(Ι)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΒΕΛΓΙΚΟ ΤΥΠΟ!
Οι νεκροί έχουν ντυθεί στα μπλε
Και οι Μπλε έχουν ντυθεί νεκροί
Πάντα ένας τόπος μέσα στη βροχή,
Δεν υπάρχει ζωή πέρα από τα σώματα.
Να σκοτώνει κανείς ανθρώπους για πλάκα;
Να ξαναβρεί το νόημα των τύψεων;
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ‘ναι κανείς ευτυχισμένος.
Ο επιμερισμός της προσπάθειας
Κάτω απ’ το χλωμό και νευρικό πάτωμα
Η καταγεγραμμένη παρουσία των νεκρών
Η καταπιεσμένη σάρκα, ο γερασμένος άνεμος.
Η νύχτα που δεν θα δει αυγή.
(ΙΙ)
ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Πού βρίσκομαι;
Ποιος είστε;
Τι ακριβώς κάνω εδώ;
Πηγαίνετέ με παντού,
Παντού, αλλά όχι εδώ,
Κάντε με να ξεχάσω
Ό,τι ήμουν
Βρείτε μου ένα παρελθόν,
Δώστε νόημα στη νύχτα.
Βρείτε τον ήλιο
Και τη γαληνεμένη αυγή
Όχι, δεν νυστάζω,
Θα σας φιλήσω
Είστε η κοπέλα μου;
Απαντήστε, απαντήστε.
Πού βρίσκομαι;
Έχει παντού φωτιά
Δεν ακούω πια θόρυβο κανένα,
Ίσως να είμαι τρελός.
Πρέπει να ξαπλώσω
Και να κοιμηθώ λιγάκι,
Θα πρέπει να αποπειραθώ
Να καθαρίσω τα μάτια μου.
Πείτε μου ποιος είμαι
Και κοιτάξτε τα μάτια μου
Είστε η κοπέλα μου;
Θα με κάνετε ευτυχισμένο;
Η νύχτα δεν έχει περάσει
Κι η νύχτα φλέγεται
Πού είναι ο παράδεισος;‧
Πού χάθηκαν οι θεοί;
(ΙΙΙ)
ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ
Το μόνο που θέλουν οι άνδρες είναι να τους γλείψουν
την ψωλή
Όσο περισσότερες ώρες της μέρας γίνεται
Απ’ όσα περισσότερα όμορφα κορίτσια γίνεται.
Έξω απ’ αυτό, ενδιαφέρονται μονάχα για τεχνικής φύσεως
προβλήματα.
Είναι αυτό άραγε αρκετά σαφές;
(ΙV)
Όταν δεν μπορούμε πια να καυλώσουμε, τα πάντα χάνουν σιγά σιγά τη σημασία τους‧
Γίνονται σιγά σιγά προαιρετικά.
Απομένει ένα εξωραϊσμένο κενό, μολυσμένο από πόνους και πληγές.
Που θλίβουν το σώμα. Ο κόσμος γίνεται άξαφνα πιο πραγματικός.
(Ερυθριώντες νάνοι ξεπροβάλλουν
Από την πράσινη τρύπα ανάμεσα στους μηρούς
Των πλασμάτων που λέγονται «γυναίκες»‧
Έτσι επαναλαμβάνεται το δράμα.)
Τι μας στοιχίζει η εξαφάνιση των πρισμάτων;
Τα πράγματα οργανώνονται και διαμορφώνονται
Μέσα στην παράπλευρη απλότητά τους
Μα ούτε η οργανική ποικιλία,
Ούτε οι αντιξοότητες του οργασμού
Ούτε η βαναυσότητα του σπασμού
Θα μπορούσαν να επηρεάσουν την τεχνική ολοκλήρωση.
ΠΗΓΗ: Μισέλ Ουελμπέκ, «Μορφολογία της τελευταίας όχθης, Ποιήματα», Μετάφραση: Σπύρος Γιανναράς | Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2015
Επίμετρο: Ο Μισέλ Ουελμπέκ (Michel Houellebecq, 26 Φεβρουαρίου 1956) είναι σύγχρονος Γάλλος συγγραφέας, τιμημένος με το Βραβείο Γκονκούρ (2010). Θεωρείται από τις αιρετικές φωνές στη σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία και ανήκει στην «ανανεωτική» τάση του γαλλικού μυθιστορήματος. Η ματιά του και η στάση του απέναντι στον σύγχρονο κόσμο είναι οξυδερκής και διαπεραστική. Οι καταστάσεις που περιγράφει είναι καθημερινές, δοσμένες με χιούμορ που φτάνει στα όρια του σαρκασμού. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός κυρίως για τα μυθιστορήματα «Ο χάρτης και η επικράτεια» (Εστία 2012), «Υποταγή» (Εστία 2015), «Σεροτονίνη» (Εστία 2019), ενώ τελευταίο του μυθιστόρημα είναι η «Εκμηδένιση» πάλι από Εκδόσεις «Εστία», 2022.