Του Δημήτρη Λιμπερόπουλου (*)
-Βλέποντάς με να μιλάω συχνά με τον πατέρα του, ο Αλέξανδρος Ωνάσης – όταν ήταν μόλις 11 ετών – ξεθαρρεύει και με πλησιάζει στην ακτή της Γλυφάδας. Τον κερνάω από πλανόδιο πωλητή παγωτό χωνάκι και με ρωτάει γιατί κυνηγούν τον πατέρα του οι παπαράτσι… “Γιατί είναι διάσημος”, του λέω.
Το επόμενο καλοκαίρι μου δείχνει μια εφημερίδα που γράφει για το δεσμό του με την Κάλλας και μου λέει: «Αν δεν ήταν η τραγουδίστρια, δεν θα κυνηγούσαν οι παπαράτσι τον πατέρα μου»…
-Η «τραγουδίστρια» ήταν η Μαρία Κάλλας. Δέκα χρόνια μετά, το 1969, ο Αλέξανδρος στις καμπάνες στα «Αστέρια» της Γλυφάδας, με παρακαλεί ευγενικά να ζητήσω από τους παπαράτσι να μην ενοχλούν τη φίλη του Φιόνα Κάμπελ. Το πρώην διάσημο μοντέλο και ζωντοχήρα του φον Τίσεν, αν και 17 χρόνια μεγαλύτερή του, θα είναι ο μόνιμος δεσμός του μοναχογιού του κροίσου ως το θάνατό του.
-Από τότε που «έφυγε» ο Αριστοτέλης Ωνάσης «φύτρωσαν» στο Μανχάταν ουρανοξύστες, έπεσαν πύργοι, αλλά ο Olympic Tower παραμένει στα ύψη του Μανχάταν για να θυμίζει τον ανεπανάληπτο Έλληνα του 20ού αιώνα… Αν ζούσε ο Αλέξανδρος θα είχε ένα από τα γραφεία του εκεί ψηλά, μοιρολογάει η μυθική γαλανόλευκη γοργόνα, που πάντα αναζητάει τον Μέγα Αλέξανδρο…
***
Όμως ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γίνει Μέγας. Την Τρίτη 23 Ιανουαρίου 1973, άφησε την τελευταία του πνοή, μια μέρα μετά το αεροπορικό δυστύχημα.
Ήταν στη Νέα Υόρκη όταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης πληροφορήθηκε το ατύχημα του γιου του. Ο μεγιστάνας κατέρρευσε και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο μοναχογιός και διάδοχός του είχε φύγει από τη ζωή μόλις στα 25 του χρόνια. Ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους του πλανήτη μόλις είχε λυγίσει, την περίοδο που όλοι θεωρούσαν ότι κανείς δεν θα μπορούσε να τον ρίξει από τον θρόνο του.
Άλλωστε ήταν γνωστή η αδυναμία που είχε στον γιο του. Ο Αλέξανδρος, γεννημένος στη Νέα Υόρκη την Παρασκευή 30 Απριλίου 1948, πέρασε ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Πάθος του, η ταχύτητα και τα ακριβά σπορ αυτοκίνητα και μεγάλος του έρωτας η κατά 17 χρόνια μεγαλύτερή του Φιόνα Κάμπελ – Τίσεν, μοντέλο από τη Νέα Ζηλανδία και πασίγνωστη κοσμική των ευρωπαϊκών σαλονιών. Όλοι έλεγαν ότι είχε όλα τα προσόντα για να διαδεχθεί τον πατέρα του – για αυτό και ο Ωνάσης πάντα τον έπαιρνε στα σημαντικά ραντεβού του, ώστε να «ψηθεί».
Όμως δεν πρόλαβε να τον δει στη θέση του. Τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 1973 το αεροπλάνο που πιλοτάριζε, ένα αμφίβιο «Πιάτζιο 136», κατέπεσε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή του. Ο νεαρός Ωνάσης τραυματίστηκε βαριά. Διακομίστηκε στο ΚΑΤ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή μια μέρα αργότερα, λόγω βαριών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων.
Ο χαμός του διέλυσε τον πατέρα του, ο οποίος πίστευε ότι ο θάνατός του δεν ήταν ατύχημα. Μάλιστα επικήρυξε τους δολοφόνους του για 1 εκ. δολάρια. Ο Αλέξανδρος Ωνάσης κηδεύτηκε στον Σκορπιό – και δύο χρόνια αργότερα τον ακολούθησε και ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Αυτό ήταν το τέλος μιας αυτοκρατορίας.
***
Στις 23 Ιανουαρίου 1973, ύστερα από 28ωρη σκληρή μάχη του Αλέξανδρου, ο πατέρας του δίνει εντολή στους γιατρούς και κατεβάζουν το διακόπτη ώστε να μη διατηρηθεί ο γιος του στη ζωή ως «φυτό». Μετά, έσπευσε στο αυτοκίνητό του για να κλάψει με τη Χριστίνα και για να τη διατάξει να σκίσει αμέσως το αμερικάνικο διαβατήριό της, σύμφωνα με μαρτυρία της Άρτεμιδος Γαροφαλλίδη, αδελφής του Ωνάση.
Καμιά φορά σκέφτομαι, ποια θα ήταν η τύχη της κολοσσιαίας περιουσίας του διασημότερου Έλληνα του 20ού αιώνα, αν ζούσε ο Αλέξανδρος: Τη μισή κληρονομιά, του Αλέξανδρου, δεν θα τη διαφέντευε το «Ίδρυμα Ωνάση» και την άλλη μισή, της Χριστίνας, δεν θα την ορεγόταν ο πατέρας της Αθηνάς, που κηδεμονεύοντάς την όχι μόνο δεν την έμαθε τη γλώσσα του παππού της, αλλά την έκανε να φοβάται κάθε τι το ελληνικό.
***
Κατά τη γνώμη μου αν ζούσε σήμερα ο γιος του Ωνάση, το μεγαλύτερο μέρος της κληρονομιάς θα ανήκε σ’ αυτόν και η γοργόνα δεν θα ρωτούσε αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, γιατί ως διάδοχός του θα βρισκόταν στο θρόνο της οικονομικής δυναστείας Ωνάση.
Για τη χώρα μας ήταν «ελληνική τραγωδία» ο θάνατος του Αλέξανδρου, όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Τραγωδία και ο θάνατος της αδελφής του Χριστίνας, που δεν πρόλαβε να παντρευτεί τον Γιώργο-Χόρχε Τσολμεκτσόγλου, ώστε να ανατραφεί η Αθηνά ελληνικά ή και τα παιδιά που θα αποκτούσαν. Η Χριστίνα πέθανε ξαφνικά (για μένα ύποπτος ο θάνατός της) ένα μήνα πριν από το γάμο της με τον κ. Τσολμεκτσόγλου που ζει στην Αθήνα και μου έχει πει: Ο θάνατος της Χριστίνας απομάκρυνε από τις ελληνικές ρίζες της την τρίχρονη κόρη της Αθηνά, απέκοψε τον ομφάλιο λώρο της από τον ελληνισμό…
***
(*) Τα κείμενα, οι φωτογραφίες και οι λεζάντες ανήκουν στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λιμπερόπουλο. Όλα άρχισαν να δημοσιεύονται στο περιοδικό «Εικόνες» (από το 1984 και μετά…) τότε που είχαν διευθυντή τον Αλέκο Φιλιππόπουλο και αρχισυντάκτη τον Ανδρέα Μπόμη, αλλά και αργότερα.