Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η εποχή μας είναι μεταβατική. Αλλάζουν πολλά, νέες πραγματικότητες διαμορφώνονται. Είναι κατανοητές οι όποιες επιφυλάξεις και η ανασφάλεια για το αν οι εξελίξεις είναι θετικές ή αρνητικές. Το θέατρο όμως είναι η πιο ζωντανή τέχνη, πάντα γόνιμη, σε διάλογο με τον παρόντα χρόνο. Μέσα σε όλο αυτό το διευρυμένο πεδίο κίνησης και στο πλήθος των νέων καλλιτεχνών που εμφανίζονται, είναι αυτονόητο ότι μερικοί λάμπουν ιδιαίτερα και θα λάμψουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Όταν παρακολούθησα τον Χάρη Χιώτη στο μιούζικαλ «80s» (Πειραιώς 131), να τραγουδά, να χορεύει, να μεταδίδει πλούσιο γέλιο στο κοινό, ως θεατής – παραλήπτης δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ πως ήταν ο ίδιος ηθοποιός που στις «Αλεπούδες» ερμήνευε ένα φανατικό, θρησκευόμενο, σχολαστικό ανιχνευτή. Κυνηγός και ανακριτής ταυτόχρονα, μια φιγούρα απόκοσμη, που προκαλούσε τόσο τον οίκτο όσο και τον τρόμο, την ανατριχίλα αλλά και κάθε δυσοίωνο συναίσθημα. Ο σκοτεινός αυτός ήρωας, επιλέγοντας συγκεκριμένα πρότυπα κάθαρσης, προσπαθούσε να λυτρωθεί από τους δικούς του ανύπαρκτους εχθρούς και τις ψυχαναγκαστικές παραισθήσεις του. «Ο Χάρης Χιώτης έχει την εξυπνάδα να υποδυθεί τον Foxfinder όχι σαν ένα υστερικό άτομο, αλλά ως έναν ευσυνείδητο υπάλληλο, ένα βασανισμένο άνθρωπο, ο οποίος είναι τρομοκρατημένος από τα δικά του καταπιεσμένα συναισθήματα», είχα γράψει τότε, μεταξύ άλλων. Ως «Ουίλιαμ Μπλορ», άλλωστε, στο έργο «Αλεπούδες» της Ντον Κινγκ, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, βραβεύτηκε με τη σημαντικότατη «Τιμητική Διάκριση Σε Νέο ή Πρωτοεμφανιζόμενο Καλλιτέχνη» των Βραβείων «Κάρολος Κουν» το 2014. Ηθοποιός συνεπής, αφοσιωμένος, παθιασμένος σχεδόν με την τέχνη του και άνθρωπος ευγενικός, νηφάλιος, φιλικός, καλοπροαίρετος, διακριτικός και χαμογελαστός είναι ο Χάρης Χιώτης. Η υποκριτική του βασίζεται στην αποστασιοποίηση που επιτρέπει την κριτική σκέψη. Διασκεδάζει το θεατή χωρίς να χάνει το στόχο του, που είναι να τον συνειδητοποιήσει. Έχει την πλαστικότητα και τη μουσικότητα της ερμηνείας του λόγου που σε κινητοποιεί να παρακολουθήσεις τη δράση, σε αφυπνίζει. Ακόμα βρίσκεται στο ξεκίνημά του. Ένα ξεκίνημα όμως με άριστες προοπτικές. Όλες οι δυσκολίες που υπάρχουν γύρω μας, στις μέρες μας, γι’ αυτόν λειτουργούν ως βάσεις ώστε να γίνει καλύτερος για ό, τι προκύψει στο μέλλον. «Χωρίς το ρίσκο, το παιχνίδι γίνεται βαρετό και ανούσιο», μου λέει. Με την αδελφή του Αγνή Χιώτη είναι ιδρυτικά μέλη της ομάδας Repente. Έχω δει τις παραστάσεις τους «Στο ορφανοτροφείο», «Τολμάς;», «Δύο μεγάλες Rock Punk Μύτες», δουλειές φρέσκιες, ευρηματικές, πρωτότυπες, ορμητικές, νεανικές. «Ολοκέντητες» παραστάσεις, φτιαγμένες με λίγα και απλά μέσα, ανάλαφρα παιχνίδια, γλυκόπικρα αφελείς και τρυφερά φαρσικές, χαρούμενες, ζωηρές και στοχαστικές ταυτόχρονα που μαγεύουν με τη γνησιότητά τους. Σπούδασε στο Ναύπλιο στη Σχολή Καλών Τεχνών (Τμήμα Θεατρολογίας) και κατόπιν παρακολούθησε κύκλο σεμιναριακών μαθημάτων, βασισμένων στη μιμική (τεχνική Μαρσέλ Μαρσώ). Αμέσως έπαιξε στην παράσταση «Πλούτος» του Αριστοφάνη με τη Θεατρική Έξοδο Αιγαίου, σε σκηνοθεσία Νίκου Παροίκου. Έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο