Tι μορφής εκστρατεία είναι αυτή που κάνουμε γνωρίζοντας εκ των προτέρων την πρόδηλη πανωλεθρία μας; Αυτές τις βίαιες ώρες, τους άνυδρους καιρούς; Ώρα με την ώρα, καταπονημένοι απ’ όλες αυτές τις επερχόμενες συγκρούσεις, τις ριπές της Ιστορίας που πέφτουν σαν ψιλή βροχή πάνω μας, παρατείνουμε σταγόνα σταγόνα το μαρτύριο της καθημερινότητας, αυτή την ατέλειωτη σήραγγα που, πλέον, πρέπει να τη διατρέχουμε σε χρόνο – ρεκόρ. Ιδού η καθημερινότητά μας θαμπή, κενή, αποκρουστική, μίζερη, μισερή και εγκλωβισμένη στην απόγνωση. Συνειδητοποιούμε μια μέρα, με έκπληξη, πως είχαμε την ευτυχία κάποτε και μας έφυγε όπως η ψιλή άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλα. Την είχαμε για πολύ καιρό. Δεν την αναγνωρίσαμε, όμως. Στη σήραγγα τώρα επέρχεται η κάθοδος ανεμπόδιστη. Κάθε μέρα συνδεδεμένοι με την κατήφεια της σήραγγας. Παίρνουμε τον κατήφορο τον ολισθηρό σαν εφιάλτη, στυλώνουμε κόντρα και πεισματικά τα πόδια για να σταθούμε, όμως αυτά τραβούν το δρόμο της θλιβερής μας αβύσσου. Άραγε ξαναγεννιέται κανείς μετά την κάθοδο; Τι χρώμα έχουν τα μάτια του και τα μαλλιά του. Γιατί ίδιος δεν θα είναι μετά την πτώση, μετά την έκθεση στη λάβα και την επαφή με τις πυρακτωμένες πέτρες. Πότε αρχίσαμε αυτό τον πόλεμο και γιατί σταματήσαμε τη μάχη; Εάν αυτό είναι ο τελευταίος, κι ίσως ο πιο αδύναμος, κρίκος στην αλυσίδα των επιτευγμάτων μας, τότε επιλέγω στο τέλος να δω μια κερασιά ν’ ανθίζει και πάλι.
Στο τέλος της θλιβερής μας αβύσσου…
