Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Την είδα το 2016 στη δραματική ηθογραφία «Οι γειτόνισσες» του Παντελή Χορν, σε σκηνοθεσία της συμφοιτήτριας της στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου Αλεξάνδρας Βουτζουράκη, στο θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη». Ένα έργο χαμένο για 70 χρόνια, που παρουσιάστηκε ξανά στο θέατρο, μετά την πρώτη του παρουσίαση το 1924 από τον θίασο της Κυβέλης με την ίδια την Κυβέλη και τον Αιμίλιο Βεάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Στο ρόλο της Μέλπως έπαιξε με απαράμιλλη φινέτσα και καθηλωτική θεατρικότητα. Τόσο η εντυπωσιακή παρουσία της όσο και η εναργής θηλυκότητά της, η θελκτικότητά της, η ζωντάνια της αλλά και η δεινότητα των υποκριτικών χαρισμάτων της τής προσέδιδαν αναντίρρητα τη στόφα της αυριανής σπουδαίας πρωταγωνίστριας.
Στην ίδια σκηνή έπαιξε και στο αριστουργηματικό έργο της ελισαβετιανής και ιακωβιανής περιόδου «Εδουάρδος ο Β’» του Κρίστοφερ Μάρλοου, μια παράσταση που υποδέχτηκε πολύ θερμά το θεατρόφιλο κοινό την περασμένη Άνοιξη και το Φθινόπωρο όταν επαναλήφθηκε, κρατώντας το ρόλο της Βασίλισσας Ισαβέλας.
Οι ερμηνείες της μοιάζουν με ζωγραφικά κάδρα τοπίων γεμάτων κίνηση που καταλαμβάνουν ολόκληρο το καναβάτσο με ένα χαρακτηριστικό παλμό και αυτοπεποίθηση.
Θυμάμαι πως από το «Τολμάς;» ακόμα της ομάδας Repente, σε σκηνοθεσία Χάρη Χιώτη, το 2014, την είχα θαυμάσει και την είχα βρει πολύ ώριμη υποκριτικά. Συγκεκριμένα είχα γράψει για την Ιωάννα Αγγελίδη τότε: «Έχει εσωτερικότητα και πάθος. Επιπλέον η παρουσία της αποπνέει κομψότητα, φυσικότητα και μια ιδιαίτερη προραφαηλίτικη ομορφιά. Ενδιαφέρον και κινηματογραφικά το εκφραστικό πρόσωπό της».
Φέτος τη βλέπουμε στο «Zyklon ή Το Πεπρωμένο», το ενδέκατο κατά σειρά θεατρικό έργο του Θανάση Τριαρίδη που ανεβαίνει στη σκηνή, και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό στο θέατρο «Faust». Δύο παίχτες σε μια διπλή κάψουλα θα καλούνται να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους και να κοιτάξουν κατάματα τον καθρέφτη της ψυχής τους με οδηγό το σκοτάδι. Χωρίς να το γνωρίζουν θα ανακαλύψουν τα όρια του εαυτού τους, και θα αποδεχτούν τη δύναμη της αγάπης που δεν κατόρθωσαν να βιώσουν ποτέ στην πραγματικότητά τους.
Η Ιωάννα Αγγελίδη έχει παίξει επίσης στις παραστάσεις «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» (2015), «Έλα να παίξουμε» 2013, «Η Νύχτα της Ιγκουάνα» (2012), «Χωρίς Μουσική» (2008).
Πολλές φορές έχουμε σημειώσει ότι η ηθοποιία δεν είναι μία ρηχή ψυχική εκτόνωση του καλλιτέχνη. Είναι μία τέχνη στην οποία ο δημιουργός βασανίζεται μέσα σε πειραματισμούς με τις λέξεις, τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τους τόνους και τα συναισθήματα. Και τούτο αντικατοπτρίζεται στη δουλειά και την προσωπικότητα της Ιωάννας. Ο συνδυασμός ωραιότητας και ταλέντου στην υποκριτική της, ξαφνιάζει μα και γοητεύει με την ισορροπία έκφρασης και φόρμας.
Η δυναμική, η όλο θέρμη και ευαισθησία ερμηνεία της, η λεπτότητά της, μας χαρίζουν την τρυφερότητα του λυρισμού της, που έχει ρίζες στον ρεαλισμό και την αναζήτηση. Μια γλυκιά γεύση που αποτυπώνει ολόκληρη μια υποσχόμενη γενιά, τη γενιά της.
Τι αναμνήσεις έχεις από τον καιρό που ήσουν παιδί;
* Παιχνίδια στην αυλή, άπειρες σκανταλιές, 12 ράμματα, κουκλοθέατρο, κατασκήνωση, θαλπωρή κι αγάπη.
