίπτωση, η επιτυχία κρατάει λίγο, δεν κρατάει πολύ, κρατάει κάποιες στιγμές, κι όταν θα τελειώσει αυτό το πολύ αστραφτερό, γιατί κάποια στιγμή τελειώνει δεν είναι για πάντα, είναι για λίγο, πρέπει να είσαι έτοιμος να πατήσεις κάτω κι όχι να πέσεις με τα μούτρα. Και για ένα νέο άνθρωπο είναι πολύ βασικό, γι’ αυτό λέω η οικογένεια και οι φίλοι, μόνο αυτό σε κρατάει γειωμένο.
Ειρήνη: Ποιο θεωρείτε το πιο δύσκολο πράγμα στην υποκριτική;
* Άννα Μαρία: Νομίζω στην υποκριτική μέχρι στιγμής, αυτό που έχω καταλάβει εγώ, είναι η αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Το ρόλο θα τον πάρεις, θα τον μελετήσεις, θα πάρει τα στοιχεία που πρέπει. Όταν όμως ο ρόλος αρχίσει κι ακουμπάει πια και μπει μέσα σου και δεις σε ποια σημεία σου είσαι εσύ, τι είσαι εσύ τέλος πάντων, και βγαίνουν οι εγωισμοί σου ή τα τρωτά σημεία σου, επειδή σίγουρα θα βγουν, αυτό νομίζω ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα. Η υποκριτική είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας έτσι κι αλλιώς, αναγκαστικά οφείλεις να πατήσεις πάνω σε πράγματα δικά σου είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, άρα οφείλεις να τα ακουμπήσεις, ακόμα κι αυτά που δεν θες να ακουμπήσεις. Νομίζω αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Ειρήνη: Το ψυχολογικό μέρος, αυτό που αγγίζει την εσωτερικότητά μας…
* Άννα Μαρία: Ναι, νομίζω αυτό. Σίγουρα στα χρόνια μέσα, ανακαλύπτω πράγματα. Ανά δεκαετίες αλλάζεις κι εσύ και βλέπεις τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Άλλα πράγματα έβλεπα στα τριάντα κι άλλα πράγματα βλέπω τώρα που είμαι στην έξοδο των τριάντα. Άλλα πράγματα θέλεις κι άλλα πράγματα εκτιμάς. Και το μεγάλωμα βέβαια είναι ωραίο πράγμα, πολύ ωραίο. Μου αρέσει πολύ να μεγαλώνω και μακάρι όλοι να μεγαλώνουμε, να είμαστε καλά, υγιείς και να μπορούμε να ωριμάζουμε.
Ειρήνη: Και μεγαλώνετε και πολύ όμορφα και τώρα είναι τα πιο όμορφα χρόνια.
* Άννα Μαρία: Πιστεύω ότι αυτή η ηλικία είναι ωραία.
Ειρήνη: Πόσο αγχωτική είναι η καριέρα του ηθοποιού;
* Άννα Μαρία: Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Για κάποιον που την κυνηγάει με την έννοια της καριέρας – καριέρας είναι πολύ αγχωτική. Αν το δεις λίγο περισσότερο σαν δουλειά, εντάξει. Προσωπικά δεν είμαι πολύ αγχωτική. Βεβαίως είμαι αγχωτική στο πρακτικό, δεν είμαι αγχωτική στη γενική έννοια της καριέρας, να το κυνηγήσω, μην τυχόν και δεν δουλέψω, μην τυχόν… Δεν είμαι έτσι, είμαι πιο χαλαρή, μπορεί και για κάποιους να παραείμαι κιόλας, δεν ξέρω. Απλώς πιστεύω ότι ακόμα και αν κυνηγάς υπερβολικά τη σταδιοδρομία, δεν κάθεται πάντα. Πρέπει λίγο να αναπνέουμε κιόλας. Αν είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει, δεν πρέπει να κυνηγάς τις ευκαιρίες με το ντουφέκι. Δεν εννοώ να καθίσεις σπίτι σου και να περιμένεις να σου έρθουν. Μια μέση οδός, τέλος πάντων, είναι προτιμότερη. Δεν αγχώνομαι πάρα πολύ, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, διότι πιστεύω ότι όλα τα πράγματα έχουν το χρόνο τους και τη στιγμή που γίνονται, αρκεί να είσαι εκεί και να δουλεύεις, να μην είσαι τεμπέλης. Δεν μπορώ την τεμπελιά καθόλου, σιχαίνομαι τους τεμπέληδες.
