Του Χάρη Δρίτσα, διηγηματογράφου
Δευτέρα μεσημέρι στην οδό Αθηνάς. Ζέστη. Ναρκομανείς στον πεζόδρομο του δημαρχείου. Ξάπλα σαν πεθαμένοι. Ο κόσμος περνά… τους αγνοεί. Αλβανίδες πουλάνε λαθραία τσιγάρα. Ολο χόρτο. Κάποιοι δεν ξέρουν και αγοράζουν.
Παραδίπλα μια γερόντισσα με καμιά δεκαριά πλαστικές σακούλες, όλα της τα υπάρχοντα. Αστεγη. Τσιγγάνες τσακώνονται με τη δημοτική αστυνομία.
Προσπερνώ το πολύχρωμο πλήθος. Στην πλατεία της Βαρβακείου μια ορχήστρα με χάλκινα όργανα. Παίζουν υπέροχα. Τους γνωρίζω. Είναι Τσιγγάνοι από τη Ρουμανία. Τουρίστες τούς φωτογραφίζουν. Δίνω «παραγγελιά». Το κλασικό εβραϊκό «Hava Nagila». Tο αποδίδουν με ιδιαίτερα δυνατό τέμπο. Το κάνουν περισσότερο γρήγορο από ό, τι χρειάζεται. Είναι καλλιτέχνες και «πολύ τους πάω». Αυτοσχεδιάζουν. Ενας τουρίστας, μάλλον Ισραηλινός, ενθουσιάζεται και αρχίζει τον χορό. Κάνει στροφές, κοιτάει τον ουρανό, μετά τη γη. Χτυπά χέρια και πόδια.
Το πλήθος χειροκροτεί. Δύο ηλικιωμένοι Γερμανοί χειροκροτούν. Πακιστανοί, Αλβανοί, Ελληνες και ποιος ξέρει τι άλλη ράτσα συμμετείχαν στο απρόσμενο αυτό πανηγύρι. Η μουσική ενώνει τους λαούς.
Πήγα στα ψαράδικα. Ρωτώ τους ψαράδες τι σόι ψάρι είναι αυτό ή το άλλο, και έτσι πλουτίζω τις γνώσεις μου σαν ερασιτέχνης ψαράς.
Ουρλιαχτά. Κλάματα. Κραυγές πόνου και απόγνωσης. Το πλήθος έφυγε από την ορχήστρα. Ηλθε έξω από τα ψαράδικα. Ενα αυτοσχέδιο καρότσι και πάνω έξι τελάρα ντομάτες, κολοκυθάκια και αγγούρια. Πάνω από την πραμάτεια ένας άνθρωπος ξαπλωμένος μπρούμυτα. Αγκαλιάζει τα λαχανικά. Κλαίει… εκλιπαρεί: Ντεν έχει ντουλειά. Οχι πάρεις εσύ… Χτυπιέται. Οπως η μάνα που της παίρνουν το παιδί….
Τον πιάνουν σπασμοί. Φέρνουν νερό, του ρίχνουμε. Συνήλθε. Ο αστυνομικός κόκαλο… Αμίλητος… Το καθήκον βλέπεις… Είναι και οι καταστηματάρχες που γκρινιάζουν: Μας παίρνουν τη δουλειά…
Εγώ Ιράκ ντεν έχει ντουλειά… Οχι ντουλειά… επαναλαμβάνει ο φουκαράς. Εγώ Ιράκ. Οχι πάρεις εσύ…
Παρεμβαίνουν οι χασάπηδες. Και οι μανάβηδες. Και ο κόσμος κι ένας άλλος αστυνομικός και όλοι χτυπάνε φιλικά στην πλάτη τον δύστυχο Ιρακινό.
-Ελα όλα καλά…. Πάρε τα πράγματα και φύγε…
Συνήλθε ο άνθρωπος. Εκανα τον δραγουμάνο. Τρέφω συμπάθεια για τους αραβόφωνους. Εχω γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια. Η Αίγυπτος δέχτηκε τους παππούδες μου μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Υπάρχουν λοιπόν χρωστούμενα…
Ο Ζακαρέια λοιπόν ήταν Ιρακινός και χριστιανός. Πήρε τα λαχανικά από την κεντρική αγορά βερεσέ.
-Οταν ξεπουλήσεις μας φέρνεις τα χρήματα…
Πήρε το καρότσι του… Απομακρύνεται…
Ρε γαμώτο… Μήπως γέρασα; Εγώ δεν γουστάρω τους Εβραίους. Κάνω παραγγελιά εβραίικο τραγούδι και χαίρομαι τον Εβραίο που το χορεύει. Και μαζί μου ένα κάρο άγνωστοι άνθρωποι.
Μετά, ενώ γκρινιάζω για τους μετανάστες, σπεύδω να παρηγορήσω έναν από αυτούς. Μαζί μου και πολλοί άλλοι που δεν τους γουστάρουν.
Τι γίνεται ρε παιδιά; μας παρέσυραν μήπως οι μουζικάντηδες; Μήπως τελικά η λύση στις σχέσεις των λαών είναι η μουσική;
Επτά Τσιγγάνοι από τη Ρουμανία με τη μουσική τους τη Δευτέρα το μεσημέρι μας έκαναν να αισθανθούμε πολίτες του πλανήτη Γη… Ο Θεός να τους ευλογεί…