Τι ήταν εκείνο που σου κέντρισε το ενδιαφέρον στο θέατρο ώστε να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό τον χώρο;
* Το ότι μπορείς να ζεις 1.000 ζωές.
Ποιοι δάσκαλοί σου άφησαν τα ίχνη τους στη μετέπειτα πορεία σου;
* Ο κόσμος του θεάτρου και της υποκριτικής είναι σύνθετος, πολυδιάστατος. Κάθε δάσκαλος έβαλε ένα πολύτιμο λιθαράκι, μου χάρισε μυστικά που με βοήθησαν να χαράξω τη δική μου θεατρική διαδρομή.
Το επαγγελματικό σου ξεκίνημα πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν;
* Στάθηκα τυχερή. Τελειώνοντας το τρίτο έτος της δραματικής σχολής με συμβούλευσε μια κοπέλα να στείλω βιογραφικό στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Έτσι βρήκα την πρώτη μου θεατρική δουλειά στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, ως Ανθούλα στο «Γαμήλιο Εμβατήριο» του Άγγελου Τερζάκη, σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά. Έπειτα η μία δουλειά έφερε την άλλη.
Μίλησέ μας για την παράσταση “Zyklon ή Το Πεπρωμένο”, στην οποία παίζεις.
* Πρόκειται για ψυχολογικό θρίλερ. Δύο παίκτες, η Δ και ο Ω, εγκλωβίζονται στην κάψουλα ενός παιχνιδιού, στο οποίο παίρνουν μέρος. Χωρίς να μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον -τους χωρίζει ένα παραπέτασμα- έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους τους, επινοούν διαφορετικές ταυτότητες και παρασύρονται σε ένα παιχνίδι χωρίς επιστροφή.
Ποιο είναι το επίκεντρο του έργου;
* Η ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Ποια είναι η Δ, η ηρωίδα στο έργο, την οποία υποδύεσαι;
* Είναι μια γυναίκα εξωστρεφής, δυναμική και παρορμητική φαινομενικά, που όμως προβάλλει τον δυναμισμό της προκειμένου να κρύψει την ευάλωτη πλευρά της, την ανάγκη της για αποδοχή και αγάπη.
Γιατί στο έργο λέγεται πως «αγάπη είναι το αντίθετο της αλήθειας»;
* Διότι είμαστε διατεθειμένοι να φτιάξουμε όποια αλήθεια θέλουμε και να την πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι, προκειμένου να νιώσουμε ψευδώς ότι μας αγαπούν.
Πόσο μικρή, τελικά, είναι η απόσταση ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και στην πραγματικότητα;
* Η ίδια η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Υπάρχουν τόσες αναγνώσεις γι’ αυτό που διαβάζεται τώρα όσο και τα ζευγάρια μάτια που το διαβάζουν. Έχουμε ανάγκη από την ψευδαίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι κάτι αναντίρρητα κοινό για όλους, όμως ακόμα και η αντίληψη της ύλης, του χώρου και του χρόνου, του εγώ και του εμείς, είναι πολύ σχετική.
Το χιούμορ και ο ρομαντισμός τι θέση έχουν στην παράσταση;
* Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Ο ρομαντισμός δίνει έμφαση στο συναίσθημα και το χιούμορ έρχεται να αποφορτίσει το συναισθηματικό βάρος, κλείνοντάς μας το μάτι, θυμίζοντάς μας την πιο παιγνιώδη διάσταση της ζωής.
Ποιος είναι ο πρώτος κανόνας στη δουλειά σου;
* Η πειθαρχία στους υπόλοιπους κανόνες της δουλειάς μου.
Αν η κρίση δεν είχε εμφανιστεί, πώς νομίζεις ότι θα λειτουργούσαν τα πράγματα;
* Ιδανικές κοινωνίες και συνθήκες δεν υπάρχουν, που σημαίνει ότι σίγουρα δε θα λύνονταν ως δια μαγείας τα θέματά μας. Ίσως οι συσχετισμοί δυνάμεων και συμφερόντων να επέτρεπαν περισσότερες διεξόδους σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
Πώς κρίνεις το μεγάλο αριθμό θεάτρων και παραστάσεων στην Αθήνα;
* Συγκινητικό. Είναι πολύ ωραίο να υπάρχει πλουραλισμός στην τέχνη, να βλέπεις έκρηξη έμπνευσης και ταμπεραμέντου. Ωστόσο οι θεατρικές παραγωγές είναι πολύ περισσότερες σε σχέση με αυτό που μπορεί να αντέξει η αγορά.
Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σου, ο εχθρός της σκέψης, της ικανότητας για δημιουργία;
* Το να αφηνόμαστε σε μια αίσθηση ματαιότητας, η οποία μοιραία επικρατεί σε μια περίοδο κρίσης που όλο και εντείνεται. Το να αρκούμαστε σε εύκολους αφορισμούς, αντί να εξασκούμε την πνευματική μας εγρήγορση.
Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου θεατρικοί συγγραφείς;
* Οτιδήποτε εξαρτάται από το πλαίσιο στο οποίο συμβαίνει. Θα ήθελα λοιπόν να συμμετέχω σε παραγωγές που να με εκφράζουν καλλιτεχνικά και να δίνουν χώρο και χρόνο στα κείμενα και στους εκάστοτε ρόλους να ανθούν.
H δημοσιότητα βοηθά τον καλλιτέχνη;
* Εξαρτάται από το πώς διαχειρίζεται τη δημόσια εικόνα του.
Ποια πράγματα στη ζωή έχουν σημασία για σένα;
* Αυτά που μου επιτρέπουν να έχω μια καλή ποιότητα ζωής. Αναγνωρίζω την ομορφιά και την αξία που κρύβουν τα μικρά πράγματα, δεν ξεχνώ και τα μεγάλα.
Για ποια πράγματα σήμερα χρειάζεται να υψώσουμε τη φωνή;
* Δυστυχώς πολλές φορές για τα αυτονόητα. Χρειάζεται να υψώσουμε τη φωνή κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό που βολεύεται κι επαναπαύεται, ενάντια στα παιχνίδια εξουσίας και τους προσβλητικούς θεσμούς που μας επιφυλάσσουν, ενάντια στην ανθρωπιστική και σε κάθε είδους κρίση.
Η κοινωνία μας είναι πιο σκληρή για τους άντρες ή για τις γυναίκες;
* Παρά την προσπάθεια να καταργηθούν τα πατροπαράδοτα στερεότυπα ανάμεσα στα δύο φύλα, η κοινωνία είναι πιο σκληρή για τις γυναίκες, οι οποίες εξακολουθούν να υστερούν σε οικονομικό και σε εργασιακό επίπεδο, καθώς και ως προς την πολιτική τους εκπροσώπηση.
Υπάρχει διάχυτη μια ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι πολύ σοβαρή και σχεδόν όλους μας βρίσκει θορυβημένους. Μετανάστευση, προσφυγιά. Σε ευαισθητοποιούν αυτά τα γεγονότα;
* Βεβαίως. Προσπαθώ να προσφέρω ό,τι και όπως μπορώ, να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις. Θεωρώ ότι είναι υπόθεση όλων μας.
Ποια από τις συμβουλές που έχεις πάρει, δεν την ξεχνάς ποτέ;
* Ότι το χιούμορ σώζει ζωές.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;
* Αυτό τον καιρό είμαι σε μεταβατικό στάδιο, οπότε δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η καθημερινότητά μου. Απολαμβάνω βόλτες και περιπάτους με αγαπημένους φίλους, σινεμά, μουσική, χουχούλιασμα στο σπίτι.
Ποιο θεωρείς το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της εποχής μας;
* Την ανθρωπιστική κρίση και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
* «Το σπίτι μόνο», μυθιστόρημα του Κοραή Δαμάτη.
Τι θα ήθελες να πεις για το catisart.gr;
* Καταρχάς ότι συμφωνώ κι επαυξάνω με τον τίτλο. Πράγματι οι γάτες είναι καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες, τις αγαπώ. Συνεχίστε δυναμικά να ασχολείστε με την τέχνη!
Πώς κρίνεις τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τα ζώα;
* Ξέρω ανθρώπους που αγαπούν πολύ τα ζώα, τα φροντίζουν και μάλιστα περιποιούνται και τα αδέσποτα της περιοχής. Από την άλλη έχω ακούσει και για κακομεταχείριση ζώων. Δε γνωρίζω τι υπερτερεί.
Τέλος, ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Τα αγαπώ και τα σέβομαι. Συμβιώνω με την Τζίβα, ένα αξιολάτρευτο μακρύτριχο γατάκι.
