20.4 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Βασίλης Ανδρέου, βάλσαμο από ήθους προπονητή

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Ριψοκίνδυνη δουλειά το θέατρο. Περιπέτεια που οδηγεί σε… περιπέτειες. Δεν θέλει καθησυχασμούς. Εν τούτοις είναι τέρψη, πάθος, αλήθεια, δέσμευση. Ένας άξιος ηθοποιός πορεύεται χωρίς να αγκομαχά, ξεπερνώντας με επιτηδειότητα τα προβλήματα. Παράδεισος γι’ αυτόν είναι η ανατροπή, ο σαρκασμός, το συμβάν, το απρόβλεπτο. Τον εκτίμησα ως Ροβεσπιέρο, παλιότερα ως απαγωγέα Wolfgang και ως ιψενικό Άρνχολμ. Εννοώ τον Βασίλη Ανδρέου. Μας ήρθε από την Κύπρο, με περγαμηνές εξαίρετου εκπαιδευτικού. Στο γενέθλιο τόπο του πέρασε από τη δοκιμασία της παιδαγωγικής, γρήγορα όμως αλλάζει απόφαση, τον θέλγει η σκηνή και έρχεται στην Αθήνα για σπουδές υποκριτικής. Το θέατρο τού ανταποδίδει την τιμή. Οι ρόλοι εναλλάσσονται γρήγορα. Διδάσκεται και διδάσκει, με γερό και ελεύθερο ύφος. Ως αλλόκοτος και επιληπτικός πρίγκιπας Μίσκιν στον “Ηλίθιο”, ενσαρκώνει την ιδέα της αγάπης και της αυταπάρνησης που φτάνει ως τη θυσία. Ο απόλυτα θετικός ήρωας. Ως άνθρωπος δείχνει στοιχεία δύναμης και ευαισθησίας, είναι πνεύμα συλλογικό, αυστηρός όχι μόνον με τους μαθητές του αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό. Βάλσαμο, φαντασία και ευθύνη. Ευγενικός, σπινθηροβόλος, πρόσχαρος, φιλόξενος, με αισθήματα δωρεάς. Καλλιτέχνης με ξεχωριστές αναζητήσεις, σεβαστικός και σεβαστός. Αξίζει να μιλήσεις μαζί του, να κερδίσεις από τα λόγια του. Άλλωστε σοφός δεν είναι εκείνος που γνωρίζει τα πολλά αλλά εκείνος που γνωρίζει τα χρήσιμα και μπορεί να τα μεταλαμπαδεύσει. Στο μιούζικαλ “Το ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας”, που ανεβαίνει στο “Συνεργείο”, ο Βασίλης Ανδρέου αναλαμβάνει έναν αναπάντεχο και ειρωνικό ρόλο. Στο ίδιο θέατρο ξεκλειδώνει και το αίνιγμα μιας εξαφάνισης, αφού σκηνοθετεί τη “Μύτη” του Γκόγκολ. Έργο που μαστιγώνει ανελέητα τη γραφειοκρατία και τον ψυχαναγκασμό. Για τον Βασίλη η φύση και τα ζώα είναι προσφορά και η τέχνη ένα παραμύθι που μας βοηθά να ανακαλύψουμε τη ζωή. «Και μήπως είναι τίποτα άλλο από ένα όνειρο η ζωή μας;» αναρωτιέται ο Ντοστογιέφσκι.

Ακολουθεί η συνέντευξη.

Πιάνο, αυλαία, αλάτι και καρπούζι

* Γεννήθηκα στην Κύπρο με καταγωγή από το κατεχόμενο Νέον Χωρίον Κυθρέας. Μετά την τουρκική εισβολή το 1974 εγκατασταθήκαμε σ’ έναν προσφυγικό συνοικισμό στην ελεύθερη Κύπρο, στη Λευκωσία. Ευχάριστη ανάμνηση οι καλοκαιρινές διακοπές στις αίθουσες θεάτρου των σχολείων, μιας και ο πατέρας μου -αποθηκάριος του υπουργείου Παιδείας- είχε τα κλειδιά. Πιάνο, αυλαία, σκηνή, αλάτι και καρπούζι, μεσημεριανός ύπνος μετά τη θάλασσα και στρωματσάδα σε μια αίθουσα σχολείου.

