Του Παναγιώτη Μήλα
- Η Έντα Γκάμπλερ, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, επιστρέφει. Από 11 Οκτωβρίου 2018 ξανά στο Μπάγκειον.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι Έλληνες σκηνοθέτες στο θέατρο και στον κινηματογράφο τον ήθελαν και τον θέλουν στην ομάδα τους.
Ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Νίκος Περάκης, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Μανούσος Μανουσάκης, ο Γιώργος Λάνθιμος αναγνώρισαν τα προτερήματα και τις ερμηνευτικές του ικανότητες.
Ο «Αμφιτρύων», η ανολοκλήρωτη ταινία «Η άλλη θάλασσα», το ιδιαίτερο «Εχθροί εξ αίματος», το ανατρεπτικό «Πεθαίνω σαν χώρα», το «Λούφα και παραλλαγή – Σειρήνες στη στεριά», το «Ουζερί Τσιτσάνης», η «Μικρά Αγγλία», το «Τελευταίο σημείωμα» και ο «Πλατόνοφ» αποτελούν μια λαμπερή αλυσίδα στο βιογραφικό του.
Μια αλυσίδα στην οποία φέτος προστέθηκε άλλος ένας χρυσός κρίκος. Ο ρόλος του Γέργκεν Τέσμαν στη θρυλική «Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν.
Αυτή τη φορά ο γοητευτικός και χαρισματικός Ανδρέας Κωνσταντίνου (*) ήταν επιλογή της σκηνοθέτιδας των ανατροπών και των εκπλήξεων, της Άντζελας Μπρούσκου, που κάθε δουλειά της – ασφαλώς – αποτελεί είδηση.
Στην Πλατεία Ομονοίας λοιπόν, από όπου ξεκίνησε η ελληνική πορεία της ηρωίδας του Ίψεν το 1903, στην ίδια πλατεία ύστερα από 115 χρόνια η Hedda Gabler επιστρέφει. Τότε, η Ειμαρμένη Ξανθάκη είχε στο πλευρό της, ως Τέσμαν, τον Μήτσο Μυράτ. Φέτος, η Παρθενόπη Μπουζούρη έχει τον Ανδρέα Κωνσταντίνου.
Σε μια γωνιά της μεγάλης αίθουσας χορού, στο ξεχασμένο και γεμάτο μνήμες ξενοδοχείο «Μπάγκειον», εκεί που δίνει τη δική της μάχη η κόρη του στρατηγού Γκάμπλερ, συναντήθηκα με τον… φιλόδοξο Γέργκεν Τέσμαν του 2018. Συζητήσαμε και για το έργο, και για τα επόμενα σχέδιά του αλλά κυρίως για τις απόψεις του.
***
Είναι κρίμα που δεν υπάρχει και εικόνα από αυτή τη συνέντευξη για να δείτε τον αέρινο και υπερκινητικό Ανδρέα να απαντά πρώτα με τη γλώσσα του σώματος και ύστερα με τη φωνή της ψυχής και του μυαλού του. Αν είχαμε εικόνα θα τον απολαμβάνατε όπως όσοι τον είδαν πρόσφατα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στο δικό του «Moth» και λίγα χρόνια πριν στο «Εργασία Βάκχες». Καλύτερα όμως να «ακούσουμε» τι κατέγραψε το μαγνητόφωνο του catisart.gr.
***
– Αυτή την εποχή σε βρίσκουμε στην «Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Τι θα πρέπει να ξέρουμε πριν δούμε την παράσταση;
* Οφείλει να απευθύνεται και σε ανθρώπους που δεν είναι ενημερωμένοι είτε για το ιστορικό πλαίσιο το οποίο αφορά το έργο, είτε για την υπόθεση, τους χαρακτήρες κ.λπ. Βέβαια θα είναι ευκολότερο για τον θεατή να ξέρει πέντε πράγματα και να «ταξιδέψει» πιο εύκολα, αλλά κατ’ εμέ δεν θα έπρεπε να ξέρει τίποτα και είναι ένας στόχος ο οποίος μπορεί να επιτευχθεί. Ένας άνθρωπος να πάει και να δει ένα θέαμα και να μπορέσει να ταξιδέψει μαζί του. Πάντα, θέλοντας και μη, πάντα θα περιμένεις κάτι. Μπορεί να μην είναι συγκεκριμένο, αλλά πάντα κάτι περιμένεις, γι’ αυτό και πας. Αν δεν περίμενες τίποτα δεν θα πήγαινες.
