Toυ Παναγιώτη Μήλα
– Βρε Ομπριγάδο για έλα εδώ γρήγορα. Τι γράφει εδώ στο κομπιούτερ αυτός; Καλά ήταν τόσο καιρό στην εφημερίδα. Τώρα τον έχουμε όλη μέρα στα πόδια μας… Για διάβασε…
– Τη Μανταλένα ξεγράψτε τη…
– Τι λες καημένε. Έχεις το νου σου στο φαΐ και δεν βλέπεις τη μύτη σου. Έλα Ζιζή, πάρε τα γυαλιά σου. Πες μας τι εξυπνάδες γράφει πάλι…
– Ευχαριστώ Φρουφρού. Εγώ διαβάζω. Εσύ πρόσεχε την πόρτα. Όταν ακούσεις βήματα πες το για να κλείσω την οθόνη… Λοιπόν, αρχίζω. Ανοίγουν εισαγωγικά: «Τη Μαλένα που ξέρατε, ξεχάστε τη. Τώρα υπάρχει μια άλλη…». Κλείνουν τα εισαγωγικά.
– Τι θέλει να πει. Παρακάτω, παρακάτω…
– Συνεχίζω: «Είμαστε στις Συρακούσες, μεσημέρι, καυτός ήλιος και περιήγηση στην πόλη. Η Αλεξάνδρα, η ξεναγός, μάς συνοδεύει στα αξιοθέατα. Ένα από αυτά, στην είσοδο της παλιάς πόλης στην Ορτυγία, αφού περάσαμε τη γέφυρα, κάναμε βόλτα στα στενά και φθάσαμε στην ιστορική Piazza del Duomo, εκεί που γυρίστηκαν σκηνές για την “Μαλένα”».
– Να τη πάλι αυτή η Μαλένα. Δεν φαντάζομαι να μας την κουβαλήσει στο σπίτι…
– Μην ανησυχείς. Εσύ θα τρως πάντα το ίδιο.
– Συνεχίζω. Παρακαλώ χωρίς διακοπές. Αφήστε με να ολοκληρώσω.
– Βάλε πάλι τα γυαλιά…
– «Στη “Μαλένα” -συνεχίζει η ξεναγός Αλεξάνδρα- πρωταγωνιστούσε η Μόνικα Μπελούτσι. Σκηνοθέτης ο Τζουζέπε Τορνατόρε, ενώ τη μουσική έγραψε ο Ένιο Μορικόνε. Τις μέρες του 1940, όταν η Ιταλία μπαίνει στον πόλεμο, δύο πράγματα συμβαίνουν στον δωδεκάχρονο Ρενάτο. Παίρνει το πρώτο του ποδήλατο και συναντά για πρώτη φορά την όμορφη Μαλένα, που μόλις μετακόμισε στη σικελική πόλη προκειμένου να είναι μαζί με τον άντρα της Νίκο.
Στην πλατεία Ντουόμο, εδώ, σε αυτό το σημείο η Μαλένα συναντήθηκε με τον Ρενάτο και το ποδήλατό του…».
– Κοίτα να δεις, οι Ιταλοί αξιοποιούν τουριστικά ακόμη και τους χώρους που γυρίστηκε μια ταινία. Λες κι εμείς δεν έχουμε παρόμοιους χώρους. Και το «Ποτέ την Κυριακή» και ο «Ζορμπάς», ακόμη «Το παιδί και το δελφίνι», οπωσδήποτε «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», έτσι σαν πρώτη σκέψη.
– Δηλαδή, αυτός, θέλει να προβάλλουμε και τη Μερκούρη τώρα; Μέχρι τώρα δεν ήθελε να ακούσει ούτε το όνομά της.
– Δεν σταματάς. Είπαμε τα εν οίκω μη εν δήμω…
– Συνέχισε πριν έρθουν. Βάλε πάλι τα γυαλιά σου.
– «Στην πλατεία. Ο ήλιος ψηλά. Να μια σκιά. Πάμε εκεί αριστερά να χαλαρώσουμε λίγο. Να φάμε κάτι. Φώναξε το γκαρσόνι. Αν και αυτοί μιλάνε μόνο ιταλικά. Θα συνεννοηθούμε πιστεύω. Ας του ζητήσουμε τον κατάλογο. Τι; Η κουζίνα τέτοια ώρα είναι κλειστή; Ανοίγει στις 6 το απόγευμα… Χαθήκαμε. Έστω μια σαλάτα. Μια μπίρα, κάτι επιτέλους γιατί… Πω, πω. Κοίτα εκεί. Νάτη. Έρχεται. Πρόσεξέ την. Φοβερά μάτια. Προχωρά με αυτοπεποίθηση. Γυρίζει και τους κοιτάζει όλους. Τη θαυμάζουν…».
– Με κοροϊδεύετε όταν τρώω. Τον βλέπετε τώρα; Είναι νηστικός και έχει παραισθήσεις. Τι να του κάνει μια σαλάτα…
– Είπα: Δεν θέλω να με διακόπτεις.
– «Τη θαυμάζουν. Ποζάρει στις κάμερες. Όλοι θέλουν να τη φωτογραφίσουν. Βαδίζει νωχελικά. Είναι πολύ αισθησιακή. Πιο πολύ παρά ποτέ»…
– Πα, πα, πα. Τον χτύπησε κατακούτελα ο ήλιος…
– Σταμάτα. Αρχίζω: «Προσπαθούν να την αγγίξουν. Εκείνη τους κρατά σε απόσταση. Κάποιοι με ποδήλατο την πλησιάζουν. Τα μάτια τους δεν ξεκολλάνε από πάνω της. Θέλουν να της αποσπάσουν έστω ένα χαμόγελο. Εκείνη τίποτα. Πάντα σοβαρή. Σίγουρη για τον εαυτό της».
– Μεσημεριάτικα ονειρεύεται ο δικός μας.
– Φρουρού, πώς μιλάς έτσι;
– «Έρχεται προς το μέρος μου. Τώρα την έχουν αφήσει όλοι. Είναι ολομόναχη. Πατάω κλικ. Αυτή θα είναι η καλύτερή μου φωτογραφία».
– Τα ίδια λέει και σε μας όταν μας παιδεύει στο σπίτι για να του ποζάρουμε…
– Επιτέλους! Σταματήστε! Αφήστε με να συνεχίσω το διάβασμα πριν έρθουν: «Ήταν όνειρο ζωής να τη δω από τόσο κοντά. Φεύγει από την πλατεία όπως τότε. Νικήτρια. Κανείς δεν αμφισβητεί την ομορφιά της. Όλοι την έχουν κρατήσει στην κάρτα μνήμης της φωτογραφικής τους μηχανής. Ήταν η έκπληξη που έκανε όμορφες τις διακοπές μας. Και μόνο που την είδα μου αρκεί».
– Πάτα delete! Να έρθει και να μη βρει τίποτα από όσα έγραψε. Ακούς εκεί. Η έκπληξη που έκανε όμορφες τις διακοπές σου. Τι λες χρυσέ μου. Νυχιά που σου χρειάζεται! Τότε να δεις έκπληξη. Πες μου ποιο είναι το delete να τα σβήσω όλα.
– Μη! Όχι. Μισό. Περίμενε να τη δούμε. Έχει τη φωτογραφία της! Να, εδώ. Σιγά ρε φίλε. Χαλάρωσε. Γι’ αυτήν έχεις γράψει τέτοιους ύμνους; Αυτή είναι η νέα Μαλένα; Μην τρελαθώ… Δώσε μου τα γυαλιά μου. Εδώ είναι το delete. Πατάω και ciao ciao bambina…
