Ερωτικοί και παθιασμένοι, χαρισματικοί και ακαταμάχητοι, δύο Ρώσοι ποιητές, η Άννα Αχμάτοβα και ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, γράφουν για την αγάπη:
Προσευχή (Άννα Αχμάτοβα)
A, πάλι εσύ; Κι όχι σαν ένα παιδάκι ερωτευμένο,
μα σαν άντρας αλύγιστος, ξεδιάντροπος, τραχύς.
Μπήκες στο σπίτι αυτό και με κοιτάζεις.
Πριν απ’ την καταιγίδα τρομερή σιωπή.
Ρωτάς τι σου ’κανα
και τον παντοτινό τι έκανα έρωτά σου.
Σε… πρόδωσα. Τι να τα ξαναλέμε…
Ω, αν μπορούσες μια φορά να κουραστείς!
Έτσι μιλά ο νεκρός ταράζοντας τον ύπνο του φονιά του,
έτσι και του θανάτου ο Άγγελος στο μαξιλάρι περιμένει.
Τώρα συγχώρα με… Ο Κύριος το ’χει διδάξει…
Λάγνα είναι η σάρκα, λαχταρά, πονά,
μα η σκέψη λεύτερη πατά γερά, δεν τρέμει.
Θυμάμαι μόνο ένα Φθινόπωρο, έναν κήπο διάφανο, τρυφερό,
και τις κρωξιές των γερανών, τα σκοτεινά χωράφια.
Αχ, τι γλυκά που ήτανε στη γη χάμω… μαζί σου!
Ν’ αγαπάς, σημαίνει (Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι)
Ν’ αγαπάς,
σημαίνει να σπαρταράς
στα σεντόνια,
τα ξεσκισμένα απ’ την αϋπνία…
Γιατί η Αγάπη,
δεν είν’ ένας τρυφερός Παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας
νερού και φωτιάς
Αγάπη
Κοντεύει δύο. Θα έχεις πλαγιάσει ίσως.
Μέσα στη νύχτα, σαν ασημένιος Όκα
κυλά ο Γαλαξίας.
Έχω όλο τον καιρό κι οι αστραπές των τηλεγραφημάτων
δεν θάρθουν πια να σε ξυπνήσουν,
να σε βασανίσουν.
Το επεισόδιο έληξε, καθώς λένε.
Η βάρκα του έρωτα τσακίστηκε πάνω στην καθημερινή ζωή.
Ξοφλήσαμε εμείς οι δυο.
Δεν ωφελεί να ξαναθυμάσαι τους πόνους
τις δυστυχίες
τις αμοιβαίες αδικίες.
Κοίτα
πόση ειρήνη βασιλεύει στο Σύμπαν
Η νύχτα
έχει επιβάλει στον Ουρανό
μια δουλειά, από τόσα και τόσα
αστέρια.
Είναι η ώρα,
που σηκώνεται κανείς και που μιλάει
στους αιώνες
στην Ιστορία,
στο Σύμπαν.