– Ποιος είναι η Γέργκεν Τέσμαν; Πώς σκιαγραφεί ο Ίψεν το σύζυγο μιας από τις διασημότερες ηρωίδες του;
* Ο Γέργκεν Τέσμαν είναι ένα περίεργο πρόσωπο που μου πήρε καιρό για να καταλάβω κάποια στοιχεία του. Ενώ φαίνεται ο ίδιος μιλώντας ότι είναι ένας πρώτου επιπέδου άνθρωπος και διαφαίνονται οι προθέσεις του, ίσως να υπάρχει και ένα δυσδιάκριτο σχεδόν αόρατο νήμα που διατρέχει τις σκέψεις του και τις πράξεις του το οποίο είναι πιο ισχυρό τελικά από ό,τι καταλαβαίνεις σε μια πρώτη ανάγνωση. Δεν είναι τυχαίο που στο τέλος είναι και ο μόνος που θριαμβεύει, ενώ οι φαινομενικά ισχυροί του έργου καταστρέφονται. Του προσδίδει χαρακτηριστικά που εύκολα θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς και ως γελοία ή στα όρια του γελοίου. Μιλάει με μία αφέλεια, τον έχει σχεδιάσει έτσι ο Ίψεν ώστε να έχει προσκολληθεί στις ηλικιωμένες γυναίκες της ζωής του, στις θείες του που τον έχουν μεγαλώσει. Του δίνει όμως και ένα στοιχείο που μπορεί να επηρεάσει πολύ έναν άνθρωπο. Ο Τέσμαν δεν έχει γνωρίσει γονείς, μεγάλωσε ορφανός σε αντίθεση με την Έντα Γκάμπλερ η οποία πάντα αναφέρεται στον πατέρα της αποκαλώντας τον στρατηγό αφού δεν υπάρχει μητέρα ενώ ο Γέργκεν από την άλλη έχει μόνο τις δύο θείες του. Ο ίδιος νομίζω πως γνωρίζει, έχει μια αυτογνωσία, σχετικά με το τι μπορεί να καταφέρει και επειδή ο ίδιος ξέρει ότι είναι καλός σε κάτι συγκεκριμένο, δηλαδή να συλλέγει, να βρίσκει πληροφορίες για πράγματα, να ταξινομεί έγγραφα, να κάνει μελέτες σχετικά με όλα αυτά, κάτι το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργικό, σε αντίθεση με τον Λέβμποργκ ο οποίος είναι τόσο εμπνευσμένος και γράφει όντας πραγματικός δημιουργός, αυτός είναι μόνο συλλέκτης και αναγνωρίζει μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Γι’ αυτό και αναγνωρίζει τον Λέβμποργκ παραδεχόμενος πως ο ίδιος δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει ένα τέτοιο κείμενο. Μάλιστα το λέει και στην Έντα, πως το βιβλίο του Λέβμποργκ είναι ό,τι πιο ιδιαίτερο έχει γραφτεί. Το αναγνωρίζει αυτό. Μια από τις ιδιότητές του είναι πως μπορεί εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει ένα γεγονός να κινηθεί έτσι ώστε να είναι πιο ευνοϊκά γι’ αυτόν τα αποτελέσματα. Χωρίς όμως να είναι καιροσκόπος. Δεν καραδοκεί για να αρπάξει μια ευκαιρία. Απλά όταν παρουσιάζεται θα πάει μαζί της χωρίς να το έχει προμελετήσει. Είναι ένας περίεργος χαρακτήρας και σίγουρα είναι ένα ρόλος από τους πιο ξεχωριστούς που μου έχει ζητηθεί να κάνω. Νομίζω πως είναι ένα μεγάλο προτέρημα να ασχολούμαι καθημερινά με αυτόν και έτσι να γίνομαι ερμηνευτικά πιο πλούσιος.
