“Ένα είδος λευχαιμίας έχει κυριέψει τις κοινωνίες μας, ένα είδος διάλυσης της αρνητικότητας μέσα σε μια συνεχή μετάγγιση ευφορίας (…). Χάρη στην εγκαθίδρυση μιας οριστικής διαφάνειας.
Η κατάσταση θυμίζει κάπως τον άνθρωπο που χάνει τη σκιά του: είτε γίνεται διάφανος στο φως που τον διαπερνά, είτε φωτίζεται απ’ όλες τις μορφές, υπερεκτεθειμένος χωρίς άμυνες σε όλες τις πηγές φωτός. Φωτιζόμαστε έτσι από όλες τις μορφές, από τις τεχνικές, τις εικόνες, την πληροφόρηση, χωρίς να μπορούμε να διαθλάσουμε αυτό το φως, και είμαστε καταδικασμένοι σε μια λευκή δραστηριότητα, σε μια λευκή κοινωνικότητα, στη λεύκανση των σωμάτων όπως και του χρήματος, του εγκεφάλου και της μνήμης, σε μια πλήρη ασηψία.
Λευκαίνεται η βία, λευκαίνεται η ιστορία, με μια γιγαντιαία μανούβρα αισθητικής χειρουργικής, με το πέρας της οποίας δεν υπάρχουν πια παρά μια κοινωνία και άτομα στα οποία έχει απαγορευτεί η βία και η αρνητικότητα.
Όμως ό, τι δεν μπορεί πια να αρνηθεί τον εαυτό του ως τέτοιο είναι καταδικασμένο στη ριζική αβεβαιότητα και στην απροσδιόριστη προσομοίωση”.
Ζαν Μποντριγιάρ: “Η Διαφάνεια του Κακού, Δοκίμιο πάνω στα ακραία φαινόμενα”.
Ζαν Μποντριγιάρ: “H διαφάνεια του κακού”
