Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
H Ανέζα… Τι να πρωτοθυμηθώ; Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να ξεχάσω τίποτα απ’ ό,τι παρακολούθησα και ένιωσα από αυτήν. Η Ανέζα η γλυκιά σαν σπιτικό γλυκό. Η Ανέζα η συγκλονιστική. Η Ανέζα με το απύθμενο ταλέντο. Πληθωρική, δωρική, υπέροχη. Αστείρευτη. Κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη και το Κρατικό Βορείου Ελλάδος για να μας καθηλώσει. Δούλεψε με το θέατρο «Άττις», σκηνοθετημένη από τον Θόδωρο Τερζόπουλο, και μας άφησε εμβρόντητους. Συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή και μας έκανε να δακρύσουμε. Η Ανέζα η ξεχωριστή.
Είχε την ικανότητα να αγαπά, ένα ταλέντο θεϊκό.
Είχε την ικανότητα να μετανιώνει και να συγχωρεί. Τον εαυτό της και τους άλλους. Από μεγάλη καλοσύνη. Είχε σοφία και τρυφερότητα ψυχής.
Η Ανέζα Παπαδοπούλου. Μία περφόρμερ, ένας άνθρωπος, ίδια και διαφορετική κάθε φορά, οικεία, προσιτή και απρόσιτη. Με τη φωνή και το σώμα, την ανάσα και τον ψίθυρο να συνομιλεί με τη Γουίνι στις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, διανύοντας μαζί της και μαζί μας το δυσπρόσιτο ταξίδι προς την ανθρώπινη εγγύτητα. Ύστατο αίτημά της, η ανθρώπινη αγκαλιά… Της τη δίνουμε. Δική της. Ήταν ολόκληρη ένα παράθυρο ανοιχτό. Ένας πίνακας του Νταλί. Έφυγε νωρίς. Ο αποχαιρετισμός αόρατος και σκληρός… Αλλά, όπως γράφει και ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, που έπαιξε μαζί της στη «Μικρά Αγγλία», «μέχρι να ανταμώσουμε ξανά γλυκιά μου».
