Διήγημα της Ελένης Μουσαμά
Πίνουμε το κρασάκι μας στη βεράντα, με θέα την Πεντέλη. Η ανατολή της σελήνης, πίσω από το βουνό, είναι μαγική. Έχουμε πιάσει την κουβέντα ώρα πολλή και νυχτωθήκαμε.
Ένα τσούρμο παιδιά. Άλλα μεγαλύτερα και άλλα λίγο μικρότερα. Επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Τα μεγάλα ορίζουν τους κανόνες. Τα μικρότερα ακολουθούν. Τα παράξενα παιδιά, απομονώνονται. Ενοχλούν.
Η Λίνα, ήταν λίγο μικρότερη απ’ όσο έπρεπε και λίγο πιο παράξενη απ’ όσο χρειαζόταν. Μάταια έψαχνε την αποδοχή. Μονίμως, έμενε πίσω. Κάποια στιγμή, το πήρε απόφαση. “Ποιος τους έχει ανάγκη; Αυτοί εκεί κι εγώ, εδώ”. Όχι με αυτά τα λόγια ακριβώς και σίγουρα όχι χωρίς κάποια ελπίδα. Αλλά, ο μονόδρομος αυτός την οδηγούσε συνήθως στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων, παρέα με ένα βιβλίο. Είχε διαβάσει βιβλιοθήκες ολόκληρες, ώσπου μεγάλωσε ξαφνικά και τα κλαδιά δεν την κρατούσαν άλλο. Την έστειλαν πίσω στο σκληρό κόσμο της εφηβείας. Καταιγίδες, κάθε τόσο, ξεσπούσαν στο κεφάλι και την καρδιά της. Την απειλούσαν. Έβρισκε καταφύγιο στον κόσμο της φαντασίας. Άλλοτε γαλήνιος και δεκτικός, άλλοτε μαύρο έρεβος να την καταπιεί. Μοιραία, έπιασε το χαρτί και το μολύβι.
Χάθηκε από τους άλλους. Κι αυτοί, δεν την αναζήτησαν. Κοίταξαν τις ζωές τους, όπως κοιτάζει ο καθένας τη ζωή του. Όρισαν και ορίστηκαν. Floating boats. Έβαλαν στην πλώρη να ανάβει το νυχτοφάναρο και το ακολούθησαν. Ο δικός τους φάρος.
Άρχισε να δουλεύει. Από εφημερίδα σε εφημερίδα, από περιοδικό σε περιοδικό. Μικρά αρθράκια στην αρχή, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις, αργότερα.
Όσο περνούσε ο καιρός, έμοιαζε όλο και πιο δύσκολο να κρύβει το μυστικό της. Στη δουλειά δεν απέδιδε. Στιγμές στιγμές, έχανε το στίγμα της. Εικόνες άγνωστες την κατέκλυζαν. Ιδέες επίμονες την κυρίευαν. Ήθελαν να της πάρουν τα τετράδιά της. Ήξερε όμως και φυλαγόταν. Από τους συναδέλφους στην αρχή, κι ύστερα από τον περιπτερά της γειτονιάς, το φούρναρη και τέλος από τους περαστικούς. Κλείστηκε στο σπίτι. Τα έκρυβε σε μέρη μυστικά. Μόνο αργά τη νύχτα, στο φως ενός κεριού, τα άνοιγε και ξαναδιάβαζε τις αράδες της, τη ζωή της.
Κι ύστερα, η κλινική. Άσπροι τοίχοι, άσπρες στολές οι νοσοκόμες. Χάπια που αφήνουν πικρή γεύση. Αδυναμία άρθρωσης λόγου. Το κενό. Βαθύ, πηχτό σκοτάδι. Αόριστες μορφές με τυπικό ενδιαφέρον. Πρέπει να πιαστεί από κάπου. Τα τετράδιά της. Χαρτί και μολύβι.
Η Αλίν είναι όμορφη. Μεταξένια μαλλιά και μεγάλα εκφραστικά μάτια. Λυγερή και αέρινη. Ήταν από πάντα δημοφιλής. Γεμάτη αυτοπεποίθηση, κατέκτησε το θεατρικό χώρο. Οι ρόλοι της μοιραίας γυναίκας, εκείνης που άλλαζε τις σταθερές των ανθρώπων γύρω της, της πηγαίνουν γάντι. Κι αυτό, επειδή, η καθημερινότητά της δεν διαφέρει και πολύ από τους ρόλους. Οι θαυμαστές την πνίγουν με την προσοχή τους.
Αυτή η γυναίκα όμως, δεν ακούει φωνές από ασώματες κεφαλές. Δεν ξυπνάει κάθιδρη τις νύχτες, από εφιάλτες που ξεσκίζουν την ψυχή. Αυτή η γυναίκα ξέρει ότι τα πράγματα γύρω της συνηγορούν πάντα υπέρ της.
Είναι το πρόσωπο που η Λίνα, κάποιες φορές, βλέπει στο καθρέφτισμα μιας βιτρίνας, μιας γυαλιστερής επιφάνειας. Σαν να την παρατηρεί, από απόσταση και με μισό, ειρωνικό χαμόγελο. Διπολική διαταραχή, διέγνωσαν οι γιατροί.
Και τώρα, μετά από καιρό, μετά από αυστηρές αγωγές και ανάλυση, πίνουμε το κρασάκι μας στη βεράντα και κουβεντιάζουμε. Η Λίνα, η Αλίν κι εγώ.
* H Ελένη Μουσαμά γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε ψυχολογία και τουριστικά στο Παρίσι. Παρακολούθησε μαθήματα μετάφρασης στο ΕΚΕΜΕΛ και συγγραφής παιδικού βιβλίου στο ΕΚΕΒΙ.
* Πίνακας: Πορτρέτο, Amedeo Modigliani