Ειρήνη: Έχετε τρακ στη σκηνή;
* Άννα Μαρία: Έχω, αλλά ελεγχόμενο. Εκτός από την πρεμιέρα που έχω αυτό που νομίζω ότι έχουν όλοι οι ηθοποιοί «αχ δεν θέλω να παίξω, δεν θέλω να βγω, τι αποφάσισα εγώ τώρα να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί δεν καθόμουν σπίτι μου»… Αυτά τα έχω στην πρεμιέρα συνήθως. Σταδιακά βέβαια φεύγει, δεν είναι έτσι κάθε μέρα, υπάρχει όμως πάντα μια μικρή αίσθηση του ότι παίζεις, δεν είσαι σπίτι σου.
Ειρήνη: Η αίσθηση της έκθεσης;
* Άννα Μαρία: Βέβαια, αλλά είναι ωραίο και αυτού του είδους το τρακ, της πρεμιέρας δεν είναι ωραίο αυτό που αισθάνομαι, εγώ τουλάχιστον. Είναι σφίξιμο, είναι λίγο ψυχοφθόρο αυτό το συναίσθημα. Σε μια πολύ παλιά δουλειά, από τις πρώτες μου δουλειές κιόλας, είχα ευχηθεί: «Αχ Θεέ μου κάτι να μου πέσει στο κεφάλι, κάτι να πάθω για να μη βγω στη σκηνή». Τόσο τρακ είχα.
Ειρήνη: Και όταν βγαίνετε στη σκηνή;
* Άννα Μαρία: Μετά αυτή η αίσθηση φεύγει, κρατάει λίγη ώρα, αλλά αυτή η ώρα είναι πολύ επώδυνη. Έχω ακούσει και ηθοποιούς πολύ περισσότερα χρόνια από μένα, να λένε το ίδιο. Τελικά αυτό το πράγμα δεν φεύγει. Μάλλον αυτή η μαζοχιστική τάση πρέπει να είναι μέρος της δουλειάς μας, μάλλον είμαστε και λίγο μαζοχιστές.
Ειρήνη: Ίσως είναι και μέρος της ευθύνης που αισθάνεται κάποιος.
* Άννα Μαρία: Σίγουρα, είναι μια άνοδος της αδρεναλίνης νομίζω πολύ απότομη. Βέβαια ευτυχώς δεν είμαι σε κάθε παράσταση έτσι γιατί τρελαίνεσαι…
Ειρήνη: Ποιες νομίζετε ότι είναι οι απαραίτητες δεξιότητες για έναν ηθοποιό;
* Άννα Μαρία: Πέρα από το ταλέντο σίγουρα, το οποίο βέβαια από μόνο του δεν αρκεί, πιστεύω ότι ένας ηθοποιός χρειάζεται να είναι παρατηρητικός, να είναι πειθαρχημένος οπωσδήποτε, να έχει σχέση δηλαδή με το σώμα του με τα εργαλεία που έχει τα εξωτερικά, και από κει και πέρα να είναι εργατικός. Αυτό νομίζω ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί τα πράγματα άμα τα αφήνεις, σε αφήνουνε. Πρέπει να τα εξασκείς, να δουλεύεις έστω και στο μυαλό σου, μπορεί να δουλεύεις και εγκεφαλικά. Αλλά θέλει μελέτη.
Ειρήνη: Ποια σημαντικά πράγματα σας έμαθαν οι σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργαστήκατε;
* Άννα Μαρία: Όλοι οι σκηνοθέτες μου έμαθαν κι από κάτι. Είτε στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο, το πώς να είμαι μπροστά στην κάμερα, γιατί την κάμερα δυστυχώς στο θέατρο δεν τη μαθαίνουμε, στις σχολές μαθαίνουμε για το θέατρο. Όμως στις σχολές, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο την έχουν λίγο υποδεέστερη κι έτσι οι ηθοποιοί που βγαίνουν από τις σχολές δεν ξέρουν να σταθούν μπροστά στην κάμερα και μπροστά στο φακό του κινηματογράφου κι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί χρειάζεται μια συγκεκριμένη τεχνική ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Δεν είσαι γεννημένος με αυτή την τεχνική, πρέπει να τη μάθεις κάπως, άρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι με έμαθαν την τεχνική στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Στο θέατρο, νομίζω ότι πέρα από τους άλλους αξιόλογους σκηνοθέτες, είχα την τύχη να γνωρίσω και τον Μίνωα Βολανάκη, να δουλέψω μαζί του, πολύ μεγάλη τύχη την οποία χρωστάω στον Σπύρο Παπαδόπουλο και θα τη χρωστάω για πάντα. Ήταν πολύ μεγάλη ευτυχία που συναντήθηκα, έστω για λίγο, μ’ αυτόν τον άνθρωπο και τα λόγια του ήταν πάντα τόσο απλά και τόσο φυσικά. Νόμιζες ότι δεν σου λέει τίποτα, έλεγες «τι μου είπε τώρα;». Και μετά καταλάβαινες ότι αυτό που σου είπε ήταν το πιο σημαντικό. Τα λόγια του ποτέ δεν ήταν μεγαλόσχημα ή βαρύγδουπα, ήταν πάντα απλές λέξεις, κατανοητά, σχεδόν ανούσια μοιάζανε, αλλά αν άκουγες πραγματικά, καταλάβαινες ότι σου λέει το πιο σημαντικό, γιατί το πιο απλό είναι και το πιο σημαντικό βέβαια για να μπορεί να σταθείς. Γιατί νομίζω ότι μεγαλώνοντας αυτό που διεκδικούμε όλοι είναι η επιστροφή στην απλότητα.
