Στο διήγημά του «Στο Χριστό στο Κάστρο» ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αποθέτει την άμετρη τρυφερότητα της χριστιανικής του αγάπης κι απαγγέλλει σ’ ένα του ποίημα αναφερόμενο στον ναό της Γέννησης:
Με χρόνους με καιρούς και ήμισυ καιρού,
κάποιος αμαθής, αμαρτωλός χυδαίος,
καμιά γυναίκα του λαού πτωχή
σ’ ενθυμείται κι έρχεται να σου φερ’
όχι χρυσόν, αλλά ολίγο λιβάνι,
ένα κερί κι ολίγο λάδι στην μποτίλια
σ’ εσέ που είσαι όλων ο δοτήρ.