Του Παναγιώτη Μήλα
Aisiws ypodexthikame to 2022 me dyo lambres kai kala organwmenes ekdilwseis: H mia ston Lykavvito kai i alli sto Faliro…
Wx!!! Parasyrthika… Syggnwmi gia ta greeklish… Apo kektimeni taxytita…
Στον Λόφο του Λυκαβηττού και στο Φάληρο έγινε η υποδοχή της νέας χρονιάς – όπως έγραψα και στον τίτλο – με εξαιρετικό πρόγραμμα.
Ακούσαμε όλα τα πάντα: Ό, τι ΔΕΝ παίζουν πια ούτε στις πιο φτηνιάρικες παμπ στη Βόρεια Καρολίνα. Ό, τι ΔΕΝ επιλέγουν ούτε τα μπαράκια για τουρίστες στο Notting Hill, μάς το σέρβιραν στον Λυκαβηττό.
Στον αντίποδα, στο «Δέλτα» του Φαλήρου, έγινε κυριολεκτικά «κόπι πάστε» κάθε συναυλίας για τουρίστες που στήνουν σε καθημερινή βάση σε δεκάδες αίθουσες της Βιέννης. Τι πόλκες, τι βαλς, τι εμβατήρια… Χορτάσαμε έργα όλης της οικογένειας Strauss. Από Josef και Johann μέχρι Eduard. Μεγαλείο.
Απολαύσαμε και Τζάκομο Πουτσίνι, και Β. Α. Μότσαρτ, και Ουμπέρτο Τζορντάνο, και Ζωρζ Μπιζέ, και Τζουζέππε Βέρντι.
Βέβαια δεν έλειπε ούτε το Oh! Carol του Νιλ Σεντάκα… Θρίαμβος!
***
Τι; Κάποιο ελληνικό; Που να βρεθεί; Υπάρχει Έλληνας συνθέτης που να έχει γράψει κάτι για μέρες γιορτής; Ούτε ένας. Όλοι ανεπρόκοποι…
Στο Φάληρο: Θα μπορούσαν να κάνουν και δύο, και τρεις λαμπρές εορταστικές γιορτές υποδοχής μόνο με κλασικές συνθέσεις καταξιωμένων διεθνώς Ελλήνων συνθετών: Δημήτρης Μητρόπουλος [Kυθηραϊκοί Xοροί, Fête Crétoise, Dance de Faunes- Scherzo fantastique], Νίκος Σκαλκώτας [Οι 36 Ελληνικοί χοροί… αρκούν], Μάνος Χατζιδάκις [αμέτρητες επιλογές], Μίκης Θεοδωράκης [επιλογές ως η άμμος της θαλάσσης], Θάνος Μικρούτσικος [δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις]… Αναφέρω μόνο όσους πέρασαν στην απέναντι όχθη…
Στον Λυκαβηττό πράγματι θα υπήρχε δυσκολία στην επιλογή: Ξαρχάκος; Πλέσσας; Κραουνάκης; Καραΐνδρου; Κυπουργός; Παπαδημητρίου; Κατσαρός; Ρεμπούτσικα;
Αντί γι’ αυτούς πιο εύκολα ήταν οι Strauss. Πανέτοιμη η play list
Στην τελική; Ούτε μισή ελληνική σύνθεση. Όχι ολόκληρη! Ούτε μισή! Έλεος…
Η απόλυτη ντροπή…
***
Τώρα για την εικόνα:
*Από τον Λυκαβηττό – την ώρα της προβολής – χαρήκαμε την κατασκότεινη Αθήνα. Δεν έγινε προσπάθεια να αναδειχτεί κάπως ο φωτισμένος Παρθενώνας.
Το trademark της πρωτεύουσας δεν υπάρχει ούτε σε μια εικόνα.
Αν δείτε στιγμιότυπα από την υποδοχή του χρόνου σε κάθε γωνιά του πλανήτη θα αναγνωρίσετε σε χρόνο μηδέν την κάθε πόλη από το τοπόσημό της.
Εδώ στην Αθήνα; Απολύτως τίποτα…
*Απολύτως ίδια εικόνα και από το Φάληρο: Πυροτεχνήματα, πυροτεχνήματα, πυροτεχνήματα και στο τέλος πάλι πυροτεχνήματα.
***
Έτσι περάσαμε φέτος την υποδοχή του 2022…
Χωρίς φαντασία, χωρίς έμπνευση. Μόνο με ευκολίες και αντιγραφές τουριστικού τύπου.
Κρίμα.
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δημιουργήσει.
Και πάλι κρίμα…
Και πάλι ντροπή…