Δάσκαλος

* Από μικρό παιδί ντυνόμουνα και έφτιαχνα θέατρα. Έκανα μιμήσεις και ήθελα να κάνω τους άλλους να γελάνε και να κλαίνε. Ήμουν ευαίσθητο αγοράκι και δυνατό ταυτόχρονα. Είχα ομαδικό πνεύμα αλλά και καλή φωνή. Θεατρικότητα δηλαδή. Παρ’ όλα ταύτα μετά το λύκειο δεν έδωσα εξετάσεις για το Εθνικό αλλά μπήκα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και έγινα δάσκαλος. Άργησα 4 χρόνια να πάρω την απόφαση. Ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να δω αν πράγματι μου λείπει η τέχνη του θεάτρου. Στα 24 μου έφυγα για την Αθήνα αφού δίδαξα δύο χρόνια στα δημοτικά σχολεία και βαρέθηκα. Έκανα πολύ καλά τη δουλειά μου και ήμουν καλός παιδαγωγός αλλά ως εκεί. Μπήκα στη σχολή του Κώστα Καζάκου και σπούδασα 4 χρόνια σε μια υπέροχη σχολή στην Ομόνοια. Εκεί μπήκε στη ζωή μου ο Στάθης Λιβαθινός -ήταν δάσκαλός μου- και είμαστε ύστερα από 15 χρόνια μαζί και έχουμε χαρίσει ο ένας στον άλλο σπουδαία πράγματα και ταξίδια. Τον αγαπώ πολύ και είναι σημείο αναφοράς για μένα. Εύχομαι να κατανοεί την ανάγκη μου να σκηνοθετώ και να χαμογελάει.

Σεβασμός

* Όπως είπα, ο Στάθης Λιβαθινός είναι ένας από τους μέντορές μου, ο Κώστας Καζάκος η αφορμή για όλα και ο σεβασμός μου απέραντος, οι γονείς μου και οι φίλοι μου και η γιαγιά μου.

Ευθύνη

* Διδάσκω στη δραματική σχολή και έχω το δικό μου εργαστήρι και περνάω υπέροχα. Είμαι παιδαγωγός και προπονητής για τους ηθοποιούς. Είμαι αυστηρός γιατί δέχομαι και οι άλλοι να είναι αυστηροί μαζί μου. Έχω περάσει τις δυσκολίες και το κλίμα ιδρύματος που έχει μια δραματική σχολή και προσπαθώ οι μαθητές μου να είναι γρήγοροι, έξυπνοι και ελεύθεροι και όχι δήθεν. Όντας τρίτο μάτι μπορώ να μάθω πολλά και να δοκιμάσω άλλα τόσα. Να κάνω πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα είχα ενοχές και να έχω όλη την ευθύνη για το γούστο, τις υποκριτικές κατευθύνσεις και το αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια γίνομαι «ευθύνη».

«Το Ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας»

* Κάνω πρεμιέρα στις 2 Μαΐου στο «Συνεργείο». Πρόκειται για το μιούζικαλ «Το Ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας» σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Μια υπέροχη συνάντηση με τη συμμαθήτριά μου Γαρυφαλιά Μελεμέ. Επίσης είμαι με μια ηθοποιό που πραγματικά εκτιμώ και ήθελα να δουλέψω, την Άννα Κουτσαφτίκη και έναν πολύ καλό φίλο και συνεργάτη χρόνια, το συμμαθητή μου Δημήτρη Μυλωνά. Κάνουν δύο ρόλους που είναι απόλαυση. Αδάμ και Εύα. Εγώ κάνω ένα ρόλο – έκπληξη. Ποιον άραγε;

«Η μύτη»

* Στις 11 Μαΐου, κάνει πρεμιέρα στον 4ο όροφο του «Συνεργείου» η παράσταση «Η μύτη» του Νικολάι Γκόγκολ σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου. Εδώ τρεις αγαπημένοι μου φίλοι και συνεργάτες χρόνια στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού και μαθητές του Στάθη Λιβαθινού ενώνονται και μεγαλουργούν. Νίκος Καρδώνης, φίλος και θεατρίνος ολκής. Σοφία Τσινάρη, μια άλλη εκδοχή του κωμικοτραγικού Σαρλό. Στέλιος Ιακωβίδης, η μοναδική φάτσα. Η «Μύτη» είναι ένα εφιαλτικό παραμύθι, ένα όνειρο και για μας ό, τι πιο απελευθερωτικό έχουμε κάνει. Το καλοκαίρι δεν έχω ιδέα τι θα κάνω. Το φθινόπωρο θα συνεργαστώ με τον Θεατρικά Οργανισμό Κύπρου και θα σκηνοθετήσω ένα δικό μου έργο στην Πειραματική Σκηνή, τις «Θεραπαινίδες».