– Υπάρχει κάποια λογική «εξήγηση» για τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά της Έντα;
* Αυτός ο χαρακτήρας φτιάχτηκε για να δικαιολογήσει ο Ίψεν ακόμη και πράγματα αδικαιολόγητα. Φτιάχτηκε για να δικαιολογήσει τη μοναδικότητα της κάθε ύπαρξης. Επινόησε έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να έχει χαρακτηριστικά από τον στρατηγό Γκάμπλερ, ένα πρόσωπο που δεν το βλέπουμε μεν αλλά ξέρουμε ότι έχει αφήσει τα πιστόλια του τα οποία χρησιμοποιεί η κόρη του για να χτυπάει με έναν τρόπο το υπαρξιακό της κενό. Βέβαια ακόμη και για αυτό μπορεί να υπάρχουν χίλιοι δυο συμβολισμοί. Χρησιμοποιεί το όπλο αυτό και για να σκοτώσει την αγάπη της την πραγματική, τον Άιλερτ Λέβμποργκ, και για να δώσει τέλος στη ζωή της. Κάνει χρήση της κληρονομιάς του πατέρα της με έναν ανεξήγητο τρόπο. Η ίδια έχει ένα δικό της αξιακό σύστημα απαλλαγμένο από τις προσταγές της κοινωνίας και έτσι προσπαθεί να ζήσει μέσα από τα δικά της ιδεώδη. Δεν ξέρω αν υπάρχει μια λογική εξήγηση σε αυτή τη συμπεριφορά της.
– Ο Ίψεν μας παρουσιάζει την Έντα ως μια γυναίκα εγκληματικά ματαιόδοξη και χωρίς πραγματικό μεγαλείο ή ως μια παρεξηγημένη ηρωίδα;
* Έχει να κάνει τόσο πολύ με το πλαίσιο στο οποίο κρίνεις όλη αυτή την υπόθεση. Επειδή ακριβώς είναι ένας άνθρωπος που πάει κόντρα και διψάει τόσο πολύ για μια ζωή, για ένα «παραθυράκι» που να το χρησιμοποιήσει έστω και ηδονοβλεπτικά. Η Έντα θέλει πολύ ένα παράθυρο του κόσμου που είναι αθέατος, με την έννοια μιας ελεύθερης ύπαρξης. Θεωρώ ότι η Έντα αντικατοπτρίζει όλα αυτά τα στοιχεία που θα λέγαμε σήμερα ότι χαρακτηρίζουν έναν ελεύθερο άνθρωπο απαλλαγμένο από ένα σωρό «βάρη», φυσικά όμως η ίδια βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό της προσπαθώντας να ικανοποιήσει την όποια ματαιοδοξία της. Βέβαια δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Έντα δεν έχει ένα μεγαλείο. Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τα πράγματα είναι πολύ γοητευτικός και αυτή η γοητεία της ασκεί επιρροή σε όλους τους χαρακτήρες του έργου που βρίσκονται γύρω της. Αυτό δεν οφείλεται στη ματαιοδοξία της αλλά σε ένα μεγαλείο που την κινεί. Όμως το μεγαλείο αυτό αποδεικνύεται «μείον» και μπορεί να προκαλέσει φιλοσοφικές συζητήσεις για το τι σημαίνει να βάλεις τέρμα στη ζωή σου με έναν τέτοιο τρόπο ή τι σημαίνει να ωθήσεις κάποιον στην αυτοκτονία. Η Έντα είναι ένας πολυσύνθετος χαρακτήρας και όπως συμβαίνει με το ανθρώπινο ον γενικότερα και η ίδια αντιφάσκει. Μάλιστα οι αντιφάσεις της είναι πολύ μεγάλες.