το 2014, όταν εμφανίστηκε στη κοινωνική σειρά του Mega, “Μάνα Χ Ουρανού”. Μαθήτευσε πλάι στον Γιώργο Κιμούλη ως βοηθός σκηνοθέτη στο «Ο Δον Ζουάν επιστρέφει από τον πόλεμο» και «Η συνέντευξη». Ήταν απολαυστικότατος Τοξότης («μπάτσος») στις «Θεσμοφοριάζουσες», πάλι του Γιώργου Κιμούλη, όπου αναδείχτηκε το υποκριτικό, και όχι μόνο, ταλέντο του για ακόμα μια φορά. Στην ίδια παράσταση τον επέλεξε, για άλλη μια φορά, ο Κιμούλης για βοηθό του. Στον σαιξπηρικό «Βασιλιά Ληρ», που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, ήταν βοηθός του Σλοβένου σκηνοθέτη Tomaž Pandur, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Κιμούλη. Φέτος, εκτός από το μιούζικαλ, όπου διαπρέπει, είναι και ένα από τα Λαμαγαρόπαιδα στο θρυλικό «Καπλάνι της Βιτρίνας» της Άλκης Ζέη, που ανεβαίνει στο θέατρο «Βρετάνια», σε σκηνοθεσία της ηθοποιού και θεατρολόγου Ανδρομάχης Χρυσομάλη. Αστείρευτο χιούμορ, ευαισθησία, αυθεντική αθωότητα, φως και καθαρότητα πλημμυρίζουν την ωραία αυτή παράσταση, για τις μεγάλες – μικρές στιγμές της ζωής μας, που χάνονται, αλλά μένουν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή μας… Χάρη συνέχισε, τόλμησε κι άλλο, κερδίζεις το παιχνίδι. Φυλαχτό είναι η δουλειά σου, η ακτινοβολία σου, το ταλέντο σου! «Όλα τ’ άλλα μπορούν να πάνε στο διάολο», όπως λέγατε και στο «Τολμάς;».
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: catisart
Χάρη, φέτος εμφανίζεσαι σε δύο πολύ σημαντικές παραγωγές. Η μία εκ των δύο είναι το μιούζικαλ «80ς». Τι έχεις να μας πεις γι’ αυτή την παραγωγή;
* Είναι πραγματικά μια πολύ μεγάλη παραγωγή, που συνδυάζει πολύ χορό, κέφι, τραγούδι και ζωντάνια. Είμαστε μια ωραία ομάδα που δέσαμε από την αρχή, δουλέψαμε πολύ και ελπίζουμε να σας αρέσει το αποτέλεσμά μας. Είναι μια παράσταση που δουλεύτηκε με μεράκι και πολλή αγάπη.
Πώς αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε μια φιλόδοξη παράσταση μαζί με τόσο πολλούς και τόσο σπουδαίους συναδέλφους σου, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς και χορευτές; Μεταξύ αυτών και πολύ δημοφιλείς καλλιτέχνες.
* Είναι πολύ πολύ σημαντικό για εμένα η συνύπαρξή μου επί σκηνής καθώς και εντός της παράστασης με τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες. Στην κυριολεξία, όλοι μαζί γίναμε μια αγκαλιά και γυρίσαμε πίσω 30 χρόνια ν’ αναβιώσουμε την εποχή των 80s.
Τι γνωρίζεις για τη δεκαετία του ’80, μιας κι εσύ -ως γνωστόν- δεν είχες γεννηθεί τότε;
* Γνωρίζω την εποχή μέσα από τις ελάχιστες πληροφορίες που μας παρέχουν οι βιντεοκασέτες. Και φυσικά επίσης, γνωρίζω ότι οι γονείς μου τότε ήταν πολύ ερωτευμένοι και ότι στο τέλος της δεκαετίας ήμουν ο καρπός του έρωτά τους.
Το μιούζικαλ δεν είναι ένα θεατρικό είδος με ρεαλισμό, που σε φέρνει σε επαφή με τον εαυτό σου. Τι ειδικές ικανότητες όμως χρειάζεται; Πόσο καταρτισμένος πρέπει να είναι ένας ηθοποιός για να παίξει σε αυτό;
* Νομίζω, ανεξαρτήτως του θεατρικού είδους που υπηρετεί κάθε παράσταση, πρέπει ο καθένας μας να είναι όσο πιο καταρτισμένος γίνεται στον τομέα του διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάνε οι τέχνες μπροστά. Με τον όρο τέχνες εννοώ οποιαδήποτε ασχολία έχει ο καθένας, όχι μόνο τις ασχολίες καλλιτεχνικής φύσεως.
