Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, προσκαλεί το θεατρόφιλο κοινό στην 11η απονομή τυ βραβείου «Ελευθερία Σαπουντζή», τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2022, στις 19.00, Κεφαλληνίας 16.
Συγγενείς και φίλοι της Ελευθερίας Σαπουντζή, που μας άφησε απροσδόκητα τον Σεπτέμβριο του 2000, αποφάσισαν να ιδρύσουν στο όνομά της ένα μη κερδοσκοπικό Σωματείο (Σωματείο Ελευθερία Σαπουντζή) με αποκλειστικό σκοπό την ανά διετία απονομή χρηματικού βραβείου ύψους 3.000 ευρώ σε μία νέα καλλιτέχνιδα (ηθοποιό, σκηνοθέτη ή μεταφράστρια), έως 30 ετών, της οποίας η πορεία και το ήθος να προοιωνίζουν μία περαιτέρω εξέλιξη που αξίζει να υποστηριχθεί.
Στο καταστατικό του Σωματείου προβλέπεται πενταμελής επιτροπή, αποτελούμενη από επιφανή μέλη της καλλιτεχνικής κοινότητας που αλλάζουν ανά διετία και της οποίας αποκλειστική αρμοδιότητα είναι η επιλογή της καλλιτέχνιδας στην οποία θα απονεμηθεί το βραβείο.
Την επιλογή αυτή πρέπει να αναλαμβάνουν καλλιτέχνες που παρακολουθούν με αγάπη προσπάθειες των νέων.
Η Ελευθερία Σαπουντζή γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1989. Αποφοίτησε από το Εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης του “Αμφι-Θεάτρου” του Σπύρου Ευαγγελάτου και από το τμήμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε Υποκριτική στην Hochschule der Kunste του Βερολίνου με υποτροφία του Γερμανικού κράτους. Ως ηθοποιός συμμετείχε σε αρκετές παραστάσεις, μεταξύ των οποίων: “Δυσδαιμόνα ή Έργο για ένα μαντήλι”, σε σκηνοθεσία Κ. Φοντούκη και “Ο Δον Ζουάν έρχεται από τον πόλεμο”, σε σκηνοθεσία Δ. Καταλειφού, ενώ συνεργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με τη Νικαίτη Κοντούρη και τον Δημήτρη Καταλειφό. Το 1993 εξεδόθη η ποιητική της συλλογή “Κλινήρης Δευτέρα” από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μετέφρασε και σκηνοθέτησε τα έργα “Φωτιά στο πρόσωπο”, στο “Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας” και “Ο Θεός είναι D. J.” στο “Θέατρο του Νότου”. Το 2000 ανέλαβε τη συνδιεύθυνση του “Θεάτρου του Νότου” μαζί με τους Γ. Χουβαρδά και Θ. Μοσχόπουλο. Στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, αναπάντεχα, μας άφησε σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Συμμετείχε στην ταινία “My sweet home” (2001, σε σκηνοθεσία Φίλιππου Τσίτου).
Από ένα αφιέρωμα του περιοδικού lifo, 13 χρόνια μετά τον θάνατό της, αναδημοσιεύουμε δύο ποιήματά της:
Η Κλινήρης Δευτέρα, 1993
Και ιδού Εγώ που κλέβοντας πορεύομαι
την ταπεινότητα την άλλη μου ζωή τη ζω
Αγίας Λογικής ποτίζοντας τις γλάστρες
και να μετρήσω τα κεριά μου δέομαι
-και δεν γίνεται
Εξαπατώντας εκ δεξιών θα εμφανιστώ
και σε μεστή δόξα θα ανατείλω
Σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα
Eπείγομαι.
Τώρα όλα, ό,τι είναι να γίνει.
Λίγοι που μείναμε μην έρθει η ώρα μου και δεν προλάβω.
Ένα κλαδάκι με κρατάει απ’ το γκρεμό φύλλο κι άμα φυσήξει χάθηκα.
Ευτυχώς φέτος δεν έχει άνοιξη κι ένα ένα φεύγουν αστράγαλοι,
έπειτα γόνατα μηροί και προς τα πάνω η μέση στήθος η φωνή μου μόνα κι ασυνόδευτα στα βάθη σου.
Απ’ τα μαλλιά μου πιάνομαι πνιγμένη.
Αυτό ήταν-έγινε.
Πάει και πέρασε κι έρχεται και θα φύγει.