Νομίζω δηλαδή πως στον κόσμο που η Έντα αντιλαμβάνεται και προσπαθεί να ζήσει, μόνον ένας άνθρωπος που αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή θα μπορούσε να αυτοκτονήσει. Μόνον ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με τη ζωή θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Είναι αυτή η αντίφαση αυτής της ηρωίδας που διψάει για τη ζωή. Τον Άιλερτ Λέβμποργκ τον ωθεί να τα κάνει όλα. Όταν ο Άιλερτ πάει να γίνει κάτι μικρό -που ο Λέβμποργκ δεν είναι αυτό, είναι ένας ποιητής, μια καταραμένη ψυχή, που φέρνει τόσο αναβρασμό μέσα της και τόσο πολλή ζωντάνια – τον ωθεί ξανά σε αυτά, που αυτά είναι οι πόρνες και το κρασί. Αυτά που βέβαια είναι κατακριτέα από την κοινωνία αλλά είναι η πηγή της έμπνευσής του, είναι αυτό που του δίνει ζωντάνια και κινεί την ύπαρξή του. Τον ωθεί σε αυτό χωρίς να υπολογίζει τι κόστος μπορεί να έχει. Και όταν αυτό δεν γίνεται, του λέει: «Κοίταξε να δεις, τελείωσέ το…». Η ίδια είχε εγκλωβιστεί τόσο πολύ από εκεί που ενδεχομένως ονειρευόταν άλλα, ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια, όμως προσπάθεια παρ’ όλα αυτά να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο γύρω της ο οποίος να καλύπτει το υπαρξιακό της κενό, μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι δεν τα καταφέρνει και προχωρεί στην άλλη της απόφαση…
– Η κόρη του στρατηγού γίνεται με το γάμο της Έντα Τέσμαν;
* Δεν νομίζω ότι γίνεται ποτέ Έντα Τέσμαν, ίσως γίνεται από ένα σημείο και μετά ερήμην της, αλλά η ίδια δεν το αναγνωρίζει αυτό το επώνυμο. Χρησιμοποιεί μόνο τον τίτλο για δικό της συμφέρον, για να βάλει τον Άιλερτ Λέβμποργκ στη θέση του. Παράλληλα «παίζει» με τον δικαστή Μπρακ, ώστε όποτε θέλει να τον μαζεύει και όποτε θέλει να τον απλώνει. Γι’ αυτό κάνει χρήση του τίτλου. Όμως κάποτε τα πράγματα ξεχειλίζουν, την υπερβαίνουν και οφείλει να αντιμετωπίσει την αλήθεια της οποίας το δίχτυ ύφανε η ίδια και έπεσε στο τέλος μέσα. Έτσι αναγκάζεται να βάλει τέλος σε όλο αυτό το σκηνικό, αν και δεν πιστεύω ότι η ίδια παραδίδεται ποτέ.
– Ποιος από τους χαρακτήρες του έργου ευνοείται τελικά;
* Σαφέστατα ο ευνοημένος είναι ο Γέργκεν Τέσμαν, ο οποίος ήταν και ο λιγότερο εμπλεκόμενος σε αυτή την ιστορία. Εμφανίζονται διάφορα πράγματα τα οποία συνεχίζουν να υπάρχουν και υπήρχαν και πριν από την Έντα. Δεν άλλαξε κάτι. Ο Γέργκεν Τέσμαν χρησιμοποιεί την Έντα Γκάμπλερ για να ανελιχθεί ο ίδιος. Όλοι οι χαρακτήρες είναι τέρατα σε αυτό το έργο. Βέβαια υπάρχουν χαραμάδες μέσα από τη συνύπαρξή τους σκηνικά που φανερώνουν αυτή την τερατώδη διάστασή τους που είναι συγκαλυμμένοι με όλο αυτό το τυπικό, το ευγενικό, τους καλούς τρόπους κ.λπ. Αλλά και η Τέα Έλβστετ ανήκει – κατά κάποιο τρόπο – στους ευνοημένους της υπόθεσης…
– Ένα χρόνο μετά το τέλος της Έντα Γκάμπλερ, είναι πιθανό να διαβάσει κανείς στις τοπικές εφημερίδες την… αγγελία των γάμων του Γέργκεν Τέσμαν με την Τέα Έλβσετ;
* Ναι, είναι πολύ πιθανόν να συνεχίσουν την κοινή τους ζωή. Είναι το πιο πιθανό, κατά τη γνώμη μου.
