Του Παναγιώτη Μήλα
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Πασχάλης Χαραλαμπίδης – που ήταν ο καθηγητής μας στα Τεχνικά στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών – είχε καταφέρει το μάθημά του να μην είναι μια ώρα για… χαβαλέ, αλλά μια ώρα δημιουργίας. Κανείς δεν απουσίαζε ούτε για ένα λεπτό…
Ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν το μάθημα όταν γινόταν στο ύπαιθρο ύστερα από περίπατο. Φεύγαμε από την οδό Ζαν Μωρεάς, στο Κουκάκι. Εκεί σε ένα πέτρινο ισόγειο στεγαζόταν το Παράρτημα του ΣΤ’ Γυμνασίου. Από εκεί πηγαίναμε στον λόφο του Φιλοπάππου. Μετά τον περιφερειακό δρόμο… σκαρφαλώναμε στην περιοχή όπου σήμερα έχει δημιουργηθεί ένα άλσος με σκαλάκια, στρωμένα μονοπάτια και «ανοίγματα» με ξύλινα τραπέζια – παγκάκια για πικ νικ.
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Εκεί – πάντα υπό την επίβλεψη του καθηγητή – βρίσκαμε σε χαμηλούς βράχους νωπό πηλό. Με αυτόν τον πηλό φτιάχναμε μικρογλυπτά [αντικείμενα διακοσμητικά και χρηστικά, προτομές κ.λπ. κ.λπ].
***
Όμως τότε – σε ένα από τα υπαίθρια μαθήματα – ο Πασχάλης Χαραλαμπίδης μας παρουσίασε και κάτι άλλο: Ένα μικρό ημικυκλικό πέτρινο θεατράκι. Μια κερκίδα με πέντε (5) βαθμίδες…
***
Θυμήθηκα πρόσφατα αυτό το θεατράκι όταν βρέθηκα στην ευρύτερη περιοχή του λόφου. Προσπάθησα λοιπόν να το ανακαλύψω έπειτα από τόσα χρόνια. Το τοπίο έχει αλλάξει και δυσκολεύτηκα… Όμως στο τέλος και ύστερα από αρκετή πεζοπορία το ανακάλυψα και πάλι.
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Ο περιφερειακός του Φιλοπάππου είναι η οδός Παναιτωλίου. Στο σημείο που διασταυρώνεται με την οδό Μπέλες [που έρχεται από το Κουκάκι] βρίσκουμε κάπου να παρκάρουμε. Ακριβώς απέναντι από την Μπέλες υπάρχουν σκαλοπάτια. Τα ακολουθούμε και ανεβαίνουμε με πορεία λοξά αριστερά. Βρίσκουμε ένα κεντρικό διαμορφωμένο χωμάτινο δρομάκι που μας οδηγεί σε ένα μεγάλο φυσικό άνοιγμα. Στο βάθος αυτής της πλατείας είναι το πέτρινο θεατράκι. Όλη αυτή η διαδρομή είναι ανάμεσα σε πεύκα. Η θέα είναι καταπληκτική. Η Αθήνα σε όλο της το μεγαλείο. Από τη μια πλευρά δεξιά ο Σαρωνικός, στο κέντρο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι «συναντάμε» το Παλαιό Φάληρο, στα αριστερά υψώνεται ο Υμηττός και αν γυρίσουμε το βλέμμα μας όλο αριστερά θα αντικρίσουμε τον Λυκαβηττό, τον άλλο διάσημο λόφο της πρωτεύουσας και φυσικά τη μοναδική Ακρόπολη με τον Παρθενώνα της.
***
Ακριβώς απέναντι και κάτω από το πέτρινο θεατράκι βρίσκονται τα Άνω Πετράλωνα και συγκεκριμένα η ιστορική γειτονιά του Ασυρμάτου. Εκεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ήταν η γνωστή παραγκούπολη – προσφυγούπολη όπου έγιναν τα γυρίσματα της περίφημης ταινίας «Συνοικία στο όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη.
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Ένα μέρος του Ασυρμάτου γκρεμίστηκε και χτίστηκαν «Τα πέτρινα». Για την οικοδόμησή τους χρησιμοποιήθηκαν οι πέτρες από την κατεδαφισμένη Σχολή Πολέμου του Ναυτικού. Οι κατοικίες ήταν στο σύνολο 170, αλλά δεν έφταναν για να στεγάσουν το σύνολο των προσφύγων. Γι’ αυτό κατασκευάστηκε η περίφημη «οβάλ» μοντέρνα χαμηλή Πολυκατοικία με την υπογραφή του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη.
Την ίδια περίοδο [1959 – 1960] χτίστηκε και το μικρό πέτρινο θεατράκι. Πέντε χρόνια μετά, το 1965, φτιάχτηκε το ιστορικό Θέατρο της Δόρας Στράτου.
[Πατήστε «κλικ» επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Το «Μικρό Πέτρινο» έτσι όπως είναι σήμερα χωράει άνετα γύρω στα 100 – 120 άτομα. Όμως υπάρχει άπλετος χώρος για να τοποθετηθούν ελαφρές μεταλλικές εξέδρες. Ο χώρος είναι ιδανικός για ένα στηθεί ένα νέο ιδιαίτερο θέατρο άξιο να προστεθεί στα υπόλοιπα 12 αγαπημένα ανοιχτά θέατρα της Αθήνας και να καλύψει αμέσως ανάγκες θιάσων που αναζητούν ανοιχτούς χώρους για τις παραστάσεις τους.
***
Η διαμόρφωση του χώρου για να λειτουργήσει το «Μικρό Πέτρινο» – από τη στιγμή που θα αποφασιστεί κάτι τέτοιο – είναι θέμα μόνο λίγων ημερών. Η λειτουργία του θα είναι «ένα κεράκι» στη μνήμη του καθηγητή Πασχάλη Χαραλαμπίδη, που μας το γνώρισε…