Ειρήνη: Ποια πλεονεκτήματα ή και μειονεκτήματα πιστεύετε ότι έχετε εσείς, η Άννα Μαρία;
* Άννα Μαρία: Σαν άνθρωπος;
Ειρήνη: Κυρίως ως καλλιτέχνης…
* Άννα Μαρία: Νομίζω ότι είναι τα ίδια, τα ίδια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα έχω παντού. Ένα πλεονέκτημά μου είναι ότι είμαι πειθαρχημένη πολύ, είμαι σαν άνθρωπος έτσι κι αυτό μ’ αρέσει. Είμαι όμως και λίγο ανυπόμονη, δηλαδή αν κάτι δεν γίνεται έτσι όπως εγώ το έχω φανταστεί ή αν δεν το καταλαβαίνω κιόλας, αρχίζω και δυσανασχετώ πιο γρήγορα από ό, τι θα δυσανασχετούσα πιο μικρή. Η υπομονή μου έχει αρχίσει και περιορίζεται, είτε δικαίως είτε αδίκως. Μπορεί να έχω κι άδικο. Δεν ξέρω. Νομίζω, αν κάποιος με πείσει γι’ αυτό που πρέπει να γίνει θα το ακολουθήσω απόλυτα πιστά. Εννοώ το όνειρο του σκηνοθέτη, αν πειστώ, θα είμαι πολύ πειθήνια σ’ αυτό που πρέπει να γίνει, αλλά πρέπει να με πείσει για τις προθέσεις του. Όσον αφορά τα αρνητικά, αυτό είναι λίγο δύσκολο γιατί και τα θετικά και τα αρνητικά κάποιος άλλος θα πρέπει να τα πει για μένα. Φαντάζομαι πως έχω πολλά αρνητικά, αλλά κυρίως νομίζω ότι είναι αυτό, το ότι έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι λίγο εύκολα πολλές φορές, γίνομαι ανυπόμονη μεγαλώνοντας.
Ειρήνη: Ο τίτλος μιας δουλειάς σας ήταν «Μπαμπά μην τρέχεις». Κάτω από αυτό τον τίτλο λοιπόν, θέλω να σας κάνω μια ερώτηση για την οικογένεια. Είστε μέσα σε μια όμορφη οικογένεια, πώς το βλέπετε, ποια είναι τα όνειρά σας;
* Άννα Μαρία: Δεν κάνω ποτέ όνειρα, περισσότερο θέλω να είμαστε όλοι καλά. Είναι πολύ απλό, δεν έχω όνειρα, είμαστε εντάξει προς το παρόν, να συνεχίσουμε να είμαστε καλά, να είναι εντάξει τα παιδιά μας κυρίως, και δεν έχω όνειρα, δεν σκέφτομαι πιο μακριά, σκέφτομαι το σήμερα.