***
Zyklon ή Το Πεπρωμένο – Ταυτότητα παράστασης
Συντελεστές
Zyklon ή Το Πεπρωμένο
Ψυχολογικό Θρίλερ
Κείμενο: Θανάση Τριαρίδη
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κοντούλη
Μουσική: Αχιλλέας Στέλιος
Κατασκευή Σκηνικού: Σάκης Ασημακόπουλος
Κοστούμια: Πένυ Κορρέ
Video/Sound Design: Γιώργος Μπισδίκης
Ειδικά Εφέ: Δημήτρης Γκερπίνης
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαριάννα Τομσάι
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Νίκη Καρνάτσου
Σχεδιασμός αφίσας: Μαριάννα Γιαννακοπούλου
Φωτογραφίες: Γιώργος Βουτσινάς
Επικοινωνία-Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη – Κωνσταντίνος Πλατής
Παίζουν: Ιωάννα Αγγελίδη, Ουσίκ Χανικιάν
Πληροφορίες
Από 15 Ιανουαρίου έως 27 Μαρτίου 2018
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Δευτέρα: 21:00
Τρίτη: 21:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ
Διάρκεια παράστασης
90 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Faust
Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12
Σύνταγμα
Τηλέφωνο: 2103234095
Προπώληση εισιτηρίων
Viva.gr
Facebook Page
http://bit.ly/2klN3o3
***
Βιογραφικό
Ιωάννα Αγγελίδη: Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και πτυχιούχος του τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παρακολούθησε τρεις φορές τη Θερινή Ακαδημία του Εθνικού Θεάτρου, μαθήματα αγωγής λόγου με τη Μίρκα Γεμεντζάκη και σύγχρονου τραγουδιού με τη Χαρά Κεφαλά, καθώς επίσης το «Σεμινάριο τεχνικής προσέγγισης ενός ρόλου» με τον Θωμά Μοσχόπουλο και το «Σεμινάριο Υποκριτικής στην κάμερα» με τον Βασίλη Θωμόπουλο. Στο θέατρο συμμετείχε στις παραστάσεις: «Χοηφόροι» του Αισχύλου (σκηνοθεσία Ρεγγίνα Καπετανάκη, Αισχύλεια 2003, Χορός), «Μνήμες Δημοκρατίας» του Γιώργου Ρεμούνδου (σκηνοθεσία του ίδιου, Πνύκα, Χορός), «Γαμήλιο Εμβατήριο» του Άγγελου Τερζάκη (σκηνοθεσία Κερασία Σαμαρά, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, Ανθούλα), «Γυναίκα από παλιά» του Ρόλαντ Ζίμμελπφέννιγκ (σκηνοθεσία Άσπα Τομπούλη, Θέατρο Χυτήριο, Τίνα), «Τι είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ: γιατί το σχήμα των πραγμάτων είναι υποκειμενικό…» (σκηνοθεσία Αλεξάνδρα Βουτζουράκη, Θεατρικός χώρος Nixon), «Πέντε σιωπές» της Σήλα Στήβενσον (σκηνοθεσία Άσπα Τομπούλη, Εθνικό Θέατρο), «Χωρίς μουσική» (σκηνοθεσία Κώστας Γάκης, Θύρα Τέχνης / Θέατρο του Νέου Κόσμου / 104 Κέντρο Τέχνης και Λόγου), «Πολύ κακό για το τίποτα» του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ (σκηνοθεσία Αλέξανδρος Κοέν, θέατρο Αργώ), «Τα ημερολόγια ενός διαβόλου (μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα και ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη και Φερνάντο Πεσσόα, σε συνεργασία με το μουσικό σύνολο Guitarte ensemble, θέατρο Βαφείο), «Historia de un amor» (σκηνοθετική επιμέλεια Χαρά Κεφαλά, Αγγέλων Βήμα), «Η νύχτα της Ιγκουάνα» του Τέννεσση Γουίλιαμς (σκηνοθεσία Αλέξανδρος Κοέν, θέατριο Αργώ) και «Έλα να παίξουμε» της Κερασίας Σαμαρά (σκηνοθεσία της ίδιας, θέατρο Αργώ / Θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών).
Συμμετείχε στις ταινίες μικρού μήκους: «Ο Ών, ο Ήν και ο Ερχόμενος» του Γιάννου Αχιλλέως και «4 Εποχές» του Βασίλη Μαρτσέκη, καθώς και στις τηλεοπτικές σειρές «Τα 4 μάτια» (σκηνοθεσία Βασίλης Νεμέας, Alpha) και «Γιούγκερμαν» (σκηνοθεσία Γρηγόρης Καραντινάκης, ANT-1). Συμμετείχε στο θεατρικό αναλόγιο «Ταξίδι μακριά» της Λούλας Αναγνωστάκη (σκηνοθεσία Άσπα Τομπούλη, Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών) και «Δεσποινίς Δυστυχία» του Τσιμάρα Τζαννάτου (σκηνοθεσία Άσπα Τομπούλη, Θέατρο Τέχνης).
Zyklon – Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση
