Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει τη γοητεία μέσα του. Απλώς κάποιοι έχουν το προσόν να τη μεταδίδουν. Αυτό είναι χάρισμα. Πρόσφατα συνάντησα την Αμαλία Αρσένη. Δροσερή σαν χάραμα τριανταφυλλένιο. Λυρικά όμορφη. Ένας Απρίλης χυμώδης, ένα χάδι ξανθό. Αν και τόσο πολύ νέα ακόμη, είναι ώριμη ηθοποιός τεχνικά και εκφραστικά. Η πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή ιδιαίτερα θαρραλέα σε μια παράσταση που κόβει την ανάσα. «Stallerhof» του Franz Xaver Kroetz, Θέατρο του Νέου Κόσμου, σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Δύσκολος και… άβολος ο ρόλος της πνευματικά καθυστερημένης έφηβης, που είναι δέσμια της μοναξιάς, της αδικίας, της αμορφωσιάς, της περιφρόνησης και της έλλειψης αγάπης. Στην κόψη του ξυραφιού. Η Αμαλία Αρσένη όμως επιδεικνύει θεατρική ευχέρεια σπάνια, ευστροφία και υποκριτική ευγλωττία. Όταν την παρακολουθούσα να ερμηνεύει τη 14χρονη Μπέπι, που συνάπτει σχέση με τον αδέξιο ηλικιωμένο εργάτη Ζεπ (Μάνος Βακούσης), ήταν τόσο θαυμαστή που έτρεμα μήπως τα επόμενα λεπτά χάσει αυτή την αξιοζήλευτη ισορροπία που είχε κατακτήσει. Δεν κρίνω από το DNA της ούτε ψάχνω το γενεαλογικό της δέντρο –για το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, η ίδια πρέπει να είναι περήφανη. Αυτό που γνωρίζω είναι πως είδα μια νέα ηθοποιό με επάρκεια, που βρισκόταν επί δύο ώρες στη σκηνή και έφερε επάξια εις πέρας ένα ρόλο – καυτή πατάτα. Όλες αυτές τις δεκαετίες της θητείας μου ως φίλης του θεάτρου, έχω παρακολουθήσει πλείστους όσους νέους ηθοποιούς. Κάποιοι διαφέρουν από τους πολλούς όσο το ουράνιο τόξο από μια αδέξια πινελιά. Ουράνιο τόξο είναι η Αμαλία. Θα τολμούσα δε να ισχυριστώ ότι η Μπέπι, την οποία υποδύεται και με τον τρόπο που την υποδύεται, είναι μια ιδιότυπη Ιουλιέτα. Σαφώς όχι η ρομαντική ηρωίδα του Σαίξπηρ αλλά μια Ιουλιέτα… απέναντι. Εύθραυστη, αλλόκοτη, μυωπική, στερημένη, αξιολύπητη, άχαρη, μόνη και μοναχική, συγκινητική, απροστάτευτη, αθώα και τόσο μα τόσο ερωτεύσιμη. Αξίζει να τη δείτε. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το θέατρο υπάρχει για να αντλήσουμε δύναμη και να αντέξουμε τη σκληρότητα της πραγματικής ζωής.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Αμαλία, τι αναμνήσεις έχεις από την παιδική σου ηλικία;
* Πολύ τρυφερές, κυρίως από οικογενειακές στιγμές στις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Κεφαλονιά. Επίσης θυμάμαι τα παιδικά πάρτι και τα παιχνίδια με τις φίλες μου στο δημοτικό.
Μεγαλώνοντας ένιωθες έντονη την παρουσία του θεάτρου στη ζωή σου;
* Ένιωθα την ανάγκη ανέκαθεν να εκφραστώ μέσα από το λόγο, την κίνηση και την ψυχολογία. Αυτά σιγά σιγά τα βρήκα στο θέατρο σαν μια έκφραση καλλιτεχνική που κάλυπτε τις επιθυμίες μου όσο μεγάλωνα. Δεν ήξερα ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι θέατρο αλλά σε αυτό εν τέλει βρήκα αυτό που έψαχνα. Άρχισα να παίζω σε σχολικές παραστάσεις σε μικρή ηλικία και από τότε ένιωσα πως εδώ ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου καλύπτεται και με το παραπάνω. Το ότι πήγαινα με τους γονείς μου συχνά στο θέατρο επιβεβαίωνε συνεχώς τη μαγεία και το δέος που μου προκαλούσε και μου προκαλεί αυτός ο χώρος.
Ήσουν πάντοτε κατασταλαγμένη ως προς την πορεία σου προς την υποκριτική ή αμφιταλαντεύτηκες και με άλλες επιλογές;
* Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό ήθελα. Σκέφτηκα να γίνω και αστροναύτης, όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο όμως.
Ποιους ανθρώπους σκέπτεσαι με ευγνωμοσύνη για την παρότρυνσή τους, τη διδασκαλία τους και τις συμβουλές τους;
* Τους γονείς μου κυρίως. Τους χρωστάω τη ζωή μου αλλά και το ποσό όμορφη είναι αυτή κάθε μέρα. Είναι συνέχεια στο πλευρό μου στα δύσκολα και στα εύκολα.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες ως παιδί;
* Η «Ωραία Κοιμώμενη» σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη.
