Γιορτάζουμε φέτος τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μετά την πτώση της Χούντας που κυβέρνησε την χώρα για 7 χρόνια. Από την επιβολή της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 έως και την Μεταπολίτευση της 23ης Ιουλίου 1974.
Εδώ το Catisart θυμάται μερικά γεγονότα και κάποια πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν εκείνη την εποχή…
***
Σάββατο 12 Ιανουαρίου 1974: Ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ, εκλέγεται στον αρχιεπισκοπικό θρόνο διαδεχόμενος τον Ιερώνυμο, ο οποίος είχε παραιτηθεί στις 19 Δεκεμβρίου 1973. Στη διάρκεια της θητείας του ο Σεραφείμ έχαιρε της εκτίμησης όλων χωρίς καμία εξαίρεση.
***
Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ [κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας], γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1913 στο χωριό Αρτεσιανό του Νομού Καρδίτσας και έφυγε από τη ζωή στις 10 Απριλίου του 1998. Διετέλεσε προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος την περίοδο 1974-1998.
Πήρε πτυχίο από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1940 με βαθμό «λίαν καλώς».
Το 1943, σε ηλικία 30 ετών, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, εξερχόμενος στα βουνά, στις τάξεις του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ) υπό τον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα, εξ ου και η αργότερα προσωνυμία του ως αρχιεπίσκοπος αντάρτης.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1973, όταν εκδηλώθηκε νέο πραξικόπημα που κατέλυσε την τότε δικτατορική κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, κατόπιν προσκλήσεως του δικτάτορα Δημητρίου Ιωαννίδη, ο Σεραφείμ προσήλθε από τα Ιωάννινα στην Αθήνα και όρκισε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη και στη συνέχεια την κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου.
Στις 12 Ιανουαρίου 1974 συνήλθε η κανονική Ιερά Σύνοδος, αποτελούμενη δηλαδή από τα μέλη της Ιεραρχίας που είχαν εκλεγεί προ της Δικτατορίας, ενώ είχαν αποκλεισθεί οι αντικανονικώς εκλεγέντες επίσκοποι που εξελέγησαν από τις ψευδοσυνόδους της δικτατορίας (αριστίνδην Συνόδους). Δια της κανονικής πλέον Συνόδου, εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος σε διαδοχή του αντικανονικά εκλεγμένου προ επταετίας Ιερώνυμου Κοτσώνη.
Πηγή: Βικιπαίδεια
***
Τη Δευτέρα 13 Απριλίου 1998, στην κηδεία του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, στον επικήδειο που εκφώνησε, τόνισε τα εξής:
«Μακαριστέ Σεραφείμ,
Διπλό χρέος μού υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή.
Μαζί ξεκινήσαμε στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα, από τα χωριά του κάμπου της Καρδίτσας εσύ, και των Αγράφων εγώ. Και οι δύο αγωνιστήκαμε για την πατρίδα, από διαφορετικό ταμπούρι, φυσικά, ο καθένας, αλλά ενάντια στον κοινό κατακτητή, στον κοινό εχθρό. Η ζωή και η πορεία σου επιβεβαιώνουν μια ιστορική αλήθεια: Ότι, δηλαδή, έντιμοι αγωνιστές και πατριώτες υπήρξαν σε όλες τις οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης.
Στο τέλος της δεκαετίας του ’20, χωρίστηκαν οι δρόμοι. Ύστερα από χρόνια ανέβηκες ψηλά κι έγινες αρχηγός της Εκκλησίας. Όσο ψηλά, όμως, κι αν έφτασες, δε χάθηκε από μέσα σου ο ξωμάχος του θεσσαλικού κάμπου και η ντομπροσύνη του, ούτε, φυσικά, η παλικαριά του αντάρτη. Και παρά τη μακρά θητεία σου και στη δημόσια ζωή, δεν ενέδωσες στον πειρασμό της υποκρισίας και της μισαλλοδοξίας. Η στάση σου απέναντι στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη χώρα μας, η εθνική σου υπερηφάνεια, οι χωρίς προκαταλήψεις σχέσεις σου απέναντι σ’ εκείνους που είχαν διαφορετική θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική θεώρηση, συνέβαλε στο χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα του δρόμου της εθνικής συμφιλίωσης. Η ιστορία θα στο αναγνωρίσει αυτό.
Εκ μέρος της ΚΕ του ΚΚΕ, καλό σου ταξίδι μακαρίτη συντοπίτη».
Πηγή: Εφημερίδα «Ριζοσπάστης»
***
Κάρτα μνήμης 1974. Πρόσωπα, γεγονότα και ιστορίες από τη χρονιά που ομόρφυνε τη ζωή μας