Ειρήνη: Πόσο ρόδινα είναι τα πράγματα στο θέατρο; Γιατί σήμερα πολλοί άνθρωποι νέοι και ταλαντούχοι, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους;
* Άννα Μαρία: Γιατί νομίζω ότι πουθενά σήμερα, είτε στην Ελλάδα είτε στον κόσμο, κυρίως στην Ευρώπη βέβαια, δεν είναι ρόδινα τα πράγματα. Άρα ειδικά μια δουλειά που υπήρξε αβέβαιη και γεμάτη ανασφάλειες ακόμα και πριν από την κρίση, τώρα είναι πια χάος. Άρα είναι λογικό να επηρεάζεται πάρα πολύς κόσμος. Όταν ένας ηθοποιός έψαχνε για δουλειά δύο φορές το χρόνο στις καλές εποχές, τώρα σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δεν μπορώ να το διαχωρίσω από την υπόλοιπη κοινωνία, είναι όλα πολύ δύσκολα και πόσω μάλλον σε ένα επάγγελμα που δεν πουλάει είδη πρώτης ανάγκης. Ο άλλος σου λέει δεν πάω στο θέατρο ή έχουν μειωθεί οι μισθοί ή υπάρχουν παραγωγοί που δεν πληρώνουν, πάνε οι ηθοποιοί και δεν πληρώνονται στο τέλος, αυτά συμβαίνουν πάρα πολύ γιατί είναι το επάγγελμα τέτοιο.
Ειρήνη: Θεωρείτε το θέατρο σημαντικό για τον πολιτισμό μας, για τον πολιτισμό μιας χώρας.
* Άννα Μαρία: Ναι. Θεωρώ τις τέχνες γενικότερα πολύ σημαντικό στοιχείο για την ημέρωση του ανθρώπου. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος ημερεύει με τις τέχνες, δεν θέλω να ξεχωρίσω το θέατρο, γιατί κάποιος μπορεί να ακούει μουσική, αλλά οι τέχνες είναι η βάση κάθε πολιτισμού. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι άνθρωπος ήμερος αν δεν ακουμπάει κάπου, σε μία τέχνη, σε όποια εκείνος θέλει, και μία από αυτές είναι το θέατρο που ανοίγει παράθυρα σε μικρούς νέους κόσμους. Είμαι πάρα πολύ βέβαιη γι’ αυτό. Δεν γίνεται να ζεις χωρίς τέχνη κάπου, κάπου δίπλα, κάπου απέναντι, κάπου πλάι. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να ζει χωρίς τέχνη, η τέχνη μπορεί να είναι στα απλά καθημερινά πράγματα, δεν χρειάζεται να την πληρώνεις απαραίτητα. Η τέχνη μπορεί είναι μες το σπίτι σου. Να κρεμάς κόκκινα μπαλάκια, να υπάρχει μια αλλαγή, να μην είσαι ένα μαύρο σύμβολο αριθμού σε έναν πίνακα.
Ειρήνη: Υπάρχουν κάποιοι ρόλοι που θα θέλατε να ερμηνεύσετε;
* Άννα Μαρία: Είναι πάρα πολλοί οι ρόλοι που θα ήθελα να ερμηνεύσω, αλλά το έχω λίγο σαν γρουσουζιά να το πω. Είμαι… προληπτική σ’ αυτό. Δεν νιώθω άνετα να μιλήσω γι’ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλοί οι ρόλοι. Αν μπορούσα να τοποθετήσω ένα συγγραφέα στην κορυφή, αυτός είναι ο Τσέχοφ. Έχω μια αδυναμία στον Τσέχοφ, άρα αναγκαστικά και στους ρόλους του. Σας αρέσει κι εσάς, ε;
Ειρήνη: Πάρα πολύ.
* Άννα Μαρία: Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι συγγραφείς. Αν έτσι ήταν όμως να τραβήξω έναν από μια μαγική κληρωτίδα, θα ήθελα τον Τσέχοφ.
Ειρήνη: «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα». Σε λίγο θα ανεβείτε στη σκηνή του θεάτρου “Αγγέλων Βήμα”, εδώ, να υποδυθείτε την κυρία Σιόμπαν, η οποία λέει στον Κρίστοφερ: «Ο κόσμος αγαπάει τις ιστορίες, κάποιοι μάλιστα βρίσκουν αλήθειες σε πράγματα φανταστικά». Πιστεύετε ότι σε πολλούς από εμάς συμβαίνει αυτό, να βρίσκουμε αλήθειες δικές μας στο θέατρο;
* Άννα Μαρία: Νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει το θέατρο, που υπάρχουν τα παραμύθια, που υπάρχει η λογοτεχνία. Αν ο κόσμος δεν πιανόταν από αυτό δεν θα υπήρχε και λόγος. Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι φανταστικό για να προβάλουμε κάποια δικά μας, να ξεπλύνουμε κάποια δικά μας θέματα, είτε ανασφάλειες είτε οτιδήποτε. Ναι, πιστεύω ότι σίγουρα ο κόσμος το έχει ανάγκη αυτό, είτε από την κωμική πλευρά, είτε από τη δραματική, ανάλογα πώς ο καθένας εμπνέεται.