– Αν και ο χαρακτήρας του έργου είναι δραματικός πέρα για πέρα, ωστόσο συνυπάρχουν και πιο ανάλαφρα στοιχεία σε αυτό;
* Ευτυχώς! Τίποτα δεν γράφει την πραγματική του διάσταση και το μεγαλύτερό του βάθος αν δεν υπάρχει μια αντίθεση σε όλο αυτό που συμβαίνει. Το έργο δεν θα ήταν τόσο δραματικό αν εξέλιπαν τα κωμικά στοιχεία. Είναι δραματικό ακριβώς επειδή υπάρχει αυτό το αντίβαρο το οποίο τελικά το κάνει και αριστούργημα. Επίσης – πολύ πρακτικά – δίνει κάποιες ανάσες στον θεατή για να μπορεί να παρακολουθήσει αυτή την πυκνή πλοκή του. Να παρατηρήσει όλες τις μεταβολές που συμβαίνουν, να δει τα γεγονότα σε όλο τους το εύρος μιας και μπορεί να είναι και μονοδιάστατα και πολυδιάστατα. Έτσι είναι και η ζωή, δεν είναι μια απλή κατάσταση και μια σταθερή συνθήκη. Είναι κάτι, συνυφασμένο με κάτι άλλο. Το κωμικοτραγικό και το τραγελαφικό, είναι κάτι που το ξέρουμε καλά. Είναι απαραίτητα στοιχεία για την ισορροπία της ζωής μας.
– Πώς είναι να δουλεύεις με τη σκηνοθέτιδα Άντζελα Μπρούσκου;
* Δεν είχα δουλέψει ξανά. Είναι η πρώτη φορά. Είμαι πολύ χαρούμενος που τη γνώρισα. Είναι πραγματική καλλιτέχνιδα με βαθιά ματιά στα πράγματα και έχει έναν πολύ πλούσιο κόσμο τον οποίο όμως τον μοιράζεται και με τους συνεργάτες της και με το κοινό. Έχει βέβαια τους κωδικές της, μιλάει με μια γλώσσα που δεν είναι αυτονόητο να την καταλαβαίνεις αρχικά. Όμως με την τριβή και το αμοιβαίο σκύψιμο πάνω σε μια δουλειά και την εξέταση του πράγματος φτάνεις σε ένα σημείο να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με το όραμά της. Είμαι πολύ χαρούμενος που τη γνώρισα. Το κρατάω σαν κάτι πολύτιμο στη ζωή μου ως τώρα. Είναι ένας ωραίος σταθμός…
***
– Σε έχουμε δει στη «Μικρά Αγγλία» αλλά και στο «Ουζερί Τσιτσάνης», ενώ πρόσφατα υποδύθηκες τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη στο “Τελευταίο σημείωμα”. Πώς διαχειρίστηκες, ως ηθοποιός, έναν ρόλο βασισμένο σ’ έναν άνθρωπο – σύμβολο;
* Μέσα μου υπήρχαν διακυμάνσεις επειδή δεν τον γνώριζα, δεν ήξερα την ιστορία του. Ο Παντελής Βούλγαρης μιλώντας μου για την ταινία μου έδωσε πρώτος αυτή την πληροφορία και αργότερα, φυσικά, έψαξα και διάβασα πολλά μέχρι να καταλάβω το πλαίσιο, την τότε εποχή και το ποιος ήταν τελικά αυτός ο άνθρωπος. Είχα πολύ μεγάλο βάρος και άγχος σχετικά με το πού κυμάνθηκα ψυχικά και εν τέλει ερμηνευτικά. Υπήρχε συνεχώς μια αντίσταση από μεριάς μου για να καταλάβω και να απογυμνώσω τον ήρωα από τα χαρακτηριστικά που αργότερα του δόθηκαν. Ήταν απαραίτητο να δω την ανθρώπινη και καθημερινή διάσταση του Σουκατζίδη. Ήταν κομμουνιστής και αυτός και τόσοι άλλοι. Αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν σε κάτι και αυτή η πίστη τούς έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη και τους οδήγησε στο να θυσιάσουν το «εγώ» τους και να το αφιερώσουν στο «εμείς». Αυτό είναι έξω από τη σημερινή μας λογική. Η Ιωάννα Καρυστιάνη και ο Παντελής Βούλγαρης, που ήταν οι καθοδηγητές μου σε αυτή την πορεία, είχαν άλλες προσλαμβάνουσες από τον ήρωα και γι’ αυτό με βοήθησαν στη δύσκολη αποστολή μου. Από εκεί και πέρα ήταν μια προσωπική μου μάχη… Έπρεπε να τον δω ακριβώς όπως είναι όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Να δω απλά πράγματα, πώς μιλάει, πώς χαμογελάει, πώς σκέφτεται, πώς συγκινείται, τι ονειρεύεται… Πολύ απλές στιγμές δηλαδή. Τα υπόλοιπα προέκυπταν από το σενάριο. Η δουλειά μου ήταν να κρατήσω καθαρό έναν άνθρωπο και να επιτρέψω στα γεγονότα να αποτυπωθούν πάνω του.