Τι είναι αυτό που κάνει, κατά τη γνώμη σου, το θεατρικό είδος του μιούζικαλ ελκυστικό και κοσμαγάπητο;
* Το γεγονός ότι συνδυάζει πρόζα, χορό, τραγούδι σε μια ενιαία μορφή θεάματος.
Θεατρικά είδη όπως το μιούζικαλ και η επιθεώρηση τι ξεχωριστό προσφέρουν στο κοινό, και μάλιστα στις μέρες μας;
* Προσφέρουν μέσα από το μουσικοχορευτικό θεατρικό σύνολο που παρουσιάζουν δύο με δυόμισι ώρες ξεγνοιασιάς και απόλαυσης.
Τι έχεις να πεις για τον Σταμάτη Γαρδέλη, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, ο οποίος υπήρξε είδωλο κατά τη δεκαετία του 1980;
* Ο Σταμάτης Γαρδέλης είναι τα 80s!
Στην παράσταση, τραγουδάς και χορεύεις. Το έχεις επιχειρήσει αυτό ξανά επί σκηνής;
* Το έχω επιχειρήσει άλλη μια φορά, στο παιδικό μιούζικαλ «Ζέβρα Πιτζάμα» στο θέατρο Badminton.
Παράλληλα εμφανίζεσαι και στην παιδική – εφηβική παράσταση «Καπλάνι της βιτρίνας», που βασίζεται στο βιβλίο της Άλκης Ζέη. Είχες διαβάσει ως παιδί το βιβλίο;
* Το διάβασα όταν ήμουν στην Τρίτη Δημοτικού.
Τι θεωρείς ότι έχει αυτό το βιβλίο και καθιερώθηκε διεθνώς ως ένα από τα κορυφαία βιβλία για παιδιά;
* Νομίζω δεν είναι βιβλίο για παιδιά. Είναι ένα βιβλίο που φέρει τις αξίες που έχουν τα παιδιά μέσα τους, αναφερόμενο όμως και θίγοντας θέματα για μεγάλους. Είναι ένα ενήλικο βιβλίο για παιδιά.
Γιατί η συγγραφέας του υπήρξε πρωτοπόρος;
* Γιατί έγραψε μια ιστορία για μεγάλους και άγγιξε βαθιά τις παιδικές ψυχές… Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε 33 γλώσσες.
Η Άλκη Ζέη παρακολούθησε το έργο; Ή κάποια από τις πρόβες σας; Αν ναι, τι ενέργεια σάς άφησε;
* Έχει παρακολουθήσει μέχρι στιγμής δύο παραστάσεις μας όπου στο τέλος καθόταν δακρυσμένη και μας κοίταζε και παρευρέθηκε και σε μια πρόβα μας στην οποία μας μίλησε για τα παιδικά της χρόνια δίνοντάς μας τροφή για σκηνική δημιουργία.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο συνυπάρχουν η δραματικότητα και το χιούμορ. Το κωμικό ενέχει τραγικότητα και το αντίθετο, κατά τη γνώμη σου;
* Σίγουρα ενέχει. Είχα διαβάσει μια φράση και μου έχει μείνει πολύ έντονα: στην κωμωδία οι θεατές δεν γελούν επειδή δεν υπάρχει δράμα αλλά επειδή δεν συμμετέχουν στο δράμα. Νομίζω αυτό, λέει πολλά.
Μίλησέ μας για την ομάδα «Repente». Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
* Προς το παρόν, ασχολούμαστε θεωρητικά με το επόμενο πρότζεκτ μας. Θέλουμε να είναι κάτι που να μας αφορά πολύ σαν δημιουργούς και έτσι παίρνουμε το χρόνο μας συζητώντας πολύ μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα.
Η ομάδα δημιουργήθηκε από εσένα και την ηθοποιό (και αδελφή σου) Αγνή Χιώτη. Ποιοι άλλοι την απαρτίζουν και τι στόχους έχετε;
* Σωστά, είναι η Αγνή, η Αναστασία Μανιάτη και η Μαρλού Νικολαΐδη. Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε σαν μια ωραία παρέα να δημιουργούμε και να κάνουμε θέατρο, όλοι μαζί, ενωμένοι, όπως μέχρι τώρα κάνουμε. Όταν είμαστε όλοι μαζί, μπορούμε.
Τι διδάχτηκες μέχρι τώρα στο θέατρο;
* Το σημαντικότερο μάθημα που έχω πάρει είναι πως όλα είναι για τους ανθρώπους.
Πώς θα χαρακτήριζες τους καλλιτέχνες της γενιάς σου;
* Αφοσιωμένους.
Λειτουργείς με το συναίσθημα ή με τη λογική;
* Και με τα δύο, ανάλογα την περίσταση.
Τι ωραίο θα ήθελες να δανειστείς;
* Κάποιες παιδικές μου στιγμές, να τις ξαναζήσω.
