Βλέπουμε γύρω μας, στον τόπο μας, μια νιότη χαρισματική, ζωντανή, ανθηρή, με όνειρα και φιλοδοξίες, να στενάζει. Μια νιότη η οποία πασχίζει να καταστήσει προσοδοφόρα την ευφυΐα της και τα ταλέντα της, που πιέζονται και συνθλίβονται στο έπακρο, σαν ανάμεσα σε βαριές μυλόπετρες, για να σπουδάσει και να εξασφαλίσει μια επίλεκτη θέση στην κοινωνία, κι ύστερα από λίγα χρόνια αντικρίζουμε πάλι αυτούς τους ίδιους νέους να αναρωτιούνται κατάπληκτοι γιατί τόσες ελπίδες καταλήγουν σε ένα τόσο μάταιο αποτέλεσμα. Οι νέοι ονειρεύονται και πιστεύουν πως θα ακολουθήσουν τ’ αστέρια, ενώ απεναντίας αναγκάζονται να μένουν εγκλωβισμένοι σε μια κενή πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι μήπως θ’ έπρεπε τα παιδιά να διδάσκονται ευθύς εξαρχής, εξ απαλών ονύχων, ότι η κοινωνία είναι παράλογη, το κράτος σκληρό, οι ελπίδες διαψεύδονται, τα όνειρα συντρίβονται. Αυτό ενδεχομένως να καταστρέφει κάποιες ανέμελες στιγμές της παιδικότητας, όμως θα είναι μια εξοικονόμηση χρόνου και δυνάμεων γιατί όταν θα ενηλικιώνονται θα γλιτώνουν τουλάχιστον από ένα τραυματικό σοκ, αυτό της ζωής σε μια κοινωνία που απροκάλυπτα σου γυρνά την πλάτη.
Πίνακας: Paul Cezanne, Κορίτσι με κούκλα.