Το χιούμορ του Μαρκ Τουέιν

* O Μαρκ Τουέιν ήταν μια επιθυμία και αναζήτηση της Μελεμέ. Κατάφερε να μεταδώσει σε όλους μας το τουεϊνικό χιούμορ και τη σαρκαστική διάθεση και να ξεσηκώσει τη νοσταλγία μας. Η μουσική ήταν ένας στόχος και επιθυμία όλων μας. Δεν κάναμε ποτέ κάτι τόσο σύνθετο και τόσο απαιτητικό. Η παράσταση είναι πλήρης και έχει διακυμάνσεις ποίησης και ρεαλισμού, γέλιου και κλάματος. Η μουσική του Άρη Τρουπάκη είναι καταπληκτική. (Στις δύο φωτογραφίες, από το “Ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας”, Άννα Κουτσαφτίκη, Βασίλης Ανδρέου, Δημήτρης Μυλωνάς).

Χορός και μουσική

* Δεν έκανα ποτέ κανένα μάθημα χορού και μουσικής πέρα από τα υποχρεωτικά της σχολής. Τραγουδώ καλά και κινούμαι αξιοπρεπώς.

Νικολάι Γκόγκολ

* Γκόγκολ: Ο παράδεισος του συμβάντος. Η ανατροπή της ανατροπής. Το γέλιο και το κλάμα. Ωραίοι χαρακτήρες, αδροί και ακραίοι. Ύμνος στον απλό άνθρωπο και στον αθώο, όπως και χαρτογράφηση του αστού γραφειοκράτη και ψυχαναγκαστικού. Μια αναζήτηση είναι η «Μύτη». Ένα ταξίδι για να βρεις τον εαυτό σου. Ένας απολογισμός. Όλοι απορούν για μια μύτη που εξαφανίστηκε και ο ίδιος ο Γκόγκολ λέει πως παράξενα συμβαίνουν. Εγώ ξέρω πως με τη μέθοδο του ονείρου εφιάλτη της παράστασης ξεκλειδώνουμε το αίνιγμα. Όλος ο κόσμος ήρθε ανάποδα και αυτή είναι και η έκπληξη του σκηνικού. (Πάνω, από την παράσταση “Η Μύτη”, οι ηθοποιοί Σοφία Τσινάρη, Νίκος Καρδώνης, Στέλιος Ιακωβίδης).

Ο ρόλος

* Προσεγγίζω το ρόλο μέσα από το χαρακτήρα μου. Δηλαδή ό, τι με παραξενεύει και μοιάζει μακρινό το παρατηρώ μέσα από μένα και περιμένω χωρίς σπασμωδικές κινήσεις. Πιστεύω πως γίνεσαι κάτι άλλο μόνον όταν κατανοήσεις.

Συνεπιβάτης παράξενος

* Αν οι ρόλοι που ερμηνεύω με επηρεάζουν; Αυτά τα πράγματα δεν μπορώ να τα ελέγξω. Μερικές φορές γίνονται και επίτηδες. Αυτές οι ταυτίσεις είναι τα δικά μας καμώματα. Είναι ένας συνεπιβάτης παράξενος ο ρόλος. Γνωρίζοντας πως θα παίξεις το βράδυ ετοιμάζεσαι από το πρωί για να ‘σαι καθαρός. Λες και προσέχεις μη σπάσει η φωνή, μήπως και θυμώσεις. Εμένα οι ρόλοι με απασχολούν πολύ στην πρόβα. Μετά ταξιδεύουν και είτε γίνονται καλύτεροι είτε χειρότεροι.

Κρατάω και πετάω

* Τι έχω αποκομίσει από τους σκηνοθέτες που έχω συνεργαστεί; Θα πω κάτι και δεν ξέρω πώς θα ακουστεί. Τα κρατάω όλα και τα πετάω όλα.

Η διαδρομή

* Με ενδιαφέρει ό, τι φέρει η διαδρομή. Μου αρέσει η περιπέτεια ενός ρόλου και φυσικά, δεν λέω ψέματα, το μέγεθος αυτού. Το θέμα ενός έργου. Να είσαι το θέμα του έργου. Να έχεις τρεις ή πέντε πράξεις να ξετυλίξεις την πορεία σου. Βλαδίμηρος = Αμπιγιέρ, τόσο αντίθετα και τόσο κοινά.

Αρχεία, ημερολόγια

* Άλλες αγαπημένες μου ασχολίες: Αρχεία, ημερολόγια, στίχοι, σκηνοθεσία.

Στην Ιρλανδία

* Αν δεν είχα γίνει ηθοποιός και σκηνοθέτης, θα ήθελα να ήμουν συγγραφέας στην Ιρλανδία κοντά σε μια θάλασσα και να έχω δύο σκυλιά, μελάνι και τσάι.

