Ποίηση: Μελίνα Σκούφου
Μες του χρόνου τα ποτάμια θα γυρνώ
για μια νότα που ‘χει χρόνια αντηχήσει
τα λουλούδια και τους κάμπους αγαπώ
σε μια γη που χρόνια έχει ξοφλήσει.
Μες στην άμμο τα διαμάντια αναζητώ
τον χαλκό με ένα θαύμα να χρυσίσει.
Πες μου ποιον να φανερώσω εαυτό,
ποιος σε ποια μάχη θα κερδίσει;
Αν είσαι αέρας στο φως της μέρας γύρε να σε βρω,
μα αν είσαι η λύπη, που χτυπάει τα στήθη, χρυσό σηκώνω σταυρό.
Αν είσαι αγάπη, μέσα απ’ τη στάχτη, κόσμους νέους κρατώ
κι αν είσαι αλήθεια, χρώματα ίδια κι ένας νέος ουρανός.
Λένε η αγάπη δεν φοβάται κάτι, έχει ολόκληρο εαυτό.
Τους φόβους πνίγει, κόσμους ανοίγει σ’ έναν υπέρτατο χορό.