Του Χάρη Δρίτσα
Στην Αίγυπτο ξυπνήσανε Θεοί και Δαίμονες αρχαίοι…
Δραπέτες από τις κόγχες της Μεγάλης Πυραμίδας.
Αιώνες κρυμμένοι στην άμμο της ερήμου…
Στους δρόμους παιδιά του Ήλιου Ρα, γεμάτα φως,
περιγελούν τον Άνουβι… και χαμογελούν στον Ιμχοτέπ.
Αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως χθες…
Μήτε για τους ταξιδευτές, μήτε για τους Κύκλωπες…
Και η δική μου Αλεξάνδρεια;
Εάλω η Αλεξάνδρεια… μα την κουβαλώ μεσ΄ την ψυχή μου…
Και έτσι θα πορεύομαι μέχρις να τη δω ξανά από ψηλά…
΄Οταν η Μάατ θα συναντά τους ιεροφάντες του Μοντού
πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα…
(Άνουβις (Anubis) – Θεός θανάτου – τσακάλι της μουμιοποίησης.
Ιμχοτέπ (Imhotep) – Θεός. “Εκείνος που έρχεται εν ειρήνη”
Μά’ατ (Ma’at) – Θεά της τάξης και της αλήθειας.
Μοντού (Montu) – Θεός του πολέμου.