– Μπορούμε να διαχωρίσουμε τον ηθοποιό του θεάτρου από τον ηθοποιό του σινεμά;
* Ασφαλώς χρειάζεται μια πολύ διαφορετική προσέγγιση. Το κάθε είδος απαιτεί άλλους χειρισμούς. Είχα πολύ καιρό να κάνω θέατρο και φέτος είμαι πολύ τυχερός που κάνω ύστερα από τόσο καιρό. Και στην «Έντα Γκάμπλερ» και παράλληλα στο «Reservoir Dogs» του Quentin Tarantino στο “Σύγχρονο Θέατρο”.
– Πρόσφατα δημιούργησες ένα ιδιαίτερο πρότζεκτ, μια σόλο περφόρμανς με τίτλο «Moth», που ανέβηκε στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Τι θα ήθελες να μας πεις για την παράσταση; Πρόκειται να συνεχιστεί;
* Αυτό ήταν μια πολύ προσωπική δουλειά. Το έφτιαξα με πολλή αγάπη με κάποιους φίλους και συνεργάτες μου που εκτιμώ πολύ τη δουλειά τους. Ήταν ο video artist Τζώρτζης Κόντος και ο Κωστής Κόντος που δημιούργησε το μουσικό περιβάλλον. Στην κινησιολογική έρευνα είχα μια παλιά δασκάλα μου και νυν συνεργάτιδά μου, τη Βίκυ Παναγιωτάκη, ενώ το ενδυματολογικό μέρος – όπως και στην προηγούμενη solo δουλειά μου – το κάλυψε η Ελεάνα Θαλασσούδη. Δουλέψαμε πάρα πολύ για να φτιάξουμε αυτή την ιδιόμορφη παράσταση. Πρόκειται για μια προσωπική ιστορία που έχει βίντεο, φωτογραφημένο υλικό, λόγο και μουσική. Σίγουρα το «Moth», η νυχτοπεταλούδα μας, θέλω να ξαναπαιχτεί και να συνεχίσει να πετάει. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις πάνω σε αυτή την πτήση…
***
– Ποιος είναι ο πρώτος κανόνας στη δουλειά σου; Ποιο είναι το κριτήριο των επιλογών σου;
* Πρέπει κάτι να με κινεί και να με συγκινεί για να πω το «ναι». Ενώ το «όχι» θα το πω στις περιπτώσεις που κάτι μπορεί να σκοτώσει κάθε τι που θα μπορεί να συγκινήσει τον θεατή. Σχεδόν πάντα σε αυτό που έχει μια καλλιτεχνική αξία δεν λέω «όχι». Ασφαλώς αυτό είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Για μένα μπορεί να έχει καλλιτεχνική αξία και κάποιος άλλος να διαφωνεί. Προσπαθώ να με φανταστώ μέσα στην ιστορία πριν απαντήσω σε οποιαδήποτε πρόταση. Ενστικτωδώς πάντα καταλαβαίνω πώς θα είμαι και ανάλογα απαντώ. Εκεί λοιπόν βρίσκεται – κυρίως – και το κριτήριο των επιλογών μου. Ασφαλώς δεν παύω να είμαι ρεαλιστής και να βλέπω την πραγματικότητα. Σίγουρα σήμερα σκέπτομαι με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τότε που ξεκίνησα. Το επιβάλλουν οι συνθήκες…
– Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου να φύγεις; Να πας έξω;