Ο καλλιτέχνης συχνά παίρνει ρίσκα. Δεν το φοβάσαι αυτό;
* Όλοι οι άνθρωποι παίρνουν ρίσκα. Πίσω απ’ τις μεγαλύτερες αποφάσεις μας συχνά κρύβονται ρίσκα. Χωρίς το ρίσκο, πολλές φορές το παιχνίδι γίνεται βαρετό και ανούσιο.
Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε έχουμε ανάγκη την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση;
* Πάντα την έχουμε, ανεξάρτητως εποχής και καταστάσεων. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη μεγάλες αγκαλιές για να μπορούμε να συνεχίζουμε την όποια πορεία μας.
Τι διαβάζεις αυτή την εποχή;
* «Περί τυφλότητας», Ζοζέ Σαραμάγκου.
Τι απεχθάνεσαι;
* Τους αναιδείς τρόπους.
Τι θαυμάζεις;
* Τους ευσεβείς τρόπους.
Με τι διασκεδάζεις;
* Με τους φίλους μου. Όπου, όπως και με ό, τι να είναι.
Τι σε συγκινεί;
* Μπορεί πραγματικά να με συγκινήσουν τα πάντα.
Τι σε έχει κάνει (κάποτε) να… ντραπείς;
* Η ημιμάθειά μου σε ορισμένα θέματα.
Ποιους θαυμάζεις στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο;
* Θαυμάζω πολύ τους αφοσιωμένους ανθρώπους.
Σε ενδιαφέρει η πολιτική; Τι γνώμη έχεις για τους Έλληνες πολιτικούς;
* Όλους τους ανθρώπους νομίζω τους ενδιαφέρει η πολιτική, άσχετα με το πώς αυτό εκφράζεται απ’ τον καθένα μας. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι πολιτικό ον. Οι πολιτικοί, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά παγκοσμίως, νομίζω χάνονται κάπως σε βαθυστόχαστα νοήματα που ο κόσμος δεν τα καταλαβαίνει, εκεί χάνεται το παιχνίδι και αποπροσανατολίζεται ο λαός.
Μίλησέ μας και για το σκύλο σου!
* Έχουμε δύο σκυλάκια, τον Σπίθα και τη Λάρα. Είναι η ενέργεια του σπιτιού. Πηγή ζωής για όλη την οικογένεια. Συχνά τσακώνονται μεταξύ τους αλλά γενικά συνυπάρχουν όμορφα και αγαπημένα. Έχουν κεντρική θέση στον καναπέ του σπιτιού και φυσικά πάνω στα κρεβάτια μας.
***
Oμάδα «Repente»
Η ομάδα που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2008. Τον Ιανουάριο του 2009 παρουσίασαν στο θέατρο «Επί Κολωνώ» το έργο του W. Mastrossimone, “Ακρότητες”, έργο με θέμα τις γυναίκες – θύματα βιασμού και κακοποίησης, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν. Το ίδιο καλοκαίρι περιόδευσαν σε διάφορα φεστιβάλ θεάτρου με την παράσταση «Τρία σε ένα» που ήταν μία σύζευξη κλασικού και σύγχρονου θεατρικού ρεπερτορίου. Τη σεζόν 2009-2010 παρουσίασαν στο θέατρο Σημείο την παράσταση «Δύο μεγάλες μύτες» σε κείμενο και σκηνοθεσία Χάρη Χιώτη, ένα έργο με θέμα την απότομη ενηλικίωση των εφήβων και τις επιπτώσεις – πλεονεκτήματα που επιφέρει αυτή η αλλαγή. Το 2010-2011 επιστρέφουν στο θέατρο «Σημείο» με ένα έργο – περιπέτεια με τίτλο «…στο ορφανοτροφείο», σε κείμενο – σκηνοθεσία του Χάρη Χιώτη που αφορά τρία παιδιά τα οποία είναι έγκλειστα σ’ ένα ορφανοτροφείο κι ονειρεύονται τον υπέροχο κόσμο που βρίσκεται έξω από το φράχτη που τους περιβάλλει. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο Studio «Vis Motrix» στη Θεσσαλονίκη το Mάιο του 2011 καθώς και σε φεστιβάλ σε 14 πόλεις στη Βόρεια Ελλάδα το ίδιο καλοκαίρι. Για τη σεζόν του 2011-2012 ανέβηκε για 2ο χρόνο στο θέατρο «Πυξίδα». To 2012 παρουσίασαν την παράσταση «Ο πρίγκιπας που ονειρεύτηκα να φιλήσω» στο «Πυξίδα» και το 2014 το «Τολμάς;» στο θέατρο «Μεταξουργείο». Το 2015 το «Δύο μεγάλες Rock Punk Μύτες» στο Bios.
