Από το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου εστάλη η κάτωθι ανακοίνωση:
“Η πανδημία που πλήττει την Ελλάδα, αλλά και όλον τον πλανήτη, μας έχει συγκλονίσει. Παρακολουθούμε στενά όλες τις εξελίξεις γύρω από το θέμα του COVID -19 κι ελπίζουμε ότι σύντομα θα είμαστε σε θέση να σας ενημερώσουμε για τον ανασχεδιασμό του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, μετά τα πρωτοφανή δεδομένα που ανέκυψαν.
Εν μέσω, ωστόσο, αυτών των δύσκολων καιρών, το Φεστιβάλ αποφάσισε να ανακοινώσει διαδικτυακά το πρόγραμμά του για το καλοκαίρι του 2020, στην αρχική του σύλληψη, από σεβασμό σε όλη την ομάδα που εργάστηκε γι’ αυτό και στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν.
Η νέα Καλλιτεχνική Διευθύντρια, Κατερίνα Ευαγγελάτου, τη Δευτέρα, 30 Μαρτίου στις 12 το μεσημέρι, θα απευθύνει ένα μήνυμα σε όλους τους φίλους και τις φίλες του Φεστιβάλ, που κλείνει φέτος 65 χρόνια συνεχούς λειτουργίας.
Αντιλαμβανόμαστε την αβεβαιότητα των ημερών, θέλουμε όμως να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας για την πραγματοποίηση του φετινού προγράμματος, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Μένουμε σπίτι και εργαζόμαστε ευελπιστώντας πως θα μπορέσουμε να απολαύσουμε το πρόγραμμα που έχει σχεδιαστεί για να μας εμψυχώσει όλους, κοινό και καλλιτέχνες, μετά από αυτή την οδυνηρή δοκιμασία.
Δεδομένων των συνθηκών, η προπώληση δεν θα ξεκινήσει επί του παρόντος.
Συντονιστείτε τη Δευτέρα 30 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι, στα social media του Φεστιβάλ, για να παρακολουθήσετε την ανακοίνωση του φετινού προγράμματος. Μπορείτε να μας ακολουθείτε για να παραμένετε ενημερωμένοι για τις εξελίξεις”.
YouTube:
Facebook:
Instagram:
***
Το Ελληνικό Φεστιβάλ (Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου) αποτελεί μετεξέλιξη του Φεστιβάλ Αθηνών, το οποίο ξεκίνησε το 1955, έπειτα από ενέργειες του τότε Υπουργού Προεδρίας Γεωργίου Ράλλη (κυβέρνηση Αλεξάνδρου Παπάγου). Διεξάγεται κάθε χρόνο στην Αθήνα και την Επίδαυρο της Πελοποννήσου, κυρίως, στα θέατρα Ηρώδου του Αττικού, Λυκαβηττού και το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Οι εκδηλώσεις του περιλαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, παραγωγές αρχαίας κωμωδίας και τραγωδίας, εικαστικές εκθέσεις κ.α. Έχει έντονο διεθνή χαρακτήρα και συνήθως διεξάγεται κατά τους θερινούς μήνες έως και τις αρχές Σεπτεμβρίου. Το Φεστιβάλ είναι σημαντικότατος θεσμός καθόσον βοηθά στην προαγωγή του ελληνικού πολιτισμού ενώ μέσω της εξωστρέφειας που διαθέτει, ενισχύει τη διαλεκτική σχέση στην καλλιτεχνική δημιουργία.
Ελληνικό Φεστιβάλ Α.Ε.