* Περνούσε από το μυαλό μου πιο παλιά και ψευτοεπιχείρησα να το κάνω χωρίς όμως επί της ουσίας να με συγκινεί κάτι. Το έκανα τότε για άλλους λόγους. Ήμουν λίγο μπερδεμένος. Ποτέ όμως δεν ονειρεύτηκα μια ζωή έξω από αυτό που καταλαβαίνω και το λέω «Ελλάδα», είτε είναι εδώ, είτε είναι στην Κρήτη, είτε στη Σαμοθράκη… Αλλά πάνω απ’ όλα μου αρέσει η γειτονιά μου, μου αρέσουν τα Εξάρχεια και οι παρέες μου εδώ. Φυσικά αγαπάω το επάγγελμά μου και θα ήθελα να κάνω μεγάλες ταινίες, με ωραίους σκηνοθέτες, να λέω όμορφες ιστορίες μέσα και από τις ερμηνείες μου. Όμως είναι σημαντικό για μένα να επιστρέφω σε ένα μέρος που το ξέρω και με ξέρει. Το όνειρό μου είναι – το προσπαθώ και το επιδιώκω – να είναι η βάση μου εδώ και να κάνω δουλειές έξω. Αυτό για μένα είναι το ιδεατό.
– Πριν κλείσουμε θα ήθελα να μας πεις αν έχεις προγραμματίσει τα επόμενα καλλιτεχνικά σου βήματα;
* Έχω διάφορα ανοιχτά μέτωπα αυτή τη στιγμή και μιλάω χωρίς να έχω καταλήξει ακόμη. Δεν υπάρχει κάτι οριστικό εκτός από μια συνεργασία στο θέατρο που θα έχω στο τέλος του χρόνου με τον Χάρη Φραγκούλη σε ένα έργο του Δημήτρη Δημητριάδη
– Ανδρέα, για αυτή τη σύντομη συζήτηση σε ευχαριστώ πολύ.
* Κι εγώ ευχαριστώ.
***
(*) O Ανδρέας Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1982 στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ έχει και πτυχίο κοινωνικού λειτουργού.
Κινηματογράφος
2007 Ψυχραιμία
2010 ArTherapy
2010 Ο θάνατος που ονειρεύτηκα
2011 Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά
2011 Παράδεισος
2013 Μικρά Αγγλία
2015 Όχθες
2015 Ουζερί Τσιτσάνης
2016 Γυρίζοντας τον κόσμο
2017 Virus
2017 Το τελευταίο σημείωμα
Θέατρο
2008 Εχθροί εξ αίματος
2009 Πεθαίνω σαν χώρα
2010 Γλυκό πουλί της νιότης
2011 Πλατόνοφ
2012 Αμφιτρύων
2012 Ο Ορφέας στον Άδη
2014 Εργασία Βάκχες
***
Ταυτότητα παράστασης / «Hedda Gabler» – Χένρικ Ίψεν
Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία – εικαστική άποψη: Άντζελα Μπρούσκου
Μουσική: Nalyssa Green
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέβη Κουτσοθανάση
Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας – Constantly Productions
***
Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Χριστίνα Παπαδοπούλου.
***
Πληροφορίες
«Μπάγκειον» ξενοδοχείο
Πλατεία Ομονοίας 18
Σταθμός μετρό «Ομόνοια»
Έξοδος: Αθηνάς – Σταδίου
Παραστάσεις: Από 10 Φεβρουαρίου 2018 έως 25 Μαρτίου 2018. Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.30.
Τιμές: 10 – 15 ευρώ.
Προπώληση μέσω: viva.gr και στο 11876
Link Προπώλησης:
https://www.viva.gr/tickets/theater/ksenodoxeio-mpagkeion/enta-gkampler/
Επίσης τηλεφωνικές κρατήσεις: 693.8500457 (Από 16.00 έως 20.00, καθημερινά).
***
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
***
Πληροφορίες για τα Μ.Μ.Ε.
Μαρία Μπινίκου, Θεατρολόγος
Μ[email protected]
- Η αρχική φωτογραφία είναι της Άντζελας Μπρούσκου