Ειρήνη: Πώς αισθάνεστε για τα παιδιά που είναι σαν τον Κρίστοφερ, αυτά τα αξιαγάπητα παιδιά, τα ταλαντούχα παιδιά, τα χαρισματικά!
* Άννα Μαρία: Σεβασμό απόλυτο, και για τα ίδια αλλά και για τους γονείς τους, γιατί δεν είναι απλό να μεγαλώνεις ένα παιδί ιδιαίτερο και ιδίως στην Ελλάδα.
Ειρήνη: Βέβαια δεν είναι απλό, και η καθημερινότητα είναι δύσκολη.
* Άννα Μαρία: Και κυρίως στην Ελλάδα, σε μια χώρα που δεν βοηθάει, εδώ εμάς τους κανονικούς δεν μας βοηθάει, όχι να έχεις και κάποιο πρόβλημα. Θεωρώ ότι επειδή αυτά τα παιδιά στην πραγματικότητα η κοινωνία τα έχει βαφτίσει διαφορετικά, αν ζούσαμε σε άλλη κοινωνία θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι προβληματικοί. Εμείς έχουμε θέσει τι σημαίνει κανονικό, τι είναι μη κανονικό, αλλιώς ο Κρίστοφερ πιστεύω ότι θα μπορούσε σε μια άλλη κοινωνία, σε έναν άλλο τόπο, με μια άλλη ματιά, να ήταν αυτός ο κανονικός και όλοι οι υπόλοιποι οι μη κανονικοί. Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει; Εννοώ εγώ ή εσείς είμαστε κανονικοί; Θεωρώ ότι δεν είμαι κανονική όπως κι εσείς δεν είστε κανονική, δεν υπάρχει κανόνας τι είναι το κανονικό. Αυτή η αναζήτηση του να είμαστε όλοι κανονικοί έκανε, νομίζω, και τον κόσμο μας έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή, να ακολουθούμε σαν πρόβατα ό, τι μας λένε και να πηγαίνουμε όπως πηγαίνουμε.
Ειρήνη: Έχετε κατοικίδιο, αγαπάτε τα ζώα;
* Άννα Μαρία: Ναι, έχω έναν παπαγάλο κι έχω κι ένα σκύλο. Ο παπαγάλος πετάει αρκετές ώρες ελεύθερος μέσα στο σπίτι. Είναι τρέλα μέσα στο σπίτι. Μιλάω κι έχω έναν παπαγάλο να κάθεται στον ώμο μου.
Ειρήνη: Και πώς τον φωνάζετε;
* Άννα Μαρία: Ο παπαγάλος λέγεται κύριος Φρόιντ, αν και είναι θηλυκός. Η σκυλίτσα μας είναι η Candy. Την είχαμε βρει στην Κρήτη, την είχαν παρατήσει και τη μαζέψαμε, ένα αδέσποτο, ένα μωράκι ήταν. Πάντα είχα σκύλους στη ζωή μου, πάντα είχα ζώα.
Ειρήνη: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
* Άννα Μαρία: Κι εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
“Ποιoς σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα“
Το έργο “Ποιoς σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα” του Simon Stephens (πάνω στο ομότιτλο best seller του Mark Haddon) παρουσιάζεται στο θέατρο “Αγγέλων Βήμα”, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.
Συντελεστές
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Aλέκος Γιάνναρος
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Βοηθός σκηνοθέτη: Xριστίνα Σούνη
Συνεργάτης Δραματουργός: Σμαρώ Κότσια
Ηθοποιοί
Μάνος Καρατζογιάννης, Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Χρήστος Ευθυμίου, Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδώρα Μαστρομηνά
Πληροφορίες
Θεματική Ενότητα: Οι Αιρετικοί
Πρεμιέρα: Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
Για 40 παραστάσεις μόνο
“Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα”
του Simon Stephens
(πάνω στο ομότιτλο best seller του Mark Haddon)
Ημέρες και ώρες παράστασης:
Παρασκευή ώρα 20.00 και Κυριακή ώρα 20.30
Σάββατο, ώρα 18.00
Τιμή εισιτηρίου: 12 € κανονικό – 10 € μειωμένο – 8 € ομαδικό.
“Αγγέλων Βήμα”
Σατωβριάνδου 36, στάση μετρό Ομόνοια
* Oι φωτογραφίες είναι του www.catisart.gr