Σήμερα, την ευθύνη της διεξαγωγής του έχει η «Ελληνικό Φεστιβάλ» Α.Ε., που μέτοχός του είναι το Ελληνικό Δημόσιο. Σκοπό έχει την οργάνωση μουσικών, θεατρικών και άλλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, την έκδοση και διάθεση εντύπων, βιβλίων και άλλων εκδόσεων, καθώς και οπτικοακουστικών μέσων με θέματα που αφορούν στην προβολή των εκδηλώσεων της. Διοικείται από επταμελές διοικητικό συμβούλιο, του οποίου η θητεία είναι τριετής. Οι πόροι του προέρχονται από την επιχορήγηση του τακτικού προϋπολογισμού του Κράτους, το ποσοστό από τις εισπράξεις των καζίνων Πάρνηθας και Κέρκυρας, τις χορηγίες και τα έσοδα από τις παραστάσεις και τις παραχωρήσεις των χώρων της.
Εκδηλώσεις-Χώροι
Μέχρι το 2005 το Ελληνικό Φεστιβάλ χρησιμοποιούσε ως χώρους παραστάσεων το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, τα αρχαία θέατρα της Επιδαύρου (Θέατρο του Ασκληπιείου και Θέατρο Αρχαίας Πόλεως) και το θέατρο Λυκαβηττού. Από το καλοκαίρι του 2006 η εταιρεία ξεκίνησε ένα πρόγραμμα επέκτασης των χώρων στους οποίους πραγματοποιούνται οι παραστάσεις της: χάρη στην παραχώρηση της Εθνικής Τράπεζας, δημιούργησε ένα νέο θέατρο αναπαλαιώνοντας ένα κτήριο (κτήριο Δ) στο πρώην εργοστάσιο Τσαούσογλου, στην οδό Πειραιώς 260, ενώ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά και άλλους χώρους μέσα στην πόλη, όπως «Το Σχολείον» της Ειρήνης Παππά, το Θέατρο Κοτοπούλη, το Μουσείο Μπενάκη, το Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου, το Θέατρο Πόρτα και άλλους. Το 2007 με συγχρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού και του Ελληνικού Φεστιβάλ, ύστερα από ανακαίνιση του κτηρίου Η, δημιουργήθηκε ένα ακόμη θέατρο στην Πειραιώς 260.
Εκτός από τη δημιουργία νέων χώρων για τις παραστάσεις της, η εταιρεία στοχεύει στη διεύρυνση του κοινού που τις παρακολουθεί, στην ανάδειξη και προβολή του έργου νέων καλλιτεχνών, στην παρουσίαση μέσα από την πρόσκληση και τη συνεργασία με ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά σχήματα των σύγχρονων τάσεων στο χορό, τη μουσική και το θέατρο. Προσπάθεια γίνεται για να συντονίσει το βηματισμό της με τα σημαντικά, ομοειδή ευρωπαϊκά φεστιβάλ.
Ιστορία
Στο πλαίσιο της πολιτιστικής και τουριστικής πολιτικής της Κυβερνήσεως Παπάγου (1955), ο τότε Υπουργός Προεδρίας και μετέπειτα Πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, ανέλαβε να διοργανώσει μια σειρά εκδηλώσεων, μετακαλώντας στην Ελλάδα σημαντικές προσωπικότητες της Τέχνης. Η ιδέα του Γεωργίου Ράλλη, στην αρχική της σύλληψη, ήταν να οργανωθεί ένα Φεστιβάλ στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, όπως είχε καθιερωθεί από το 1936 η “Εβδομάς Αρχαίου Δράματος”, αλλά και με μουσικό προσανατολισμό. Πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του ήταν ο μετακληθείς Ντίνος Γιαννόπουλος, σκηνοθέτης στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, που οργάνωσε με απόλυτη ελευθερία το Φεστιβάλ. Στην πρώτη διοργάνωση, διάρκειας σαράντα ημερών, ξεχώρισαν οι παραστάσεις των Αλέξη Μινωτή – Κατίνας Παξινού και η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Μητρόπουλου. Από το Φεβρουάριο του 1956, υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος που συνέδεσε το όνομά του με το Φεστιβάλ έως τις εκλογές του 1961.
“Το Φεστιβάλ Αθηνών, το οποίον εγκαινιάζεται σήμερον με τους λαμπροτέρους οιωνούς και έχει συγκεντρώσει ζωηρότατον το ενδιαφέρον του ελληνικού και του διεθνούς κοινού, αποτελεί την μεγαλυτέραν καλλιτεχνικήν και τουριστικήν προσπάθειαν που εσημειώθη ποτέ εις την χώραν μας”, δήλωνε τη μέρα της έναρξης του Φεστιβάλ (24.8.1955) ο εμπνευστής του Γεώργιος Ράλλης.
Σημαντικές Στιγμές
Η παρουσίαση για πρώτη φορά, αποσπασμάτων από τους «36 ελληνικούς χορούς» του Ν. Σκαλκώτα υπό τη διεύθυνση του Δημητρίου Μητρόπουλου (1955).
Η παρουσίαση των Ορνίθων του Αριστοφάνη από τον Κάρολο Κουν (Θέατρο Τέχνης – 1959) σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, που τελικώς αποσύρθηκαν. Η εμφάνιση του ιερέα με καλυμμαύχι ορθοδόξου παπά σε μια σκηνή θυσίας ήταν η σκηνή που πυροδότησε την αγανάκτηση μερίδας του κοινού. Ο Μάριος Πλωρίτης, από τα αντιπολιτευόμενα τότε «Νέα», πρότεινε την αφαίρεση της σκηνής, ενώ ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, Υπουργός Προεδρίας που αποφάσισε τη μη επανάληψη της παράστασης, γελοιογραφείτο έκτοτε από τον Φωκίωνα Δημητριάδη, συνοδευόμενος από μια κότα. Πάντως, έχει υποστηριχθεί ακόμη και από στενούς συνεργάτες του Κουν, πως η απόφαση του Τσάτσου δεν οφειλόταν στην εμφάνιση του ιερέα, αλλά στο γεγονός πως η παράσταση ήταν ατελής (κοστούμια και σκηνικά ημιτελή, ο χορός ανέτοιμος να τραγουδήσει). Και ως εκ τούτου, ο Τσάτσος για να αποφύγει την καρατόμηση των υπευθύνων του Φεστιβάλ, επέλεξε τη μη επανάληψή της με πρόφαση τη μη προσβολή στο θρησκευτικό αίσθημα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός πως την αμέσως επόμενη χρονιά, όπου προφανώς είχε γίνει καλύτερη προετοιμασία, η παράσταση επαναλήφθηκε στο ίδιο πλαίσιο, ενώ επιδοκιμάσθηκε από το διεθνή Τύπο και βραβεύθηκε.
Η ερμηνεία της Μαρίας Κάλλας στη Νόρμα του Βιντσέντσο Μπελλίνι (1960) και τη Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι (1961). Η αμοιβή της Μαρίας Κάλλας παραχωρήθηκε για τη δημιουργία των ομώνυμων υποτροφιών. Κατά την πρώτη παρουσία της στο Φεστιβάλ (1957), είχε κατηγορηθεί για υπερβολικές απαιτήσεις στο πλαίσιο της πολιτικής τακτικής της τότε αντιπολίτευσης, αλλά δέχθηκε και απρεπή σχόλια για την προσωπική της ζωή από τους αρθρογράφους των Νέων και του Βήματος.
Η «Ζιζέλ» με τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ και παρτενέρ τη Μαργκό Φοντέιν (1963).
Η παράσταση της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή, από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του μετέπειτα ιδρυτή του «Αμφι-θεάτρου» και ακαδημαϊκού, Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Η παράσταση αυτή θεωρείται πως αναζωογόνησε τόσο την παράδοση του Εθνικού Θεάτρου όσο και το θεσμό του Φεστιβάλ. Στην ίδια παράσταση συνεργάζονται για πρώτη φορά οι Γιώργος Πάτσας (σκηνικά) και Κώστας Γεωργουσόπουλος (μετάφραση) (1972).
Η Ορέστεια του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Πήτερ Χολ, με το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, που ήταν και η πρώτα φορά όπου ξένος σκηνοθέτης παρουσίαζε παράσταση στην Επίδαυρο (1982).