Παίζεις στην παράσταση «Στάλερχοφ», που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το έργο έχει ιδιαίτερα τραυματικές σκηνές για το ανυποψίαστο κοινό. Με τι αισθήματα θα ήθελες να φεύγει ένας νέος θεατής από το θέατρο ύστερα από αυτή την παράστασή σας;
* Θα ήθελα να φεύγει προβληματισμένος αλλά όχι ενοχλημένος. Σκεπτικός αλλά όχι βλοσυρός. Συγκινημένος αλλά όχι συντετριμμένος. Αισιόδοξος και όχι απαισιόδοξος. Έχοντας μάθει κάτι διαφορετικό για τη ζωή μέσα από το θέατρο.
Η κοινωνία μας είναι σκληρή με ανθρώπους εσωστρεφείς και στερημένους, όπως οι ήρωες του «Στάλερχοφ»;
* Σίγουρα. Το θέατρο λειτουργεί σαν καθρέφτης σε αυτή την περίπτωση και δείχνει αυτή τη φέτα ζωής που κάποιες φορές κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να δουν κατάματα. Η κοινωνία ανέκαθεν ήταν σκληρή γιατί ανέκαθεν υπήρχαν και σκληροί άνθρωποι. Η σκληρότητα γύρω μας τους κάνει, ως αποτέλεσμα, εσωστρεφείς. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να κλείνονται στον εαυτό τους και να μην επικοινωνούν μεταξύ τους.
Πώς νιώθεις κατά τη διάρκεια της παράστασης όταν, στην κορυφαία σκηνή του έργου, η «μητέρα» σου αποπειράται να σου κάνει άμβλωση;
* Φόβο και απορία.
Η θρησκοληψία και η αμάθεια εξακολουθούν να υπάρχουν και να αποτελούν μάστιγα στις κοινωνίες μας;
* Όπως πάντοτε. Απλώς δε θεωρώ πως αυτές είναι οι πραγματικές μάστιγες, όσο το τι ωθεί τους ανθρώπους να καταφύγουν σε αυτές.
Η ηρωίδα που υποδύεσαι έχει ανάγκη από τρυφερότητα;
* Μόνο. Όπως όλα τα παιδιά και όλοι οι άνθρωποι είτε το παραδέχονται είτε όχι.
Με τι άλλο ασχολείσαι αυτή την εποχή;
* Έχω γυρίσματα για μια ταινία μικρού μήκους (“Γάτες στην Ταράτσα” σε σκηνοθεσία Ανδρέα Ζουπανού), πρόβες με τη θεατρική ομάδα Vice Versa στην οποία είμαι μέλος τα τελευταία 3 χρόνια, κάνω χορό και συνεχίζω τα μαθήματα γαλλικών μου.
Τι θεωρείς επικίνδυνο για ένα νέο καλλιτέχνη που έχει ταλέντο;
* T’ ότι είναι νέος και έχει ταλέντο.
Η τέχνη είναι και καταφύγιο για τον άνθρωπο;
* Είναι βάλσαμο. Το μεγαλύτερο καταφύγιο και η μεγαλύτερη έκθεση ταυτόχρονα.
Τι σε κάνει υπερήφανη;
* Ο πατέρας μου.
Είσαι ακόμα πολύ νέα. Ποιους όμως θεωρείς τους ωραιότερους γυναικείους χαρακτήρες στο θέατρο; Και ποιους από αυτούς θα ήθελες να υποδυθείς;
* Μ’ αρέσουν πολύ ο Σαίξπηρ και οι αρχαίες τραγωδίες. Αυτά τα έργα είναι όλα τους μοναδικά αλλά ξεχωρίζω την Ιουλιέτα (όσο κλισέ και αν ακούγεται) και την Αντιγόνη του Σοφοκλή αντίστοιχα.
Με τι ενθουσιάζεσαι;
* Με τη δουλειά μου.
Τι σε θυμώνει;
* Η μιζέρια.
Με τι γελάς;
* Με τις άβολες στιγμές.
Με τι δακρύζεις;
* Με την αδικία.
Πώς σκέπτεσαι το ιδανικό μέλλον για σένα;
* Να είμαι καλά με τον εαυτό μου κάνοντας αυτό που αγαπώ. Το ιδανικό είναι πολλές φορές και το πιο αναμενόμενο.
Ποιους συγγραφείς διαβάζεις και ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
* Μ’ αρέσουν πολύ οι Γάλλοι συγγραφείς: Camus, Maupassant, Flaubert, Hugo, Prevert αλλά και Αμερικανοί όπως Plath, Kerouac και η Gertrude Stein. Τώρα διαβάζω τον «Εραστή» της Marguerite Duras. Το αγαπημένο μου είναι το «Χωρίς Οικογένεια» του Μαλό.
Μπορείς να πεις ένα στίχο που θυμάσαι αυτή τη στιγμή;
* Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι (Ελύτης, “Μονόγραμμα”).
Αγαπάς τα ζώα; Ποια είναι η σχέση σου μαζί τους; Έχεις κατοικίδιο;
* Τα λατρεύω! Έχω ένα σκύλο 9 ετών και είναι η μεγάλη μου αδυναμία!
Ευχαριστώ ειλικρινά, Αμαλία.
* Κι εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