Συγγραφείς

* Μου αρέσει να διαβάζω Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Τόμας Μαν, Σάμιουελ Μπέκετ, Τένεσι Ουίλιαμς. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι τα «Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου» του Ρολάν Μπαρτ.

Θεϊκό και απλό

* Αριστούργημα είναι, κατά τη γνώμη μου, το θεϊκό και ανεξήγητο και την ίδια στιγμή το ακραιφνώς ρεαλιστικό και απλό.

Αγώνας και μάχη

* Με κάνει υπερήφανο ο εαυτός μου όταν με αγώνα και μάχη ξεπερνά τα προβλήματα. Τα προβλήματα είναι πολλά και ακραία. Μέσα στη ζωή πρέπει να πορεύομαι κι όχι να αγκομαχώ.

Συγκίνηση

* Με συγκινούν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας και τα μωρά παιδιά. Επίσης οι άνθρωποι όταν εξομολογούνται με αλήθεια και απόλυτη συνείδηση.

Γέλιο

* Τι με κάνει να γελάω αυθόρμητα; Ο άνθρωπός μου.

Ιστορίες, όχι ιστορία πολιτισμού

* Η τέχνη έχει κάποιο ρόλο αλλά όταν πεινάς και πονάς και δεν έχεις στον ήλιο μοίρα δεν σε ενδιαφέρει καθόλου τι θα παίξει ο Ανδρέου την επόμενη σεζόν και κανένα μήνυμα δεν αποκωδικοποιείς. Αυτό λέμε πολλές φορές και δεν πιστεύουμε στην επιρροή της τέχνης. Εγώ ξέρω πως βάλσαμο είναι η τέχνη και μέλι και παραμύθια. Ας επιλέξουμε έργα και μουσικές και βιβλία που οδηγούν στο φως και όχι απαραίτητα στο να υπογραμμίσουν το σκοτάδι και το τέλμα των καιρών. Αντιπαθώ την τέχνη που αναπαράγει τον αυτισμό της εποχής και τον κάνει μόδα για στεγνή έκφραση. Η τέχνη και τα ρεύματά της είναι κάτι κλειστό. Οι ήρωες, η πλοκή, η ιστορία, το έργο, η παράσταση τροφή για τους ανθρώπους. Ας πούμε ιστορίες κι ας μην κάνουμε ιστορία πολιτισμού.

Άσπρο – μαύρο

* Κάποιες ώρες της ημέρας προσπαθούμε και κάποιες άλλες καταστρέφουμε τα πάντα. Είναι παράλογο και τρελό. Μπορεί το πρωί να διαλύσεις έναν άνθρωπο με τη συμπεριφορά σου και το απόγευμα να πας γιόγκα και το βράδυ να φας έθνικ κουζίνα. Το πρωί να κάνεις διατροφή και να φας μεσάνυχτα πίτσες. Άσπρο – μαύρο. Ο ρυθμός και το τρέξιμο τα κάνει όλα μίξερ.

Ένας αλλοδαπός

* Έξω από το «Συνεργείο» ένας αλλοδαπός πούλαγε ναρκωτικά μέσα σε κουτιά σπίρτων και όταν του είπα ότι δεν θέλω, μου γύρισε την πλάτη και έφυγε και ύστερα από λίγο γύρισε και μου είπε: «Δεν πουλάω γιατί θέλω αλλά γιατί φάκινγκ λάιφ». Και μετά μου φώναξε χαμογελώντας: «Αλελούιαααααα μαν».

Συμπάθεια και θαυμασμός

* Αφού το σύστημα θέλει και εκτιμά τους φημισμένους, εγώ δεν θα κάτσω σπίτι μου. Θέλω να με γνωρίζει το κοινό και να επιλέγει τις παραστάσεις που παίζω και φυσικά έγινα ηθοποιός για να έχω αγάπη και συμπάθεια και θαυμασμό.

Η αναπνοή της γάτας

* Έχω συμβιώσει με ζώα. Με τη Σάρα, τη γάτα μου. Και τώρα είναι η Λούνα, η γάτα της ανιψιάς μου που προσέχω. Ποτέ δεν είχα δεσμούς και σχέσεις με τα ζώα. Μετά τη Σάρα τα αποζητώ και τα φροντίζω. Είναι κάτι μαγικό η αναπνοή της γάτας. Εμένα με μεθάει. Όταν ξαπλώνει στο στήθος μου και κάνει πατουσίτσες λέω πως όλος ο κόσμος είναι προσφορά.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -