Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμιζες τη θάλασσα με πλοία
από οποιαδήποτε σημαία.
Κι όλοι μαζί θα γινόσασταν γέφυρα,
ποτέ δεν θα τον αφήνατε μόνο του
θα σκιάζατε το πρόσωπό του
για να μην το κάψει ο ήλιος,
για να μη βραχεί από το αλμυρό νερό.
Αν ήταν ο γιος σου
θα έπεφτες στη θάλασσα
θα σκότωνες τον ψαρά που δεν δάνειζε το σκάφος,
θα φώναζες για βοήθεια,
θα χτυπούσες τις πόρτες της κυβέρνησης
για να διεκδικήσεις τη ζωή του.
Αν ήταν ο γιος σου θα πενθούσες,
θα μισούσες τον κόσμο, θα μισούσες τα λιμάνια
αυτούς που σας κρατούν μακριά.
Αν ήταν ο γιος σου, θα τους έλεγες
απάνθρωπους, δειλούς,
θα τους έφτυνες,
θα τους έσπαζες τα μούτρα
θα ήθελες να τους πνίξεις όλους
στην ίδια θάλασσα.
Αλλά μην ανησυχείς…
Δεν είναι ο γιος σου…
Μπορείς να κοιμηθείς ειρηνικά
και πάνω από όλα ασφαλής.
Δεν είναι ο γιος σου.
Είναι απλά το παιδί της χαμένης ανθρωπότητας
της βρόμικης ανθρωπότητας,
που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου.
κοιμήσου ειρηνικά
δεν είναι δικός σου.
Όχι ακόμα…
- Το παραπάνω ποίημα δημοσιεύτηκε το 2018 σε ιταλικό διαδικτυακό περιοδικό και είναι αφιερωμένο σε 100 μετανάστες, οι οποίο πνίγηκαν λίγο έξω από την Ιταλία, περιμένοντας κάποιο πλοίο να τους σώσει.
- Πίνακας: Μητέρα και γιος. Πάμπλο Πικάσο
